25.4.07

Ουίου, ουίου, ουίου…


Έχω μείνει μέχρι αργά εδώ πάνω (ok, κλείσαμε την ύλη κι αυτού του τεύχους, περιοδικάρα θα βγει πάλι!) και, κουρασμένος, κατεβαίνω την Kηφισίας και 260 άλογα σφυρίζουν κάτω απ’ τα πόδια μου. Η ηλιοροφή ολίγον τι ανοιχτή κι εκείνη ακριβώς η μουσική που αρέσει σ’ εμένα, το γρήγορο αλλά και ατμοσφαιρικό rock, που σε απογειώνει και σε μεταφέρει. Σαν το Evidence των Faith no More. Xωρίς να το καταλάβω έχω αρχίσει να τρέχω, σφήνες που με φέρνουν από την αριστερή λωρίδα στη δεξιά και πάλι στην αριστερή, δυναμώνω την ένταση και η κούραση έχει φύγει, η Kηφισίας, ξαφνικά, αστράφτει διαπλανητικά, κι εγώ ταξιδεύω γρήγορα για τους πλανήτες της επιθυμίας μου.
Χωρίς να το καταλάβω κάνω κι εγώ δεύτερα φωνητικά στο τραγούδι, δύο γυναίκες με κοιτάζουν μέσα από ένα Mx-5 και γελάνε. Γελάω κι εγώ κι ανάβω τσιγάρο. Από τον πλανήτη της επιθυμίας μου ξανά πίσω. «Διακτινιστήκατε, κύριε Σπύρο» και τα σχετικά, τα έχω γράψει ξανά, μη σας κουράζω με τα δικά μου!

Η γκαραζόπορτα ανοίγει και μπαίνω σπίτι. Πιτ, πιτ, πιτ, η καθαρίστρια έβαλε συναγερμό, ποιος είναι ο κωδικός, άει σιχτίρ, τα δευτερόλεπτα κυλάνε σε λίγο θα… ουίου, ουίου, ουίου, κάνει ο συναγερμός μου, και με πιάνουν τα γέλια. Τα υστερικά τα γέλια, όμως, κωδικοί, κωδικοί παντού, σκέφτομαι. Στην κάρτα, στο pc, στο internet. Σπυράκο, σύνελθε και θυμήσου το συναγερμό. Όχι, δηλαδή, το συναγερμό, αλλά τον κωδικό του συναγερμού. Γιατί, μη λέμε ψέματα, όταν βαράει ο συναγερμός σκέφτεσαι όχι τον κωδικό, αλλά να απενεργοποιήσεις το συναγερμό! Να τον κάνεις shut down. Ουίου, ουίου, ουίου, κάνει ο συναγερμός μου, δεν το είχα ακούσει ξανά ποτέ, τα γέλια συνεχίζονται, θα τους έχω ξυπνήσει όλους τους γείτονες, φαντάσου να έρθει η αστυνομία
και να με μπαγλαρώσουν, κι άλλα γέλια, «τους ξύπνησες όλους, γιατί;», και τα λοιπά!
Έλα! Τον θυμήθηκα των κωδικό, τον βάζω τραγουδώντας Ρακιντζή «γκιβ δε πασγουόρντ» κι άλλα γέλια, αν δεν τους ξυπνήσει ο συναγερμός θα τους ξυπνήσω με τα γέλια μου, φαντάσου να έρθει η αστυνομία και να με μπαγλαρώσουν, κι άλλα γέλια, «τους ξύπνησες όλους, γιατί;», και τα λοιπά!
Κάνω ντους, τα αιθέρια έλαια μου χαμογελάνε, γεμίζω, τελικά, την μπανιέρα, πίνω Σουρωτή lime και ανοίγω για να διαβάσω Βήμαγκαζίνο, ναι, της Κυριακής, δεν πρόλαβα να το διαβάσω ποτέ…

Υ.Γ.1: Ο ορισμός της κούρασης: Να θες να διαβάσεις το περιοδικό που λατρεύεις και να φτάνεις μέχρι το «Μ’ αρέσει», «Δε μ’ αρέσει» και να σε παίρνει ο ύπνος μέσα στην μπανιέρα!
Υ.Γ.2: Μη βλέπεις που καμιά φορά η κούραση τα μουτζουρώνει όλα. Ακούγεται παράταιρο, αλλά η κούραση σε κάνει πιο δυνατό! (Κατά το «Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό», που είπε ο Νίτσε και τραγούδησε ο Πορτοκάλογλου).
H σωστή ψυχή πρέπει να πηγαίνει χωρίς να σταματάει, ούτε από τον ενθουσιασμό ούτε από την κούραση της απογοήτευσης ή του σώματος. Aν κάτι κάνει αυτή την περίεργη ζωή που ζούμε ν’ αποκτάει το ισορροπημένο της νόημα, αυτό είναι η ψυχή, που συνεχίζει, που δεν σταματάει ούτε στην ευκολία ούτε στη δυσκολία.
Υ.Γ.3: Ουίου, ουίου, ουίου, κάνει ο συναγερμός μου, μια μπανιέρα με αιθέρια έλαια και το αγαπημένο σου περιοδικό, μπορεί να σου κάνουν ένα εσωτερικό Ουίου, ουίου, ουίου, να χτυπήσει ένας «συναγερμός» από το πουθενά και να σου δώσει να καταλάβεις ότι έχεις κουραστεί πολύ.
Διακοπές, τώρα!
Υ.Γ.4: Όταν βάζεις πολύ κολλύριο στο μάτι… δεν ξεκοκκινίζει, αλλά τσούζει.
Δεν είναι απίστευτο ρήμα το «ξεκοκκινίζω»;
Υ.Γ.5: Τρελαίνομαι για τον ήχο του συναγερμού μου. Είναι σαν το «Νόχι» του Κραουνάκη. Κατάφαση και Άρνηση σε ένα. Ουί στα γαλλικά το «ναι» και ου στα… ελληνικά το «όχι».

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σου έχω πει ότι τρελαίνομαι για τον τρόπο που γράφεις; Όχι;
Τρελαίνομαι για τον τρόπο που γράφεις!

aniaris είπε...

Υπέροχα ζωντανοί συνειρμοί.
Θέλεις όντως διακοπές.Θέλω μεγάλη μπανιέρα.

sorry_girl είπε...

Χοχοχχο πολύ γέλιοοοο!

Ανώνυμος είπε...

Βροχερή η μέρα σήμερα, πάει η χτεσινή λιακάδα, το Υ.Γ.2 είναι ό,τι χρειαζόταν για να φύγει η ομιχλίτσα..

Φράνσις είπε...

Ο ορισμός της κούρασης:ναδιαβάζεις τύφλα απ΄ την κούραση και να πρέεπι να ξαναδιαβάσεις αυτό που δια΄βαζες πριν γιατί απ΄τη νύστα δεν αφομοιωσες τίποτα. Απ΄τυος τόσους κωδικούς που πρέπει να θυμαμαι, έχω παθει υπερφόρτωση.
Κοιμήθηκες καλά τουλα΄χιστον αηδονάκι;(αυτός είναι ο Σπυρούλης που μ' αρέσει, ο γνώριμος Σπυρούλης)
Σε φιλώ..

Φράνσις είπε...

Ο δικος μου συναγερμός κα΄νει σαν ωρολογιακή βόμβα που απ στιγμή σεστιγμή θα σκάσει.Για να το βουλώσει, πρέπει να πετάξω γρήγορα απ΄τα χέρια μου ό,τι κρατάω για να βάλω τον κωδικό, το σωστό. Δε θελω να ξέρω τι θα κάνει αν δεν πατήσω το σωστό κωδικό. Μάλλον θα ξυπνήσει όλη η πολυκατοικία.Σιχτίρ με την τεχνολογία μας.
(να μην βάζεις κολλύριο, δοκίμασε τα τεχνητά δάκρυα καλύτερα.Είναι ειδικά μελετημένα για μωρά!)
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

μαριάννα είπε...

Καλέ μας Σπύρο, δε γράφεις και κανένα ανιαρό σαχλοκείμενο να πούμε και τίποτ' άλλο, γιατί θα μας γίνουμε μονότονες στο τέλος; Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ξενερωτικό από μια επαναλαμβανόμενη, μονότονη γυναίκα. Δε θα το πάθω αυτό Σπύρο μου επειδή εσύ γράφεις τέλεια. Θα σου γράφω σχόλια τρία πουλάκια... ;)

Ανώνυμος είπε...

είσαι μαγικός! χωρίς καμία δόση υπερβολής!

proserpina είπε...

Τη μπανιέρα να μη τη γεμίζεις μέχρι πάνω κι έχουμε κανα ατύχημα looooool Τί; Πάλι στη βλακεία το γύρισα; Νννννόχι

JoaN είπε...

(proseprina χο)

"«τους ξύπνησες όλους, γιατί;»,«γκιβ δε πασγουόρντ»"-> με έκανες κ γέλασα (κι εγώ νομίζω παως κάτι τέτοια θα σκεφτόμουν...χαχαχα)

Cle Petridou είπε...

"...Aν κάτι κάνει αυτή την περίεργη ζωή που ζούμε ν’ αποκτάει το ισορροπημένο της νόημα, αυτό είναι η ψυχή, που συνεχίζει, που δεν σταματάει ούτε στην ευκολία ούτε στη δυσκολία...."
Βρε μπας και δεν την ενδιαφέρει την κυρία ψυχή μας η ευκολία ή η δυσκολία που εμείς συναντάμε;

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς σχόλιο..μόνο με ένα μειδίαμα φτιάχνοντας στο photoshop του μυαλού μια εντελώς σουρεαλιστική εικόνα του Ζορρό:-) Μπράβο, once again

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ σοφία: χμ… νομίζω ότι δεν μου το έχεις πει, τελικά!!!
@ aniaris: Εγώ νομίζω ότι είναι συνειρμοί ψυχοπαθούς…
Χαχαχαχα
@ sorry girl: γελάς με τα χάλια μου, έτσι; Χαχαχα
@ citronella: ξουτ, ομιχλίτσα, ξουτ!
@ Σιχτίρ με την τεχνολογία μας, δε λες τίποτε! Όσο για το κολλύριο, βρε, δε βάζουν τίποτε στα ματάκια των μωρών…
@ γητεύτρια: νομίζω ότι γράφω μόνο ανιαρά σαχλοκείμενα… χαχαχαχ
@ Μαρία: το μόνο μαγικό που κάνω, είναι στο δρόμο: Πατάω γκάζι και εξαφανίζομαι!!!!
@ proserpina: Νόχι, μη το λες!!!!!
@ joan: χαίρομαι που γέλασες!
@ για την αρλέτα: νομίζω ότι την ενδιαφέρει την κυρία ψυχή μας, αυτή είναι που κουράζεται πρώτη. Νομίζω!
@ vouts: Z

GLOBAL είπε...

ψιτ μεσιέ Σπύρε, λειψυδρία λέγεται (εμ τι να σε κάνω που δεν κοιμάται με τίποτα οι οικο-αλόγα από μέσα μου).

MTdoggie είπε...

μια φορα ειχαμε ξεχασει λυτο το σκυλο μεσα στο σπιτι και μετα απο κανενα μισαωρο που ειχαμε φυγει απο το σπιτι(τοτε ειχε ξυπνησει ο σκυλος μου και αρχισε να κοβει βολτες μεσα στο σπιτι με αποτελεσμα να τον πιασουν τα ρανταρ!!!)αρχισε το ιου ιου ιου...το σκυλι κοντεψε να σαλταρει μεχρι να μας παρουν τηλεφωνο απο την εταιρια και να γυρισουμε πισω, να κλεισουμε τον συναγερμο.ειναι τραγικο που τον ξεχασαμε μεσα στο σπιτι αλλα οποτε το σκεφτομαι γελαω μονη μου!!!