Χαμένες καρδιές

Έχει νυχτώσει, η νύχτα είναι εκεί έξω και χορεύει, γδύσου της φωνάζω, πού τα βρίσκει τόσα πέπλα και δεν μου κάνει το χατήρι; Ξέχασα, τώρα πια γράφεται «χατίρι». Μήπως αυτό το χατίρι είναι λιγότερο χατίρι απ’ το χατήρι, έτσι όπως το έμαθα;
Τελικά, δεν είμαι για μέσα. Λέω κι απόψε να μου κάνω το χατήρι και να βγω έξω. Για μια μεγάλη βόλτα.
Έχει υπέροχη βραδιά εδώ, θα έχει και πιο πέρα σκέφτομαι, αφήνω το μπαλκόνι μου, παίρνω τα κλειδιά της SLK που αστράφτει, ανοίγω το full metal jacket από πάνω μου και φεύγω.

Κλασική διαδρομή, κλασική μέθοδος. Αλάνθαστη. Λεωφόρος Πεντέλης - Βριλήσσια - Αττική Οδός, μια γρήγορη μέχρι την έξοδο στο Μαρκόπουλο, να προσέξω να μην έχει μπάτσους στην ευθεία, ωραία, πάρτα όλα τώρα, μωρό μου, το γκάζι μπορεί να φτάσει στο πάτωμα; Μπορεί, αλλά… τελειώνει ο δρόμος! Η κλασική μέθοδος για να πάει μια βόλτα καλά είναι οι σκέψεις. Στη βόλτα τα σκέφτομαι όλα, έτσι χαλαρώνω. Γυρίζω πίσω, περνάω κάτω από το τούνελ που μου θυμίζει Μονακό, στον ΟΤΕ στην Κηφισίας μία πολύ ωραία γυναίκα μου χαμογελάει, της χαμογελάω κι εγώ, τη νύχτα είμαστε περισσότερο διαθέσιμοι. Το πρωί η ίδια γυναίκα θα μου κόρναρε να προχωρήσω γιατί θα ήθελε να παρκάρει μπροστά στην τράπεζα!
Έχω βγει στη Βαρυμπόμπη, ένας τύπος έρχεται δίπλα μου, «καλό το εργαλείο, φίλε;», λες και οδηγώ τρακτέρ με αλέτρι, καλό είναι του λέω, πατάω γκάζι και φεύγω. Πονηρός δρόμος, λίγοι τον ξέρουμε, ελάχιστοι, είμαι στην Πεντέλη, φτάνω στη σπηλιά του Νταβέλη στο πλάτωμα, δίπλα μου κάποιοι προσπαθούν να κάνουν sex στο πίσω κάθισμα ενός Ματίζ. Η διάθεση μετράει σκέφτομαι και γελάω, ανάβοντας τσιγάρο. Απλώς το πρωί θα έχουν παντού μελανιές…

Από εδώ, που έχει “παρελάσει” όλη η Αθήνα, με τους κολλητούς μου έχουμε κάνει τα πιο μεγάλα όνειρα. Τα πιο τρελά. Εδώ, όταν ήμασταν παιδιά, ρωτούσαμε ο ένας στον άλλο, αν κάνεις μια τρύπα στη γη από εδώ, πού θα βρεθείς; «Στο Upolu, κράτος Δυτική Σαμόα, ή ανεξάρτητη Σαμόα, γιατί υπάρχει και η αμερικάνικη Σαμόα και η ανεξάρτητη θυμώνει, γιατί στο διπλανό νησάκι λέγονται κι αυτοί Σαμοανοί», λέγαμε με μια φωνή, σαν απαγγελία στο σχολείο και σκάγαμε στα γέλια. Μα, από τον Νταβέλη κατευθείαν στο πιο μακρινό σημείο απ' την Aθήνα, σε ένα νησάκι του Nότιου Eιρηνικού, με μια τρύπα; Γιατί όχι.
Εδώ πάνω γίνονται τα πιο τρελά όνειρα…
Εδώ, επίσης, είχαν αναστενάξει τα αμορτισέρ των αυτοκινήτων μας από ατέλειωτο σεξ, εδώ καθόμασταν και λέγαμε τα γκομενικά, έτσι μου είπε, έτσι της έκανα, την καριόλα με παράτησε, η καριόλα είναι αυτή που το κάνει με όλους εκτός από εσένα - νόμος(!) - και τέτοια. Εκείνες τις βραδιές τις ονομάζαμε «χαμένες καρδιές». Πόσες καρδιές χάθηκαν, κάποιες έφυγαν, από κάποιες φύγαμε εμείς.

Σε ένα αυτοκίνητο πιο δίπλα, έχουν σηκωθεί τα καθίσματα, τελείωσαν. Εκείνη τον ακούει που της μιλάει, αλλά δεν τον «ακούει». Αυτόν τον έχει πιάσει η λογοδιάρροια του από σπόντα εραστή, που ούτε το περίμενε ότι θα συνέβαινε και νιώθει θεός. Πέντε μήνες τον είχε αναμονή. Κάτι τέτοιο. Το βλέμμα της είναι απλανές, άλλα σκέφτεται, εκείνον σκέφτεται, ποιος ξέρει, μπορεί να ερχόταν εδώ μαζί του. Και, ποιος ξέρει, εκείνος μπορεί να είναι κάπου πιο δίπλα και να είναι με κάποια άλλη. Χαμένες καρδιές…

Τσιγάρο ξανά, τίποτα δεν διαρκεί περισσότερο αληθινά από ένα τσιγάρο. Fair Deal.
Ρίχνω μια ματιά προς την Αθήνα που απλώνεται μπροστά μου. Εκατομμύρια φωτάκια σαν καθρεφτάκια ψυχών τρεμοπαίζουν εκεί κάτω, φέγγουν σαν να περιμένουν τη μισή τους καρδιά για να γίνουν φάροι, να ρίξουν ριπές στη νύχτα, να πάψουν να είναι χαμένες καρδιές.
Βάζω όπισθεν, ανάβω μόνο τα μικρά φώτα - για να μην ενοχλήσω τα παιδιά – και, καθώς αρχίζω να κατηφορίζω, συνεχίζω να σκέφτομαι και να μου κάνω ερωτήσεις.
This is my life story.

Πόσες ψυχές εκεί κάτω ψάχνουν μια αγάπη που έχασαν; Αυτήν την ώρα πόσα ζευγάρια μάτια δακρύζουν για μια καρδιά που χάθηκε; Για χαμένες καρδιές που οι συνθήκες δεν ευνοούν να είναι μαζί;
Το αντίθετο των χαμένων καρδιών είναι οι… κερδισμένες καρδιές; Ανήκουν κάπου; Κερδίζονται οι καρδιές;
Κι απ’ την άλλη, γιατί λένε ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο;». Πού πάνε οι καρδιές; Πάνε κάπου;
Γαμώτο. Πολλές ερωτήσεις μου έθεσα πάλι, προσπαθώ να τις ξορκίσω με ένα παντιλίκι και ανάποδο τιμόνι στην πλατεία. Σιγά να μην… Μου έρχεται κι άλλη ερώτηση:
Γιατί οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, παίρνονται πάντα ξημερώματα;

Έφτασα, παρκάρω, κλείνω και το στερεοφωνικό που έπαιζε Depeche Mode…
Sometimes I don’t blame them…
…What goes on in our minds…
…It’s just a question of time…