Γκρίνια

Το τελευταίο διάστημα έχω ένα πρόβλημα. Παντού, αλλά παντού, όμως, έρχομαι αντιμέτωπος με την γκρίνια. Παντού, σας λέω. Μιλάω με ανθρώπους και οι 9 στις δέκα λέξεις τους είναι ένα αγνό απόσταγμα γκρίνιας. Βεβαίως, εννοείται ότι δεν γκρινιάζουν μόνο κάποιες γυναίκες, όπως πολλοί θέλουν να ισχυρίζονται. Κάποιοι άντρες ίσως να είναι και χειρότεροι. Απλώς, όλα αυτά που θα σας πω ήταν απόρροια σκέψης από μια συζήτηση που είχαν δυο άγνωστες κυρίες, μπροστά μου, μέσα στο Μετρό…
Την γκρίνια των δύο γυναικών, που ήταν περίπου 25 ετών, την έχω χωρίσει και σε κεφάλαια.
(Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται να τα διαβάσουν ποτέ αυτά που θα γράψω. Το βράδυ είχαν κανονίσει να μείνουν σπίτι για να κάνουν οικονομία και θα έπαιρναν «κάτι απέξω». Ήτοι 4 χάμπουργκερ η κάθε μία, «αυτό με τις 8 δωρεάν πατάτες και τα 13 λίτρα coca cola…)

Η γκρίνια της δουλειάς

Ο κακός προϊστάμενος που δεν δίνει αύξηση αλλά περισσότερη δουλειά, που για να πάω στη δουλειά πρέπει να κάνω 1,5 ώρα, που δεν έχει να παρκάρω, που η τσουλάρα του γραφείου έχει πάρει όλο τον κόσμο και την έχει στο βρακ… εχμ, σόρι, στο τσεπάκι της την προαγωγή.

Γκρίνια για τα τριήμερα - διακοπές

Που έρχεται του Αγίου Πνεύματος, που δεν έχω πού να πάω γιατί έχουν κλείσει όλα κι αυτά που έμειναν είναι πολύ ακριβά, που θα έχει κίνηση στην επιστροφή, που ο καφές στο βαπόρι είναι πανάκριβος, που το αυτοκίνητο που έχω δεν χωράει όλα τα μπαγκάζια…

Γκρίνια για τα γκομενικά

Που δεν μου δίνει πια καμία σημασία, που νομίζω ότι ξενογαμάει-γαμιέται, που δεν μου μιλάει τρυφερά, που δεν πάμε πουθενά, που έχουμε ρουτινιάσει, που τα κοπλιμέντα ξέρει να τα κάνει αλλού, που έχουμε να το κάνουμε 8 μήνες και 20 μέρες…

Γκρίνια για τα λεφτά

Που δεν βγαίνω, που δεν μπορώ να ζήσω, που σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό να γίνω μετανάστης, που με δανεικά από τη μάνα μου ζω, που έχω πάρει τρία δάνεια, ένα για να ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ, ένα για να βάζω πετρέλαιο-βενζίνη και ένα για να ντύνομαι, έχω 8000 άτοκες δόσεις και πληρώνω το laptop, το αυτοκίνητο, το σπίτι και το τζετ σκι…

Γκρίνια για το περιβάλλον

Που τον καιρό τον έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας, που δεν ξέρει τι του γίνεται, που άμα πιάσουν από τώρα οι ζέστες θα πεθάνουμε, που το είπανε, έρχεται μίνι καύσωνας, που δεν έβρεξε, που άμα βρέξει θα πνιγούμε, που η θάλασσα είναι ζεστή, που είναι παγωμένη, που μας έχουν πνίξει τα σκουπίδια, το καυσαέριο, το νέφος, τα κωλοβακτηρίδια…

Για να μη σας ζαλίζω κι εγώ με τα δικά μου, οι ατάκες, αλλά και οι αντίστοιχες κατηγορίες των γκρινιάρηδων, που μπορείτε να αναφερθείτε κι εσείς - και θα το ήθελα - είναι πάρα πολλές.
Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι οι προαναφερθείσες γκρινιάρες αφενός δεν αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που ζουν, όσο χοντρό κι αν ακούγεται-διαβάζεται, αφετέρου, δεν κάνουν τίποτε για να βγουν από τις καταστάσεις που βιώνουν και δεν είναι ευτυχισμένες.
Αυτό που πιστεύω, σε μια άλλη περίπτωση, είναι ότι η κατηγορία των γκρινιάρηδων από άποψη, κάτι σα στάση ζωής δηλαδή, δεν έχει καθόλου στο μυαλό της ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πραγματικά δύσκολα στη ζωή τους, στερούμενοι βασικά πράγματα, όπως για παράδειγμα την προσωπική τους υγεία και των οικογενειών τους.

Θέλετε παράδειγμα;
Η κυρία που γκρινιάζει για τη δουλειά της, δεν μπορεί να ξυπνήσει πιο νωρίς το πρωί για να τσακιστεί να πάει στη δουλειά της, γιατί το βράδυ λιώνει στον καναπέ και βλέπει Πάνια, τρώγοντας 5 σακούλες πατατάκια, έχει τελειώσει μόνο το Λύκειο, οπότε γιατί να πάρει προαγωγή, η τσουλάρα στην οποία αναφέρεται έχει κάνει 3 μεταπτυχιακά και κάθε απόγευμα πηγαίνει γυμναστήριο, και θεωρεί ότι έχει πάρει όλο το γραφείο επειδή «η έχουσα κορμάρα - γαμιέται».
Αυτή η κυρία στην οποία αναφέρομαι, όπου και να πάει, σε όσα τριήμερα, δεν πρόκειται να περάσει καλά γιατί δεν τα έχει καλά με τον εαυτό της. Από τα πατατάκια είναι 800 κιλά σφάγιο, είναι «δεύτερη», κομπλεξική και είναι σίγουρο ότι ο Θανασάκης της αρχίζει να την κάνει για άλλες… παραλίες, ενώ ήδη της έχει δείξει ότι δεν του αρέσει οι γυναίκες σαν και του λόγου της. Άσε που τρώει πατατάκια με ξύδι και βρομοκοπάει σα χταπόδι συνέχεια, οπότε πού να την πλησιάσει ο άνθρωπος.
Η συγκεκριμένη που αναφέρομαι δεν έχει λεφτά γιατί τα τρώει όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας, νιώθει ότι με το σόπινγκ θέραπι θα γίνει καλύτερη η ζωή της. Και η ίδια μαζί. Πιστεύει ότι το Πράντα κάνει τον άνθρωπο-ανθρωπότερο(!) και πιο θελκτικό. Έχει βάλει δόσεις άπειρες γιατί νομίζει ότι αν έχει τα καλύτερα θα είναι και αποδεκτή.
Είναι η ίδια που πετάει τα σκουπίδια της όπου βρει και ποτέ σε κάδο, αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου καταμεσής της Ποσειδώνος, δεν θα πάει το αυτοκίνητό της για service και θα καίει όσο ένα ποταμόπλοιο στο Oregon Lake, η κυρία που λέω δεν ανακυκλώνει ποτέ, γιατί «δεν είναι δουλειά της».

Και να μην ξεχάσω, πάντα θα έχει μια - τουλάχιστον - κακή κουβέντα για τον καθένα και, κυρίως, για την καθεμία. «Κοίτα η κοκαλιάρα, που δεν τρώει τίποτε γι’ αυτό είναι έτσι, να μου το θυμηθείς έχει πάθει ανορεξία, στη δουλειά της όλοι μόνο να την πάρουν θέλουν γιατί δεν έχει υπόβαθρο και σε αφήνω τώρα, Σούλα μου, ξεκινάει η Δρούζα και δεν θέλω να τη χάσω…».

Κάτι τέτοιες ώρες χαίρομαι που δίπλα μου είναι άνθρωποι που δεν γκρινιάζουν ό,τι και να τους συμβαίνει. Που ξέρουν να εκτιμούν τα πάντα στη ζωή και που τους φτάνει ότι το ζουν. Που τους φτάνει ότι ζουν και που σκέφτονται ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Που απολαμβάνουν το παιχνίδι της ζωής, αγαπούν τους «συμπαίκτες» τους, που έχουν συλλάβει τη μαγεία του παιχνιδιού. Που προσπαθούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να αγαπήσουν τους άλλους και να αγαπηθούν. Που παλεύουν με τη ζωή, την κοιτούν στα μάτια, την αντιμετωπίζουν στα ίσια. Και χωρίς γκρίνια.
Που γνωρίζουν ότι η διαφορά του να είσαι γοητευμένος ή απογοητευμένος με κάτι, είναι μόνο τρία γράμματα. Κι από επιλογή είναι γοητευμένοι.

Όπως η Αμαλία, από το fakellaki.blogspot.com.
Που όλο το ποστ είναι χαρισμένο σ’ εκείνη. Και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.