Αποσυμπίεση. Tώρα.

Πάτησα το κουμπάκι «new post» και δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Ίσως δεν ξέρω τι θέλω, ακριβώς, να γράψω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω την επιθυμία να σας μιλήσω, ακριβώς μετά το τέλος του τριημέρου της Αποκριάς.
Αρκετοί στο γραφείο έχουν αυτήν την ξενερωτίλα(!), αυτή τη ρούχλα που συνοδεύει κάθε νορμάλ άνθρωπο που γυρίζει στη δουλειά έπειτα από ένα τριήμερο.
Το ίδιο ακριβώς ύφος έχουν, τόσο αυτοί που πέρασαν καλά, όσο και εκείνοι που τους ρωτάς και απαντούν: «Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκατά». Βασικά, στα μούτρα σου, δυσοίωνε.

Άντε, τώρα, να τους πεις και να τους αναλύσεις τη μεγαλύτερη αλήθεια που υπάρχει, αλλά που δεν την ξέρουν όλοι:
Πρέπει να ξέρεις πού είναι το κουμπί που γράφει «off» για να το πατήσεις και να πας διακοπές. Μιλάω (ok, γράφω) για το κουμπί της αποσυμπίεσης, που μπορεί μεμιάς να σου κάνει λοβοτομή από όλη τη μιζέρια των προηγούμενων ημερών. Από συνεργασίες που δεν ευδοκίμησαν, από ανόητες αγάπες που δεν κράτησαν, από φιλίες που τελείωσαν. Από την κίνηση στην Κηφισίας… από όλα. Αλλά πού είναι αυτό το κουμπί, θα μου πεις.
«Ψάξε, και βρες το» θα σου πω, μην τα θες όλα έτοιμα.
Oι τελευταίες μέρες πριν από ένα τριήμερο, είναι περίεργες. Yπάρχει μια ένταση γεμάτη αναμονή, μαζί με κούραση μαζεμένη απ’ όλη τη χρονιά, από τον χρόνο που δεν σταματάει ποτέ να κυλάει. Οι περισσότεροι από εμάς, κάνουμε συνέχεια το ίδιο λάθος. Πιστεύουμε πως αν βάλουμε τον χρόνο στο fast forward, αν όλα γίνουν πιο γρήγορα, θα προλάβουμε. Συμβαίνει το αντίθετο. Όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο πιο λίγος χρόνος σού μένει.
Kατά έναν περίεργο τρόπο, ο χρόνος είναι διάνυσμα. Δεν πρέπει να βιαστείς να το διανύσεις. Χειμώνας+δουλειά: Eγώ τρέχω, εσύ τρέχεις. Aσανσέρ, αυτοκίνητο, γραφείο. Tο βράδυ πίσω. Zωή σε θερμοκήπιο. Mονοκαλλιέργεια. Σπίτι, αυτοκίνητο, γραφείο. Γραφείο, αυτοκίνητο, σπίτι...
Ερωτήματα βασανιστικά. Την αύξηση θα την πάρω; Μ’ αγαπάει; Τον θερμοσίφωνα τον έκλεισα ή θα μάθω πάλι από τις ειδήσεις ότι ανατινάχτηκε το σπίτι μου;
Βγαίνω στον δρόμο, ο προφυλακτήρας βρίσκει όπως πάντα στην άσφαλτο, δεν ξέρω τι ώρα είναι, δεν πήρα ρολόι, δεν κοιτάζω ούτε κλεφτά αυτό μέσα στο αυτοκίνητο, το μόνο σίγουρο είναι ότι ξημερώνει... Δεν ανοίγω ραδιόφωνο, η αποσυμπίεση από την «κανονική ζωή» έχει ήδη αρχίσει. Έστω και μόνο στο μυαλό μου. Σαν αυθυποβολή.
Φεύγω με το μυαλό μου, έχει ήλιο από ξημέρωμα εκεί έξω, παίζει και το Ποκίτο Α πόκο στο ραδιόφωνο, για βοήθεια. Και όπως λέει ο Paul Theroux, «όταν σκέφτομαι ταξίδι, σκέφτομαι πάντα να κατευθυνθώ προς τον νότο. Συνδέω τον νότο με την ελευθερία».
Κάπου εδώ αρχίζουν και τα κουράγια μεταξύ μας. «Έλα, πάει κι η Τρίτη, τελειώνει η βδομάδα!»…
Καλή βδομάδα…
Υ.Γ.: Και μην ξεχάσεις να αποσυμπιέζεσαι, όσο πιο συχνά μπορείς. Ξεκίνα με το να δεις από κάπου την ανατολή του ήλιου, προτού πας για δουλειά. Πιάνει...