4.4.09

15 χρόνια χωρίς τον Κομπέιν

Ήταν 5 Απριλίου του 1994 όταν ο Κερτ Κομπέιν, δημιουργός του συγκροτήματος grunge Nirvana, «έφυγε» για πάντα. Η αστυνομία απεφάνθη ότι αυτοκτόνησε και κανείς δεν είχε άλλη άποψη. Είχε γεννηθεί στις 20/2/1967…

Οι παραδόπιστοι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι το ροκ είχε πεθάνει και η αυτοκαταστροφική του φύση δεν θα γεννούσε άλλον καταραμένο ήρωα, όπως υποστήριζε ο Μηλάτος στο Kλικ και είχε δίκιο, όπως πάντα. Όμως, ένα προβληματικό αγόρι από το πουθενά, ή πιο συγκεκριμένα από το κωλοχώρι Άμπερντιν της Ουάσιγκτον, έγινε ο νέος ροκ ήρωας, ένας απελπισμένος που με τον θάνατό του «ενέπνευσε» τους πιτσιρικάδες για να τον ακολουθήσουν στο σκυλάδικο του παραδείσου, όπου παίζει κάθε βράδυ.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια ανάμεσα στο τροχόσπιτο του πατέρα του και το σπίτι της μάνας του, υπέφερε από έντονα προβλήματα στο στομάχι, παντρεύτηκε ένα κορίτσι (Courtney Love ή «The best fuck in the world», έλεγε ο ίδιος) που τον παίδεψε πολύ, και ανακάλυψε τη γοητεία των ναρκωτικών που ποτέ δεν κρατάει πολύ. Ο τίτλος εργασίας για το άλμπουμ «In Utero» ήταν: «I hate myself and I want to die». Λίγο έλειψε τον Μάρτιο του 1994 στη Ρώμη, αλλά έφτασε μέχρι το κώμα. Λίγο αργότερα κόλλησε ένα Remington στον κρόταφό του. Λίγο πριν είχε γράψει ένα σημείωμα: «It's not fun for me anymore. I can't live this life».
Δεν ξέρω πώς θα ήταν τώρα η μουσική εάν ο Κερτ δεν είχε επιλέξει να φύγει. Τη στιγμή που μάθαινα, όμως, το θάνατό του, ήμουν βέβαιος ότι η μουσική δε θα ήταν ποτέ πια η ίδια...

5 σχόλια:

σπόρος είπε...

(Κάτι σαν those were the best days of our lives)


But I'm not sure...
I like it - I'm not gonna crack
I miss you - I'm not gonna crack
I love you - I'm not gonna crack
I killed you - I'm not gonna crack

:)))

an205 είπε...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΩΡΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ¨ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ¨ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΜΠΕΙΝ ¨ΣΗΜΑΙΑ¨ Ή ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΄ΧΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ¨ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ¨ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ¨ΑΛΛΑΖΟΥΝ¨ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΕΛΙΚΑ.....

Φράνσις είπε...

Αηδονακι μου,ποτε δε θα μάθουμε αν οι "μυθοι", φτιαχνονται απο εμας που λατρεύουμε τους "ξενιστές" τους, ή υπαρχουν ήδη, κι εμεις απλως τους ανακαλύπτουμε κανοντας την απαραίτητη διαπίστωση. Αυτο που με ταραζει περισσοτερο απ΄ολα και στο θανατο του Κομπειν και του Κέρτις, και ολων των "καταραμένων", αφορητα υποψιασμενων τους λεω εγω,είναι οτι ΠΟΤΕ δεν θα μαθουμε και ποση φρικη έτρωγαν τηνακριβως προηγουμενη στιγμη της αποφασης.Τι ακριβως ενιωθαν, εκεινη την αναθεματισμενη,για τους ανθρωπους που τους αγαπησαν, στιγμη. Αυτο δηλαδη που στοιχειωνει ολους τους αυτοχειρες κατα τη γνωμη μου. Αν είμαστε απροσπελαστοι ετσι κι αλλιως, σε τετοια περιπτωση είμαστε δύο φορες. Κι αυτο για μενα ειναι η υψιστη τραγωδια- η αισθηση οτι εισαι μονος σου εσυ κι ο γαμημένςο εαυτος σου, στην κολαση των σκεψεών σου. Και δεν μπορεις να κοινωνησεις σε κανεναν αυτο που βιωνεις. Οσο για το fuck, προφανως και ηταν! Σε πεισμα ολων οσοι βριζουμε τη σκυλομουρα, αυτη αφησε τη σφραγιδα της μεσα του και πανω στο κορμι του. Δεν ξερω, ίσως οι μυθοι να μην υπαρχουν, να μην ειναι τοσο σπουδαιοι οσο ειναι η λατρεια μας γιαυτους που τους περιβαλλει και τους φορτιζει. Μοοοουυυυτς.

the muppet show girls είπε...

Για αυτό σε πάω Σπύρο (και για αυτό)!
Το Smells like teen spirit είχε λιώσει στις κασέτες (f*** τι εποχή) και η μάνα μου αναρωτιέται ακόμα πως συνδυάζεται το πιάνο και η κλασική με τον Κερτ. Είναι μύθος. Τέλος. Και μπορεί ο Αρονόφσκι να τον κατηγορεί έμμεσα πως τα διέλυσε όλα (90s sucked)αλλά τι να κάνουμε.Είναι η εφηβεία μου.Κι οι εφηβείες θέλουν έναν ροκ σταρ μύθο.
Να αλλάζει τη μουσική.

Φιλιά
xxx

Αλεξάνδρα είπε...

Ομορφο αφιέρωμα σε έναν ακόμα ροκά που δεν συμβιβάστηκε με την ζωή...

Καλό βράδυ