19.2.07

Πώς γράφουμε ένα παραμύθι…


Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι. Παίρνουμε δυο-
τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος…
Να σας δώσω ένα παράδειγμα:
Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το κατοικούν αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι.
Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε
χρονών. Τράβα στο γηροκομείο, μωρή ηλίθια! Πώς σου κατέβηκε, ενενήντα
πέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος και να αναγκάζεις τους συγγενείς να
πηγαίνουν μπρος-πίσω, μπρος-πίσω, μπρος-πίσω μέσα στον δρυμό;! Κι ύστερα
σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά απ’ το τρένο! Είναι λογικό κι
επόμενο!!!
Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας; Άλλη ανεγκέφαλη του λόγου
της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λέει:
“Παρ’ το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!”
Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στο στόμα του λύκου!
Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της WWF, ο οποίος δεν την τρώει, παρά ρωτάει με αγωνία:
“Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;”
“Στη γιαγιά μου”, απαντάει αυτό.
Κι ο λύκος, αντί να τη φάει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να ‘χει και η πιο κιτς λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα. Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα. ”Τοκ, τοκ”. “Ποιος είναι;” “Η Κοκκινοσκουφίτσα”. “Πέρνα μέσα”. Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς έχει μαλακιστεί τελείως: έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο; Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρώει τη γιαγιά. Προσέξτε την καλή αγωγή του λύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φάει κάποιον χωρίς προηγουμένως να χτυπήσει την πόρτα. Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο λύκος, αντί να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει: “Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι, θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω”, όόόχι, αγάπη μου! Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι) και χώνεται στο κρεβάτι.
Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν
Αϊνστάιν - εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκο
και, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει:
“Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως
λύκος. Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι”, πώς αντιδράει;
Λεει:
“Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!”
Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει
σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά!
Εάν ναι, πετάχτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές.
Βέβαια, είναι αλήθεια πως η γιαγιά δεν αναγνώρισε τη φωνή του λύκου από τη
φωνή της εγγονής της, σύμφωνοι - αλλά η γιαγιά είναι ενενήντα πέντε χρονών
και μπορεί να έχει πάθει μαλάκυνση. Όμως η Κοκκινοσκουφίτσα πώς και δεν
ξεχωρίζει τη γιαγιά της από έναν λύκο με σκουφάκι;! Ποιον έχει για γιαγιά;
Τον Κινγκ Κονγκ; Ακόμη κι αν η γιαγιά έχει να κάνει χαλάουα από το 1931,
ποια είναι; Ο Λούτσιο Ντάλα; Ο άνθρωπος των Ιμαλαΐων; Εν πάση περιπτώσει,
τέλος καλό, όλα καλά, και ο λύκος την τρώει!
Αμέσως μετά, για καλή μας τύχη, φτάνει ο κυνηγός, πυροβολεί τον λύκο και, δόξα να ‘χει η Παναγία, έκτοτε αγνοείται η τύχη και του λύκου και της γιαγιάς και της ηλίθιας με το κόκκινο σκουφί.

«Φεγγαράκι μου λαμπρό φέξε μου και γλίστρησα», που λέει και ο Τζόμπε Κοβάτα…

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτά τα λέμε στα παιδιά , η αλήθεια είναι άλλη , έπρεπε να την ξέρεις , η μαμά της κοκκινοσκουφίτσας δεν είναι ηλίθια ,απλώς είναι βιζιτού,( ο πατέρας της κοκκινοσκουφίτσας κοιμάται όρθιος , μη τα ψάχνεις , για αυτό δε παίζει και πουθενά στο παραμύθι.)Όταν η μάνα καψώνει , ξαποστέλνει τη μικρή με ένα ταψί γλυκό για τη γιαγιά και πάιρνει το μισό χωριό. Η κοκκινοσκουφίτσα , γνωστή στο δάσος ως κοκκινοβρακίτσα , έχει πάρει απ΄τη μάνα, έχει επίσης γκόμενο στο δάσος , ένα ξυλοκόπο , και κάθε φορά βγάζουν τα μάτια τους. Όταν τελειώσουν πάει και στη γιαγιά για ξεκάρφωμα , η γιαγιά όντως έχει να κάνει αποτρίχωση από τα βαφτίσια της κοκκινοβρακίτσας , δεν πάει σε γηροκομείο γιατί δεν έχει πρόσωπο να βγει στη κοινωνία με τη πουτάνα την κόρη της , και έτσι αποτραβήχτηκε στο δάσος. Όσο για το λύκο , έχει διαταραχή προσωπικότητας , έχει χάσει την σεξουαλική του ταυτότητα και φήμες λένε ότι μαστουρώνει , όταν είναι φτιαγμένος κάνει μαλακίες σαν αυτές που περιέγραψες.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

xaxaxaaxaxa
είδες, τελικά, roxanne, μπορεί να διαβάζω εγώ τα κείμενά σου και να σκάει το χειλάκι μου...
να 'σαι καλά!!!

Πληρωμένη πένα είπε...

Να σου πω Σπύρο, στις βίδεο λέσχες (που λεν και οι ελληναράδες) βγήκε ένα καινούριο DVD με την κοκκινοσκουφίτσα που έχει πάρα πολύ πλάκα. Αν το πετύχεις πάρτο, θα γελάσεις πολύ. Παουσιάζει την ιστορία από τέσσερεις διαφορετικές σκοπιές. Της Κοκκινοσκουφίτσας, της Γιαγιάς, του Λύκου και τους ξυλοκόπου. Εννοείται ότι ο λύκος είναι μεγάλο μούτρο και κάνει μια δουλειά πολύ γνωστή σε μας. Δες το αν το βρεις :)

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα ή καλησπέρα, δεν ξέρω τι ώρα θα το διαβάσεις. Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να αποκαθηλώνεις μεγάλες αλήθειες, το ίδιο έκανες και όταν έκανε εκπομπή και σε παρακολουθούσα κάθε βράδυ στον Red.
ωαρία είναι που δε διαβάζουμε, μας έχει λείψει όμως η φωνή σου
Φιλικά
Αριάδνη

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

πληρωμένη πένα, αν το θυμηθώ θα το δω. και μετά θα πάρω και τα τρία γουρουνάκια

Ανώνυμος είπε...

σταμάτα να γράφεις, θα πεθάνω μια μέρα με την παρτη σου. Εχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα στη δουλειά, πρέπει να μείνω σοβαρή.
Ελεος, Σπυράκο, σταμάτααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Αριάδνη: με το "ωαρία είναι που δε διαβάζουμε" εννοείς ωραία είναι που σε διαβάζουμε ή είναι κάποια μυστική γλώσσα των Βόργκων;
χαχαχαα