Τρελό καρναβάλι ήρθες και πάλι

Λιλιπούτειοι καρναβαλιστές περνάνε στο λιμάνι
(να διαβαστεί με προφορά Ελίζας Καλίτση ή Αμαλίας στο «Παρά Πέντε»)

Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σας για τις Αποκριές. Εμένα μάλλον με ξενέρωναν απίστευτα, επειδή

- Όταν ήμουν πιτσιρικάς μεταμφιεζόμουν σε Ινδιάνο και έπρεπε να εξηγώ σε όλα τα παιδάκια, ένα-ένα, γιατί δεν ντύθηκα cowboy(ς) που ήταν και το τρεντ της εποχής. Πού να εξηγείς ότι πάντα ήθελες να είσαι με όλους τους χαμένους του πλανήτη και ότι ξέρναγες με τα Αμερικανά; Πού να τους πεις ότι ανέκαθεν γούσταρες τον Δαυίδ και μισούσες τον Γολιάθ; Οπότε, σε κάθε σχολικό πάρτι, έπρεπε να είμαι – εν γνώσει μου – ο χαμένος, πώς μπορείς να τα βάλεις, έστω και υπό τη μορφή παιχνιδιού, με τόσους γιάνκηδες;
- Οι Αποκριές κρατούσαν ελάχιστα. Μέχρι να τις καταλάβεις έφτανε η Καθαροδευτέρα, που ήξερες ότι το όλο παιχνίδι με το πέταγμα του αητού θα κρατούσε μέχρι το μεσημέρι. Όπως και ο αετός-αητός-αϊτός-αετόστ θα κρατούσε μέχρι τότε, γιατί ως το μεσημέρι είχαμε καταφέρει:
να τον ρίξουμε στα ηλεκτροφόρα της ΔΕΗ
να σπάσει η καλούμπα και να τον πάρει ο διάολος ο γέρος
να σκιστούν οι λαδόκολλες γιατί καλές ήταν για κάνα κοψίδι, αλλά από πτητική ικανότητα - αγγούρια
να μην πετάξουμε καθόλου αετό γιατί
α) ήμασταν άχρηστα
β) δεν φυσούσε καθόλου. Τα τρελά τα νεύρα…

- Μετά τα θαλασσινά και τα ντολμαδάκια γιαλαντζί, άντε επιστροφή και πάλι στο σπίτι γιατί «τα παιδιά πρέπει να διαβάσουν», άντε ο μπαμπάς να βρίζει θεούς και δαίμονες και να υπόσχεται για τριακοσιοστή έβδομη φορά(!), ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το κουνήσει ρούπι από το σπίτι την επόμενη χρονιά, γιατί τρώγαμε τρελό πήξιμο στην επιστροφή. Αυτή η Λεωφόρος Λαυρίου αποτελούσε τον εφιάλτη του κάθε μπαμπά που είχε την ατυχία να κάνει Κούλουμα στα Μεσόγεια.
- Οι μάσκες οι πλαστικές πάντα κιτς μου φαινόταν και δεν μπορούσα να βρω κανένα φαν με τις σερπαντίνες και το κομφετί, που πολλά παιδάκια τα μάλωνε η δασκάλα γιατί το έγραφαν στις εκθέσεις ως «κονφετί» και τους έλεγε, τραβώντας τους τα αφτιά, «το κομφετί και το κομβόι θέλουν μ». Μαλακίες, δηλαδή, που αρχίζει κι από «μ». Θα μου πεις, έμαθες να το γράφεις σωστά. Ε, και;
- Όταν μεγάλωσα, βρήκα τις αποκριάτικες στολές εντελώς αντιεργονομικές. Δηλαδή: Άντε και ντύνεσαι αρκούδος. Πού θα βάλεις το κινητό, τα τσιγάρα, το πορτοφόλι σου; Ή θα αρχίσεις να κυκλοφορείς με τσαντάκι μπανάνα; Τι σόι γαμω-αρκούδος θα είσαι τότε;
Άντε και ντύνεσαι ιππότης. Θα κουβαλάς, μαζί με το κράνος και το Bluetooth? Ήμαρτον… Τι αναχρονισμοί είναι αυτοί; Ούτε σε ταινία του Χόλιγουντ που εξιστορεί τα κατορθώματα έλληνα ήρωα δεν παίζουν τέτοιες μπαζιές!
- υπάρχει η Πάτρα, το μεγάλο κεφάλαιο "Πάτρα", που θα το εξαντλήσω σε ελάχιστες γραμμές: Πήγα μια χρονιά, με άλλους δύο, από απόγευμα Παρασκευής κι αρχίσαμε να πίνουμε. Ξύπνησα ξημερώματα Τρίτης - μετά την Καθαροδευτέρα - μέσα σε ένα αυτοκίνητο μιας παρέας, που δεν είχα δει ξανά στη ζωή μου, η οποία με περιμάζεψε από ένα παγκάκι μέσα στην πόλη όπου ήμουν σε αφασία και είχα και ένα σουβλάκι... στην κωλότσεπη! Πάλι καλά. Ο ένας από την παρέα μου έκανε ράμματα στο χέρι του, ποιος ξέρει πού σαβουρδιάστηκε, και ο άλλος κόλλησε έρπη των γεννητικών οργάνων. Άρα, μια χαρά πέρασα...
- Κανένα από τα έθιμα της Αποκριάς δεν μου άρεσε, δεν μου πήγαινε κάτω ούτε με σόδα, τότε δεν υπήρχε το Περιέ. Γιατί να διασκεδάσω με τα αλευρομουτζουρώματα στο Γαλαξείδι, που πλέον γράφεται Γαλαξίδι; Χάλια τα ρούχα, χάλια τα καθίσματα του αυτοκινήτου και, πάνω απ’ όλα, χάλια η διάθεση που ήξερες ότι όλες οι Αποκριές είναι μέχρι και το μεσημέρι, με λιγδωμένα τα χέρια από τη λαγάνα, με ίχνη χαλβά στα χείλη και με τις παλάμες σκισμένες από τον σπάγκο της καλούμπας. (του αετού που δεν πέταξε, τελικά!)
- Την επομένη, η κυρά-δασκάλα, μας έβαζε τη γνωστή έκθεση με θέμα «Πώς πέρασα τις Απόκριες» και έπρεπε να σκαρφιστώ τις απόλυτες προς περιγραφή Αποκριές γιατί αν τολμούσα και έλεγα την αλήθεια, θα είχα πρόβλημα με τα «χρηστά ήθη κι έθιμα της πατρίδος μου», με «τις ρίζες της ενδόξου παραδόσεώς μας» κι άλλα τέτοια κλασικά και εικονογραφημένα. Ποτέ μου δεν διατύπωσα, τώρα που το θυμήθηκα, την απορία μου, γιατί μετά την Καθαρή Δευτέρα αρχίζει η Σαρακοστή η οποία, τελικά, κρατάει 50 ημέρες μετρημένες.
- Οι Βραζιλιάνες που έφερναν στην Ελλάδα είχαν κυτταρίτιδα μέχρι και στα μάγουλα, ενώ οι καλές, οι κορμάρες, στο Ρίο, στη Brazil, είχαν Aids που το κολλάς και με το ροχαλητό...

Το βράδυ της Παρασκευής 16 Φεβρουαρίου 2007υ έκανα μια βόλτα στην Αθήνα για να πάρω παρουσίες. Ποιοι έφυγαν, ποιοι έμειναν. Ε, ελάχιστους είδα μασκαρεμένους, να πηγαίνουν σε πάρτι.
Ίσως έφταιγε και το ότι είχε παλιόκαιρο, όχι τη μέρα που σε γνώρισα, αλλά την Παρασκευή το βράδυ και ελάχιστοι πήραν τη γενναία απόφαση να βγουν και να λυσσάξουν.
Λέτε, τελικά, να τους έχω κάνει όλους σαν τα μούτρα μου; Λέτε να υπάρχουν κι άλλοι που να βροντοφωνάζουν «Γαμιούνται οι Απόκριες»;
Και μην το παίρνετε σα βρισιά. Είναι από τα απαγορευμένα, σκωπτικά τραγούδια της Δόμνας Σαμίου…
Τελικά, το μόνο Carnival που προτιμώ, είναι αυτό των Cardigans. Τελεία.
Απόκριες είναι, θα περάσουν...