17.4.07

Stones, live in Athens. 40 χρόνια μετά


Σαν σήμερα. 17 Απριλίου, αλλά το 1967...
Ταραγμένοι καιροί. H χρονιά του «Let’s spend the night together» και του «Ruby Tuesday».
Xρονιά συλλήψεων για τον Mικ, τον Kιθ και τον Mπράιαν, για κατοχή και χρήση ναρκωτικών ουσιών. Στην Aθήνα όλα τελείωσαν προτού καλά - καλά ξεκινήσουν.
Οι Rolling Stones εμφανίζονται στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κάποια στιγμή ο Τζάγκερ πετάει γαρίφαλα στο κοινό. Αυτό εκλαμβάνεται από τους αστυνομικούς σαν επαναστατική πράξη και αποφασίζουν να διακόψουν τη συναυλία. Ακολουθούν επεισόδια και συλλήψεις (δεν γλιτώνουν και μέλη της συνοδείας του γκρουπ).
Μόλις 4 ημέρες πριν από το πραξικόπημα…

Η πρώτη μεγάλη, αλλά συνάμα και η τελευταία για αρκετά χρόνια, rock συναυλία ξένου ονόματος στην Ελλάδα έμελλε, λοιπόν, να ήταν επεισοδιακή: Η συναυλία δυστυχώς εξελίχθηκε σε παταγώδη καλλιτεχνική και οικονομική αποτυχία. Ίσως να έφταιγε το ακριβό για την εποχή εισιτήριο (100 δρχ.) που το πλήρωσαν μόνο 17.680 θεατές, ίσως η βροχή, ίσως ο κακός ήχος ή μήπως οι μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις έτοιμες να επέμβουν; Ρητορικό το ερώτημα. Πράγματι οι μπάτσοι επενέβησαν όταν κάτι όμορφο συνέβη: O Mick Jagger έδωσε εντολή σε κάποιον από την «ακολουθία» του να μοιράσει στον κόσμο τα κόκκινα γαρύφαλλα μιας τεράστιας ανθοδέσμης, σήμα του διεθνούς κομμουνισμού, με αποτέλεσμα τη βίαιη επέμβαση του τότε αστυνομικού διευθυντή και την απότομη και άδοξη διακοπή της πρώτης μεγάλης rock συναυλίας στην Αθήνα!

Ο Τζάγκερ, πέρυσι, δήλωσε: «Το θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Ήμασταν στη σκηνή, που βρισκόταν στη μέση του γηπέδου, και ξαφνικά παρατήρησα ότι δεν άφηναν τον κόσμο να πατήσει το γρασίδι και να πλησιάσει. Είχαμε ήδη αρχίσει να παίζουμε, όταν έξω άρχισε κάτι σαν επανάσταση. Τότε, εγώ πήγα κοντά στο κοινό στις εξέδρες και άρχισα να πετάω λουλούδια, πράγμα που καθόλου δεν άρεσε στους αστυνομικούς. Κάπου εκεί σταμάτησε η συναυλία. Νομίζω πως ύστερα από λίγο ήρθαν οι συνταγματάρχες και η χούντα...».

Όσα πρέπει να γνωρίζουμε

@ Οι καιροί είναι δύσκολοι, στην ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι, αλλά οι νέοι ζουν στον παλμό της συνάντησής τους με τους Stones, φωνάζοντας μέσα και έξω από το γήπεδο: «Ι can't get know, satisfaction». Και εδώ έρχεται η λάθος εκτίμηση των χωροφυλάκων, οι οποίοι, ακούγοντας το Satisfaction, το ερμήνευσαν ως… «θα τους σφάξουμ’».

@ Την ίδια στιγμή στη Λάρισα ο νεαρός στρατιώτης Γιάννης Πετρίδης, από την Αθήνα, προσπαθεί να βρει μια καλή δικαιολογία για να εξασφαλίσει πάση θυσία διήμερη άδεια, προκειμένου να δώσει και αυτός το «παρών» στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Είναι ο γνωστός δάσκαλος Πετρίδης…

@ Ένα 14χρονο αγόρι από τη Χαλκίδα, αργά τα βράδια άκουγε μετά μανίας τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Νίκου Μαστοράκη. Και οι δυο τους μοιράζονταν την ίδια τρέλα για τους Rolling Stones.
Ο Νίκος Μαστοράκης ήταν ο άνθρωπος που θα έφερνε τον Τζάγκερ και τους κολλητούς του στην Αθήνα. Μέσα από την εκπομπή του, μάλιστα, διοργάνωσε ένα πρωτότυπο διαγωνισμό, ο νικητής του οποίου θα κέρδιζε το πολυπόθητο εισιτήριο.
Νικητής αναδείχθηκε ένας μαθητής Γυμνασίου της Χαλκίδας. Τι έκανε και κέρδισε στον διαγωνισμό; «Είχα πάει στον μπακάλη της γειτονιάς μου και του ζήτησα να στάξει λίγο αίμα πάνω σε ένα μεγάλο χαρτί. Με αυτό έγραψα “θα έδινα τη ζωή μου για τους Stones. Τους αγαπώ όσο αγαπάει ο Νάρκισσος τον ίδιο του τον εαυτό”. Εάν μου έλεγαν να κρατήσω κάτι για να θυμάμαι τα 14 μου χρόνια θα διάλεγα δίχως άλλο ένα δίσκο τους».
Ο Μιχάλης Ασλάνης τότε δεν υπέγραψε, όπως ήταν φυσικό, ως σχεδιαστής μόδας...

@ H πρώτη «επιδρομή» των Stones σε χώρα της Aνατολικής Eυρώπης έγινε στις 11 Aπριλίου 1967 - έξι ημέρες πριν από τη συναυλία της Αθήνας - στην πρωτεύουσα της Πολωνίας, Bαρσοβία. Mια συναυλία που, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε την οργή του κόμματος. Aκολούθησε μια φοβερή νύχτα συμπλοκών και δακρυγόνων... Aπό τότε, ο Mικ επιχείρησε –χωρίς όμως επιτυχία– να επαναλάβει το ίδιο στη Mόσχα.

@ H συναυλία τότε διεκόπη στην Ελλάδα. 'Όχι όμως και το ροκ. Ντόπια σχήματα ακονίζουν κιθάρες. Οι Socrates, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, αργότερα οι Τρύπες. Προς το τέλος της δεκαετίας του '80 ανοίγει το «Ρόδον» από όπου περνάνε οι περισσότεροι ροκ σταρ. Από τον Σκρίμιν Τζέι Χόκινς ώς τους Jon Spencer Blues Explosion, από τη Σούζι και τους Banshees ως τον Ίγκι Ποπ... Αυτός ο αφιλότιμος ο Ίγκι μαζί με τους θρυλικούς Stooges του...
Και, συγγνώμη, αλλά αυτό είναι ροκ εν ρολ!

23 σχόλια:

GLOBAL είπε...

άψογο κείμενο ρε ΄συ.
τους Stoones οk τους ήξερα, έλα όμως που μου μάθανε τους Stooges πρόσφατα κι έχω πορωθεί...

GLOBAL είπε...

*Stones, με ένα ο, με παρασύρανε οι Stooges! :-)

sorry_girl είπε...

It's just rock 'n roll baby!


;)

Ανώνυμος είπε...

ωραίος!!!!!

an205 είπε...

Κάποιοι άλλοι "αγγλομαθείς" το ήξεραν ως "αλιγκέϊτορ"!!!!

Rock n' roll στο κρεββάτι
Παύλος Σιδηρόπουλος

Γουστάρω να σ' ακούω κούκλα μου όταν μιλάς
Να αληθωρίζουν μάτια όταν στην πίστα πηδάς
Γουστάρω όταν ακούω ''Αχ, τι παιδί ειν' αυτό!''
Γιατί εσύ ξέρεις στο κρεββάτι τι θα πει rock n' roll

Στα σκοτεινά δωμάτια ειν' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια ειν' εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς το γιατί
Γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνος μου έχει αιτία τυφλή
Γουστάρω σαν γατούλα όταν μου παίζεις κρυφτό
Κι όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λές ''σ' αγαπώ''

Στα σκοτεινά δωμάτια ειν' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια ειν' εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Το ξέρω πως δεν ειμ' αυτός
Που πάνω του θα στηριχθείς
Κι ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς
Πιωμένο μες τα μπαρ να με βρεις
Μα όμως εγώ θα σου μετρώ
Της πόλης το σφυγμό μ' αγκαλιές
Θα σου γεμίζω το μυαλό
Με χίλιες και μια νύχτα γλυκιές

Στα σκοτεινά δωμάτια ειν' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και εκεί να σ' αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ global: Αϊ εμ δε πασεντζεεεερρρρ!!!!
@ Sorry girl: I like it...
@ μάνος: γεια σου, Μάνο

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

an205: σόλαρε, μην κολλάς, πάρτο πάνω σου, το 'χεις...

o kairos είπε...

Λοιπον το πρωτο βραβειο το πηρε απο τους "Μοντερνους Καιρους" ο 17χρονος τοτε Αντωνης Μακραντωνης,γνωστος στους μετεπειτα φιλους του ως "Τσιτας" και το δευτερο ο Μιχαλης Ασλανης.Αυτα ηταν και τα δυο εισιτηρια που εδωσε το περιοδικο.Τι μου θυμισες.Να εισαι καλα,πολυ ωραια δουλεια.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ ο καιρός: Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω ότι κανείς στα ΜΜΕ δεν το έπαιξε το θέμα. Κρίμα. Από την άλλη, χαίρομαι πολύ που σου το θύμισα και σε ευχαριστώ για τις επιπλέον πληροφορίες. Σε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια, μεγάλη μου τιμή που είσαι στην παρέα μας.
Υ.Γ.: Γέλασα πάρα πολύ με την "Κολλητική ευθύνη"...

Ανώνυμος είπε...

Σπυράκο, δεν το έζησα, αλλά με βοήθησα πολύ η περιγραφή σου.
Και πράγματι, είσαι ο μόνος που θυμήθηκε.

iro* είπε...

κορυφαιο το "θα τους σφαξουμ'"!!!!
..Ομορφα τα λες!! Keep rockin' (and rollin'..)
Καλως ηρθα κ εγω!!! :):):)
***

Sardonian είπε...

Εξαιρετικός...Μπράβο, Γενναίε Blogger. [η "κηδεμών" είχε δίκιο, ήταν άλλωστε φαν μεγάλη των Siouxsie & the Banchees:-] Καλώς σας βρήκα κι εγώ

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ αναστασία: από τους λίγους, καλύτερα, που το θυμήθηκα.
@ iro*: καλώς μας ήρθες. Τι καιρό κάνει στο νησί;
@ sardonian: πολλές καλησπέρες, καλώς όρισες!

2Σx2 είπε...

Είναι παράξενο αλλά το κέιμενο μου δημιούργησε νοσταλγία για κάτι που δεν έχω ζήσει όσο οξύμωρο κι αν είναι αυτό.
Πάλι καλά που τότε (όπως φαντάζομαι) δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη η χρήση δακρυγόνων!
Καλώς σε βρήκα κι ας άργησα!

weirdo είπε...

Δεν την ήξερα την ιστορία..
Συγκλονιστική περιγραφή, όσοι βρέθηκαν εκεί τότε, δεν θα το ξεχάσουν ποτέ, φαντάζομαι
Να'σαι καλά, Σπύρο :)

Φράνσις είπε...

Με ρούμπωσες πάλι με το "επετειακό" κείμενό σου αηδονάκι. τι να πώ.. ότνα μιλούν οι γνωρίζοντες...
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ 2Σx2: καθόλου δεν έργησες. Κατά πως λέει κι ένα αγαπημένο μου τραγούδι, "το αργά για μας είναι νωρίς". καλώς ήρθες!
@ weirdo: κι εσύ να είσαι καλά, να ζεις μαζί μας καταστάσεις του χθες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε.
@ auburn: γεια σου, Κατερίνα, χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενό μου.

MTdoggie είπε...

οι λατρεμενες "κυλιστες πετρες" μου φαινεται απιστευτο πως αντεχουν στο χρονο!ειναι σαν να τον εχουν παγωσει και συνεχιζουν να κανουν οτι γουσταρουν!μακαρι να μπορουσαν ολοι οι ανθρωποι να μεγαλωνουν μονο ηλικιακα και στο πνευμα να εμεναν παντα νεοι.

Φράνσις είπε...

Σου έστειλα mail τώρα δα(ωραίο έτσι;) και μου το γύρισε πίσω. Πάαααλι γεμάτο mail box έχεις βρε;
Να προσέχεις έτσι; και λεπτομέρειες στο mail.
ΧΧΧΧΧΧΧΧ

Mantalena Parianos είπε...

hey, ΕΣΥ πετάς πέτρες άνθρωπε;

Στο κεφάλι μου 'ρθαν!

(ελπίζω να μην ήταν αυτές οι *χιλιάδες λέξεις* που 'χες να γράψεις, αλλά... οι λίγες.


όλα καλά I hope

Ιt's only rock'n'roll but we like it,
like it, like it, λέμεεε

:)

Ανώνυμος είπε...

Να΄σαι καλά!!!!
Αν μπορέσω να ξεχωρίσω έστω και λίγο ένα από τα κομμάτια τους, είναι το Ruby Tuesday.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ mtdogie: πετράει που κυλάει δεν γερνάει!!!!
@ mantalena: Όχι, κορίτσι μου, για το περιοδικό είχα (και έχω!) να γράψω... Και, ναι, εγώ πετάω πέτρες
@ citronella: Εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Όλα είναι κομμάτια που μου έχουν σώσει τη ζωή!

Ανώνυμος είπε...

Τα είπες πολύ καλά και πρέπει να διαδίδεται η ιστορία του ροκ στην ελλάδα για να τη θυμόμαστε πάντα. Μετά τους Stones η επόμενη μεγάλη συναυλία με το πρώτο ξένο γκρουπ έγινε το... 80, 13 χρόνια μετά (!!!) στο σπόρτιγκ με τους police ενώ το 81 ακολούθησε στη Φιλαδέλφεια ο γκάλαχερ με τα γνωστά επεισόδια τότε.

Τα λέμε...