Ιστορίες Σε Ζεστές Νύχτες

Έχω κάνει το τρίτο μπάνιο της ημέρας, τώρα πια δεν κολλάω από τον ιδρώτα και την υγρασία. Έλεος, πια… Παίρνω τα κλειδιά, η γκαραζόπορτα ανοίγει, ένας γενναίος νέος κόσμος με καλεί εκεί έξω.
Το Megane coupe cabriolet έρπεται στη ράμπα, οριακά δεν βρήκε ο προφυλακτήρας στο δρόμο.
Μπροστά μου ένα ζευγάρι λογομαχεί, δεν προχωράω. Εκείνη τον κοιτάζει μέσα στα μάτια, σχεδόν του φωνάζει: «Αγάπη είναι αυτό; Αγάπη δεν είναι μόνο μια ματιά», του λέει και συνεχίζει να του καταλογίζει «ούτε μόνο ένα μείνε, θέλει όλο το αίμα»… Τσακώνονται τραγουδιστά, σκέφτομαι και γελάω και μου έρχονται στο μυαλό και οι υπόλοιποι στίχοι από το «Σ' αγαπάω ακόμα» του Παπακωνσταντίνου. Δεν ακούω, πια, τι λένε, σκέφτομαι έντονα να γυρίσω και να κάνω το δικηγόρο του, να του πω να της πει «κι αν ο φόβος μας δένει, να μη μείνουμε μόνοι, πάλι ο φόβος μας στέλνει, μακριά απ' ό,τι ενώνει», στίχοι από το ίδιο τραγούδι, γιατί ο φόβος είναι, πιθανώς, ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, με αυτόν εξηγούνται και ίσως δικαιολογούνται πολλά. Γυρίζω, αλλά δεν χρειάζεται, έχουν ήδη αγκαλιαστεί, τα βρήκαν, τσιμπάω λίγο χειρόφρενο στην αγαπημένη μου πλατεία.
Ιστορίες σε ζεστές νύχτες.

Εκεί, στην πλατεία, ένα άλλο ζευγάρι τσακώνεται, εκείνος της φωνάζει τώρα, «έξι μήνες» καιρό διορία της δίνει, εκείνη κοιτάζει τριγύρω και έχει τρομαγμένο βλέμμα, φόβος κι εδώ, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι σε μια άλλη σχέση κι αυτός της ζητάει να ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει. Να χωρίσει τον άλλο για να είναι μαζί. Διορία έρωτα, λέγεται αυτό. Μπαίνει ο έρωτας σε προθεσμίες;
Ιστορίες σε ζεστές νύχτες.

Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, «σπασμένες» όλες, έχω ανοίξει την κουκούλα, ο αέρας είναι ζεστός και χτυπάει στο πρόσωπό μου, μπορεί να καθαρίσει το μυαλό από αυτόν το ζεστό αέρα; Zεσταίνομαι, αλλά απόψε θέλω να ζεσταίνομαι…
Και να σκέφτομαι.

Στη στροφή του ΚΑΤ κι απόψε πάω με πολλά, στο φανάρι στο Rock fm γυρίζω πίσω στο σπίτι, την έκανα τη βόλτα κι απόψε, πάω βεράντα για ένα τσιγάρο, εκεί. Στα σκοτεινά. Εκεί όπου ανταμώνω ό,τι θέλω εγώ.
Tο κλιματιστικό των απέναντι βήχει. Μέσα στην ησυχία ακούγεται ένα ντριν κι άλλο. Σταματάει. Ξανά. Χτύπημα απεγνωσμένο είναι στα αφτιά μου. Xτυπάει πάλι, μια, δυο, τρεις, τηλεφωνητής. Mια φωνή γυναικεία κάποιον ψάχνει, τον παρακαλεί να το σηκώσει, το ακούω καθαρά. Κλείνει. Έπειτα από δυο λεπτά, παίρνει ξανά. Το ίδιο μήνυμα, λες και εκείνη είναι κασέτα, όχι ο τηλεφωνητής. Ξανά τα ίδια λόγια. «Νίκο, σήκωσέ το, σε παρακαλώ, πρέπει να σου πω. Μην το κάνεις αυτό». Και ξανά. Φοβάται ότι τον έχει χάσει για πάντα.
Βλέπω το παράθυρό του, έχει φως. Δεν το σηκώνει, δεν θέλει να της μιλήσει, κάτι του έκανε. Ποιος ξέρει…

Ιστορίες σε ζεστές νύχτες...

O καπνός στο σκοτάδι τσακώνεται με την υγρασία, αλλά δεν είναι η μόνη σύρραξη.

Γιατί κάνει τσακωμό και χωρισμό αυτές τις μέρες και νύχτες; Γιατί παίζει τέτοια συναισθηματική ασυμβατότητα; Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται και δεν αφήνονται;
Ερωτήσεις. Βγαλμένες από ιστορίες σε ζεστές νύχτες.
Που γράφονται καλύτερα, πιο εύκολα, επειδή - μάλλον - το μελάνι της ζωής ζεσταίνεται και ρέει πιο εύκολα…