Πρέπει(;)

Όπως σας έλεγα στο προηγούμενο ποστ, θα πήγαινα βόλτα στη θάλασσα. Όπως θα έχετε καταλάβει, είναι από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Όπως και πολλά… άλλα, θα περάσω από μια θάλασσα κάθε βράδυ. Για την ακρίβεια, προτού κάνω όλα τα υπόλοιπα. Είναι σαν εισιτήριο, σαν χρίσμα. Αν δεν περάσω από τη θάλασσα, έστω και για λίγο, η βραδιά μου θα είναι μισή. Λειψή.

Kάθε βράδυ, λίγο μακριά από τα φώτα και τις επιγραφές, στις άκρες του όποιου λιμανιού, σ' ένα παγκάκι, βλέπω απέναντι το έργο. Στην πραγματικότητα βλέπω το έργο προσεχώς. Δικό μου έργο. Φτιάχνω ιστορίες και διαλόγους που μπορεί και να μη γίνουν ποτέ στην πραγματικότητα. Και σκέφτομαι πάρα πολύ. Πώς ήταν η μέρα μου, σε ποιον μίλησα καλά, ποιον αδίκησα, τους φίλους που χάθηκαν νωρίς, τις στιγμές που χάθηκαν «χωρίς». Και κάνω ομοιοκαταληξίες, σαν αυτή που έκανα μόλις.

Γελάω με την πάρτη μου κι ανάβω ένα τσιγάρο.
Για να περάσουν οι άλλοι καλά μαζί σου, πρέπει να περνάς πρώτα καλά εσύ με σένα, να αυτοσαρκάζεσαι, να σε δουλεύεις, να σε κοροϊδεύεις, να σε ρωτάς πράγματα αμείλικτα.
Αυτά σκέφτομαι και η ρουφηξιά από το τσιγάρο φτάνει πολύ βαθιά μέσα μου. Σαν εξαγνισμός. Ασχέτως αν πρέπει να το κόψω. Πρέπει; Από πότε άρχισα να ασχολούμαι με τα πρέπει που, τελικά, μπορεί και να μην πρέπει;

Το ταξίδι συνεχίζεται. Και οι σκέψεις το ίδιο. Πόσοι μ' αγάπησαν, πόσοι με μίσησαν, τρέμω να κάνω την αφαίρεση. Κι αν το αποτέλεσμα βγάλει ότι με αγάπησαν πολλοί κι εγώ δεν ήμουν ή δεν είμαι αυτός που πρέπει απέναντί τους;
Νάτο, πάλι, αυτό το πρέπει.
Φυσάει εδώ κάτω, μυρίζει θάλασσα σαν το Λιβυκό, φυσάει σαν αγεράκι στις Mαδάρες.
Το λιμάνι μουρμουρίζει, ο ήχος ηχεί στα αυτιά μου σα μουσική, οι κόρνες των πλοίων είναι σαν το Wind of change των Scorpions, τα μαρσαρίσματα των φορτηγών, οι φωνές των λιμενικών, η βοή του πλήθους. Πόσο μικρά είναι όλα από ‘δω... ‘92 ή ’93 ήταν που είχα έρθει πάλι εδώ, λιώμα κι ερωτευμένος, με μια χυλόπιτα που σερβιρίστηκε καυτή;
(σ.σ. Μάλλον από τότε δεν μου αρέσουν τα φαγητά που καίνε, αυτό στην περίπτωση που κάποτε μου κάνετε το τραπέζι... Αλλά από τότε αγάπησα και τα σπορ γερμανικά αυτοκίνητα, αυτό στην περίπτωση που κάποτε μου κάνετε ένα τόσο δα δωράκι!)

Πόσα χρόνια νομίζω ότι πέρασαν από τότε; Πέρασαν χρόνια ή σα να μην πέρασε μια μέρα; Ερωτήσεις. Τι με έπιασε τώρα; Κι άλλες ερωτήσεις…
H θάλασσα, πώς μυρίζει η θάλασσα, η θάλασσα γιατί λάμπει, ακόμη και στο σκοτάδι;
Η θάλασσα που αγάπησα, η θάλασσα με τυφλώνει, πώς νόμισα ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τη θάλασσα, πως πίστεψα, όταν σκεφτόμουν να φύγω μαζί της για τη Γερμανία, ότι θα μπορούσα να μην αναπνέω ιώδιο;
Τη χυλόπιτα την έριξα εγώ, που δεν ήθελα να φύγω. Είδατε πώς είναι η ζωή; Καμιά φορά καταλαβαίνουμε αλλιώς τα πράγματα. Όχι απαραίτητα λάθος. Απλώς, τα καταλαβαίνουμε αλλιώς. Πόσοι νομίζατε - όταν έγραφα λίγο πιο πάνω για τη χυλόπιτα - ότι την είχα φάει εγώ;
Γιατί το έχουμε μάθει να γίνεται αλλιώς. Ότι αυτός που ρίχνει τη χυλόπιτα είναι μια χαρά, ενώ αυτός που την τρώει είναι το λιώμα της υπόθεσης. Ε, λοιπόν, υπάρχουν και άνθρωποι που όταν ρίχνουν χυλόπιτα – και όχι μόνο συναισθηματικής φύσεως αρνήσεις – μπορεί να γίνονται πιο λιώμα από τους… χυλοπιτιασμένους.

Nυχτώνει, η θάλασσα είναι λάδι, απέναντι σιγά-σιγά ανάβουν τα φώτα, τα λέω με τον εαυτό μου.
«Τι είναι εκεί απέναντι, ποιο νησί είναι;».
- Ώπα με τις ερωτήσεις, πάμε παρακάτω, το ίδιο ακριβώς είχες ρωτήσει και τότε.
«‘92 ή ’93 ήταν;».
Πάμε παρακάτω, ό,τι κι αν ήταν – ήταν. Τώρα είναι 2007 και άρχισε να βρέχει κιόλας.
«Πώς άλλαξε έτσι ο καιρός, απότομα;».
- Φύσηξε ο άνεμος της αλλαγής, λέω και μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο που φωνάζει από μακριά «είμαι από το μέλλον, χαίρεται, Mr. Spiros» και, καθώς πατάω το γκάζι μέχρι το πεντάλ να φτάσει στο πάτωμα, μου έχω κρατήσει την τελευταία ερώτηση:
«Πρέπει να αναρωτιέσαι για το αν έπρεπε να πεις ένα απλό «όχι» σε μια ερώτηση, όπου αυτό το «όχι» ήσουν σίγουρος ότι θα σε οδηγούσε στο χωρισμό;».
Νάτο, πάλι, αυτό το πρέπει…
- Και οι Scorpions Γερμανοί είναι, σκέφτομαι, καθώς φτάνω στη στροφή που μπαίνω πάντα με πολλά…