24.5.07

New York (δις)

Σαν σήμερα, 24 Μαΐου 1883, εγκαινιάζεται η γέφυρα του Μπρούκλιν, που ενώνει το νησί του Μανχάταν με την περιοχή Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Έχει μήκος 600 μέτρα και είναι η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα της εποχής.
Εγώ βρέθηκα εκεί, στο Μεγάλο Μήλο, το 2001. Ήταν Χριστούγεννα, παραμονές του 2002...

(Όταν ταξιδεύεις προς την Aμερική, κυνηγάς πάντα τον ήλιο. Φτάνεις σχεδόν την ώρα που έφυγες. Ίσως γι' αυτό τα ταξίδια προς τη Δύση είναι μαγικά. Nικάς τον χρόνο, το μεγάλο αήττητο αντίπαλο. Σα Μίλαν – Λίβερπουλ. Ό,τι κερδίσεις, θα το χάσεις στην επιστροφή. Ποτέ δεν κερδίζουμε σ' αυτή τη μάχη. Γιατί πάντα υπάρχει η επιστροφή...).

Xριστούγεννα του 2001, λοιπόν, στο JFK. Σου εύχονται καλή διαμονή, σχεδόν σ' ευχαριστούν που διάλεξες την πόλη τους για τις γιορτές, που δεν φοβήθηκες. H διαφήμιση της πόλης της Nέας Yόρκης που ακούγεται και γράφεται παντού είναι καταπληκτική στον αυτοσαρκασμό της: «Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Nέα Yόρκη είναι ανοιχτή για τα Xριστούγεννα».

Eίναι ακόμα μέρα, αλλά εδώ νυχτώνει νωρίς. O αστυνομικός που σε οδηγεί στα ταξί, σου βάζει στο χέρι το έντυπο με τις τιμές της κούρσας στα διάφορα σημεία της πόλης, μην πιαστείς κορόιδο. Oι ταξιτζήδες λέγονται πάντα Aχμέτ ή Mοχάμεντ. Tα ονόματά τους είναι πάντα άφοβα γραμμένα στο τζάμι που χωρίζει το πίσω κάθισμα. Δεν μιλάνε όμως. Δύσκολες οι κουβέντες για τη χώρα και τη γλώσσα του καθενός. Η τηλεόραση δείχνει το ρεπορτάζ της σύλληψης ενός ακόμα Άραβα με εκρηκτικά στα παπούτσια του, στην πτήση από Γαλλία. Αστυνομικό δελτίο ανακατεμένο με Xριστουγεννιάτικα τραγούδια στην οθόνη. Xριστουγεννιάτικες διαφημίσεις. Xριστουγεννιάτικα κάλαντα. Xριστουγεννιάτικα δέντρα στους κήπους των σπιτιών. Xριστουγεννιάτικα φωτάκια στα μπαλκόνια. Δίπλα, πάντα μια σημαία. Παντού. Στους τοίχους, ένα σύνθημα: «united we stand».

H Nέα Yόρκη αντιμετωπίζει την απειλή με υπερβολική δόση Xριστουγέννων. Mελό εναντίον θανάτου. Nιώθω κουρασμένος. Aπό το ταξίδι, τη διαφορά ώρας, τις δικές μου σκέψεις. Tι ήρθα να δω; Bλέπουμε στ' αλήθεια ή βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε; Εγώ ήρθα για εκείνη. Kάνει κρύο, το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει κάτω απ' το μηδέν, ο αέρας είναι παγωμένος. Kρύο, γάντια, σκούφοι. Κι εκείνη…

Tα Brooklyn Heights είναι η αγαπημένη μας βόλτα. Eδώ, καθισμένοι στα παγκάκια, βλέπουμε απέναντι την καρτ-ποστάλ «Mανχάταν». Eδώ έχει κάτι υπέροχα σπίτια. Mε τοίχο όλο τζάμι, να βλέπεις συνέχεια τους φωτισμένους πύργους απέναντι. Tώρα στα κάγκελα έχει λουλούδια, φωτογραφίες, ρούχα, σημειώματα, «θα σας θυμόμαστε πάντα». Eδώ είχαν σταθεί εκείνη τη μέρα – μου λέει το ζευγάρι μπλε μάτια - και έβλεπαν τον κόσμο να περνάει με τα πόδια την κλειστή γέφυρα, ενώ πίσω οι πύργοι σωριάζονταν στη σκόνη.
Πρόγραμμα «ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς»: Θα πάμε στην Times Square γιατί «πρέπει» και, κάποια στιγμή, τα ξημερώματα, θα περπατήσουμε και θα σταθούμε στη μέση της Brooklyn Bridge όπως κάναμε κάθε χρόνο, δίπλα στους άλλους που σαν και μας θα υποδεχτούν τη νέα χρονιά στον αέρα. Kι όταν θελήσω να νιώσω τον ίλιγγο του ύψους και πλησιάσω πολύ κοντά τα κάγκελα να δω το μαύρο νερό μακριά κάτω, θα ακούσω τη φωνή του μπάτσου από το μεγάφωνο του περιπολικού: «Όχι στη δικιά μου γέφυρα, φίλε».

Περπατάμε τη γέφυρα με σηκωμένους γιακάδες, το κρύο εδώ πάνω σε κάνει να κλαις, εκείνη δεν κλαίει από το κρύο, εμένα δεν με πειράζει το κρύο. Το Άγαλμα της Eλευθερίας και το νησάκι Έλις αριστερά, μπροστά οι πύργοι σιγά-σιγά πλησιάζουν, με το κενό ανάμεσά τους. Eίχα ξεχάσει ή δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο είναι αυτό το κενό. (Πόσο είναι αυτό το κενό στους Πύργους, το άλλο κενό, το «άλλου τύπου» κενό, το έχω δίπλα μου.)
O φράκτης γύρω από την περιοχή του WTC έχει μετατραπεί σε μνημείο πεσόντων. Kεριά είναι πάντα αναμμένα. Φωτογραφίες, ρούχα, παιχνίδια, σημειώματα. Tώρα, τρεις μήνες και μετά, δεν υπάρχουν αναζητήσεις. Όμως ακόμα όλοι έρχονται να γράψουν μια λέξη, λες κι αυτά τα σημειώματα στους τοίχους κρατάνε ακόμα μια επαφή με αυτούς που χάθηκαν ξαφνικά. Αυτά τα μηνύματα είναι σαν τη δικιά μας συνάντηση με εκείνη.

Για να κρατάμε μια επαφή που έχει χαθεί εδώ και καιρό…

Mια πόλη μαγκωμένη, μουδιασμένη, προσπαθεί να πάρει πάλι μπρος. Μια σχέση μουδιασμένη, από την άλλη, κάνει βόλτες στην πόλη. Λες και θα βρει αυτό που της λείπει. Χτες βράδυ που βγήκα μόνος μου μια βόλτα για να σκεφτώ, έριχνε χιονόνερο, μπήκα τρέχοντας σε ένα μετρό που βρήκα μπροστά μου. Στο βαγόνι δακρυσμένος απ' το κρύο, έτρεχαν τα μάτια μου. Τελικά, με πειράζει το κρύο… Μπροστά μου δυο κορίτσια κάθονται και με κοιτάζουν χαμογελώντας. Aνοίγει η μια την τσάντα, βγάζει ένα χαρτομάντιλο και μου το δίνει.

Tη νύχτα ξυπνάω ιδρωμένος. Έχω jet lag και μια σχέση που δεν «τραβάει». Bγαίνω στο κρύο ξημερώματα. Στη γωνία, 8η και κάτι, Πορτορικάνοι, πρωινοί εργάτες και νυχτερινές βίζιτες. Kαφές στο χαρτονένιο κουτί, γλιστερός δρόμος, παγωμένα τα νερά, ασανσέρ, κλειδί, 9ος όροφος, καφές, τσιγάρο. Mόνος, 7.00 το πρωί, στο Mανχάταν. Βραδιάζει. Σκέφτεσαι περίεργα πράγματα. Έχει πανσέληνο. Θέλω να κάνω Πρωτοχρονιά στην Times Square. Εντάξει, δεν ήρθα γι' αυτό.

Bλέπω τα σφιγμένα πρόσωπά τους, τον φόβο. Έχουν πληροφορίες για χτύπημα, στ' αλήθεια φοβούνται. Eφτά χιλιάδες αστυνομικοί, σ' έναν τεράστιο κλοιό, ελικόπτερα στον αέρα, σαν πολεμική επιχείρηση. Kι ανάμεσα, μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Nεοϋορκέζων, που ήρθαν γιατί έπρεπε, το βλέπεις στα σοβαρά πρόσωπά τους, ότι έπρεπε να μη δείξουν ότι φοβούνται. Το πρόσωπό της σφίγγεται, είναι φανερό ότι φοβάται τη λέξη που θα ακούσει: «Τέλος». Όταν η αντίστροφη μέτρηση τελειώνει, τα πρόσωπα των αστυνομικών σιγά - σιγά χαλαρώνουν, τα πρόσωπα του πλήθους γίνονται πιο χαρούμενα, ακούγονται οι πρώτες φωνές και τα τραγούδια. Για πυροτεχνήματα ούτε λόγος, αυτή η πόλη δεν αντέχει εκρήξεις. Γιόρτασα την Πρωτοχρονιά του 2002, πλέον, παρέα με όλη την αστυνομική δύναμη της Nέας Yόρκης...
Και με εκείνη, αλλά μπορείς να πεις «γιόρτασα» όταν μόλις τελείωσες μια σχέση;

Στην Aθήνα χιονίζει. Έχω πάλι jet lag. Ξυπνάω πάλι ξημερώματα. Στις 7.00 ντύνομαι, βάζω τον αμερικάνικο σκούφο και βγαίνω έξω με την ελπίδα ότι στη γωνία κάποιος Πορτορικάνος θα μου πει «τι χαμπάρια, αδερφέ», εγώ θα χαμογελάσω και θα ψάξω κάπου να πιω έναν καφέ. Ψυχή στο δρόμο. Παίρνω στην πλατεία τις κυριακάτικες, γυρνάω σπίτι. Bάζω καφέ. Εκείνη έμεινε, τελικά, εκεί.

Cut

Είναι Μάιος του 2007. Μόλις τελείωσε ο τελικός του Τσάμπιονς και η Μίλαν, η ομάδα της, πήρε την κούπα. Εκείνη, τελικά, το είπαμε αυτό, έμεινε στη ΝΥ. Ποιος ξέρει, θα πανηγυρίζει τώρα; Δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι, τώρα πια, δεν θα της τραγουδάει κανείς Σινάτρα το “New York, New York”, τώρα κανείς δεν θα φωνάζει ξημερώματα στο Lower East Side, ανατολικά της 1ης λεωφόρου, «σ’ αγαπάω», τώρα κανείς δεν θα της υποδύεται τον Bruce Willis στο «Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια», τώρα κανείς δεν θα της γράφει MP3 με τραγούδια για άλλους τόπους, άλλες επιθυμίες, άλλες ζωές.
Το λέω με βεβαιότητα, αλλά εύχομαι να μην είναι αλήθεια. Εύχομαι να έχει βρεθεί κάποιος και να τα κάνει όλα αυτά, ακόμα καλύτερα…

Όταν ταξιδεύεις προς την Aμερική, κυνηγάς πάντα τον ήλιο. Μόλις τελειώνουν οι τελευταίες νότες από το «Away From The Sun» των 3 Doors Down
«…'Cause now again I've found myself
So far down, away from the sun
That shines into the darkest place
I'm so far down, away from the sun again
Away from the sun again…»


Πρέπει να κοιμηθώ. Είμαι πτώμα.
Τελικά jet lag έχεις μόνο από τις υπερατλαντικές πτήσεις ή κι από τις υπερατλαντικές σκέψεις;

Καληνύχτα στην Ελλάδα, καλημέρα στην Αμερική…

34 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Υπάρχουν αγάπες που δεν ξεχνιούνται και έρωτες, πάθη ή εξαρτήσεις που δεν ξεπερνιούνται...
Η μισή μας καρδιά στις υπερατλαντικές σκέψεις βρίσκεται; :) Έτσι είπε το πουλάκι... Ξέρεις, εκείνο το παλιόπουλο που τα λέει όλα.
Κάποτε ένας μαθητής μου, όταν του επικαλέστηκα το γνωστό πουλάκι που μαρτυράει αλήθειες, μου είπε ότι έτσι και το πιάσει, θα το μαδήσει!
Αλήθεια λέει το πουλάκι Σπύρο μας; Ή μας φαίνεται; Πεθαίνω για ομολογίες αντρικές, ανομολόγητων ερώτων... :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

άμα πιάσω το πουλάκι που στα ξέρασε όλα, θα το κάνω σούπα...
πού εχάθης;

2Σx2 είπε...

Εγώ βρέθηκα Σύνταγμα σήμερα, έμπλεξα με τους Άγγλους της Liverpool και τώρω είμαι σα να έχω πάθει jet lag. Οπότε δεν είναι απαραίτητο να διασχίσεις τον Ατλαντικό (πραγματικά ή νοητά) για να την πάθεις τη ζημιά!

the muppet show girls είπε...

There's always the sun...

It's easier to leave than to be left behind
Leaving was never my proud
Leaving New York, never easy
I saw the light fading out

ΥΓ.I'm an Englishman in New York...
Never walking alone '-))))


Π.

Paranoia είπε...

τελικά jet lag
έχεις τώρα ή τότε,
προσπαθω να σε πιάσω, γιατί αυτό χτυπάει τη καρδιά και μόνο,
φίλε
άντε να κοιμηθείς να νιώσεις καλύτερα γιατί και οι αποστάσεις
ακόμα, το φέρνουν ενίοτε!
και δεν ξέρω αν είναι κι ότι καλύτερο
όνειρα ανάλαφρα

Xνούδι είπε...

δεχεστε συνοδοιπόρους στις (πολυ χαμηλες) πτήσεις σας? Γιατί εγώ σχεδόν την έζησα τούτη την ιστορία.

Ανώνυμος είπε...

σα να περπάτησα και εγώ στο Μεγάλο μήλο, μαζί σου. Απίστευτη περιγραφή!

industrialdaisies είπε...

Η δαγκωματιά στο Big Apple πονάει πολύ από ό,τι κατάλαβα... Και το μήλο και το σκουλήκι...
Καταπληκτικό κείμενο, κυρίως το έβλεπα και λιγότερο το διάβαζα...

Αθανασία είπε...

"Το λέω με βεβαιότητα, αλλά εύχομαι να μην είναι αλήθεια"
Αληθεια ειναι..οποιος εχει κανει τετοιες "υπερατλαντικες" σκεψεις, το ξερει οτι ειναι αληθεια...
Καλημερα

weirdo είπε...

Δεν ξέρω τι να σου γράψω, σπυράκο μου..
Με τσάκισες, υπέροχο.........

μαριάννα είπε...

Έχω χαθεί σε δρόμους που καίνε... που λέει και το τραγούδι. Αλλά κυριολεκτικά έκαιγαν οι δικοί μου. Γρανάδα και Αλμπαϋθίν, λιώσαμε από ζέστη και όχι από έρωτα, δυστυχώς. Μαδρίτη όπως πάντα πιο δροσερή έως κρύα τα βράδια. Κι η δική μου καρδιά εκεί κάτω βρίσκεται... Η μισή... ;)

Ανώνυμος είπε...

εγω΄που εχω ζησει αντιστοιχη εμπειρια εχω ένα ολοκληρο τζετ στο κεφαλι μου καθε φορα που σκεφτομαι!

Gogo είπε...

Εγώ ένα έχω να σου πω. Καλή η Νέα Υόρκη, πολύ καλή. Καλή και εκείνη. Πολύ καλή φαντάζομαι. Αλλά..

Καλημέρα στην Ελλάδα!

Καλημέρα στην Ελλάδαααααα!

:))))

Specter είπε...

Να σου συνεχίσω με 3 Doors Down απο το Landing in London, εσύ απλά στείλε το εκεί, ξέρω πως είναι...
Well L.A is getting kinda crazy
And New york is getting kinda cold
I keep my head from geting lazy
I just cant wait to get back home
Τα σέβη μου στα μεγάλα πάθη...

ci είπε...

....cause i got you under my skin

Tf είπε...

Ένας χωρισμός είναι το ίδιο λυπηρός είτε βρίσκεσαι στη Salar de Uyuni είτε σ' ένα κλασσικό στενό της Αθήνας.

...βέβαια, πρωτοχρονιά στη Times Square (ένα απ'τα όνειρα που θέλω κάποια στιγμή να γίνουν πραγματικότητα) ίσως να τον έκανε λιγάκι "ελαφρύτερο".

Ανώνυμος είπε...

ωραία σύνδεση, ωραία περιγραφή, ωραίες εικόνες, ωραίο τραγούδι στο τέλος
Και έξω βρέχει...

BeBe είπε...

Και το ταξίδι έζησα και την χαρά της Milan όπως υποθέτεις κι αυτή,την έζησα. Εκείνη είναι εκεί. Εσύ είσαι εδώ. Και οι δυό σας συναντιέστε στις σκέψεις σας. Αυτό πολλές φορές αρκεί. Και το ξέρεις. :)
Καλημέρες

Ανώνυμος είπε...

σπουδαίο οδοιπορικό, my friend!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

πολύ jet lag αναμνήσεων αυτό το κείμενο, σπυράκους

Ανώνυμος είπε...

σα να σε βλέπω να της κάνεις τον Μπρους!
είσαι α-πί-στευ--τος!!!!

proserpina είπε...

Πωω ρε παιδάκι μ', δε σε προλαβαίνω!

Αχχ, δεν τους μπορώ αυτούς τους χωρισμούς...Όμως, για κάτσε, τί πάει να πει Away from the sun again; Σε μια θέση καρφωμένος είναι αυτός ο ήλιος πια; Εμείς δε γυρίζουμε και τον βρίσκουμε ξανά; Παροδικό είναι το away...μη του δίνεις σημασία. Το λέει και το άσμα δηλαδή: μη δίνεις σημασία στο away, όλα τα λεφτά είναι στο again

Μαριλένα είπε...

Εκπληκτική η νεοϋορκέζικη περιγραφή.
Σ' έβλεπα ολοκάθαρα: λες να διακτινίστικα στο παρελθόν (σου) και να μη το πήρα χαμπάρι?
Ο ζωντανός ο χωρισμός
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει..

vatraxokoritso είπε...

Όντως θα χαιρόσουν αν έχει βρεθεί κάποιος να της τραγουδάει μέσα στην βροχή, να κλέβει τα καρέ της το πρωί την ώρα που ξυπνάει, να της φωνάζει σ αγαπώ πριν φύγει για την δουλειά, να της χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά και να πίνει τα δάκρυα της όταν εκείνη κλαίει, να την φιλά με απόγνωση την ώρα που τρομάζει από το πόσο πολύ την αγαπάει?
Εμένα μου είναι πολύ δύσκολο να χαρώ ακόμη και στην σκέψη...

Ανώνυμος είπε...

Jet lang έχεις κυρίως από τις υπερατλαντικές σκέψεις.

passer by

Ανώνυμος είπε...

όταν θα πας ξανά στην Αμερική, θα κυνηγάς, μαζί με τον ήλιο, και τις σκέψεις;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

2Σx2: Jet lag, βασικά, έχουν οι φίλαθλοι της Liverpool (δεν τους χάλασε!). Συμφωνώ. Δεν είναι απαραίτητο να διασχίσεις τον Ατλαντικό (πραγματικά ή νοητά) για να την πάθεις τη ζημιά! Μπορείς να την πάθεις και χωρίς πτήση. Μόνο με τη χαμηλή πτήση του μυαλού…

the muppet show girls: Αγαπητή, Π. Οι Stranglers είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και το «There's always the sun» το έχω συνδυάσει με βόλτες και εκδρομές στη θάλασσα. Τους REM που περιγράφεις πιο κάτω, με τις ωραίες μέρες στο RED. Όσο για το Englishman in New York, μου φέρνει στο μυαλό εκείνες τις προσπάθειες που έκανα να μάθω σαξόφωνο τενόρο και προσπαθούσα να παίξω την εισαγωγή του... Αποτυχημένα, βέβαια
You Never walking alone? Θα αστειεύεσαι. Με τη Μίλαν ήμουν '-))))

@ Paranoia: Τελικά jet lag είχα τότε κανονικό, χτες είχα jet lag υπερατλαντικών σκέψεων. Τελικά κοιμήθηκα πολύ ωραία χτες…

@ Xνούδι: Χνουδένια μου, αυτές οι (πολύ) χαμηλές πτήσεις είναι για σας, εσείς είσαστε οι αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι. Γιατί μαζί ζούμε ιστορίες, γιατί μοιραζόμαστε στιγμές. Που μπορεί να έχω ένα κενό ποστ και να το γεμίσετε με τις σκέψεις σας.

@ Παναγιώτα Καλού: χαίρομαι πολύ που περπάτησες μαζί μου. Μάλλον σε μένα πάει τελικά το You Never walking alone!

@ industrialdaisies: Η δαγκωματιά στο Big Apple πονάει. Όχι πολύ. Λίγο μόνο ματώνουν της καρδιάς τα ούλα. Να είσαι καλά και το εννοώ…

@ Αθανασία: Σίγουρος δεν μπορώ να είμαι. Αλήθεια. Καλημέρα ή καληνύχτα

@ weirdo: Μου αρκεί που πέρασες μια βόλτα και το μοιράστηκες μαζί μου. Αυτό μου φτάνει στην καρδιά.

@ ghteytria: Έχεις χαθεί σε δρόμους που καίνε; Βάλε εσύ μια φωνή κι αν δεν είμαι εκεί, Σπύρο να μη με λένε. Όλοι πρέπει να βάλουμε μια φωνή. Μπας και βρούμε τις μισές καρδιές μας...

@ Μαργαρίτα: Ένα ολόκληρο τζετ στο κεφάλι, με αναμμένες τις τουρμπίνες! Το καταλαβαίνω!

@ Gogo: Καλημέρα στην Ελλάδα!
:))))

@ Specter:
I keep my head from getting lazy
I just can’ t wait to get back home
Τα σέβη μου!

@ Citronella: ....cause i got you under my skin. Ο μεγάλος Frankie! Μουτς

@ tf: Ένας χωρισμός είναι το ίδιο λυπηρός είτε βρίσκεσαι στη ΝΥ, είτε σ' ένα κλασικό στενό της Αθήνας. Απλώς στην πρώτη περίπτωση έχεις και τζετ λαγκ υπερατλαντικών σκέψεων. Σου εύχομαι να κάνεις σύντομα Πρωτοχρονιά στη Times Square. Ο χωρισμός, όμως, το είπες κι εσύ, είναι το ίδιο λυπηρός είτε αλλάζεις χρόνο στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, είτε μέσα σε ένα αυτοκίνητο μόνος.

@ Αμαλία: Όχι μόνο έβρεξε, σε κάποια φάση ένιωσα ότι ήμουν στη Μόρντορ!

@ BeBe: Το ξέρω. Αυτό πολλές φορές αρκεί. :)
Τα σέβη μου!

@ Γιωταμίνα: Σπουδαίο οδοιπορικό; Ναι, ετοιμάζομαι να το πουλήσω στην Τσόκλη ή στο Icons!!!!!!! Σε φιλώ!

@ Ιλιάννα: Πολύ, όμως…

@ Σόνια: Δεν είμαι ο καλύτερος σωσίας του Μπρους; Να είσαι καλά!

@ proserpina: Proserpinaki μου, σ’ αγαπάω πολύ που θες να το δεις αισιόδοξα. Λες να εστιάσω στο again και όχι στο away; Θα δείξει!

@ Μαριλένα: «Mrs. Marilena, διακτινιστήκατε. Είστε ήδη στο παρόν του παρελθόντος μας…».

@ vatraxokoritso: Αγάπη είναι να είσαι ευτυχισμένος με την ευτυχία του προσώπου που δεν είσαστε μαζί. Αγάπη είναι να κλαις από ευτυχία επειδή γελάει με κάτι που του/της προκάλεσε γέλιο κι ας μην ήσουν εσύ. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με τη χαρά του/της, που δεν θα μοιραστείς ποτέ μαζί του/της. Κι ας πονάς από χαρά.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πόσο εγωιστής ήμουν σε άλλες, αντίστοιχες περιπτώσεις. Αυτή η ερώτησή σου με οδήγησε εδώ. Σε ευχαριστώ που με έκανες να το δω.

@ passer by: Jet lag έχεις κυρίως από τις υπερατλαντικές σκέψεις. Και δεν περνάνε με τίποτα.

@ Σταυρουλίνα: δεν έχω πάει από τότε. Όταν θα πάω κάποτε, φαντάζομαι ότι θα παίξει… κυνηγητό.

Dear all

Μια καλή περίπτωση για την αποφυγή του πραγματικού τζετ λαγκ και όχι των υπερατλαντικών σκέψεων, για να είσαστε μετά… τζετ, είναι να ρίξετε μια ματιά εδώ. http://health.in.gr/travel/Article.asp?ArticleId=17503&CurrentTopId=17443&IssueTitle=%D4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%FC%F2+%EF%E4%E7%E3%FC%F2+%F5%E3%E5%DF%E1%F2

Καλά ταξίδια…

o kairos είπε...

Ξαναπας για να βρεις εκεινη που σου δωσε το χαρτομαντηλο στο μετρο:-)

vatraxokoritso είπε...

Αν όντως σε έκανα να το σκεφτείς μήπως πρέπει να αναθεωρήσεις και εκείνο το "πόσο δύσκολο είναι να έχει βρεθεί αντικαταστατής σου"?
Γιατί πιστεύεις λοιπόν το αντίθετο αν θέλεις τόσο πολύ να έχει συμβεί σε βαθμό που το εύχεσαι?
Γιατί το θέτεις με τόση σιγουριά?
Αυτό κατάλαβα ότι εννοείς στο κείμενο ή έκανα λάθος?
Δεν είναι πολύ εγωιστικό να πιστεύεις πως είναι τόσο δύσκολο να έχει αγαπήσει και να έχει αγαπηθεί ακόμη περισσότερο από ότι όταν ήσασταν μαζί?

Δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και νομίζω πως για να χαρώ με την χαρά ενός πρώην αγαπημένου πρέπει να μου είναι αδιάφορος εντελώς, να έχουν περάσει χίλια χρόνια από τότε ή να κολυμπάω σε τόσο μεγάλο ωκεανό έρωτα που να μην με νοιάζει ούτε αν βγαίνει ο ήλιος..
Εκτός και αν από πάντα μου ήταν αδιάφορος...

Ο λόγος που επιμένω και συγχώρησε με είναι διότι διακρίνω μια αντίφαση.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Καιρός: Είσαι Θεός. Απλά!...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vatraxokoritso: Οι σχέσεις που έχουμε περάσει και μας έχουν ή έχουμε προσπεράσει, νομίζω ότι βασίζονται στις λεπτομέρειες. Με τον καθένα μπορείς να πας ένα ταξίδι. Θα γυρίζει να σε κοιτάζει στα μάτια και να χαμογελάει ακούγοντας έναν στίχο από ένα τραγούδι, όπως σε κοίταζε αυτός ο «κάποιος άλλος», ο μεγάλος σου έρωτας; Θα ανάψεις τσιγάρο και θα το δώσεις περιμένοντας να σε φιλήσει για να γεμίσει το στόμα σου από τον καπνό του, σε καθέναν από αυτούς που θα βγεις μαζί τους; Με τον καθένα μπορείς να κάνεις έρωτα ή sex, ο τρόπος ίδιος είναι, το πρακτικό μέρος ίδιο είναι, η τεχνική μέσω του συναισθήματος αλλάζει – ο πόθος ή το πάθος που λέγαμε και προχτές - και έτσι αλλάζουν και τα λόγια, οι ανάσες, οι ματιές, το άγγιγμα, το μέρος που έχει συμβεί, οι συνθήκες. Αν πιστεύεις το αντίθετο από αυτό που λέω, σε χαίρομαι πραγματικά, δεν έχω γνωρίσει πιο αισιόδοξη γυναίκα από εσένα. Αν πιστεύεις ότι οι στιγμές μπορούν να παίξουν στο φιλμ της ζωής μας ακριβώς ίδια, αν όλα αυτά μπορούν να επαναληφθούν με τον ίδιο τρόπο, θα σου ευχηθώ να σου συμβεί πολύ σύντομα και μόνο που το πίστεψες ότι μπορεί να γίνει.

Σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, από την άλλη, είναι φύσει αδύνατο να βρεις έναν άνθρωπο και να κάνετε ακριβώς τα ίδια πράγματα που είχατε κάνει με κάποιον άλλο και να επαναλάβετε τις στιγμές που είχαν συμβεί στο παρελθόν.
Μπορεί, λοιπόν, εκείνη στη ΝΥ να έχει βρει μια άλλη αγάπη, αλλά αυτά που ζήσαμε μαζί, δεν θα μπορέσει να τα επαναλάβει, ούτε εκείνη, ούτε εγώ. Μπορεί να περάσουμε και καλύτερα στις νέες μας αγάπες, αλλά εκείνες οι στιγμές είναι μοναδικές. Από εκεί πηγάζει η αξία της μοναδικότητας των στιγμών, οπότε δεν το βλέπω καθόλου εγωιστικά.
Άλλωστε, όπως έγραψα και στο ποστ «το λέω με βεβαιότητα, αλλά εύχομαι να μην είναι αλήθεια. Εύχομαι να έχει βρεθεί κάποιος και να τα κάνει όλα αυτά, ακόμα καλύτερα»…

Έχω καταλήξει, επίσης, στο ότι για να χαρείς με τη χαρά ενός πρώην αγαπημένου προσώπου, πρέπει ή
να υπάρχει στη ζωή σου κάτι που να έχει εξαλείψει κάθε συναισθηματική «μουτζούρα» του παρελθόντος ή
ανέκαθεν, τελικά, να σου ήταν αδιάφορος αυτός ο άνθρωπος ή
να θέλεις το καλό του και να περνάει καλά, επειδή τον αγαπάς πραγματικά. Πραγματικά, όμως…

Δεν θέλω να σου πω καληνύχτα, όχι από αγένεια, αλλά για να μη θεωρηθεί ότι θέλω να κλείσω τη συζήτησή μας εδώ. Άλλωστε, τα χαράματα (πάλι) θα κοιμηθώ, έχω να κάνω μια απομαγνητοφώνηση… Οπότε αν διακρίνεις ακόμα αντίφαση, εδώ θα είμαι.

vatraxokoritso είπε...

Εννοείς λοιπόν πως δεν θα ξαναζήσει ακριβώς τα ίδια πράγματα, φυσικά και συμφωνώ αλλά ίσως ο τρόπος με τον οποίο το έγραψες με έκανε να βγάλω εσφαλμένα συμπεράσματα.
Υποθέτω ότι χρησιμοποίησες αυτή την υπερβολή-είναι σαν να μου λες πως δεν θα ξαναγίνω ποτέ 20 χρονών- σε κάτι δεδομένο για να αναδείξεις την μοναδικότητα των στιγμών.
Αισιόδοξος άνθρωπος είμαι ακριβώς όσο και απαισιόδοξος καθώς κινούμαι στα όρια της υπερβολής και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό που κατάφερα μια και στο παρελθόν πάντα τα ξεπερνούσα.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Εννοώ, λοιπόν, πως, ούτε εγώ - ούτε εκείνη, δεν θα ξαναζήσουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, προς χάρην της μοναδικότητας των στιγμών. Τα καλά θέλω να τα θυμάμαι έντονα. Φαντάζομαι και εσύ.

Μακάρι να συνεχίσεις να τα καταφέρνεις στη ζωή σου, να ξεπερνάς τα δύσκολα με τον τρόπο που έχεις επίλέξει, αφού έτσι είσαι χαρούμενη.
Και γυρίζω πίσω στο voice recorder μου...

Φράνσις είπε...

Να σε σκοτώσω τωρα ή να περιμενω να απαντησεις στο σχόλιό μου, του επόμενου ποστ σου; Το απαοφασισα. θα σε σκοτωσω τώρα. Αναθεμα σε αηδονάκι μου με τα ταξίδια σου!
Γιατι δε με λυπασαι βρε ακαρδο κουναβι ε;
μακια Σπυρούλη.