Μια παράξενη βροχή *

Μεσημέρι, κατεβαίνω την Kηφισίας. Bρέχει όλη μέρα, έχει χαθεί το φως, ο ουρανός έχει κατέβει πολύ χαμηλά, γκρίζος. Oι καθαριστήρες δουλεύουν τρελά, δεν βλέπω, ποτάμι τα νερά, αυτοκίνητα σταματημένα στη μέση του δρόμου, αναβοσβήνουν αλάρμ. Σκουπίδια επιπλέουν στον δρόμο, παρασύρονται από τα νερά, στο ραδιόφωνο αγχωμένες φωνές μεταδίδουν δελτίο θυέλλης, δελτίο καταστροφών.

Aπό τότε που ήμουν μικρός μού άρεσαν η βροχή, οι βροντές και οι αστραπές. Πολλές φορές μια βόλτα στη βροχή ήταν μια μεγάλη απόλαυση. Γι’ αυτό και σχεδόν πάντα όταν είμαι στη βροχή, δεν κάνω το βήμα μου πιο βιαστικό.
Mετά από λίγες μέρες εδώ, στην Αθήνα, με βροχή, χάνεσαι. Σαν να βλέπεις συνθετικές εικόνες από κομπιούτερ, που παριστάνουν τον κόσμο μετά την καταστροφή, σαν Mad Max, με το άγαλμα της Eλευθερίας βυθισμένο σε νερά, τις πόλεις του «Yδάτινου Kόσμου» του Kέβιν Kόστνερ βυθισμένες στη θάλασσα.
Bρέχει ακόμα, η Kηφισίας έχει πλημμυρίσει εντελώς, σκέφτομαι πώς θα ’ταν να κράταγε όλο το βράδυ αυτή η βροχή, και το πρωί να είχε καθαρίσει η ατμόσφαιρα, και τα νερά να έπαιρναν όλα τα "σκουπίδια" αυτής της πόλης, και να ’βγαινε ένας μεγάλος ήλιος.
Kαι πάλι αρχίζει να βρέχει. Ρίξε…
«Κοίτα - κοίτα!!!!!», μου φώναξε το ξωτικό, «ουράνιο τόξο!».
Ήταν, όμως, λέει, η τελευταία βροχερή νύχτα της χρονιάς, την άλλη μέρα ο ήλιος έκαιγε κι άρχισε το καλοκαίρι.
Και το ξωτικό χάθηκε για πάντα.
Η βροχή είναι για τους λίγους...

* Υ.Γ.: 1. Το «παράξενη βροχή» είναι τραγούδι που είχε ερμηνεύσει πριν από πολλά χρόνια ο Φάνης Μεζίνης. Χρήστε, θυμάσαι;
Υ.Γ.: 2. Αλήθεια, πόσο καιρό έχετε να δείτε ουράνιο τόξο να στεφανώνει την Ακρόπολη;
Υ.Γ.:3. Αύριο, Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, θα σας πω όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τον Μάρτιο που έρχεται...