Έλα απόψε στου Θωμά…

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά.
Μια - εκ προοιμίου - παράξενη μέρα, όπως έγραφα και πέρυσι. Όπως είναι γνωστό, ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή του, επισκέφθηκε τους μαθητές του στο υπερώο όπου ήταν συναγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να τον δει και να ψηλαφίσει τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και τα πλευρά του. Όταν, τελικά, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση αυτή μετά από οκτώ ημέρες, ο Θωμάς τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του.
Από τη μία, λοιπόν, ήταν η απιστία του Θωμά κι από την άλλη το «Ω, καλή απιστία του Θωμά, βεβαίαν πίστιν εγέννησεν». Κι ας μην ξεχνάμε κι αυτό που είπε και ο Ιησούς: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες», βγάζοντας "λάδι" τον Θωμά.

Ο άπιστος Θωμάς ανέκαθεν ασκούσε μια γοητεία πάνω μου. Δύσπιστος... Υποψιασμένος... Έτοιμος να ψάξει τον τύπο των ήλων κι ας τον κακοχαρακτηρίσουν. Άπιστος... Δύσπιστος ... Ολίγον μπουχτισμένος από hi teck θαύματα και, κυρίως, πρόθυμος να πεισθεί μόνο με αποδείξεις, αυτές που είναι καλά διασταυρωμένες.

Σήμερα είπα να ασχοληθώ με την απιστία. Όχι του Θωμά. Την άλλη, στα ερωτικά. Το κορμί σου προδοσία, που λέει κι ο Κότσιρας.
Στα ζωικά είδη η συντροφική αφοσίωση είναι εξαιρετικά σπάνια, το λέει συνέχεια κάθε ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, το εμπεδώσαμε. H φύση έχει προγραμματίσει τα είδη της να είναι άπιστα, για τον απλούστατο λόγο ότι η μονογαμία θα δυσκόλευε πάρα πολύ την ανταλλαγή γενετικού υλικού και, κατά συνέπεια, την επιβίωσή τους. H μονογαμία και η συζυγική πίστη ήρθαν πολύ αργότερα, με τον πολιτισμό και τη Xριστιανική Hθική (που θυμίζει τρελά τη Χούντα και ξερνάω) - κι αυτό βέβαια όχι παντού.
Στους Tροπικούς, ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μονογαμικές κοινωνίες. Ωστόσο και στις σύγχρονες κοινωνίες η απιστία είναι κάτι το συνηθισμένο κι αυτό διαπιστώνεται από πολλές έρευνες. Tι συμβαίνει, λοιπόν; Mήπως η απιστία έχει βιολογικά αίτια; Mήπως φταίει η χημεία; «Nαι», απαντάνε ορισμένοι ερευνητές. Στον εγκέφαλο του ερωτευμένου εκκρίνονται αμφεταμίνες, όπως η φαινυλαιθυλαμίνη, που ευθύνονται για την κατάστασή του. Δυστυχώς, το χημικό ελιξίριο του έρωτα δεν κρατάει πολύ, συνήθως από 2 έως 4 χρόνια. Για την ανθρωπολόγο Φίσερ αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί ένα μηχανισμό που ανέπτυξε η εξέλιξη προκειμένου να κρατάει μαζί ένα ζευγάρι, τουλάχιστον τον χρόνο που απαιτείται για να αναπτυχθεί αρκετά ο απόγονός τους.

Mετά υποχωρεί η επήρεια των ερωτικών ουσιών και αντί για αμφεταμίνες στο αίμα κυκλοφορούν ενδορφίνες. Στη θέση του πάθους αναπτύσσονται τώρα συναισθήματα συμπόνιας, φροντίδας και αγάπης. Aν αυτά δεν είναι ικανά να σε κρατήσουν, τότε ξεκινάς χωρίς ενοχές την αναζήτηση νέου συντρόφου. Kαι όταν συλληφθείς για τις απιστίες σου, θα ξέρεις - πια - και τη δικαιολογία: «Δεν φταίω εγώ, αγάπη μου, η φαινυλαιθυλαμίνη μου μ’ εξουσιάζει».

Πέραν της πλάκας, τώρα έρχονται οι ερωτήσεις.
Ποιος θα κοστολογήσει σοβαρότερη την απιστία από τη συντροφικότητα; Ποιος θα δώσει τον ορισμό της οικογένειας του 21ου αιώνα; Mπορεί να είναι άλλος εκτός από αυτόν που λέει ότι οικογένεια είναι άνθρωποι που αγαπιούνται και δεν κάνουν «στραβές» ο ένας στον άλλο; Από την άλλη, όμως, τι σημαίνει η «αλήθεια και μόνον η αλήθεια» στον έρωτα; Πόσες φορές η αγάπη δεν επιβάλλει μικρά ψέματα για να μην πληγωθεί ο άλλος; Ποιος είναι αυτός που θα απαιτήσει από τον οποιονδήποτε να λέει την «αλήθεια» για τις ερωτικές του δραστηριότητες, εξαιρώντας τους παντρεμένους και μιλώντας για μια απλή σχέση; Tι μπορεί να σημαίνει διαφάνεια στο σεξ; Η απιστία είναι, τελικά, σαρκική ή εγκεφαλική;

Δεν έχω απαντήσεις σε όλα αυτά. Πιθανώς επηρεάστηκα επειδή είδα πρόσφατα «Την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»...

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά.
Γιατί τον άπιστο πολλοί εμίσησαν, την απιστία, όμως πόσοι; Μήπως ήταν πολύ λιγότεροι; Γράφω σήμερα γιατί του το χρώσταγα του Θωμάκου. Μια καλή κουβέντα, μια συγγνώμη γιατί το θρησκευτικό «πρέπει» τον έβαλε στα «μαύρα πρόβατα». Και, εν τέλει, ίσως μας έφτιαξε και μια γιορτή.
Έτσι, για να λέμε και σήμερα «χρόνια πολλά» και η «κανονική ζωή» να ξεκινά από αύριο.

Υ.Γ.: Ο Απόστολος Θωμάς, είχε μαρτυρικό τέλος. Καταρχάς ρίχτηκε στη φυλακή. Ύστερα παραδόθηκε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι τον ανέβασαν πάνω σε ένα βουνό και τον θανάτωσαν, αφού κατατρύπησαν το σώμα του με λόγχες. «Ο Θωμάς, ο οποίος ζητούσε να βάλη το χέρι του στην πλευρά Σου, για σένα νύττεται (του ρήματος νύττω - νύσσω: κεντώ, τρυπώ, πλήττω) την πλευράν του».
Μήπως την πλήρωσε, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που βασανίστηκε ο Χριστός, για αυτό που είχε πει, το «εάν μη ίδω... ου μη πιστεύσω»;
Είναι τιμωρός ο Θεός; Καλά. Το σταματάω εδώ με τις ερωτήσεις.