Όταν ήμασταν παιδιά βγάζαμε τη γλώσσα στον χρόνο που έφευγε και οικτίραμε τους μεγαλύτερους που δεν συμμερίζονταν την ανάλαφρη και γι’ αυτό «επιπόλαια» αντίληψή μας για τη ζωή. Μας απαντούσε κάποιος ότι είναι τριάντα πέντε χρόνων και εμείς πιστεύαμε ότι όπου να ’ναι πεθαίνει! Σήμερα, που είμαι πλέον 35, συνειδητοποιώ ότι η αποστροφή μας εκείνη για τους μεγαλύτερους δεν προερχόταν από τη διαφορά της ηλικίας, αλλά από τη διαφορά αντίληψης. Για τους μεγαλύτερους ο χρόνος έμοιαζε με ποτάμι που κυλούσε αμετάκλητα προς μία κατεύθυνση, και για μας με ωκεανό που δεν είχε άκρη.
Πιστεύαμε ότι η ζωή είναι ατέλειωτη, άρα έχουμε χρόνο, για ό,τι θέλαμε να κατακτήσουμε.
Μη νομίσεις ότι όλα αυτά μου προκαλούν διάθεση για μετα-χριστουγεννιάτικη φιλοσοφία. Μάλλον ευθυμία μου προκαλούν για το πεπερασμένο της ύπαρξής μας και άγρια χαρά για το στιγμιαίο θαύμα της ζωής μας. Ο χρόνος είναι σχετικός (το απέδειξε και ο Αϊνστάιν), γι’ αυτό, εκεί, πίσω, στο τοπίο των παιδικών μας χρόνων, είναι άπειρα διασταλμένος.
Κάπου, κάποια στιγμή, ίσως να ένιωσες ένα γλυκό μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Είναι τις φορές που νιώθουμε μια απέραντη νοσταλγία για τα πράγματα που δεν ζήσαμε. Tελικά η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία (το γεωγραφικό θεώρημα του Μπαρτ) και ένα φιλί (αυτό που έδωσες τότε σε εκείνο το παγκάκι) μπορεί να κρατήσει όσο η αιωνιότητα.
Ξέρω τι φταίει, ο Χρόνος. Γιορτάζουμε το πέρασμά του, ενώ στην πραγματικότητα, θα θέλαμε να τον σταματήσουμε. Για το υπόλοιπο του 2007 διάλεξε οπτική γωνία. Δηλαδή διάθεση. Διαλέγω φώτα. Για να ’μαι σίγουρος όμως, λέω να κρατήσω αυτές τις μέρες για τον εαυτό μου. Όπως τότε, που ήμουν παιδί…
8 σχόλια:
Η δύναμη της επικοινωνίας του διαδικτύου συνεχίζει να φέρνει την πολυπόθητη ελευθερία στη διακίνηση της επανάστασης της σκέψης και στη φιλελεύθερη έκφρασή της, που δεν χρήζει ούτε απειλείται από άσυλα αλλά και κάθε μορφής ταξικά όργανα.
Εύγε φίλε Σπύρο για το νέο σου ταξίδι στον ιστοχώρο και τη συμβολή σου στη διαδικασία μιας εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης, κοινωνικής, όπως σαφώς προκύπτει από τα πρώτα κείμενά σου. Για άλλη μια φορά θα αφήσεις το σημάδι σου. Αυτή τη φορά στον κόσμο…
Αλέξανδρος Δ.
Ο Ρολάν ο Μπάρτ νομίζω ότι είναι εκδικητικός. Και καλά όσοι είχαμε την παιδική ηλικία που αξίζει σ' έναν πιτσιρικά. Όσοι δεν; Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε ποια ακριβώς πατρίδα;
Κατά τ' άλλα, θα φτήσεις αίμα για να γίνεις διασημότερος από εμένα...
Βασικά το "φτύσεις", γράφεται έτσι...
αχχαχαχαχα
καλώς σας βρήκα...
Αν, night knight, εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν έτσι, απλώς δεν ξέρουν... Ποιος μίλησε για καταδίκη και για άλλες πατρίδες;
Και ποιος νοιάζεται για τη διασημότητα;
Ω, Μέγα Night Knight, ύψιστε θηριοδαμαστή των αυτοπροβαλλόμενων ως αυτόφωτων υπέρλαμπρων στοιχείων, έλα να μας σώσεις. Και με το τέλος της βλακείας σου, τι θα απογίνουμε χωρίς βάρβαρους;
Εν κατακλείδι, ο ναρκισσισμός, η αυταρέσκεια και εν γένει η βλακεία δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την ανοικτή κοινωνία του διαδικτύου.
Anonymous, alexandre: τα λέτε και οι δύο εξαιρετικά. Σας ευχαριστώ και τους δύο για τα κακά σας λόγια.
Τα της παιδικής ηλικίας συνεχίζω να τα πιστεύω. Δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς θα έπρεπε να είμαι σύμφωνος με την κοσμοθεωρία του κ. Μπαρτ.
Για την τελευταία φράση μου δε, που τόσο σας ενόχλησε, ζητώ συγνώμη.
Αναδιατυπώνω: Θα φτύσεις αίμα για να γίνεις διασημότερος από εμένα...
Σπύρε ερώτηση: υπάρχει dress code στο blogι σου; Να φορέσω φράκο και τα πτυχία μου αν είναι...
Χρήστος Παπαμιχάλης
γεια σου, Χρήστε, τιμή μου που γράφεις, ήρθε η ώρα να σε φιλοξενήσω κι εγώ κάπου και όχι για να βγάλω την υποχρέωση! Εδώ, όπως και σε όλα τα μπλόγκια(!), δεν χρειάζεται ούτε φρά(γ)κο, ούτε πτυχία για να γράψει κάποιος. Ούτε και να συμφωνεί με τα όσα λένε οι άλλοι.
Υ.Γ1.: αυτό με την παιδική ηλικία και το κατά πόσο είναι καταδικασμένοι, θα απαντηθεί, ελπίζω, με ένα ποστ, σε λίγο.
Υ.Γ2.: Δεν χρειαζόταν να αποκαλυφθείς, από την πρώτη στιγμή σε κατάλαβα γι' αυτό και σου έκανα πλάκα με το "φτύσεις"
Άλλωστε, ένας είναι ο νυχτερινός ιππότης που γνωρίζω και ακούω...
Υ.Γ.3: Για να φτύσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το ρουφήξεις; Αν ναι, τότε θα σου πιω το αίμα...
μουχαχαχαχαχα (σατανικό γέλιο)
Επίσης, να σου θυμίσω πράγματα με αυτό:
"Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία…»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου; Τη μυρωδιά του καινούριου βιβλίου; Το πρωινό γάλα; Το στρώσιμο του κρεβατιού; Τους συμμαθητές ακόμα ηλιοκαμένους; Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Θυμάσαι τον μαυροπίνακα και την ημερομηνία πάνω αριστερά; Το βρεγμένο σφουγγάρι; Τους χάρτες τις γεωγραφίας; Τον τεράστιο χάρακα; Το αριθμητήριο; Το τετράδιο αριθμητικής με τα κουτάκια; Το «τι θέλει να μας πει εδώ ο ποιητής»; Που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις παρομοιώσεις; Τις μεταφορές; Την προπαίδεια; Τον εκκλησιασμό; Τις βρύσες; Την αυλή; Τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν; Το λάστιχο; Το σχοινάκι; Τα μήλα; Λόλα να ένα μήλο. Τις τούρκικες τουαλέτες; Που φοβόσουν ότι κάτι κακό θα βγει από την μαύρη τρύπα; Θυμάσαι την μυρωδιά του ευκαλύπτου; Το πώς μύριζε η βροχή στο χώμα; Θυμάσαι την πρώτη σου δασκάλα; Τους περίπατους στο κοντινό ξωκλήσι; Τις γραμμές χέρι – χέρι; Τις ανεμώνες που μάζευες για τη μαμά; Που έπαιζες τον «γιατρό»; Το πρώτο σου ποίημα; Την παρέλαση; Τη λευκή ελβιέλα; Θυμάσαι τις σειρές για την προσευχή; «Ανάπαυση, προσοχή». Τις ψείρες; Το μαντήλι στα μαλλιά; Τη σχολική φωτογραφία; Το ενδεικτικό; Τις γυμναστικές επιδείξεις; Τους χυμούς ροδάκινο στα τσίγγινα κουτιά τους; Θυμάσαι που έπεσες και χτύπησες το γόνατο; Τη σουλφαμιδόσκονη; Το φυτολόγιο; Την αλλαγή των ρούχων μέσα στην τάξη για την γυμναστική; Πρώτα τα κορίτσια μετά τα αγόρια. Τον διπλανό σου; Την πρώτη σου τιμωρία; Το κουδούνι; Τις ώρες του διαλείμματος γραμμένες στο θρανίο; Την ουρά στο κυλικείο; Το πρώτο σου «βγάλτε μια κόλλα χαρτί»; Το πρώτο σου 20άρι; Το απουσιολόγιο; Τις λίγες δικαιολογημένες; Τις πολλές αδικαιολόγητες; Που ήσουν απουσιολόγος και έκρυβες τους απόντες; Το γραφείο των καθηγητών; Του Διευθυντή; Θυμάσαι που τα έφτιαξες σήμερα και τα χάλασες αύριο; Το πρώτο σου φιλί; Την πρώτη σου κοπάνα; Το τσιγάρο στις τουαλέτες; Τη γαλαρία; Τις κασέτες που έδινες στον οδηγό του πούλμαν; Τον «Κουρσάρο»; «Κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε». Τα πάρτυ; Τα μπλουζ; Που φοβόσουν την επαφή για να μην καταλάβει η υποψήφια πόσο χάρηκες που την γνώρισες; Την τσόντα μέσα στο βιβλίο; Το «Αγόρι»; Τον «Μπλεκ»; Την πενταήμερη; Θυμάσαι πως ήταν να είσαι παιδί; Έφηβος; Θυμάσαι που και που να γίνεσαι και πάλι παιδί; Δεν τα καταφέρνεις; Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια σου; Ξέρεις πόσα θα έδινα για να χτυπήσει το κουδούνι μια ακόμα φορά για μένα; Όσα κι εσύ…".,
Σου θυμίζει κάτι;
Δημοσίευση σχολίου