5.5.09

Πότε θα πεθάνεις;

Τις τελευταίες ημέρες, στο Facebook, μου στέλνουν μια πραγματικά ιδιότυπη πρόσκληση: «Θες να μάθεις πότε θα πεθάνεις; Η αριθμολογία είναι και αυτή μία προφητεία. Δίνοντας την ημερομηνία γεννήσεώς σου... αν, φυσικά, δε φοβάσαι, θα μάθεις πότε θα πεθάνεις!».

Από τότε που πέθανε ο παιδικός μου φίλος σε ηλικία 12 ετών (ναι, καλά διαβάσατε, δεν έκανα λάθος) είδα το θέμα εντελώς διαφορετικά. Σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ και ο παππούς μου που τον έβλεπα να λιώνει κάθε μέρα από τον καρκίνο. Παπάς ο παππούς, λίγο πριν φύγει μου είπε: «Δεν έχει σημασία το πώς θα πεθάνεις, ούτε το πότε. Σημασία έχει να ζήσεις, να τη ζήσεις τη ζωή σου. Γιατί, αγόρι μου, μια ζήση έχουμε όλοι μας.».
- Μα, παππού, δεν υπάρχει επόμενη ζωή; Έτσι δε λέει η θρησκεία μας;
Άναψε τσιγάρο, με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε:
«Κι αν δεν έχει; Ζήσε, λοιπόν, και ποτέ να μη χάσεις την περιέργεια που έχεις για ζωή. Μη λογίζεις το θάνατο. Τη ζωή να σκέφτεσαι και τη δική σου τη ζωή μέσα στη ζωή…».

Φυσικά και έχω πολλά «γιατί», που κάπου ξέμειναν μέσα στο μυαλό μου πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα, πολλές τελείες που μπαίνουν πάνω από τα κόμματα και γίνονται ερωτηματικά. Φυσικά και κάποιες στιγμές σκέφτομαι το θάνατο. Επίσης, θα έπινα ένα ποτό τώρα κι ας μην πίνω ποτέ σταγόνα. Και συνεχίζω να κάνω ignore τις προσκλήσεις που μου στέλνουν για το πότε θα πεθάνω.
Στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου βαράνε οι ΗΙΜ, Join me in death, ανάβω τσιγάρο, γελάω, δεν ξέρω πότε θα πεθάνω, δε θέλω να ξέρω, δε με νοιάζει, μου αρκεί που τώρα ζω.
Στο κάτω – κάτω, κάθε μέρα βιώνουμε κι έναν... ντεμέκ θάνατο. Για παράδειγμα, τι είναι ένας ξαφνικός έρωτας, δίχως καμία συνέχεια;
Ένας σημαδιακός θάνατος, όπου δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή, το κορμί γίνεται «χώμα». Ένας σημαδιακός, αόρατος, περαστικός θάνατος… Ευτυχώς, περαστικός.

12 σχόλια:

aleka είπε...

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΣΠΥΡΟ, ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ Ο ΠΑΠΟΥΣ...

JoaN είπε...

Μια λέξη να σου πω. ...

Μπα, δε βρίσκω τίποτα. Δεν . Δεν είμαι σε θέση πια.

Εvgenia Tr είπε...

αφου ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε...πρέπει να ξέρουμε κ το πότε; ας υπάρχει μια "αγωνία" βρε αδελφέ....άλλωστε ακόμα κ εκείνη την στιγμή την ζωή θα σκεφτόμαστε... όσα θέλαμε κ είχαμε ή δεν αποκτήσαμε, όσα ζήσαμε!

υγ: μου φαίνεσαι λίγο μελαγχολικός, αλλά και πάλι μπορεί και να κάνω λάθος... :)
φέτος νο ραδιοφωνο;;

koptoraptou είπε...

Τι άλλο θα βρουν ρε παιδί μου να βάλουν για τεστ; Πότε θα μου πέσει το Λοττο ας πούμε; Που είναι και πιο ελπιδοφόρο;
Τα φιλιά μου και τις καλησπέρες μου!

Σοφία είπε...

Σωστός ο παππούς! Όσο για τα τεστ στο Facebook, εγώ τα αγνοώ όλα και έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

the muppet show girls είπε...

Μια ζήση πολύτιμη.
Ignore στο θάνατο;
Σήμερα,αύριο με την ελπίδα ότι θα ξημερώσουμε ζούμε.
Κι ο θάνατος μαζί με τη Ζωή.Τον θρέφει από την πρώτη ανάσα εκείνη.Μέσα της. Και η ίδια κάνει πέρα σαν έρθει η ώρα.Εκείνη που δεν θα πεις ποτέ, το νωρίς και το αργά.Το γιατί και το πώς.Απλά. Έτσι. Σαν τις σταγόνες του νερού.Σαν σύννεφα του ουρανού.Σαν ανάσες λαχανιασμένου μικρού παιδιού.
Ο Bruce και ειδικά αυτό το τραγούδι παίζει αυτές τις μέρες κατά ένα σουρεάλ τρόπο στο shuffle.
Fire for life...κι άσε το μετά.Και το πότε.

Φιλιά

υγ. "Πεθαίνω" κάθε φορά που τον ακούω. Έρωτας παιδάκι μου...

Φράνσις είπε...

O Τολστόι εθετε το εξής ερώτημα: αν υποθέσουμε οτι πεθαίνεις αυριο, τί θα έκανες; Θα ήθελα να ξερω ποτε θα πεθανω Σπυρουλη μου... Δεδομενου οτι γνωριζεις ποσο "μαυρη" είμαι, δεν θα πρεπει να σου φαινεται περίεργη η επιθυμια μου, αλλα επειδη επισηε τελευταια τρωω πολυ μεγαλη πικρα, πολυ μεγαλη ομως, ΑΔΙΚΩΣ, το τονιζω αυτο, θα ηταν ενα καλο bust στην αυτοπεποιθηση μου.θα μου εδινε τα κοτσια να πω καποιες κουβνετες σε συγκεκριμενο προσωπο, που η αγαπη μου και ο φοβος μην το χασω, μου φραζουν το στομα.Παντως εχε το νου σου μηπως ολο αυτο το θανατοφιλο κινημα εχει πολυ πιο γήινη και πεζη σκοπιμοτητα.με το να μαθουν οι εμπνευστες του την ημερομηνια γεννησης σου, ισως αποκτουν προσβαση κούτσου-κούτσου και σε αλλα προσωπικα δεδομενα σου.το νου σου. Μακια Σπυρουλη μου(θα σου στειλω mail για το e-tetradio...)

Menia είπε...

Ζήσε, λοιπόν, και ποτέ να μη χάσεις την περιέργεια που έχεις για ζωή.Ο παππούς σου, αλλά και ο παππούς που τυχαία μου έπιασε κουβέντα στο δρόμο, έχουν πάντα κάτι σοφό να πουν.

Εκείνος είχε πει: Η ζωή είναι το πρόβλημα, οι αναμνήσεις το αίνιγμα και ο θάνατος η λύση.Είμαι πολύ αισιόδοξη για να δεχτώ το θάνατο ως λύση, όμως σίγουρα το να ζει κανείς είναι να ανακαλύπτει κάθε μέρα λίγο λίγο από τη ζωή, τους ανθρώπους, τη γνώση σε κάθε της βαθμό και υπόσταση.

Τη γλυκιά μου καλησπέρα! :)

Unknown είπε...

Η δική μου γιαγιά έλεγε:
“Να ζεις την κάθε σου μέρα σαν να ήταν η τελευταία”.
Τελικά μόνο οι “ζωντανοί” άνθρωποι μπορούν να σου ομορφύνουν τη σκέψη!
Οι υπόλοιποι “νεκροί”, αρέσκονται στο να φτιάχνουν παιχνιδάκια για να την τελειώσουν……
Καλή μας μέρα!!

Εvgenia Tr είπε...

σου έχω και νέα....έβγαλαν και τεστ για το "πότε θα παντρευτείς?" χαχα

μου εβγαλε το 2020 (κορασίδα γαρ , είπα ας πάει το παλιάμπελο να μάθω)οχι τίποτε άλλο,δεν προλάβαινα τώρα :)))

Giannis Kafatos είπε...

από την πρώτη μέρα που άρχισε ο βομβαρδισμός με αυτή την παπαρα του FB, ήθελα να γράψω αυτό που σου είχε πει ο παππούς σου. Μετά είπα δε γαμιέται που θα κάτσω να ασχοληθώ ...
και τώρα διάβασα το ποστ σου, κι έχασα -ούτε 40 μέρες- κι εγώ έναν παιδικό μου φίλο, έναν ακόμη ...
είπα να! τα είπαν οι Χαμηλές Πτήσεις για μένα!
Α σιχτίρ πια με τους προγραμματισμούς, τους βαρέθηκα!
Καλημέρα

Unknown είπε...

Πόσο θα ήθελα να ερχόσασταν! Έχω αγωνία ότι δε θα πατήσει κανείς κι ο χώρος που μας έδωσαν είναι τεράστιος…. http://abttha.blogspot.com/2009/05/20.html
Πέστε το και σε άλλους… σπασμένο χερι κάνου παντού κόπυ