25.4.07

Γλαδιόλες...


Λουλουδάκια, μελισσούλες, λιακάδες, πρασινάδες, οι ορμόνες να παίζουν τραμπολίνο με τη διάθεσή μας, εκδρομές, κοπάνες, ούζα δίπλα στο κύμα, μπύρες στους λόφους, τραπεζάκια έξω, έξω, έξω, όλοι έξω! Αν δεν το μυριστήκατε, ήρθε η άνοιξη. Σήμερα έκανα μια βόλτα στο πάρκο Ελευθερίας, εδώ στα Βριλήσσια. Σε ένα πολύ μικρό κομμάτι του αγαπημένου μου παρτεριού, είδα γλαδιόλες. Ναι, γλαδιόλες!
Οι γλαδιόλες προτιμούν ηλιόλουστη τοποθεσία, αλλά μπορούν να ευδοκιμήσουν σε περιοχές με πρωινή ή απογευματινή ημισκιά.
Όταν γύρισα στο σπίτι, κοιτώντας το ημερολόγιό μου, είδα ότι σαν σήμερα είχε αποδράσει από τη φυλακή…

…ο ληστής με τις γλαδιόλες

16 Νοεμβρίου 1973: Ο 25χρονος Θόδωρος Βενάρδος, πρώην ναυτικός, εισβάλει σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή του «Χίλτον», ενώ όλη η αστυνομική δύναμη είναι συγκεντρωμένη στην περιοχή του Πολυτεχνείου. Φορώντας μαύρη καμπαρτίνα μέσα στην οποία είχε κρύψει μια καραμπίνα, μαύρο πλατύγυρο καπέλο και με το πρόσωπο κρυμμένο πίσω από ένα μαντίλι, αρπάζει μέσα σε τρία λεπτά 2.375.000 δρχ. κι εξαφανίζεται χωρίς να πάθει κανείς το παραμικρό. Α! Προτού φύγει αφήνει ένα μπουκέτο λουλούδια. Γλαδιόλες...

Λάτρης της καλής ζωής, ο Βενάρδος ταξιδεύει σε Λονδίνο και Σεν Μόριτς, όπου «ξεκοκαλίζει» τα χρήματα της ληστείας, μαζί με άλλα που είχε συγκεντρώσει ύστερα από σκληρή οικονομία. Συλλαμβάνεται όμως και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Θα δραπετεύσει στις 25 Απριλίου 1974, σαν σήμερα, στη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στο προαύλιο της φυλακής, μπροστά στα μάτια οπλισμένων φρουρών και υπό τα χειροκροτήματα περίπου εκατό συγκρατουμένων του.

Ένα μήνα μετά ξαναχτυπά, ληστεύοντας ένα υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή Σεπολίων. Αυτή τη φορά, κρύβει την καραμπίνα του σε μια ανθοδέσμη από δέκα κόκκινες γλαδιόλες και αποσπά από το ταμείο 555.000 δρχ. Στη συνείδηση του κόσμου περνά ως ένας ρομαντικός ληστής και οι ενέργειές του εκλαμβάνονται ως πράξεις αντίστασης στη χούντα.
Αργότερα, ο Βενάρδος επιβιβάζεται ως λαθρεπιβάτης σ' ένα νορβηγικό πλοίο, αλλά εντοπίζεται εν πλω. Όταν το πλοίο προσαράζει στη Νέα Υόρκη, ο πλοίαρχος τον παραδίδει στις λιμενικές αρχές και στις 13 Ιουνίου συλλαμβάνεται οριστικά, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Θα πεθάνει στη φυλακή, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, στις 10 Ιουλίου του 1984.

Αυτή την ιστορία μου την είχε πει ο μπαμπάς μου και ο εν λόγω ληστής δε μου φαινόταν ληστής, αλλά ήρωας. Ένας άλλος ήρωας τώρα - κι αυτός με γλαδιόλες – ήταν ο κύριος Morrissey και η παρέα του, που ανακάλυψα λίγα χρόνια αργότερα. Μεγάλη ανακούφιση να γυρνάς σπίτι μετά από σχολείο και φροντιστήρια και να κρύβεσαι σ’ ένα λιβάδι από γλαδιόλες. Η μικρή Αγγλία που πάντα κουβάλαγα μέσα μου ξύπνησε και βρήκε το σύγχρονο ποιητή της. Μαζί ανακαλύψαμε τον Oscar Wilde, τoν ανεκπλήρωτό του έρωτα, τη γλυκόπικρη γεύση της μοναξιάς και τη φρίκη της σύγχρονης καθημερινότητας, μαζί θρηνήσαμε τη χαμένη αθωότητά μας.
Το 1984 έρχεται το Heaven knows i'm miserable know με το οποίο καθιερώνονται. Ο Μoz, πλαισιωμένος μ’ ένα στεφάνι από γλαδιόλες, προς τιμήν του Oscar Wilde και ένα ακουστικό βαρηκοΐας, προς τιμήν του Johnny Ray, ο Morissey προκαλεί ταραχή στις live εμφανίσεις του συγκροτήματος.

Εν έτει 2006, στο Red – στο πλαίσιο των τρέιλερ με θέμα «Θυμάσαι τότε που…», κάνουμε κι ένα αντίστοιχο για τον Μόρισεϊ. Απρίλιος ήταν και τότε… «Θυμάσαι τότε που κυκλοφορούσες με τις γλαδιόλες στην κωλότσεπη, μέχρι που σου ξηλώθηκε το παντελόνι, μπρος στον Λάκη τον Κονιόρδο;». Το ποιος είναι ο Κονιόρδος θα σας πω άλλη φορά.
Προς το παρόν πέφτουν οι τελευταίες νότες από το Everyday is like Sunday
Και μυρίζει γλαδιόλες…

17 σχόλια:

proserpina είπε...

Χααχα, με το που είδα τη λέξη γλαδιόλες μου ήρθε στο μυαλό η διαφήμιση του Red ααααχαχαχαχα

Τρομερή και η άλλη "Θυμάσαι χρυσό μου που είπες στη μαμά σου οτι σου αρέσει ο Μπόνο και εκείνη σου απάντησε Γιου Του" μπουουχαχα

weirdo είπε...

αν σου πω ότι στο πρώτο live του Morrissey στην Αθήνα το ΄98, του πέταξα γλαδιόλες θα με πιστέψεις..;
:)

Ανώνυμος είπε...

άχου, τι μου θύμισες τώρα!

Ανώνυμος είπε...

Everyday is like Sunday. μ' έσκισες τώρα...

aniaris είπε...

Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου γλαδιόλες.

Ανώνυμος είπε...

στο έχω πει ξανά: μου αρέσει που καταφέρνεις και συνδυάζεις πολλές ιστορίες και πολλές πληροφορίες σε ένα και μόνο κείμενο. Συνέχισε έτσι!

iro* είπε...

Τhere is a place in the sun for anyone who has the will to chase one... And I think I've found mine, Yes, I do believe I have found mine... :):)
Τι μου εκανες τωρα.. You have killed me, you have killed me!!!
But i forgive you! ...'cause every day is like sunday!!!
(επειδη απ'οτι καταλαβα σ'αρεσουν οι συμπτωσεις, οπως εσυ ειχες post "with or without you", ετσι κ εγω πιο παλια ειχα "every day is like sunday" !!!)
Καλημερα!!!
***

Mantalena Parianos είπε...

Καλημέρα Σπυρέξ

με γεια το νέο template
:)

MTdoggie είπε...

μονο τα νυχτολουλουδα προσεχω απο ολα τα λουλουδια,μονο και μονο γιατι μου τραβανε την προσοχη με τη μυρωδια τους!!γι'αυτο δε ξερω πως ειναι οι γλαδιολες.ειναι σαν αυτα στην κωλοτσεπη αυτου της φωτο που εχεις ανεβασει?αυτα που μοιαζουν με τουλιπες?

Ανώνυμος είπε...

τρελό το νέο template, απίστευτα κείμενα!!

Χρήστος Φασούλας είπε...

Βερνάρδος: Λαϊκός ήρωας της εποχής! Κάτι σαν σύγχρονη -ελληνική- εκδοχή του Ρομπέν. Χωρίς υπερβολή. Ειδικά οι γυναίκες τον λάτρεψαν! Για λόγους ευνόητους...

Χρήστος Φασούλας είπε...

Βερνάρδος: Λαϊκός ήρωας της εποχής! Κάτι σαν σύγχρονη -ελληνική- εκδοχή του Ρομπέν. Χωρίς υπερβολή. Ειδικά οι γυναίκες τον λάτρεψαν! Για λόγους ευνόητους...

Ανώνυμος είπε...

Moυ θύμισες τις εποχές που ήσουν στο Red και νοστάλγησα. Από τη στιγμή που έφυγες, ούτε τα τρέιλερ, ούτε οι ειδήσεις, ούτε το βραδινό 10-12 είναι το ίδιο

μαριάννα είπε...

Την Αννίτα τη θυμόσαστε; Την αδερφή του τη σεξοβόμβα; Όντως κουκλάρα στο ελαφρώς λαϊκό φυσικά, όπου είχε ξετινάξει έναν φίλο μου, συναισθηματικά κα όχι μόνο, όνομα σήμερα και που για να τον σώσει, τον παντρεύτηκε μια κοινή μας φίλη και καταστράφηκε εκείνη! Έτσι πάνε οι καταστροφές τελικά. Αλυσίδα. Διότι τη φίλη μου την έσωσε μετά ζάπλουτος επιχειρηματίας μέλος παλιό της Νεολαίας Λαμπράκη παρακαλώ, που καταστράφηκε από αυτή τη σχέση, αφού πρώτα κατέστρεψε τη γυναίκα του που παραλίγο φεύγοντας να τον καταστρέψει οικονομικά. Μια γειτονιά ήταν κάποτε η Αθήνα... κυριολεκτικά! Ειδικά εμείς του Νότου, που τότε δεν είχαμε και πολλές εναλλακτικές, ήμασταν εντελώς μια γειτονιά. Μπράβο Σπύρο που μας το θυμίζεις...:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ proserpina: ήταν από τα καλύτερα trailer που είχαμε κάνει…
@ weirdo: βεβαίως και το πιστεύω!
@ μάνια: θυμάσαι;
@ σόνια: μάλλον καλό είναι αυτό που σου έκανα, έτσι; Χαχαχα
@ aniaris: τώρα, είδες!
@ δήμητρα: να είσαι καλά!
@ iro: irish blood, English heart!
@ mantalena: Πώς λέμε πυρέξ; Χαχαχα να είσαι καλά και να μη χάνεσαι!
@ mtdogie: κάνε ένα search @ google!
@ ιωάννα: ευχαριστώ!!
@ χρήστος: ακριβώς όπως το είπες!
@ σωτηρία: ουδείς αναντικατάστος, θεωρώ εγώ… Σε ευχαριστώ, πάντως!
@ γητεύτρια: η Αννίτα ήταν άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο και χαίρομαι που ξέρεις την ιστορία!

Love and Poison είπε...

(Απόσπασμα από συνέντευξη που του πήρε ένα παιδάκι για την τηλεοπτική εκπομπή της Sandie Shaw κάπου στα μέσα των 19"Haties" στην αγγλική τηλεόραση)

-Why do you hold flowers when you sing?

-Why do I hold flowers then?...Hmmm...I believe flowers are very innocent things. They don't harm anybody, they don't burp, they don't do anything ugly. It's better than waving shocks...

Whatever happens I love you Moz...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ love and poison: σε ευχαριστώ πολύ που προσέθεσες το δικό σου κομμάτι σ' αυτή την ιστορία, για τον Moz μας που τον λατρεύουμε. Καλώς ήρθες!