Πότε θα πεθάνεις;

Τις τελευταίες ημέρες, στο Facebook, μου στέλνουν μια πραγματικά ιδιότυπη πρόσκληση: «Θες να μάθεις πότε θα πεθάνεις; Η αριθμολογία είναι και αυτή μία προφητεία. Δίνοντας την ημερομηνία γεννήσεώς σου... αν, φυσικά, δε φοβάσαι, θα μάθεις πότε θα πεθάνεις!».

Από τότε που πέθανε ο παιδικός μου φίλος σε ηλικία 12 ετών (ναι, καλά διαβάσατε, δεν έκανα λάθος) είδα το θέμα εντελώς διαφορετικά. Σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ και ο παππούς μου που τον έβλεπα να λιώνει κάθε μέρα από τον καρκίνο. Παπάς ο παππούς, λίγο πριν φύγει μου είπε: «Δεν έχει σημασία το πώς θα πεθάνεις, ούτε το πότε. Σημασία έχει να ζήσεις, να τη ζήσεις τη ζωή σου. Γιατί, αγόρι μου, μια ζήση έχουμε όλοι μας.».
- Μα, παππού, δεν υπάρχει επόμενη ζωή; Έτσι δε λέει η θρησκεία μας;
Άναψε τσιγάρο, με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε:
«Κι αν δεν έχει; Ζήσε, λοιπόν, και ποτέ να μη χάσεις την περιέργεια που έχεις για ζωή. Μη λογίζεις το θάνατο. Τη ζωή να σκέφτεσαι και τη δική σου τη ζωή μέσα στη ζωή…».

Φυσικά και έχω πολλά «γιατί», που κάπου ξέμειναν μέσα στο μυαλό μου πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα, πολλές τελείες που μπαίνουν πάνω από τα κόμματα και γίνονται ερωτηματικά. Φυσικά και κάποιες στιγμές σκέφτομαι το θάνατο. Επίσης, θα έπινα ένα ποτό τώρα κι ας μην πίνω ποτέ σταγόνα. Και συνεχίζω να κάνω ignore τις προσκλήσεις που μου στέλνουν για το πότε θα πεθάνω.
Στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου βαράνε οι ΗΙΜ, Join me in death, ανάβω τσιγάρο, γελάω, δεν ξέρω πότε θα πεθάνω, δε θέλω να ξέρω, δε με νοιάζει, μου αρκεί που τώρα ζω.
Στο κάτω – κάτω, κάθε μέρα βιώνουμε κι έναν... ντεμέκ θάνατο. Για παράδειγμα, τι είναι ένας ξαφνικός έρωτας, δίχως καμία συνέχεια;
Ένας σημαδιακός θάνατος, όπου δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή, το κορμί γίνεται «χώμα». Ένας σημαδιακός, αόρατος, περαστικός θάνατος… Ευτυχώς, περαστικός.