12.6.07

Χαμένες καρδιές

Έχει νυχτώσει, η νύχτα είναι εκεί έξω και χορεύει, γδύσου της φωνάζω, πού τα βρίσκει τόσα πέπλα και δεν μου κάνει το χατήρι; Ξέχασα, τώρα πια γράφεται «χατίρι». Μήπως αυτό το χατίρι είναι λιγότερο χατίρι απ’ το χατήρι, έτσι όπως το έμαθα;
Τελικά, δεν είμαι για μέσα. Λέω κι απόψε να μου κάνω το χατήρι και να βγω έξω. Για μια μεγάλη βόλτα.
Έχει υπέροχη βραδιά εδώ, θα έχει και πιο πέρα σκέφτομαι, αφήνω το μπαλκόνι μου, παίρνω τα κλειδιά της SLK που αστράφτει, ανοίγω το full metal jacket από πάνω μου και φεύγω.

Κλασική διαδρομή, κλασική μέθοδος. Αλάνθαστη. Λεωφόρος Πεντέλης - Βριλήσσια - Αττική Οδός, μια γρήγορη μέχρι την έξοδο στο Μαρκόπουλο, να προσέξω να μην έχει μπάτσους στην ευθεία, ωραία, πάρτα όλα τώρα, μωρό μου, το γκάζι μπορεί να φτάσει στο πάτωμα; Μπορεί, αλλά… τελειώνει ο δρόμος! Η κλασική μέθοδος για να πάει μια βόλτα καλά είναι οι σκέψεις. Στη βόλτα τα σκέφτομαι όλα, έτσι χαλαρώνω. Γυρίζω πίσω, περνάω κάτω από το τούνελ που μου θυμίζει Μονακό, στον ΟΤΕ στην Κηφισίας μία πολύ ωραία γυναίκα μου χαμογελάει, της χαμογελάω κι εγώ, τη νύχτα είμαστε περισσότερο διαθέσιμοι. Το πρωί η ίδια γυναίκα θα μου κόρναρε να προχωρήσω γιατί θα ήθελε να παρκάρει μπροστά στην τράπεζα!
Έχω βγει στη Βαρυμπόμπη, ένας τύπος έρχεται δίπλα μου, «καλό το εργαλείο, φίλε;», λες και οδηγώ τρακτέρ με αλέτρι, καλό είναι του λέω, πατάω γκάζι και φεύγω. Πονηρός δρόμος, λίγοι τον ξέρουμε, ελάχιστοι, είμαι στην Πεντέλη, φτάνω στη σπηλιά του Νταβέλη στο πλάτωμα, δίπλα μου κάποιοι προσπαθούν να κάνουν sex στο πίσω κάθισμα ενός Ματίζ. Η διάθεση μετράει σκέφτομαι και γελάω, ανάβοντας τσιγάρο. Απλώς το πρωί θα έχουν παντού μελανιές…

Από εδώ, που έχει “παρελάσει” όλη η Αθήνα, με τους κολλητούς μου έχουμε κάνει τα πιο μεγάλα όνειρα. Τα πιο τρελά. Εδώ, όταν ήμασταν παιδιά, ρωτούσαμε ο ένας στον άλλο, αν κάνεις μια τρύπα στη γη από εδώ, πού θα βρεθείς; «Στο Upolu, κράτος Δυτική Σαμόα, ή ανεξάρτητη Σαμόα, γιατί υπάρχει και η αμερικάνικη Σαμόα και η ανεξάρτητη θυμώνει, γιατί στο διπλανό νησάκι λέγονται κι αυτοί Σαμοανοί», λέγαμε με μια φωνή, σαν απαγγελία στο σχολείο και σκάγαμε στα γέλια. Μα, από τον Νταβέλη κατευθείαν στο πιο μακρινό σημείο απ' την Aθήνα, σε ένα νησάκι του Nότιου Eιρηνικού, με μια τρύπα; Γιατί όχι.
Εδώ πάνω γίνονται τα πιο τρελά όνειρα…
Εδώ, επίσης, είχαν αναστενάξει τα αμορτισέρ των αυτοκινήτων μας από ατέλειωτο σεξ, εδώ καθόμασταν και λέγαμε τα γκομενικά, έτσι μου είπε, έτσι της έκανα, την καριόλα με παράτησε, η καριόλα είναι αυτή που το κάνει με όλους εκτός από εσένα - νόμος(!) - και τέτοια. Εκείνες τις βραδιές τις ονομάζαμε «χαμένες καρδιές». Πόσες καρδιές χάθηκαν, κάποιες έφυγαν, από κάποιες φύγαμε εμείς.

Σε ένα αυτοκίνητο πιο δίπλα, έχουν σηκωθεί τα καθίσματα, τελείωσαν. Εκείνη τον ακούει που της μιλάει, αλλά δεν τον «ακούει». Αυτόν τον έχει πιάσει η λογοδιάρροια του από σπόντα εραστή, που ούτε το περίμενε ότι θα συνέβαινε και νιώθει θεός. Πέντε μήνες τον είχε αναμονή. Κάτι τέτοιο. Το βλέμμα της είναι απλανές, άλλα σκέφτεται, εκείνον σκέφτεται, ποιος ξέρει, μπορεί να ερχόταν εδώ μαζί του. Και, ποιος ξέρει, εκείνος μπορεί να είναι κάπου πιο δίπλα και να είναι με κάποια άλλη. Χαμένες καρδιές…

Τσιγάρο ξανά, τίποτα δεν διαρκεί περισσότερο αληθινά από ένα τσιγάρο. Fair Deal.
Ρίχνω μια ματιά προς την Αθήνα που απλώνεται μπροστά μου. Εκατομμύρια φωτάκια σαν καθρεφτάκια ψυχών τρεμοπαίζουν εκεί κάτω, φέγγουν σαν να περιμένουν τη μισή τους καρδιά για να γίνουν φάροι, να ρίξουν ριπές στη νύχτα, να πάψουν να είναι χαμένες καρδιές.
Βάζω όπισθεν, ανάβω μόνο τα μικρά φώτα - για να μην ενοχλήσω τα παιδιά – και, καθώς αρχίζω να κατηφορίζω, συνεχίζω να σκέφτομαι και να μου κάνω ερωτήσεις.
This is my life story.

Πόσες ψυχές εκεί κάτω ψάχνουν μια αγάπη που έχασαν; Αυτήν την ώρα πόσα ζευγάρια μάτια δακρύζουν για μια καρδιά που χάθηκε; Για χαμένες καρδιές που οι συνθήκες δεν ευνοούν να είναι μαζί;
Το αντίθετο των χαμένων καρδιών είναι οι… κερδισμένες καρδιές; Ανήκουν κάπου; Κερδίζονται οι καρδιές;
Κι απ’ την άλλη, γιατί λένε ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο;». Πού πάνε οι καρδιές; Πάνε κάπου;
Γαμώτο. Πολλές ερωτήσεις μου έθεσα πάλι, προσπαθώ να τις ξορκίσω με ένα παντιλίκι και ανάποδο τιμόνι στην πλατεία. Σιγά να μην… Μου έρχεται κι άλλη ερώτηση:
Γιατί οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, παίρνονται πάντα ξημερώματα;

Έφτασα, παρκάρω, κλείνω και το στερεοφωνικό που έπαιζε Depeche Mode
Sometimes I don’t blame them…
…What goes on in our minds…
…It’s just a question of time…

83 σχόλια:

Lote Alcarin είπε...

Τις απαντήσεις αυτές τις βρίσκει ο καθένας μόνος του, όντως, κάπου εκεί γύρω στο ξημέρωμα. 'Οσο για τις καρδιές, όλοι μας μέσα σε αυτές είμαστε. Κι εμάς μας χάνουν και μας κερδίζουν. Το θέμα είναι να ζεις τη στιγμή, ακόμα κι αν χαθείς σε λίγο. Για να θυμόμαστε ότι ζήσαμε κάποτε, και όχι πως περιμέναμε να ζήσουμε.

Ανώνυμος είπε...

ε, εντάξει, σκίσε μας την καρδιά τώρα...
καληνύχτα Σπυράκο

industrialdaisies είπε...

Το ομολογώ. Είμαι προκατειλημμένη. Όμως μαζί σου Σπύρο αναγνωρίζω το λάθος μου και το μυαλό μου ανοίγει λίιιιιγο παραπάνω.

Ναι, λοιπόν, πάντα έβλεπα τους τύπους με την SLK, το χεράκι με κοντό μανίκι polo μπλούζας και στον καρπό Rolex, γυαλί Rayban ή Byblos και αηδίαζα, κορόιδευα και τους έλεγα ηλίθιους. Εσύ, λοιπόν, με κολλάς στον τοίχο κάθε φορά. Καλό αυτό.

Την επόμενη φορά, επειδή κάπου εκεί γύρω τρέχω κι εγώ με τον άσπρο μου διάολο (76 άλογα κι ένας γάιδαρος παρακαλώ!) για να "εξαγνιστώ", πριν αηδιάσω με κάποιον τύπο SLK θα τον ρωτήσω αν τον λένε Σπύρο. Αν όχι... Θα τον πάρει ο διάολος!

Sardonian είπε...

Δεν με τρομάζει που θα γίνω ευαίσθητος εξαιτίας σου. Με τρομάζει που μετά θα πρέπει να πάρω την μεγάλη απόφαση να αποκτήσω SLK.

fevis είπε...

Νομίζω πως αυτές οι νυχτερινές, μοναχικές βόλτας, με SLK ή χωρίς, είναι μια μορφή "ψυχοθεραπείας". Γιατί πολύ σπάνια πια έχουμε την δυνατότητα ή την διάθεση να μιλήσουμε με τον ευατό μας, να ψάξουμε μέσα στην ψυχή μας, να μας ακουσούμε, να κάνουμε τον απολογισμό μας, ακόμα και να πενθήσουμε ουσιαστικά για όσα χάσαμε στην διαδρομή... Είναι οι ρυθμοί της ζωής μας τέτοιοι που ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε τρίζουμε τα δόντια μας...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ lote alcarin: Αυτό είναι το θέμα. Να ζεις τη στιγμή, για να θυμάσαι μετά…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ελένη: συγγνώμη, Ελένη μου, δεν το ήθελα.
Καλημέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ industrialdaisies: Ούτε τα ρούχα, ούτε τα αξεσουάρ, ούτε το αυτοκίνητο κάνει τον άνθρωπο, ειδικά όταν δεν είναι «δικά» του. Listen without prejudice, που θα έλεγε και ο George Michael, που έρχεται οσονούπω!
Καλημέρες
Υ.Γ.: κι ένας γάιδαρος; :))))))

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ sardonian: Είσαι ευαίσθητος και όχι εξαιτίας μου. Κάνε την καρδιά σου πέτρα, φίλε και πάρε μία. Έτσι, για μένα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ fevis: Αυτή η βόλτα είναι η "ψυχοθεραπεία" μου. Αν και κάποιες φορές γυρνάω χειρότερα στο σπίτι, γιατί δεν έχω βρει απαντήσεις...
Καλημέρα!

Я верю в Сталина είπε...

Bonjour!
Η ωραία κυρία σου χαμογελάει επειδή:
α. είναι νύχτα και είναι διαθέσιμη
β. κυκλοφορείς το "εργαλείο"
γ. αναγνώρισε ότι είσαι ο σπύρος ογνωστός bloger
δ. δεν ξέρω/δεν απαντώ

Ανώνυμος είπε...

Την επόμενη φορά που θα τραβάς χειρόφρενα στην πλατεία, σταμάτα να πιούμε κανα ρακόμελο.
;)

Jef Costello είπε...

Καλημέρα Σπύρο,

"Γιατί οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, παίρνονται πάντα ξημερώματα;"
...Το βραδυ σκέφτεσαι και το πρωί αποφασίζεις, είναι κανόνας:)

Για ποιό δρόμο λές τωρα? Διόνυσο-Νέα Μάκρη;

Ανώνυμος είπε...

Yparxei kai ena shmeio sthn Attikh odo pou mou 8umizei Monaco...kai ka8e fora skeftomai na htan dipla mou o Alonso na mou epiane...to xeri kai na me voh8ouse na alla3w taxuthta.Meta pali gurizw spiti kai epeidh den kapnizw, tsakizw ena s..... pink yogurt pou mexri na to teleiwsw exw metaniwsei ki etsi anevainw sto diadromo na to kapsw.
Autos o (dia)dromos omws de vgazei pou8ena ki etsi anupomonw na 3anavre8w sto Monaco h estw sthn Attikh odo.
Arage apografh stis xamenes kardies mporei na ginei?
Einai wraia omws h zwh, emena mou aresei!

panos είπε...

Τελικά όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα θα μας απασχολούν για πάντα. Είναι ώραίο αυτό το συναίσθημα Σπύρο, το έχω ζήσει αντίστοιχα μόνο που δεν έχω SLK αλλά OPEL CORSA. Τώρα που δεν έχω internet τραβάω τα πάνδεινα να σε διαβάζω. Φιλικά Κουνιάκης

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Dimosthenis: δ. δεν ξέρω, δεν απαντώ!
Αλλά η απάντηση δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να θυμόμαστε να χαμογελάμε!

Pan είπε...

Δυστυχώς εγώ είμαι απαισιόδοξος. Δεν πιστεύω ότι μπορούν να βρεθούν απαντήσεις. Ίσως να έχει να κάνει και με τις ερωτήσεις.

Το θέμα 'σεξ στο αυτοκίνητο' πονάει...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μωβ Κλεμεντάιν: να πίνεις εσύ γιατί εγώ δεν βάζω αλκοόλ στα χείλια μου!

;)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Jef Costello: σιγά μη σου πω για ποιο δρόμο λέω!
καλημέρες

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ stavroulina: κι εμένα μου αρέσει η ζωή, γι’ αυτό και τη ζω έντονα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ panos: Πάνο, για να κάνεις τέτοια βόλτα και να μπεις σε τέτοιες σκέψεις, δεν χρειάζεται να έχεις SLK, άλλωστε η εν λόγω δεν είναι δική μου, τεστ ντράιβ είναι!
Καλημέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Pan: Ούτε εγώ πιστεύω ότι είναι εύκολες οι απαντήσεις, το αντίθετο, μάλιστα. Αλλά θα συνεχίσω να τις ψάχνω.
Το θέμα «σεξ στο αυτοκίνητο» πονάει... Από όλες τις απόψεις…
Καλημέρα!

anastassios είπε...

And they need something to do...

MariaDedoussi είπε...

Έτσι. Με την σου λου κου το έφτιαξες λίγο, γιατί με το Καγιέν χαλάστηκα πολύ.

industrialdaisies είπε...

Χιχιχιχι, Σπύρο, στο τιμόνι αυτός!!

Στα σοβαρά πάντως έχεις δίκιο. Και πέρα από το χιουμοριστικό του πώς σου έγραψα το σχόλιο το εννοώ πέρα για πέρα ότι σε αυτό με έχεις κάνει να αλλάξω...

Gogo είπε...

"Μη μένετε σπίτι!"
Τι, δε μείνατε σπίτι;;;

Συγγνώμη, συγγνώμη, το διορθώνω. Το σωστό είναι:

"Μη μένετε μόνοι!"

Πάρε ένα ρημαδοφίλο, θα την παλέψετε καλύτερα μαζί!

Jef Costello είπε...

Βγήκες στο ποτάμι από την Αττική, πήγες Βαρυμπόμπη, ... και μετά λες Πεντέλη. Αρα έκανες δεξιά. βγήκες στη Δροσιά και ανέβηκες τον Διόνυσο. Έλα , πες τα όλα. Αν λές αυτόν τον δρόμο,πάντως, προτείνω να πάμε να παίξουμε εκεί, θα φωνάξουμε και έναν φίλο καρδιολόγο που και αυτός έχει μανία με αυτόν τον δρόμο.

Αν και τίποτα δεν συγκρίνεται με τις στροφές της Υλίκης με την προυπόθεση ότι οδηγάς κάτι καλο;)

the muppet show girls είπε...

I'm waiting for the night to fall
I know that it will save us all
When everything's dark
Keeps us from the stark reality...
DM στο στέρεο, νυχτερινή διαδρομή.
Στον ευατό μας.
Καλημέρες!

aniaris είπε...

πέταξε πολύ ψηλά ο σπύρος σεραφείμ. και μας κουτσούλησε.

Μαριλένα είπε...

Ααα κι εγώ πήγαινα στη σπηλιά του Νταβέλη, αλλά με άλλους σκοπούς. Ουδόλως πονηρούς, ιστορικούς και μάλλον μεταφυσικους θάλεγα, όπου η παρέα προσπαθούσε να τρομάξει ο ένας τον άλλον "τι ειν' απο δω ρε; Να σε δέσουμε μ' ενα σκοινί, μπαινεις μέσα στο τουνελ να δουμε που βγαίνει;" Το μικρό τουνελ, κάτω στη σπηλιά, στη μέση του τοίχου εννοώ. Τώρα το έχουνε κλείσει..
ΥΓ
το SLK, τι είναι;;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ anastassios: στάνταρ…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ MariaDedoussi: θάνατος στα SUV και στις θλιβερές ιστορίες που συνοδεύουν…

kelly alamanou είπε...

Γιατί ο νους ΔΕΝ έχει ξυπνήσει ακόμη,και τα κύτταρα αποφασίζουν χωρίς περιττές παρεμβολές.
Σε φιλώ.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ industrialdaisies: χαίρομαι που το είδες αλλιώς. Για σκέψου να ήμουν διπλα σου, να οδηγούσα μια SLK και να με έβριζες άνευ λόγου!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Gogo: κάπου λέει και η μοναξιά. Ειδικά όταν ο κολλητός σου λείπει στην Κεφαλονιά, ο αλήτης και κάνει διακοπές, ο αλήτης κι εγώ κάθομαι και δουλεύω, ε, ο αλήτης.
Σου είπα ότι είναι αλήτης;
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Jef Costello: δε σου λέω, που να μου βγάλεις τα νύχια!
Δεν υπάρχουν γρήγορα αυτοκίνητα, υπάρχουν γρήγοροι οδηγοί, Jef μου!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ the muppet show girls: για εμάς. Έτσι!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ aniaris: να την πλύνεις την κουτσουλιά, αλλοιώνει το χρώμα!

kabamaru είπε...

a re spilia tou ntaveli ti mou thimises tvra! treles eksormiseis pio pitsirikas

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαριλένα: Στην ανηφόρα πηγαίνατε προς τα μπρος, παίζατε με την ανάποδη κλίση, το κάνατε αυτό το κόλπο; Η σπηλιά του Νταβέλη είναι μυστηριακή και η SLK το ίδιο, διατείνεται η Mercedes…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ rodoula-kelly: Οι Κατσιμίχα το είπαν τέλεια. "Εγώ σε έχω παι ξεχάσει, το αίμα μου, όμως, ακόμα σε θυμάται...".
Κι εγώ σε φιλώ...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ kabamaru: ναι, με είδα και τώρα που μεγάλωσα!

Θεραπευτής είπε...

Χαμενα κορμια με χαμενες καρδιες...

BeBe είπε...

Α! Ώστε εκεί τριγυρίζεις και εσύ; Τελικά δεν είμαστε λίγοι..Γνωστή διαδρομή.
Πολλές χαμένες καρδιές και αναζητήσεις και συζητήσεις και απορίες και ερωτήσεις και πολύ όμορφο κείμενο...

(Σου θυμίζει Μονακό εκεί κοντά στον ΟΤΕ?...Μακάρι να είχα τη φαντασία σου..Όποτε κολλάω εκεί πέρα, μου θυμίζει τουλάχιστον κόλαση. Κι ας μην ξέρω πως είναι)

Jef Costello είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jef Costello είπε...

Χμμ , τώρα κατάλαβα ότι όταν είπες ότι λίγοι τον ξέρουν , εννούσες σαν δρόμο και όχι "τεχνικά" όπως νόμισα. Καλά μην τον πείς, ...μπορεί όμως και να τον ξέρω :)))

ααα, επισης,
δεν είπα γρήγορο, είπα "κάτι καλό".
Να εμπνέει να παιξεις. Αν οδηγάω έναν ντενεκέ ,εγώ τουλάχιστον δεν είμαι γρήγορος, γρήγορος είμαι όταν παίζω:)

Aposperitis είπε...

Ανοίγεις ένα μπουκάλι, βάζεις μέσα την καρδιά σου, το πετάς στον ωκεανό. και περιμένεις...Το ξεμέρωμα, κάποιο ξημέρωμα θα σηκωθείς απο το κρεβάτι και ξπόλιτος καθώς θα είσαι θα κατέβεις στην αμμουδιά. Τότε ένα άλλο μπουκάλι θα βρείς, με μια άλλη καρδιά μέσα, μια χαμένη καρδιά. Φύλαξέ το, ίσως κάπου αλλού, σε κάποια άλλη χώρα , σε κάποιο άλλο μέρος, κάποια άλλα χέρια να φροντίζουν για τη δική σου χαμένη καρδιά!

Gogo είπε...

ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΑΛΗΤΗΣ!
ΕΤΣΙ ΛΕΓΕΤΑΙ!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ The Therapist: χαμένες ευκαιρίες, ίσως?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ BeBe: όλη η Αθήνα περνάει, ανά διαστήματα, από εκεί.

Μου θυμίζει Μονακό το τούνελ κάτω από τα Βριλήσσια στην Αττική οδό, όχι στον ΟΤΕ!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Jef Costello: Σίγουρα θα τον ξέρεις, εσύ!

«ααα, επισης,
δεν είπα γρήγορο, είπα "κάτι καλό".
Να εμπνέει να παιξεις. Αν οδηγάω έναν ντενεκέ ,εγώ τουλάχιστον δεν είμαι γρήγορος, γρήγορος είμαι όταν παίζω:)»

Κι εγώ, Jef μου απλώς το παίζω «χεράς»!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Αposperitis: Να προσέχεις την καρδιά μου, αν τη βρεις…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Gogo: και λίγα του είπαμε!

Ανώνυμος είπε...

θυμάσαι; την τελευταία φορά που έμπαινες στις πλατείες με ανάποδα, σταυροκοπιόμουν και δεν πιστεύω κιόλας σε θεούς. Θυμάσαι;
με πήγαινες μαλλιά - κουβάρια για να γνωρίσω εκείνο το blind date, κανέναν άλλο δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να με παει πιο γρήγορα, αλλα ησουν και ο μονος που σήκωσε το τηλεφωνο τα ξημερωματα, τα έγραψες όλα, την άφησες εκείνη στα κρύα του λουτρού και ήρθες να με βοηθήσεις, δεν το ξεχνώ.
Μπορεί να φτάσαμε στην ώρα μας κια να προλάβαμε, αλλά δεν με πρόλαβε ο έρωτας, έφυγε γρήγορα. Τι ήταν αυτό που είχες τότε; Αουντι ΤΤ; δεν θυμάμαι. Τα αυτοκίνητα πάντα τα άλλαζες σαν τα πουκάμισα και όχι μόνο σαν τα πουκάμισα! Τελικά από εκείνο το βράδυ, το μόνο αληθινό και αναλοίωτο που έμεινε είναι η οδήγησή σου...

Αθανασία είπε...

Εσυ με την Slk "σου", κι εγω με το Renault μου...
Οσο ζουσα εκει, η Αττικη Οδος ηταν το ψυχοφαρμακο μου.
Απο την 6η νομιζω εξοδο ως το Ελ.Βενιζελος,που χαζευα τα αεροπλανα,μπας και καταφερω να μπω σε ενα..Τελικα μπηκα σε καραβι...

Υ.Γ.Νομιζω οτι τον δρομο που λες, τον εχω διανυσει κατα λαθος,μια φορα που οι σκεψεις καναν τον Navigator!

JoaN είπε...

-ωραία, πάρτα όλα τώρα, μωρό μου, το γκάζι μπορεί να φτάσει στο πάτωμα;-> pata gkazi, terma gkazi k as mh bgaei poy8enaaa, de me noiazei pata gkazii pio gera salala

-Giati den thlemetafer8hkes ston Dhmokrito?

-Χαμένες καρδιές…-> xamenes agapes, xamenes agapes, xamenes agapes palies, xamenes agapes, stigmes aposyias, xamenes gia panta stigmes salala

Ανώνυμος είπε...

Η έκφραση χαμένες καρδιές δεν μου αρέσει καθόλου, με παραπέμπει στα χαμένα κορμιά
Κερδισμένες είναι οι καρδιές που αγαπούν.
Τα ξημερώματα κυοφορούν την ελπίδα…

[Germanos] είπε...

ΤΙ ΛΕΣ?
διαψευδω τις φημες για μελανιες στο Ματιζ μετα την συνεύρεση

christina είπε...

Χαμένες καρδιές δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν φευγάτες, μετανιωμένες, πικαρισμένες, πληγωμένες, αδιάφορες, αυθόρμητες, σταθμευμένες, αδέσποτες, αφοσιωμένες, ασυλλόγιστες...

Οι μόνες χαμένες καρδιές βρίσκονται δυο μέτρα κάτω από τη γη.

Aggelos Spyrou είπε...

Ένιωσα για λίγο συνοδηγός.

Από τα πολύ ωραία κείμενα που έχω διαβάσει.

Αν, και μου αφήνει μια κρίσιμη απορία στο τέλος:

Τι σκέφτηκες μόλις έκλεισε η πόρτα του σπιτιού σου πίσω σου;

Σ' αυτή την απάντηση που θα δώσεις, νομίζω,
κρύβεται όλη η αλήθεια για τη ζωή σου. Δεν είναι ανάγκη να μας την πεις, εννοείται.

0:)))

Aurora* είπε...

Να σου πω γιατί οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται ξημερώματα. Γιατί για να τις λάβεις χρειάζονται μερικές ώρες σκέψης. Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι όταν τα μικρά και καθημερινά έχουν λυθεί, δηλαδή από τα μεσάνυχτα και μετά. Οπότε βάλε και κανα 5ωρο σκέψης.. ξημέρωσε.
Πρακτικό και καθόλου ποιητικό είναι το θέμα Σπύρο.

Aurora* είπε...

Και κάτι άλλο, επειδή είδα οτι ανάβεις πόθους με τα test drive αυτοκίνητα, βάλε παιδί μου στην αρχή του μπλογκ, στο προφίλ εν ανάγκη, τι μαρκα αμάξι έχεις (αν έχεις δηλαδή, γιατί με κάθε βδομάδα άλλο, περιττό το βρίσκω να έχεις δικό σου, μια μηχανή σου φτάνει) ώστε να σταματήσουν οι πόθοι για τα "δικα σου" κι οι καημοί για τους κουβάδες μας.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Γιώτα: πω πω πόσα χρόνια πίσω… 5; Τόσα είναι. Και όχι μόνο σταυροκοπιόσουν, με έβριζες κιόλας! Και τι να σε έκανα, να σε άφηνα χωρίς να σε πάω εκεί; Απίστευτες καταστάσεις. Ήρθα να σε πάρω και φορούσα το πουκάμισό μου στο δρόμο! Εντάξει, μου την είχες χαλάσει τη φάση! Τότε, ναι, είχα το ΤΤ κι από τότε η οδήγησή μου αλλοιώθηκε γιατί γέρασα, αλλά μου έμεινε το ΤΤ και η φιλία μας!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Αθανασία: Η οδήγηση γενικότερα είναι ψυχοφάρμακο, οι σκέψεις το Navigator!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ JoaN: έχω κάνει άπειρες ειδικές με το «Δρόμοι του πουθενά. Τρελή μπλουζιά! Κάποια μέρα θα γράψω κι ένα ποστ για αυτό…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ nekko: Τα ξημερώματα κυοφορούν την ελπίδα και γεννούν αποφάσεις. Σωστά;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Germanos: σίγουρα δεν έχεις μελανιές; Κι αυτό στα πλευρά σου τι είναι; Ρούφηγμα; :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ passer-by: οι χαμένες καρδιές που βρίσκονται δυο μέτρα κάτω από τη γη κι αν είναι φευγάτες!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Aggelos Spyrou: έτσι σε θέλω, Αγγελέ μου, συνοδηγό.
Τι σκέφτηκα μόλις έκλεισε η πόρτα του σπιτιού μου πίσω μου;
Όλη την αλήθεια για τη ζωή μας: Ότι καρδιές θα έρθουν και θα φύγουν πολλές από τη ζωή μας. Η δική μας καρδιά, όμως, θα μείνει κάπου για πάντα, γιατί εκεί χτύπησε πιο δυνατά απ’ όλες τις φορές.
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Aurora: Έχω δικό μου αυτοκίνητο και μηχανή, γιατί η αυτοκίνηση είναι αρρώστια. Αρκετοί φίλοι εδώ μέσα το ξέρουν αυτό, τώρα το ξέρεις κι εσύ! Ακόμη κι αν δεν είχα, όμως, και κυκλοφορούσα μόνο με αυτά της δουλειάς, θα σου πω ότι δεν έχει σημασία με τι αυτοκίνητο κάνεις βόλτα, η διαδρομή και οι σκέψεις μετράνε.
Καλησπέρες!

Ανώνυμος είπε...

Σπύρος Σεραφείμ said...
@ nekko: Τα ξημερώματα κυοφορούν την ελπίδα και γεννούν αποφάσεις. Σωστά;

12/6/07 21:18

Right.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

να είσαι καλά, nekko!

Paranoia είπε...

"πάρτα όλα τώρα, μωρό μου"

Σ' ευχαριστώ καλέ μου, ήταν υπέροχα!

Σου είπα όμως πως καπνίζεις πολύ?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ paranoia: έτσι με γνώρισες...

Aurora* είπε...

Δεν είχα απορία, είμαι υπεράνω από τέτοια. Απλώς παρατήρησα ότι πολλοί και πολλές "παθαίνουν" με τις Πόρσε και τις ΚΛΜ. Για να ηρεμήσουν το πρότεινα. Ξέρεις, στα 24 μου το μόνο περιοδικό που διάβαζα ήταν 4 τροχοί.

Cle Petridou είπε...

Σπύρο μου ήρθα από δω για ένα τελευτίο τσιγάρο πριν πάω για ύπνο. Σ ευχαριστώ για την ωραία σου βόλτα γεμάτη αναπάντητα ερωτήματα.
Αχ αυτές οι χαμένες καρδιές που οι συγκυρίες δεν τους το επέτρεψαν...

΄Γυρνάς το μαχαίρι στο κόκαλο

Καλή σου νύχτα όπου και να γυρνάς

Pan είπε...

'Δρόμοι του πουθενά': Τρελή μπλουζιά προερχόμενη από τρελή ροκιά!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ aurora: θα ήμουν μεγάλο ψώνιο αν είχα Πόρσε ή όποιο άλλο σούπερ καρ και το έλεγα! Επίσης, όλοι διαβάζαμε Τροχούς...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Για την Αρλέτα: καλησπέρες πολλές! να βάλω κάτι?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ pan: πεθαίνω για την εισαγωγή του, pan μου...

Ανώνυμος είπε...

"Σπύρος Σεραφείμ said...
να είσαι καλά, nekko!

12/6/07 21:46"

ΥΟU!!!
...too!

Φράνσις είπε...

Τις μεγαλες αποφασεις τις παίρνουμε ξημερώματα για να εχουμε το άλλοθι του ύπνου όταν δεν τολμαμε αν τις υλοποιήσουμε.
μερουδια Σπυρούλη μου.

Ανώνυμος είπε...

Κλασική διαδρομή, κλασική μέθοδος. Αλάνθαστη. Λεωφόρος Πεντέλης - Βριλήσσια - Αττική Οδός, μια γρήγορη μέχρι την έξοδο στο Μαρκόπουλο...

Παραλιακή από το ύψος του Αλίμου μέχρι Σαρωνίδα και πίσω. Αυτή είναι η δική μου διαδρομή. Αν είμαι πολύ 'χαμένη' φτάνω μέχρι Σούνιο.. Δεν καταφέρνω κάτι , δεν λύνω κανένα πρόβλημα,αφήνω απλά λίγο από το βάρος της ψυχής στην διαδρομή.