Δεν το ξανακάνω σε…

Στις 22 Ιουνίου κάθε χρόνο, σαν σήμερα δηλαδή, οι φανατικοί φίλοι του «Σκαραβαίου» (του δημοφιλούς μοντέλου «Beetle» της Volkswagen), γιορτάζουν το αντικείμενο της λατρείας τους. Η ημερομηνία αυτή επιλέχθηκε γιατί, στις 22 Ιουνίου 1934, ο μισητός Αδόλφος Χίτλερ υπέγραψε συμβόλαιο με τον Φέρντιναντ Πόρσε (θεός μηχανικός, προσκυνώ) για την κατασκευή του «Σκαραβαίου».
Σας έχω ιστορία…
…Γνωριστήκαμε πριν από λίγες ημέρες στo καφέ που έμενε μέχρι αργά ανοιχτό, για να σερβίρει εμένα και τους συναδέλφους μου στην εφημερίδα. Ήταν σερβιτόρα και, τα βράδια που δεν είχε τρελή δουλειά, έφτιαχνε και καφέδες. Στην εφημερίδα, της την είχαν πέσει όλοι. Όλοι, όμως. Είχαν βάλει και στοιχήματα για το «ποιος θα τα κατάφερνε».
Εκτός από εμένα που δεν είχα ασχοληθεί καθόλου. Όχι ότι δεν μου άρεσε, ψηλή ήταν, γυμνασμένη ήταν, απλώς, την πολιορκούσαν όλοι και δεν ήθελα να είμαι ένας από το σωρό.
Κάθε φορά που πήγαινα εκεί, ενώ με όλους ήταν τυπική, με μένα ήταν κάτι παραπάνω από διαχυτική. Ένα βράδυ - κι ενώ είχαμε να εκδώσουμε δύο φύλλα εφημερίδας γιατί μεσολαβούσε αργία και θα καθόμασταν – φεύγοντας, μαζί με τον καφέ που τον έφτιαχνε πάντα χωρίς να με ρωτήσει, θυμόταν τι έπινα, μου έδωσε κι ένα κομμάτι χαρτί με το τηλέφωνό της.

Δεν το είπα σε κανέναν από τους συναδέλφους μου - δεν εκθέτουμε κυρίες ποτέ, ούτε είμαστε κοκοράκια που υπερηφανευόμαστε για τα κατορθώματά μας. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, προτού φύγω για την εφημερίδα, την πήρα τηλέφωνο. Στο τηλέφωνο ήταν πολύ γλυκιά, χάρηκε πολύ που επικοινώνησα μαζί της και μου είπε να βρεθούμε το ίδιο βράδυ, να πάμε καμιά βόλτα μετά τη δουλειά.
Σχόλασα, έκλεισε το μαγαζί, «πάμε;», πάμε της λέω και πάω να ξεκλειδώσω το αυτοκίνητό μου. «Όχι», μου λέει, «θα πάμε με το δικό μου και θα σε πάω όπου θέλω». Το «δικό της» ήταν ένας Σκαραβαίος του 1983, σε πολύ καλή κατάσταση, μπαίνω μέσα, πού πάμε ρωτάω, «θα δεις» απαντάει, και με πηγαίνει κάπου κοντά στο Αιγάλεω, σ’ ένα λόφο, ερημιά.

Παρκάρει και, προτού πω κάτι, να ανάψω ένα τσιγάρο, βρε αδερφέ, έπεσε πάνω μου κι άρχισε να με φιλάει και, σχεδόν, να με δαγκώνει. Η ανάσα της έχει γίνει πολύ βαριά, με χαϊδεύει παντού, ξαφνικά έχω μείνει χωρίς ανάσα και χωρίς πουκάμισο. Και χωρίς κουμπιά, κείτονται στο after market πατάκι του αυτοκινήτου.
«Πάμε πίσω», μου λέει, δεν βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, προσπαθεί να χωρέσει τα 183 εκατοστά της στο στενό πίσω, άβολο κάθισμα, με τραβάει με λύσσα να μπω μέσα της. Σηκώνω το βλέμμα μου, κοιτάζω έξω από τα παράθυρα-πολεμίστρες και βλέπω τη μάπα ενός τύπου να είναι κολλημένη στο πίσω παράθυρο. Σοκ και δέος.
Δεν χάνω την ψυχραιμία μου, «ματάκιας», της λέω ήρεμα, για να μην αρχίσει να στριγκλίζει.
Εκείνη είναι χαλαρή, ενώ θα έπρεπε να αρχίσει να ντύνεται και, αντ’ αυτού, μου λέει το αμίμητο, το αξέχαστο: «Σε είχε δει και μου είχε πει ότι είσαι ωραίος τύπος και πως θα ήθελε να μας δει να κάνουμε sex. Μη σταματάς, λοιπόν. Είναι ο καλός μου, έτσι φτιάχνεται»…

Όπως καταλαβαίνετε, από τότε δεν έχω μπει ποτέ ξανά σε Σκαραβαίο.
Ούτε καν στο νέο Beetle, στην παρουσίασή του ήμουν πολύ «άρρωστος», με πυρετό στον αστράγαλο(!), ενώ είχε «πεθάνει» και μια θεία μου.
Επίσης, έκοψα τους βραδινούς καφέδες…
Εσείς, σε ποιο αυτοκίνητο δεν θα το ξανακάνατε; Και μην πείτε σε Autobianci. Το έχει πει ο Τουρνάς, το 1988!