Άνοιξη-Καλοκαίρι

Γράφω τον τίτλο και γελάω μόνος μου. «Τι θα γράψεις», με ρωτάω, «πώς ξεκινάς έτσι, σαν κολεξιόν είναι, σαν επίδειξη μόδας ακούγεται».
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο καιρός είναι όντως μια μεγάλη κολεξιόν. Δεν ξέρω ποιος σχεδιαστής έφτιαξε τα πατρόν (άλλοι λένε ότι Αυτός ο σχεδιαστής δεν υπάρχει-γιατί δεν υπήρξε ποτέ, άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι πολύ γέρος για να ασχολείται, πια, με την πάρτη μας, κάποιοι άλλοι ότι πέθανε. Ποιος να ξέρει...), δεν ξέρω αν φταίει ο άνθρωπος που έχει κάνει τον καιρό σαν τα μούτρα του, αλλά σήμερα ήταν Άνοιξη-Καλοκαίρι, σε ένα.
Ειδικά το μεσημέρι ήταν από αυτά τα μεγάλα μεσημέρια, τα - σχεδόν - ατελείωτα μεσημέρια κάτι από Άνοιξη-Καλοκαίρι, που τα ζεις στην πόλη και όχι σε διακοπές. Από εκείνα τα μεσημέρια που είναι αρκετά ζεστά για να πας για μπάνιο, αλλά επειδή δεν μπορείς, λόγω δουλειάς, ιδανικά μπορείς για κάτσεις και να μαραζώνεις στο γραφείο, με πολλή μεγάλη επιτυχία!
Αυτό που είδα σήμερα στα θερμόμετρα, 10 διαφορετικών αυτοκινήτων, απλώς μου επιβεβαίωσε αυτό που ένιωθα στο σώμα μου. Ζέστη με το τσουβάλι!

Όπως ένα από τα σκηνικά Άνοιξης-Καλοκαιριού - κατευθείαν από τα παλιά - που σου έχουν μείνει στο μυαλό, τότε που είχατε γνωριστεί και είχατε βγει κάποιες φορές.

Συνήθως οι μεγάλοι έρωτες σκάνε μύτη με το πρώτο ξεφλούδισμα στη μύτη, για να σου ανατρέψουν τα πάντα.

Άλλα είχες κανονίσει να κάνεις, αλλού είχες κανονίσει να πας, αλλά τη γνώρισες και θέλεις να είσαι μαζί της, «δεν πειράζει, μωρέ, Ντουμπάι μπορώ να πάω κάποια άλλη φορά», λες μόνος σου και προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου, να σε πείσεις, ξέρεις ότι είναι πολύ δύσκολο να το κανονίσεις ξανά. Αλλά μένεις εκεί. Αθήνα, δηλαδή, μαζί της, δηλαδή. Βγαίνετε, την πηγαίνεις στα μέρη που συχνάζεις, οδηγείς - με το χέρι σου πάνω της - σε διαδρομές που έχεις χαράξει στο μυαλό σου, απ’ αυτές που ξέρεις καλά, που έχεις μάθει με πόσο γκάζι πρέπει να μπαίνεις σε κάθε στροφή, πού πατάς φρένο, πού το αφήνεις.
Το χέρι σου είναι εκεί, προσπαθείς να της μαζέψεις τα λυτά της μαλλιά που έχουν τάση αποσκίρτησης από το ανοιχτό παράθυρο ή από την ηλιοροφή ή από τον ουρανό του αυτοκινήτου που είναι ανοιχτό.
Άνοιξη-καλοκαίρι, μπερδεμένος ο καιρός, ψιλομπερδεμένος κι εσύ, άραγε μήπως ανοίχτηκες πολύ ή μήπως είσαι πολύ κλειστός τύπος, πότε φιλάνε, πότε την πάνε για μπάνιο και τραβάνε αρτιστίκ photos, πότε προχωράνε, το συναίσθημα σε οδηγεί, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πιλοτάρεις το σκάφος.
Aντί να στρίψω προς το κέντρο, συνεχίζω τη Συγγρού, που αυτή την ώρα είναι άδεια, δυναμώνω τον ήχο, στα ηχεία ακούγονται οι Orbital και ο Badalamenti από το σάουντρακ της «Παραλίας», η ζώνη ασφαλείας είναι εκεί, όπως κι εκείνη, αρχίζω σιγά- σιγά να φεύγω, να πετάω μακριά από την πολιτική σκηνή, από τα σκάνδαλα, το χειμώνα, την πόλη, να κατευθύνομαι προς τη θάλασσα και την Άνοιξη-Καλοκαίρι.
«Αυτή η Άνοιξη-Καλοκαίρι θα είναι από άλλο πλανήτη», σκέφτεσαι και ξαφνικά όλη η κούραση από το γκρίζο του χειμώνα έχει φύγει, το έχεις εξαϋλώσει μ’ ένα κατέβασμα ταχύτητας. Από έκτη σε πέμπτη ο χειμώνας τα μάζεψε κι έφυγε.

Έχω κάνει μπάνιο, τα μάτια μου βαραίνουν πια, ενώ το body milk προσπαθεί να επιτεθεί στο δέρμα μου που είναι κατακόκκινο, κάηκα, γιατρέ μου. Κλείνω τα φώτα, είμαι σπίτι, είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι του 2007, ανοίγω την μπαλκονόπορτα και κάθομαι στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο στο σκοτάδι.
Η καύτρα λέει αλήθειες στο σκοτάδι, το σκοτάδι ξέρει από αλήθειες, έχει μάθει πολλές ιστορίες, αυτή η μικρή φλογίτσα του τσιγάρου φαίνεται από πολύ μακριά, αυτή η αλήθεια των δαχτυλιδιών του καπνού ανάκατη με αναμνήσεις θα ταξιδέψει κι απόψε πολύ μακριά. Θα πάρει ανάσες από το χθες και θα τις οδηγήσει στο μέλλον, με τη μετάβαση που μόνο η νικοτίνη γνωρίζει.
Και, ποιος ξέρει; Μπορεί σε κάποιο άλλο μπαλκόνι, μέσα στο σκοτάδι, ένα άλλο τσιγάρο να καίει και τα χείλια που ρουφάνε το φίλτρο να σφίγγονται γιατί θα θυμούνται τα παλιά.
Εκείνη την εποχή που ήσασταν μαζί. Και ήταν Άνοιξη-Καλοκαίρι.

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες

Βγες στο μπαλκόνι να δεις. Είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι…
Βγες στο μπαλκόνι και θυμήσου… Θυμάσαι;