Σπασμένα πλευρά

Παίζω Def Jam – Fight For NY, που ζεματάει μέσα στο Xbox, και βλέπω τους αντίχειρές μου να παθαίνουν κράμπες, μικρά κυκλοφοριακά jam και να μεγαλώνουν θαρραλέα, σαν της Oύμα Θέρμαν στο «Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν». Ποιος δαίμονας, μου έμαθε εμένα να συνδυάζω τις κινήσεις και οι γροθιές μου να προκαλούν την απόλυτη σκοτοδίνη στον αντίπαλο; Γιατί νιώθω τα κόκαλά μου να τρίζουν κάθε φορά που ο συμπαίκτης μου (Σκουλήκι! Θα σε διαλύσω!) με εκσφενδονίζει στα πατώματα και στους τοίχους με τα γιαπωνέζικα ιδεογράμματα; (Κρακ!) Είμαι βασανισμένος άνθρωπος, έχω κουράσει πολύ τη μέση μου, γιατί μ’ αρέσει να ακούω τα πλευρά μου να σπάνε;

Μπορεί να είμαι θύμα των gadgets και των ρευμάτων (και βέβαια είμαι). Το Def Jam, όμως, δεν είναι εκείνο που καθιέρωσε το ξύλο, το Tekken το έκανε αυτό, αλλά είναι το νέο, κυρίαρχο fun της οθόνης. Αν, μάλιστα, το διαπράττετε τετραφωνικά, με την ένταση στο φουλ, ακόμα καλύτερα. Όσο περισσότερο σας νιώθει ο γείτονάς σας σαν τριγμούς στα τζάμια του, τόσο περισσότερο απολαμβάνετε τις αστρονομικές σφαλιάρες του παιχνιδιού.
Οι ήρωες που αλληλοδέρνονται είναι αληθινά role models της αμερικάνικης hip hop κουλτούρας (εάν αυτό σας ικανοποιεί). Στον καταιγισμό (όχι λυκειακού) ξύλου, το styling τονίζει όλες τις λεπτομέρειες της - και καλά - underground NY, με τεράστιους κοθόρνους-μπότες (τακούνια φοράνε μόνο τα κορίτσια-γκρούπις), με ακόμα μεγαλύτερη την καμπάνα στα παντελόνια φόρμας, λιτό μακιγιάζ, tank-tops που θυμίζουν κιμονό, μαλλιά ίσια σαν πράσο, περασμένα πολλές φορές με conditioner, και, βέβαια ρόπαλα baseball, αλυσίδες στον λαιμό, ξυλίκι σε κακόφημα αμέρικαν μπαρ και, μισό λεπτό, τώρα παλεύω με τον Σνούπι Ντογκ. Ναι, τον γνωστό. Ωραία, τον έσκισα. Τι σας έλεγα;

Οι ήρωες του παιχνιδιού είναι τα «κακά παιδιά» που κάνουν ρίμες τα παθήματα και τα μαθήματά τους με φόντο τη Νέα Υόρκη ή, καλύτερα, τα στέκια που ποτέ δεν πρόκειται να πας, εάν βρεθείς στο Μεγάλο Μήλο, εκτός κι αν το έχεις πάρει απόφαση να αποχαιρετίσεις τον μάταιο τούτο κόσμο και να μεταβείς, διά της αυτοκτονίας, εν τόπω χλοερό.
Η μουσική είναι, τι άλλο, Hip hop και δεν το κρύβω, υπάρχουν στιγμές που από την πολλή πλύση εγκεφάλου και το πολύωρο παιχνίδι, νιώθω σαν έμπορος κόκας στα Λιόσια.
Γιατρέ μου, έχω φάει κόλλημα…
Εσείς τι παίζετε και τα παίζετε;
(Είδατε που σας τα έλεγα; Η χιπ χοπ κουλτούρα με έχει κυριεύσει.)
Just go home, bitch…