Μεγάλο Σάββατο - Κυριακή του Πάσχα

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, η πασχαλινή ατμόσφαιρα μ’ αρέσει. Με συγκινεί η πανάρχαια θλίψη της απώλειας, του τέλους, που συνοδεύεται έπειτα από τη χαρά της αναγέννησης, της άνοιξης, της νέας ζωής.
Το Πάσχα είναι γεννημένο για να γεννάει σκέψεις.
Κάποιες, χωρίς αξιολογική σειρά, κάνω τώρα που γράφω αυτό το ποστ και τις μοιράζομαι μαζί σας. Θέλω και τις δικές σας.

@ Λαμπάδες για τα βαφτιστήρια: Kυκλοφορούν σαν πολυκαταστήματα από μόνες τους, δεν κοστίζουν μια περιουσία και σβήνουν το ίδιο βράδυ που ανάβουν. Αλλά θα του μείνει του πιτσιρικά, ο-καουμπόη-του-μεσονυχτίου-και-το-σκουτεράκι-Πάουερ-Ρέιντζερ-με-το-αεροβόλο-για-να-πετυχαίνει-τις-γάτες-της-απέναντι-και-ο-ζίπο-για-να-βάζει-άνετα-φωτιές-στις-κουρτίνες-ενώ-θα-ακούει-μουσική-από-το-ραδιοφωνάκι-με-τα-5-ηχεία (ένα διαλόγων και 4 «δορυφόροι», ενώ το σαμπ γούφερ θα δονεί το μυαλό των αποκάτω)...

@ Πήγα για πρώτη φορά στη Mύκονο το Πάσχα του 1994 κι από μία άποψη δεν έφυγα ποτέ. Eίχα πάει ως τότε σε διάφορα άλλα ελληνικά νησιά, που όλα ήταν ωραία, αλλά η Mύκονος στα δικά μου μάτια τότε ήταν το κάτι άλλο. O ήλιος, η θάλασσα, οι παραλίες, οι φλογίτσες στα στενά, τα πετρόχτιστα δρομάκια, οι γυναίκες, οι ωραιότερες γυναίκες που είχα δει ποτέ μαζεμένες σε ένα μέρος, ο αέρας και η δύναμη, αυτή η δύναμη που νόμιζες ότι ανάβλυζε από τα βράχια και έκανε τους ανθρώπους αλλιώτικους, η περιφορά του Επιταφίου, οι φλογίτσες στα Ματογιάννια, τα βεγγαλικά, τα τρελά ξενύχτια, τα τρελά μεθύσια, όλα τα τρελά σε -ίσια, -ύσια, -ήσια. Και εκείνη η Αμερικάνα. Πάσχα είναι να είσαι σε νησί, μην κοιτάς που φέτος φυλάω την πόλη. .
Όμως, Πάσχα ήταν που «έφυγε» κι ένας δάσκαλος της οδήγησης.

@ Θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά τυχερό που μεγάλωσα «παρέα» με τον Αϊρτον Σένα και τα δωρεάν μαθήματα οδηγικής ευφυΐας που χάριζε απλόχερα σε κάθε grand prix. Και όταν έφυγε εκείνη την Πρωτομαγιά του '94, και Κυριακή του Πάσχα ταυτόχρονα, μου φάνηκε η πρώτη χρονιά που το Πάσχα είχε Μεγάλη Εβδομάδα αλλά όχι Ανάσταση.

@ Οι γείτονες αμιλλώνται σε τεχνικές. Άλλος γνωρίζει να βάζει φωτιά στις κληματόβεργες, ξέρει να συντηρεί τη θράκα βρέχοντάς την. Άλλος ξέρει να σφάζει αρνιά, να τα γδέρνει, άλλος γνωρίζει να τα σουβλίζει, να τα ράβει, να τα αλατοπιπερίζει. Και άλλος είναι μάστορας στο ψήσιμο. Στην αρχή γρήγορα να μην αρπάξει απ' έξω το αρνί, ύστερα πιο αργά για να γίνει «λουκούμι». Άλλος ξέρει να περνάει το κοκορέτσι και να γεμίζει το σπληνάντερο. Ανοίγουν τα καλά βαρέλια και δοκιμάζεται η πείρα του καθενός γειτόνου(!) στα μυστικά της οινοποιίας. Πάντως, δεν μπορώ άλλα τσιγκέλια. Άλλα αίματα. Άλλες πεταμένες προβιές προβάτων. Φτάνει το αίμα τους, πλημμύρισε τα σπίτια μας. Δεν τρώω ούτε το αρνί, ούτε τα κατσίκια. Μου μυρίζει το κρέας τους, έχω δυσανεξία. Μπλιαχ…

@ Το πέρασμα, το Πάσχα, είναι μια εμπειρία πυκνή, συμβολική και έντονη. Το πένθος και ο θρήνος δίνουν τη θέση τους στη χαρά της Αναστάσεως. Η προσδοκία μιας άλλης ζωής αλλού είναι μια ανθρώπινη ελπίδα που τον συνοδεύει από τα σκότη των Σπηλαίων. Όσο κι αν φαίνεται παράλογος ο θάνατος και πιο παράλογο το γεγονός της εκ νεκρών εγέρσεως, ο άνθρωπος, όπως ο Τερτυλλιανός τα πιστεύει ακριβώς γιατί είναι παράλογα. Το ελληνικό Πάσχα είναι μια κατάφαση στο Παράλογο. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες μόνοι αυτοί συνέλαβαν το τραγικό, έτσι και οι νεώτεροι αποδέχτηκαν και το παράλογο γεγονός του θανάτου.

@ Πάσχα των Ελλήνων οδηγών και επιβατών... Τα μέτρα της Τροχαίας, το ρεπορτάζ από τη Βαρβάκειο. Το δελτίο καιρού. Τα βεγγαλικά. Ουρανός Μεγάλης Εβδομάδας, ουρανός δόξας και θλίψης. Λευκό, το χρώμα της Λαμπρής.

@ Τα καλύτερα σαρδάμ του Πάσχα: 1996, η Γιούλα Ράπτη από τον Flash 9,61 που είπε: «Τα κατσιά και τα αρνίκια» και οι ευχές από το δελτίο ειδήσεων των 18:00 του Mega, πάλι την ίδια χρονιά, για «Καλή χρονιά»!

@ Γιατί ο Χριστός ήταν Έλληνας; Γιατί μέχρι τα 30 ζούσε με τη μαμά του, αυτή νόμιζε ότι ήταν Θεός κι εκείνος πίστευε ότι ήτανε παρθένα!

@ Εχω σιχαθεί τον βρομοχρόνο που τρέχει με εξαπλάσια ταχύτητα από αυτήν του φωτός. Mπορεί κανείς να μου εξηγήσει ΠOTE ήρθε το Πάσχα του ’09; Aφού είχαμε Xριστούγεννα του ’97 και μόλις τέσσερα χρόνια πριν, καλοκαίρι του ’87 και δεν φτάνει αυτό, αλλά είχε το θράσος (το Πάσχα) να περάσει σε χρόνο... πιο «dt» δεν γίνεται.

Το Πάσχα είναι…

…η πανάρχαια θλίψη της απώλειας, του τέλους, που συνοδεύεται έπειτα από τη χαρά της αναγέννησης, της άνοιξης, της νέας ζωής, της νίκης της αγάπης κόντρα στον παλιοθάνατο.

...η διαπίστωση πως αν ο Χριστός σταυρώνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, υπάρχουν άνθρωποι που σταυρώνονται κάθε μέρα.

...οι θρησκευτικές συζητήσεις που σκάνε άξαφνα στην παρέα. Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν υπάρχει εκεί πάνω Παράδεισος. Αυτό που γνωρίζω καλά, είναι ότι εδώ κάτω σίγουρα είναι η Κόλαση, εδώ κάτω κι ο Παράδεισος.

Πάσχα είναι και όλα αυτά που σου έρχονται στο μυαλό και δεν προλαβαίνεις να γράψεις. Είναι τόσα πολλά. Όσα και τα Πάσχα της ζωής σου! Κι ένα τραγούδι, όποιο κι αν είναι αυτό, που έχεις δέσει για πάντα με κάποιο Πάσχα. Αυτό που δε θα ξανάρθει ποτέ... Pascal Obispo - Tu Vas Me Manquer. Θα σου λείψω. Έτσι, εντελώς εγωιστικά και αλτρουιστικά....

Καλό ΠΑΣΧΑ!