Πόρτα ευτυχίας

Ωραίο φεγγάρι έχει απόψε. Απ’ αυτά που νομίζεις ότι μιλάς και σ’ ακούνε. Κάθομαι στην παραλία και η υγρασία περονιάζει το δεξί μου γόνατο, τέτοιες μέρες ήταν πριν από πολλά χρόνια που την είχα φάει τη στούκα με τη μηχανή. Και έκτοτε μου δημιουργήθηκε το πόδι-βαρόμετρο! Όταν πάει να αλλάξει ο καιρός προς το… μούσκεμα, το πόδι-βαρόμετρο με ειδοποιεί και είναι και πρακτικό γιατί ξέρω πότε να μην πλύνω το αυτοκίνητο!

Κάθομαι στην παραλία και γελάω και, παρά το γεγονός ότι με πονάει ο λαιμός γιατί έχω πυρετό, τρώω παγωτό φράουλα. Είναι ο δικός μου τρόπος για αυτοέλεγχο, ο δικός μου δρόμος προς τη νιρβάνα, που θα έλεγε και κάποιος τέως πρίγκιπας Σιντάρτα.

Το μυαλό, όμως, γυρίζει πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια. Της μοτοσικλέτας. (Ή, καλύτερα, της μοτοσυκλέτας, έτσι το γράφαμε τότε). Γυρίζει πίσω το μυαλό κι ας μη το θες. Σαν την τούμπα που βλέπεις να έρχεται αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για να την αποφύγεις.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε; Καλύτερα να μη μετρήσω τα χρόνια από τότε που οδηγούσα μοτοσικλέτα, καλύτερα είναι να μετρήσω τις αναμνήσεις. Είναι καλύτερα, όμως; Καλύτερα είναι, σίγουρα. Γιατί όταν περνάς δύσκολα, θα έρθουν και τα καλύτερα. Όταν μια πόρτα ευτυχίας κλείνει, δεν είναι απαραίτητο ότι θα ανοίξει μια άλλη πόρτα που θα κρύβει δυστυχία.
Και, στην τελική, όταν μετράς τις αναμνήσεις και οι κακές, καλοδεχούμενες είναι.
Γιατί δεν οδήγησα ποτέ ξανά μοτοσικλέτα ή μοτοσυκλέτα; Επειδή έπεσα ή επειδή μια πόρτα ευτυχίας είχε κλείσει; Πολλές φορές στη ζωή υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνουν τη διαφορά. Η ευτυχία και η επιτυχία είναι λέξεις ομόηχες. Όταν έχεις επιτυχία, δε σημαίνει ότι θα έχεις και ευτυχία και το αντίστροφο. Όταν, για παράδειγμα, έχεις προσωπική ευτυχία, μπορεί να έχεις επαγγελματική αποτυχία. Και η αποτυχία με την επιτυχία διαφέρουν στα τρία πρώτα γράμματα. Όπως και το να είσαι γοητευμένος ή απογοητευμένος με κάτι.

Οι διαφορές στη ζωή είναι πολλές φορές δυσδιάκριτες και είναι δύσκολο να τις εντοπίσουμε. Τουλάχιστον όχι τη στιγμή που συμβαίνουν. Θέλουν τον καιρό τους, την απόστασή τους.
Έπειτα, λοιπόν, από τόσα χρόνια, εδώ, στην παραλία, με ένα παγωτό φράουλα στο χέρι, αντιλήφθηκα ότι δεν οδήγησα ποτέ ξανά μηχανή, επειδή μια πόρτα ευτυχίας είχε κλείσει.
Και τώρα συνειδητοποιώ πως μικρός έμαθα ότι επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που θέλεις, και μεγάλος ότι ευτυχία είναι να σ’ αγαπάνε.
Ωραίο φεγγάρι έχει απόψε. Από αυτά που νομίζεις ότι μιλάς και σ’ ακούνε.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, το παντελόνι μου απέχει από το δέρμα του καθίσματος όσο μια καλή κρούστα νοτισμένης άμμου. Φτάνω στο σπίτι, γδύνομαι ζαλισμένος, πάω από συνήθεια να βάλω θερμόμετρο γιατί νιώθω να καίω, αλλά μετά το πετάω, αφού αποφάσισα ότι έγινα καλά, δεν μου χρειάζεται πια, πέφτω για ύπνο και, λίγο πριν κλείσω τα μάτια, σκέφτομαι πόσο κόσμο είδα απόψε και πόσο χάρηκα τελικά που δεν είμαι μόνος κι έτσι καταλαβαίνω ότι μου πέρασε, έγινα καλά.

Υ.Γ.: Αύριο θα πάω να την παραγγείλω. Έγινα καλά…