Cut

Άνοιξα τηλεόραση, τρώω τη σαλάτα μου, βλέπω ειδήσεις. Tις αγαπάω και τις φοβάμαι τις λέξεις. Έχουν τόση δύναμη και δέχονται τόσες (παρ)ερμηνείες. Eίναι τα πυρηνικά όπλα των media, αν το κακοσκεφτείς. Mία αθώα λεξούλα, βαλμένη κατάλληλα, μεταμορφώνει την πραγματικότητα, μετατρέπει την άποψη, αλλάζει την εικόνα που έχουμε για τα πράγματα, για τον κόσμο.
Ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος να κάνεις σχέδια.
Ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν βλέπεις τηλεόραση, σκέφτομαι. Και ειδήσεις. Ε, την έκλεισα. Power Off. Fuck off.
Cut
Θέλω διακοπές στον καναπέ, μουσική να παίζει, τηλεόραση να παίζει με video clips, τζάκι, τασάκια, allbrans, αξύριστο πρόσωπο. Τα έχω όλα, οι διακοπές μου λείπουν. Η ζωή είναι σαν τη συνταγή: Ένα συστατικό να σου λείψει, λένε, γαμήθηκε. Αν και σύμφωνα με τελευταία διαφήμιση «τις δόσεις δεν τις φτιάχνεις μόνος σου». Βρε, άει στο διάολο, κωλοτράπεζες. Ό,τι θέλω θα κάνω. Πάρε κι άλλη δόση τριμμένη πιπέρι.
Cut
Δέκα προσκλήσεις τη βδομάδα; Θεέ μου, κάνε με ν' αντέξω όσες προσκλήσεις παίρνω! Οι φάκελοι πάνε κι έρχονται με τα DHL του κόσμου. Μια πρόσκληση είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος αξιοποίησης της μοντέρνας πλήξης σου (και της ντεμοντέ μοναξιάς σου). Παίρνεις προσκλήσεις; Άρα υπάρχεις. Υπάρχεις;
Cut
Μισοσκόταδο στο μπαρ, η νύχτα στη Βαρκελώνη δεν τελειώνει, πού τελειώνει άμα δεν θες; Η σερβιτόρα με ρωτάει αγγλικά τι θα πάρω, είναι Kινέζα. Εικόνες από το προσεχές μέλλον. Πίνω μικρές γουλιές, λίγο ζαλισμένος, κοιτάζοντας την τραγουδίστρια. Φοράει ένα μαύρο στενό φόρεμα, είναι όμορφη και σοβαρή. Θα 'θελα να την ακούσω να τραγουδάει κάτι στα ισπανικά. Δίπλα μου μιλάνε γαλλικά, με ρωτάνε πότε θα φύγω. Aύριο το πρωί, απαντώ. Στα αγγλικά. Τους χαιρετώ στα γερμανικά. Auf Wiedersehen.
Cut
Έπειτα, ξαφνικά ζαλίζομαι, φεύγω, γυρνάω σπίτι, η ώρα έχει πάει 4.00. Bάζω το CD του Mαργαρίτη, παραγωγή Θοδωρή Mανίκα, «Oι δρόμοι του πουθενά». Kιθάρα λυπημένη, άγρια, όλη η εισαγωγή βαριά, ηλεκτρονική, αστικό μπλουζ, το μπλουζ της νοτιοανατολικής Mεσογείου όταν μπαίνει το μπουζούκι, η εισαγωγή που ενώνει χρόνους και τόπους που σκέφτηκα σήμερα, δυναμώνω κι άλλο περιμένοντας τη φωνή, «ήταν νύχτα και τώρα είναι πρωί, δεν με νοιάζει, μη σε νοιάζει, οι δρόμοι που τραβάνε κι ο δικός σου κι ο δικός μου στο πουθενά μας πάνε...».
Δυναμώνω κι άλλο, η ώρα έχει πάει 4.30, ας μου έκαναν τουλάχιστον μια μήνυση, έστω και για διατάραξη κοινής ησυχίας...
Cut...