Νυχτερινή εκπομπή…

Έχω γυρίσει από τη δουλειά, έχω κάνει μπάνιο και λίγο έλειψε να πνιγώ μέσα στην μπανιέρα. Τα αιθέρια έλαια τα ποτίζουν ή τα ραντίζουν, μάλλον, με υπνωτικό!

Κάνει ζέστη, σκάω, βαριέμαι; Δεν ξέρω. Θέλω να κοιμηθώ; Δεν ξέρω. Να δω τηλεόραση; «Γιατί ένα βράδυ σαν κι αυτό να δεις τηλεόραση; Δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις;», μου λέω και συνέρχομαι…

Όταν είμαι πολύ κουρασμένος, όταν έχω δει τόσους ανθρώπους τη μέρα, όταν έχω γράψει 5000 λέξεις σε μια μέρα - παίρνοντας και μια συνέντευξη από τον Περρή που θα παίξει στο τεύχος Ιουλίου - όταν δεν αντέχω να δω κανέναν άλλο ή καμία άλλη τη νύχτα, όταν ζεσταίνομαι, όταν θέλω να σκεφτώ, κάνω τα βράδια μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο.
Ντύνομαι, παίρνω τα κλειδιά, μια «μπέμπα» και μάλιστα από τη Βαυαρία, δεν μπορεί να περιμένει μόνη της. Άλλωστε η πίσω κίνηση πάντα με συγκινούσε.
(καλά, ξέρω πού πάει το μυαλό σας τώρα, αλλά τέλος πάντων)

Τα φώτα xenon φωτίζουν το δρόμο σα μέρα, στην πλατεία θα της βγάλω λίγο κώλο, (σόρι για την έκφραση, κυρίες μου, αλλά έτσι το λένε!), έτσι, για να πηγαίνω με το νου καμιά 12 χρόνια πιο πίσω.
Λ. Πεντέλης, πάλι την ξαναμαναματιαφτιάχνουν(!) πού να μένει ο εργολάβος να του στείλω λουλούδια;
Με ακολουθεί από το φανάρι στη Σισμανογλείου, σχεδόν στον προφυλακτήρα. Βλέπει τα μάτια μου που κοιτάζουν μέσα από τον καθρέπτη πίσω, χαμογελάει. Έρχεται δίπλα, μου κάνει σήμα ότι θέλει να μου πει.
«Τι σταθμό ακούς να ακούμε το ίδιο;».
- Δεν ακούω ραδιόφωνο, είναι ένα cd που έγραψα εγώ.
«Τι έχεις βάλει μέσα;».
- Είναι μουσική που έγραψα εγώ.
«Μπορώ να ακούσω λίγο;».
Βγάζω το cd, της το πετάω φρίσμπι, το πιάνει, έχει ανάψει πράσινο, πρώτη, έφυγα, δε με φτάνεις, καλή μου, με τίποτε.

(Σόρι κιόλας, αλλά τι να πω με κάποια που ακούει στη διαπασών το «Δολοφόνο με το πριόνννι»; Έλεος…)
Φτάνω στο Χαλάνδρι, φανάρι. Ξαφνικά, σαν να έγινε το έργο έγχρωμο, σινεμασκόπ, γεμάτο ήχους, μυρωδιές, πρόσωπα. Πρόσωπα. Δίπλα, κόκκινο μίνι αυτοκίνητο πόλης. Χαμόγελο εκείνη. Κι εγώ.
«Καλησπέρα. Δικό σου είναι;».
- Καλησπέρα! Όχι, δεν είναι δικό μου.
«Κανονικά δεν θα έπρεπε να μου πεις ‘ναι’, τώρα;».
- Ίσως κάποιος άλλος, όχι εγώ. Είναι τεστ drive.
«Το κατάλαβα. Μόνο οι φλώροι τα έχουν αυτά και εσύ δεν είσαι τέτοιος».
- Τι νομίζεις ότι είμαι;
«Βγάλε αλάρμ και κάνε στην άκρη να σου πω…».

Τα φώτα στο δρόμο διαγράφουν τη σιλουέτα του αυτοκινήτου, πάω με πολλά, δεν ξέρω πού πάω, αλλά δεν έχει σημασία, κιόλας.
Καθώς διορθώνω το πίσω μέρος του αυτοκινήτου, που έχει τάσεις αποστασίας με τόσα γκάζια στον πίσω άξονα μετάδοσης, μια ερώτηση έχω στο μυαλό μου:
Το αυτοκίνητο που έχουμε, δείχνει ποιοι είμαστε;