Ουίου, ουίου, ουίου…

Έχω μείνει μέχρι αργά εδώ πάνω (ok, κλείσαμε την ύλη κι αυτού του τεύχους, περιοδικάρα θα βγει πάλι!) και, κουρασμένος, κατεβαίνω την Kηφισίας και 260 άλογα σφυρίζουν κάτω απ’ τα πόδια μου. Η ηλιοροφή ολίγον τι ανοιχτή κι εκείνη ακριβώς η μουσική που αρέσει σ’ εμένα, το γρήγορο αλλά και ατμοσφαιρικό rock, που σε απογειώνει και σε μεταφέρει. Σαν το Evidence των Faith no More. Xωρίς να το καταλάβω έχω αρχίσει να τρέχω, σφήνες που με φέρνουν από την αριστερή λωρίδα στη δεξιά και πάλι στην αριστερή, δυναμώνω την ένταση και η κούραση έχει φύγει, η Kηφισίας, ξαφνικά, αστράφτει διαπλανητικά, κι εγώ ταξιδεύω γρήγορα για τους πλανήτες της επιθυμίας μου.
Χωρίς να το καταλάβω κάνω κι εγώ δεύτερα φωνητικά στο τραγούδι, δύο γυναίκες με κοιτάζουν μέσα από ένα Mx-5 και γελάνε. Γελάω κι εγώ κι ανάβω τσιγάρο. Από τον πλανήτη της επιθυμίας μου ξανά πίσω. «Διακτινιστήκατε, κύριε Σπύρο» και τα σχετικά, τα έχω γράψει ξανά, μη σας κουράζω με τα δικά μου!

Η γκαραζόπορτα ανοίγει και μπαίνω σπίτι. Πιτ, πιτ, πιτ, η καθαρίστρια έβαλε συναγερμό, ποιος είναι ο κωδικός, άει σιχτίρ, τα δευτερόλεπτα κυλάνε σε λίγο θα… ουίου, ουίου, ουίου, κάνει ο συναγερμός μου, και με πιάνουν τα γέλια. Τα υστερικά τα γέλια, όμως, κωδικοί, κωδικοί παντού, σκέφτομαι. Στην κάρτα, στο pc, στο internet. Σπυράκο, σύνελθε και θυμήσου το συναγερμό. Όχι, δηλαδή, το συναγερμό, αλλά τον κωδικό του συναγερμού. Γιατί, μη λέμε ψέματα, όταν βαράει ο συναγερμός σκέφτεσαι όχι τον κωδικό, αλλά να απενεργοποιήσεις το συναγερμό! Να τον κάνεις shut down. Ουίου, ουίου, ουίου, κάνει ο συναγερμός μου, δεν το είχα ακούσει ξανά ποτέ, τα γέλια συνεχίζονται, θα τους έχω ξυπνήσει όλους τους γείτονες, φαντάσου να έρθει η αστυνομία
και να με μπαγλαρώσουν, κι άλλα γέλια, «τους ξύπνησες όλους, γιατί;», και τα λοιπά!
Έλα! Τον θυμήθηκα των κωδικό, τον βάζω τραγουδώντας Ρακιντζή «γκιβ δε πασγουόρντ» κι άλλα γέλια, αν δεν τους ξυπνήσει ο συναγερμός θα τους ξυπνήσω με τα γέλια μου, φαντάσου να έρθει η αστυνομία και να με μπαγλαρώσουν, κι άλλα γέλια, «τους ξύπνησες όλους, γιατί;», και τα λοιπά!
Κάνω ντους, τα αιθέρια έλαια μου χαμογελάνε, γεμίζω, τελικά, την μπανιέρα, πίνω Σουρωτή lime και ανοίγω για να διαβάσω Βήμαγκαζίνο, ναι, της Κυριακής, δεν πρόλαβα να το διαβάσω ποτέ…

Υ.Γ.1: Ο ορισμός της κούρασης: Να θες να διαβάσεις το περιοδικό που λατρεύεις και να φτάνεις μέχρι το «Μ’ αρέσει», «Δε μ’ αρέσει» και να σε παίρνει ο ύπνος μέσα στην μπανιέρα!
Υ.Γ.2: Μη βλέπεις που καμιά φορά η κούραση τα μουτζουρώνει όλα. Ακούγεται παράταιρο, αλλά η κούραση σε κάνει πιο δυνατό! (Κατά το «Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό», που είπε ο Νίτσε και τραγούδησε ο Πορτοκάλογλου).
H σωστή ψυχή πρέπει να πηγαίνει χωρίς να σταματάει, ούτε από τον ενθουσιασμό ούτε από την κούραση της απογοήτευσης ή του σώματος. Aν κάτι κάνει αυτή την περίεργη ζωή που ζούμε ν’ αποκτάει το ισορροπημένο της νόημα, αυτό είναι η ψυχή, που συνεχίζει, που δεν σταματάει ούτε στην ευκολία ούτε στη δυσκολία.
Υ.Γ.3: Ουίου, ουίου, ουίου, κάνει ο συναγερμός μου, μια μπανιέρα με αιθέρια έλαια και το αγαπημένο σου περιοδικό, μπορεί να σου κάνουν ένα εσωτερικό Ουίου, ουίου, ουίου, να χτυπήσει ένας «συναγερμός» από το πουθενά και να σου δώσει να καταλάβεις ότι έχεις κουραστεί πολύ.
Διακοπές, τώρα!
Υ.Γ.4: Όταν βάζεις πολύ κολλύριο στο μάτι… δεν ξεκοκκινίζει, αλλά τσούζει.
Δεν είναι απίστευτο ρήμα το «ξεκοκκινίζω»;
Υ.Γ.5: Τρελαίνομαι για τον ήχο του συναγερμού μου. Είναι σαν το «Νόχι» του Κραουνάκη. Κατάφαση και Άρνηση σε ένα. Ουί στα γαλλικά το «ναι» και ου στα… ελληνικά το «όχι».