Tο ταξίδι στο εσωτερικό της Aθήνας έχει αρχίσει. Aυτή η πρόχειρη πόλη, υποβλητικό σκηνικό για νυχτερινές βόλτες, αρχή και τέλος της καθημερινότητάς μας, είναι ο έρωτας και η μνήμη μας. Για την απάνθρωπη τσιμεντούπολη έχουν πει πολλά. Εσείς τι λέτε; Μιλήστε για την άλλη Aθήνα, τη «δική» σας, αυτή που αγαπάτε. Εγώ θα γράψω αυτά που σκέφτομαι. Σκόρπια. Όπως πάντα...
- Αν η Αθήνα ήταν τέλεια συγκοινωνιακά, πεντακάθαρη ατμοσφαιρικά, άψογη ρυμοτομικά και με ονειρώδη διαμονή, θα είχε πλακώσει εδώ όλη η Ελλάδα! Σκέτη κόλαση, δηλαδή. Γι’ αυτό μ’ αρέσει η ρύπανση, τα σκουπίδια και τα μποτιλιαρίσματα.
Κρατάνε μακριά τα πλήθη!
Και είμαστε μόνοι μας.
Τέσσερα εκατομμύρια μόνο!
- Η Αθήνα ποτέ δεν μου έλειψε. Κι έτσι, μου είναι σχεδόν αδύνατο να πω τι είναι. Κάτι αυτά τα ηλίθια κομμάτια των δημοσιογράφων της δεκαετίας ’70-’80: «Η τσιμεντούπολη», «τα γκρίζα κουτιά», ή «γκρίζα πόλη» κι όλα αυτά, νομίζω πως, δυστυχώς, αποτελώ δείγμα αυτού του τέρατος που μένει σε μια πόλη που δεν αγάπησε... Αγάπησε, λέω.
Γιατί τώρα, με τα χρόνια και τον καιρό, κάτι που ήταν υπομονετική και γλυκιά, κάτι που ήξερε κόλπα τις νύχτες, κάτι που γνώρισα άλλες και κατάλαβα, κάτι που με τα χρόνια προσέχει τον εαυτό της, νομίζω πως η σχέση μας έχει παγιωθεί σε ένα αμοιβαίο σχήμα ανοχής, με μικρά διαστήματα έκπληξης και ευχαρίστησης.
- Στο «Νέον» είναι οι αδελφές, τα τεκνά και τα ζιγκολό, στον «Μπακάκο» τα ραντεβού, στο «Μπάγκειον» τα πρεζάκια, στο «La Mirage» τα Αλβανά και τα Ρουμάνια κ.λπ. Στους πάγκους με τις εφημερίδες θ’ απαντήσεις αποβραδίς από τον κολλητό σου ως τον υπουργό. Σ’ αυτή την πλατεία χιλιάδες πράγματα συμβαίνουν μέρα - νύχτα, που, όμως, είναι ορατά μόνο στους μυημένους. Η Ομόνοια είναι πρώτ’ απ’ όλα ερωτική. Το βλέπεις στα μάτια των περαστικών, των φαντάρων, των επαρχιωτών... Όλοι, ως δια μαγείας, εκεί απελευθερώνονται.
- Η Αθήνα είναι η ζωή μου, γιατί ζω μέσα σ’ αυτή. Είναι σαν το παντελόνι μου.
- Λέτε να ’γινα Αθηναίος;
συνεχίζεται...
14 σχόλια:
Αθήνα είναι οι παλιές γειτονιές, τα αναπαλιωμένα που δεν αναπαλαιώθηκαν, οι γειτονιές, οι αυλές, το στο "βάθος κήπος".
Αθήνα είναι μια βόλτα στου Ψυρρή, ψώνια στο Μοναστηράκι, καφές με ήλιο στο Θησείο.
Τα φωτεινά κτίρια που παρηγορούν την Άδεια Νύχτα.
Τα φωτεινά μυαλά που κοιμούνται τη νύχτα.
Αυτά θυμάμαι από Αθήνα.
Χαιρετίσματα
Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί,
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Να λέω αυτά τα λόγια, κοιτώντας την στα μάτια, πάνω στο λόφο του Λυκαβηττού. Αυτή είναι η Αθήνα
Αθήνα και πάλι Αθήνα, κι απόψε τα χείλη μου ασπούν
Αθήνα και πάλι Αθήνα, και γέροι και νιοι και παιδιά σ'αγαπούν.
Με κρύο ή με λιακάδα, μ'αρέσεις Αθήνα γιατί
όλη η γλυκιά μας Ελλάδα στα χέρια σου, Αθήνα μου, έχει χτιστεί.
Συνθέτης: Μιχάλης Σουγιούλ
Στιχουργός: Μίμης Τραϊφόρος
Ερμηνεύτρια: Σοφία Βέμπο
για να μην ξεχνιόμαστε και μας κυνηγήσει καμιά ΑΕΠΙ
χαχαχ
Το πόσο αγαπάμε την Αθήνα (μας) φαίνεται όταν πάμε κάπου αλλού. Πάντα θέλουμε να γυρίσουμε πίσω, για να έχουμε λόγο να γκρινιάζουμε
Αθήνα είναι οι νύχτες της με το κίτρινο φως , αγαπημένος δρόμος η πανεπιστημίου , οι στοιβαγμένες προσμονές όλων των περαστικών και όσων στέκονται στα φανάρια. Τα πατημένα αποτσίγαρα στα πεζοδρόμια , τα τυχαία αναγκαία σκουμπήγματα εκεί , τα ζευγάρια στα πάρκα , το ότι σε μια τσάρκα συναντάς τους πάντες. Όλη η αλφαβήτα των ανθώπων σκορπισμένη και εσύ ανάμεσα. Τα νεοκλασικά , τα σοκάκια στην Πλάκα , οι δρόμοι μες στα δέντρα στην Κηφισιά , συνδυασμένοι πάντα με γλυκά στα χέρια , οι κατουρημένοι δρόμοι στο κέντρο , τα τυπογραφεία στη σειρά , τα βιβλιοπωλεία στη σειρά ,η χαριλαόυ τρικούπη , η ασκληπιού , η ιπποκράτους, η αγαπημένη πλατεία Κοραή , που κάθομαι με ένα καφέ πάντα και μπορεί να ξεχαστώ άπειρες ώρες , ή τα σκαλάκια στο Σύνταγμα , που έρχεται βράδυ για να θυμηθώ να φύγω , τα άπειρα σοκάκια πίσω από τη σταδίου προς μοναστηράκι με τα πολλά μικρά πολύχρωμα μαγαζάκια. Αυτή είναι περίπου η Αθήνα μου.
Αθήνα είναι τα μεγάλα σκούρα μάτια των γύφτων, των δρόμων, των ρόζων, των αγοριών.
Αθήνα είναι η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίτας...
H Aθήνα δεν είναι πολλά πράγματα. Δεν είναι εύκολη, δεν είναι λειτουργική, δεν είναι «έξυπνη» πόλη. Ίσως να μην είναι καν όμορφη πια. Aλλά δεν θα πάψει ποτέ να είναι ζωντανή.
Το συναπάντημα των χαμηλών βουνών.
Mέχρι πριν λίγο καιρό λέγαμε ότι είναι από τους πιο θλιβερούς δρόμους της Aθήνας. Tώρα μας αρέσει. Η Ασκληπιού είναι η Αθήνα (μου)
prin xronia eixa akoma meri na ekserevniso.....
tora tipota.....
Angie
Δημοσίευση σχολίου