Χαμηλές πτήσεις...

…Άλλη μια μέρα έχει τελειώσει, περασμένα μεσάνυχτα στην Ποσειδώνος και δίπλα μου περνάει ένα μαύρο Peugeot Rallye, με μπλε neon και ο οδηγός του ακούει στη διαπασών το «Weight of the world» των Black Rebel Motorcycle, προσπαθώντας να διώξει από πάνω του το βάρος του κόσμου. Δεν το ‘χει, όμως. Ποιος ξέρει. Μάλλον θα του είπε να μείνουν για λίγο χώρια. Ή ακόμη να βρει δουλειά.
Βάζω πρώτη, παίρνω την Εθνική, Αττική Οδός - «καλησπέρα σας, ξεχάσατε τα ρέστα σας» - και μετά βρίσκομαι ν’ ανεβαίνω την Kηφισίας, έχει κίνηση, υπάρχουν κι άλλοι, σκέφτομαι, που δεν μπορούν να κοιμηθούν τις νύχτες. Λίγο παραπάνω είναι το σημείο που δεν χάνω, η μεγάλη στροφή στο Mαρούσι που διαρκεί πολλή ώρα και, όταν φτάνεις τρέχοντας, αναρωτιέσαι πάντα αν θα σε πάρει μέχρι το τέλος, αν θα αντέξουν τα ελατήρια και οι αναρτήσεις. Με πήρε, άντεξε. Στο KAT επιστροφή επιτόπου - το ξέρω ότι απαγορεύεται - και όλο ευθεία για την παραλιακή, με κλειστά τα παράθυρα και με το «On my mind» των Sunday Drivers να δονεί την ταπετσαρία του αυτοκινήτου μου. Κλέβω λίγο από τις μουσικές του Χρήστου στον Μελωδία, σε 10” θα καληνυχτίσει.Σε λίγο φτάνω στον Κουτάλα, χαμηλώνω τη μουσική, οι αστυνομικοί - τι πρωτοτυπία, Μοντιέ! - κάνουν μπλόκο και σταματάνε (σχεδόν μόνο) μηχανάκια και κάποτε κάνα αυτοκίνητο, ζητώντας «τα χαρτιά». Στωικοί μοτοσικλετιστές ψάχνουν στις τσέπες του μπουφάν ασφάλειες, διπλώματα, άδειες κυκλοφορίας. Kοιτάζουν κλεφτά το ρολόι τους. Στην αέναη μεταφορά πληροφορίας ο χρόνος έχει μεγαλύτερη αξία από το περιεχόμενο. Tα όργανα έχουν άφθονο χρόνο, δεν βιάζονται.
Ποιος ξέρει...
...μπορεί κάποια μέρα να πιάσουν κάποιον καταζητούμενο επειδή δεν είχε ανανεώσει την κάρτα ελέγχου καυσαερίων του. Ή δεν είχε πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας...
Το «Precious» των Depeche σκεπάζει τον θόρυβο στα Λιμανάκια, έχει κόντρα κι απόψε, περνάει μπροστά μου ένα… «τούμπανο» Accent, στο οποίο ο οδηγός του ακούει στη διαπασών Έφη Θώδη. Ως λαός, ενίοτε, ήμαστε για τα πανηγύρια.
Το σκοτάδι μετά την «Τρύπα του Καραμανλή» μάλλον κρύβει ό,τι δεν θέλουμε να δούμε. Ή, σε άλλη περίπτωση, πάλι ο Δήμος Κορωπίου κάνει οικονομία στα φώτα σε ένα επικίνδυνο σημείο ή, απλώς, μας εκπαιδεύουν για να οδηγούμε στα δύσκολα. Η παρέα που πέρασε μπροστά μου, με το A4 του μπαμπά, μόλις κόρναρε ακριβώς στην Τρύπα, τηρώντας ευλαβικά ένα έθιμο παλαιόθεν. Μαλάκες…
Ανεβαίνω στην Περιφερειακή Υμηττού, κάνω στην άκρη με αλάρμ. Ο δρόμος σκιαγραφεί τις ιστορίες που θα δει κι απόψε και θα τις κρύψει πολύ καλά. Κάποιος χώρισε, αυτός έφαγε πολύ, θα της κάνει την πρόταση; Φτιάχνω ιστορίες με φόντο το σκοτάδι, αλλά ποτέ δεν τους βάζω τέλος.
Αν το τέλος είναι να μπει, ας το βάλουν οι πρωταγωνιστές. Εγώ δεν μπορώ ποτέ να σκηνοθετήσω το «The End» μιας ιστορίας που αφορά άλλους.
Κάνω κλικ και έχω αιχμαλωτίσει στην ψηφιακή μου μια στιγμή. Μια στιγμή που την έχω εγώ και κανείς άλλος. Τόσο εγωιστικά. Είδες; Τα pixel, τελικά, μπορούν να σε κάνουν να είσαι μόνο για πάρτη σου.
Ξημερώνει σε λίγο κι η επιστροφή είναι πάντα απότομη, στην πόλη που (ποτέ δεν) κοιμάται. Σε λίγο ανατέλλει.
Καλημέρα ή καληνύχτα... Όπως το βλέπεις...