With or without you

Είναι απόγευμα Πέμπτης 5 Απριλίου 2007. Μεγάλης Πέμπτης. Εμένα, πάντως, σαν Παρασκευή μου κάνει. Όχι σα μεγάλη Παρασκευή, αλλά σαν εκείνες τις Παρασκευές που έχεις τελειώσει από δουλειά, τα έχεις αφήσει όλα πίσω και είσαι έτοιμος για ΠΣΚ.
Τώρα, φαντάσου ότι στην πραγματικότητα δεν είναι Παρασκευή, αλλά Πέμπτη, και εσύ δε θα γυρίσεις στη δουλειά τη Δευτέρα, αλλά την Τρίτη.
«Αντίο» η κατάσταση! Πολύ «αντίο», όμως. Και το «Αντίο», όμως, από το πρωί το λέμε.
«Πού θα πας;»
- Εκεί.
«Α, ωραία, έχω πάει…»
- Πότε θα γυρίσετε; Θα σουβλίσετε;

Ερωτήσεις. Μ’ αυτή τη σειρά. Ερωτήσεις που έρχονται κάθε Πάσχα.
Τα σκέφτομαι και είμαι μέσα στο αυτοκίνητο και γελάω μόνος μου, αποχαιρετώντας για τις διακοπές του Πάσχα πολύ κόσμο. Αλλά σήμερα κανείς δε σε παρεξηγεί. Χριστιανική αγάπη! Ο άλλος χαμογελάει κι αυτός, χαίρεται που φεύγεις, εκείνος εδώ θα κάτσει, στην πόλη, αλλά χαίρεται που θα κινηθεί με άνεση κι εσύ χαίρεσαι που φεύγεις και τα αφήνεις όλα πίσω. Κι ας έχεις φάει 2 ώρες μέσα στην Αττική Οδό ή σε οποιοδήποτε δρόμο που οδηγεί, από κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, σε κάποια εξοχή. Δεν πειράζει, καλό το μποτιλιάρισμα, γνωρίζεις και κόσμο.
«Ξέρετε αν έχει συμβεί κάτι, γιατί έχει τόση αστυνόμευση;».
- Μάλλον για μένα ήρθαν...
Γέλια. Τρελά γέλια. Από αυτά που θέλουν να σπάσουν τον πάγο της φάσης.
Αρρώστια!
Αρρώστια με την καλή την έννοια, γιατί το μποτιλιάρισμα σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά(!) Πάσχα της ζωής σου. Αυτά που όλα - τελικά - τα πέρασες καλά, είτε έφυγες με την παρέα, είτε έμεινες στην πόλη. Δε λέω Αθήνα γιατί ελπίζω να με διαβάζετε και εκτός της πρωτεύουσας. Εγώ πάντως θα μείνω Αθήνα. Μάλλον. Γελάω, γιατί έχω μάθει να ζω με το απρόοπτο. Μπορεί και να φύγω. Ποιος ξέρει;
«Πού πας;»
- Πουθενά συγκεκριμένα.
«Πάμε κάπου μαζί;».
Και προτού πέσουν και πολλές σκέψεις, βρίσκεσαι με βαλίτσα και κάποια που γνώρισες πρόσφατα. Πολύ πρόσφατα, όμως.
Τηλέφωνο στον κολλητό.
«Πώς λέγεται αυτή που γνώρισες πριν από λίγο και φεύγεις μαζί της για Πάσχα;».
- Ξέρω ‘γώ; New entry στο ΤΟΡ 20?
Τρελά γέλια. Υστερία. Αυτό το γέλιο που προέρχεται από κάτι που δεν είναι και τρελά αστείο, εσύ, όμως, θες να εκτονώσεις όλη την πίεση που έχεις μέσα σου.
Στοπ καρέ
Το μυαλό πάει πιο πίσω. Είπαμε, σε άλλα Πάσχα. Παλαιότερα. Φλογίτσες να φωτίζουν είτε πέτρα σπιτιού σε βουνό, είτε ασβεστωμένο τοίχο σε νησί, είτε τοίχους μπετόν μέσα σε δρόμους κάποιας πόλης. Τρελές αναμνήσεις το καθένα, το κάθε Πάσχα με τη χάρη του.

Στοπ καρέ
Το πρώτο σας τριήμερο να είναι Πάσχα, το πρώτο βράδυ που θα περάσετε μαζί να είναι αυτό του Μεγάλου Σαββάτου. Ανάσταση λέγεται αυτό. Ανάσταση ψυχής, για την ακρίβεια. Σαν αυτή του Χριστού.
(σ.σ. Που ήταν πολύ ωραίος τύπος και ουδεμία σχέση έχει με αυτούς που σήμερα τον λιβανίζουν. Λιτός, απέριττος και στη ζωή του και στο φέρσιμο, αλλά και στο ντύσιμό του, απέχει από όλους αυτούς που σήμερα φοράνε όλα αυτά τα χρυσοποίκιλτα ράσα. Που δεν κάνουν και τον παπά.)
Πού ήμουν; Ναι! Στο τριήμερο. Να γυρίζεις απόγευμα Δεύτερης μέρας του Πάσχα και να μη σε νοιάζει το πήξιμο στην Εθνική και ότι αύριο έχει δουλειά. Να γυρνάς, να διασταυρώνετε τις ματιές, να κοιτάς μόνο και να χαμογελάς.
«Κύριε Σεραφείμ, διακτινιστήκατε στο παρελθόν. Δεν είναι Πάσχα του 1997, 2007 έχουμε. Και είσαστε στην Αττική Οδό...».

Δεύτερος γύρος τηλεφωνημάτων. Καθαρίσαμε με αυτούς που φεύγουν, πάμε σε αυτούς που μένουν.
«Ανάσταση πού θα κάνεις;»
-Πιστεύεις και εσύ ότι πρέπει να πεθάνω, έτσι;
Τρελά γέλια. Υστερία. Είπαμε. Αυτό το γέλιο που προέρχεται από κάτι που δεν είναι και τρελά αστείο, εσύ, όμως, θες να εκτονώσεις όλη την πίεση που έχεις μέσα σου.
«Άσε τις βλακείες, πού θα είσαι το μεγάλο Σάββατο; Η Τ. κάνει πάρτι μετά το Χριστός Ανέστη και θα πάμε με την Ζ. Θα ‘ρθεις;».
- Με ποιον Ανέστη;
Τρελά γέλια. Υστερία. Πάλι!
«Θα έρθεις με την Τζ.? Με ποιο αυτοκίνητο θα έρθεις;».
- Z4 coupe. Είναι καλά; Έλα, ρε, μ’ ακούς;
Ερωτήσεις. Με αυτή τη σειρά. Ερωτήσεις που έρχονται κάθε Πάσχα.
Είτε μείνεις στην πόλη, είτε φύγεις.

Και το τηλέφωνο χτυπάει ξανά.
«Καλησπέρα σας, ο κ. Σεραφείμ; Είμαστε από την εφημερίδα ………., κάνουμε ένα γκάλοπ για το, κατά την άποψή σας, καλύτερο τραγούδι των U2».
Στοπ καρέ
Το μυαλό πάει πιο πίσω. Είπαμε, σε άλλα Πάσχα. Παλαιότερα. Με τις φλογίτσες να φωτίζουν, είτε πέτρα σπιτιού σε βουνό και τα λοιπά και τα λοιπά, και να είναι το πρώτο σας τριήμερο, αλλά και με την παρέα, και τότε το χωριό που, τελικά, γυρίσατε Τρίτη μέρα του Πάσχα, και να είσαι και στην πόλη, και όλα, αλλά όλα τα… Πάσχα της ζωής σου να παίζουν ένα τραγούδι. Το ίδιο κάθε Πάσχα. Και τότε που χώρισες και τότε που έκανες εκπομπή και έλεγες την κίνηση εις τας Εθνικάς Οδούς, το ίδιο έπαιζε. Και τότε που της είχε χαλάσει το αυτοκίνητο στην Κόρινθο λίγο έξω και της είχες πει «δεν πειράζει που χάλασε το αυτοκίνητο, έρχομαι να σε πάρω, και, ξέρεις…».
-Τι;
«Σ’ αγαπάω».
- Επειδή δεν σε ακούω καλά (σ.σ. και καλά δεν άκουγε!), μου το ξαναλές;

Ερωτήσεις. Με αυτή τη σειρά. Ερωτήσεις που έρχονται κάθε Πάσχα.
Στοπ καρέ στα καπάκια
«Ναι, κύριε Σεραφείμ, με ακούτε;».
- Σας ακούω. Είπατε ότι είσαστε από την εφημερίδα ……….. και με ρωτήσατε ποιο είναι, κατά την άποψή μου, το καλύτερο τραγούδι των U2…
«Μάλιστα. Θα μου πείτε;».
- With or without you…
«Σας ευχαριστώ πολύ. Πάσχα πού θα κάνετε;».
Ερωτήσεις. Με αυτή τη σειρά. Ερωτήσεις που έρχονται (κάθε) Πάσχα...