15.5.07

Άνοιξη-Καλοκαίρι


Γράφω τον τίτλο και γελάω μόνος μου. «Τι θα γράψεις», με ρωτάω, «πώς ξεκινάς έτσι, σαν κολεξιόν είναι, σαν επίδειξη μόδας ακούγεται».
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο καιρός είναι όντως μια μεγάλη κολεξιόν. Δεν ξέρω ποιος σχεδιαστής έφτιαξε τα πατρόν (άλλοι λένε ότι Αυτός ο σχεδιαστής δεν υπάρχει-γιατί δεν υπήρξε ποτέ, άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι πολύ γέρος για να ασχολείται, πια, με την πάρτη μας, κάποιοι άλλοι ότι πέθανε. Ποιος να ξέρει...), δεν ξέρω αν φταίει ο άνθρωπος που έχει κάνει τον καιρό σαν τα μούτρα του, αλλά σήμερα ήταν Άνοιξη-Καλοκαίρι, σε ένα.
Ειδικά το μεσημέρι ήταν από αυτά τα μεγάλα μεσημέρια, τα - σχεδόν - ατελείωτα μεσημέρια κάτι από Άνοιξη-Καλοκαίρι, που τα ζεις στην πόλη και όχι σε διακοπές. Από εκείνα τα μεσημέρια που είναι αρκετά ζεστά για να πας για μπάνιο, αλλά επειδή δεν μπορείς, λόγω δουλειάς, ιδανικά μπορείς για κάτσεις και να μαραζώνεις στο γραφείο, με πολλή μεγάλη επιτυχία!
Αυτό που είδα σήμερα στα θερμόμετρα, 10 διαφορετικών αυτοκινήτων, απλώς μου επιβεβαίωσε αυτό που ένιωθα στο σώμα μου. Ζέστη με το τσουβάλι!

Όπως ένα από τα σκηνικά Άνοιξης-Καλοκαιριού - κατευθείαν από τα παλιά - που σου έχουν μείνει στο μυαλό, τότε που είχατε γνωριστεί και είχατε βγει κάποιες φορές.

Συνήθως οι μεγάλοι έρωτες σκάνε μύτη με το πρώτο ξεφλούδισμα στη μύτη, για να σου ανατρέψουν τα πάντα.

Άλλα είχες κανονίσει να κάνεις, αλλού είχες κανονίσει να πας, αλλά τη γνώρισες και θέλεις να είσαι μαζί της, «δεν πειράζει, μωρέ, Ντουμπάι μπορώ να πάω κάποια άλλη φορά», λες μόνος σου και προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου, να σε πείσεις, ξέρεις ότι είναι πολύ δύσκολο να το κανονίσεις ξανά. Αλλά μένεις εκεί. Αθήνα, δηλαδή, μαζί της, δηλαδή. Βγαίνετε, την πηγαίνεις στα μέρη που συχνάζεις, οδηγείς - με το χέρι σου πάνω της - σε διαδρομές που έχεις χαράξει στο μυαλό σου, απ’ αυτές που ξέρεις καλά, που έχεις μάθει με πόσο γκάζι πρέπει να μπαίνεις σε κάθε στροφή, πού πατάς φρένο, πού το αφήνεις.
Το χέρι σου είναι εκεί, προσπαθείς να της μαζέψεις τα λυτά της μαλλιά που έχουν τάση αποσκίρτησης από το ανοιχτό παράθυρο ή από την ηλιοροφή ή από τον ουρανό του αυτοκινήτου που είναι ανοιχτό.
Άνοιξη-καλοκαίρι, μπερδεμένος ο καιρός, ψιλομπερδεμένος κι εσύ, άραγε μήπως ανοίχτηκες πολύ ή μήπως είσαι πολύ κλειστός τύπος, πότε φιλάνε, πότε την πάνε για μπάνιο και τραβάνε αρτιστίκ photos, πότε προχωράνε, το συναίσθημα σε οδηγεί, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πιλοτάρεις το σκάφος.
Aντί να στρίψω προς το κέντρο, συνεχίζω τη Συγγρού, που αυτή την ώρα είναι άδεια, δυναμώνω τον ήχο, στα ηχεία ακούγονται οι Orbital και ο Badalamenti από το σάουντρακ της «Παραλίας», η ζώνη ασφαλείας είναι εκεί, όπως κι εκείνη, αρχίζω σιγά- σιγά να φεύγω, να πετάω μακριά από την πολιτική σκηνή, από τα σκάνδαλα, το χειμώνα, την πόλη, να κατευθύνομαι προς τη θάλασσα και την Άνοιξη-Καλοκαίρι.
«Αυτή η Άνοιξη-Καλοκαίρι θα είναι από άλλο πλανήτη», σκέφτεσαι και ξαφνικά όλη η κούραση από το γκρίζο του χειμώνα έχει φύγει, το έχεις εξαϋλώσει μ’ ένα κατέβασμα ταχύτητας. Από έκτη σε πέμπτη ο χειμώνας τα μάζεψε κι έφυγε.

Έχω κάνει μπάνιο, τα μάτια μου βαραίνουν πια, ενώ το body milk προσπαθεί να επιτεθεί στο δέρμα μου που είναι κατακόκκινο, κάηκα, γιατρέ μου. Κλείνω τα φώτα, είμαι σπίτι, είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι του 2007, ανοίγω την μπαλκονόπορτα και κάθομαι στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο στο σκοτάδι.
Η καύτρα λέει αλήθειες στο σκοτάδι, το σκοτάδι ξέρει από αλήθειες, έχει μάθει πολλές ιστορίες, αυτή η μικρή φλογίτσα του τσιγάρου φαίνεται από πολύ μακριά, αυτή η αλήθεια των δαχτυλιδιών του καπνού ανάκατη με αναμνήσεις θα ταξιδέψει κι απόψε πολύ μακριά. Θα πάρει ανάσες από το χθες και θα τις οδηγήσει στο μέλλον, με τη μετάβαση που μόνο η νικοτίνη γνωρίζει.
Και, ποιος ξέρει; Μπορεί σε κάποιο άλλο μπαλκόνι, μέσα στο σκοτάδι, ένα άλλο τσιγάρο να καίει και τα χείλια που ρουφάνε το φίλτρο να σφίγγονται γιατί θα θυμούνται τα παλιά.
Εκείνη την εποχή που ήσασταν μαζί. Και ήταν Άνοιξη-Καλοκαίρι.

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες

Βγες στο μπαλκόνι να δεις. Είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι…
Βγες στο μπαλκόνι και θυμήσου… Θυμάσαι;

40 σχόλια:

Specter είπε...

Αρκεί να μη συνεχίζεις με
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου..
Αυτή η Ανοιξη- Καλοκαίρι με τρομάζει ώρες ώρες. Η πλήρης αποτυχία του μόδιστρου.
Καλο βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

οι τελευταίες σου παράγραφοι μου έφτιαξαν πολύ ωραίες εικόνες στο μυαλό. Με έκανε ςκαι θυμήθηκα.

Paranoia είπε...

εικόνες εικόνες εικόνες γεμάτο,
κι αυτή η νικοτίνη, πλανεύτρα σκέτη
τα σέβη μου
σε σένα και στο πολύ όμορφο κείμενό σου, το τόσο αληθινό!

Ανώνυμος είπε...

κάπου στον αέρα μπορεί να ενωθούν οι καπνοί σας...
με συγκίνησες

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικό κείμενο. Τίποτε άλλο.

Ανώνυμος είπε...

καλημερα από ΝΥ. Η καυτρα λεει αληθειες στο σκοταδι. Κι εδω δεν έχει Ανοιξη-Καλοκαιρι. Μεχρι να γυρισω τον Ιουλιο στην Ελλαδα, στη Ναξο, μου λειπει πολυ

Pan είπε...

Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω που άρχιζε το κείμενο και που σταματούσε η μουσική!
Ευχαριστώ.

unlearn... είπε...

Αν θυμάμαι λέει..."Συνήθως οι μεγάλοι έρωτες σκάνε μύτη με το πρώτο ξεφλούδισμα στη μύτη, για να σου ανατρέψουν τα πάντα."
Ακριβώς αυτό ρε γαμώτο...τα πάντα!Κι εγώ λέω στον εαυτό μου οτι εκείνη τη στιγμή έπρεπε να ανατραπούν.Εκείνη τη στιγμή καλά που ανατράπηκαν βασικά...

όφου πρωί πρωί...πάω να διαβάσω λίγο Αρκά να φύγω γελόντας (και όχι απλά χαμογελόντας)

Καλημέρααα :)

Ανώνυμος είπε...

μου έφτιαξες την ημέρα γιατί οι αναμνήσεις μου ήρθαν στο φως με αυτό το ποστ.
Αυτή είναι μια δικιά σου ιστορία αλλά γράφεις τόσο εξαίσια που το κάνεις να είναι ιστορία όλων μας.
Μιλ μερσι, μοσιου

sorry_girl είπε...

Καλόκαιρος έρχεται.Εγώ σήμερα θα΄φύγω από το γραφείο νωρίς και θα πάω Σούνιο για μια απόπειρα βουτιάς.'Ελα!

Ανώνυμος είπε...

"Αυτή η Άνοιξη-Καλοκαίρι θα είναι από άλλο πλανήτη"
-----------------------------------
Αυτή η Άνοιξη-Καλοκαίρι που κατέγραψες, φίλε Σπύρο, ήταν από άλλο πλανήτη!
να είσαικαλά και να έχεις πάντα έμπνευση.
Καμιά jazz παίζεις ακόμη;

Aposperitis είπε...

Θυμάμαι..

industrialdaisies είπε...

Ξετρελάθηκα με το σε πόσες διαφορετικές σκέψεις με ταξίδεψες, όπως ο καπνός που βγαίνει από τα χείλη μου την ώρα που σε διαβάζω...
Αυτό το ανοιξοκαλόκαιρο είναι διαφορετικό... Είναι μία λέξη. Άρα κάτι πρέπει να έχει αλλάξει. Μαγιάτικα στεφάνια σε παραλία με αντιηλιακό και η μύτη που ξεφλουδίζει Μάη μήνα. Δεν μπορεί, κάτι θα πάει αλλιώς...
Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

μου γέννησες πολλές σκέψεις και αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό μου. Σε παρακολουθώ αρκετό καιρό, σήμερα, όμως, καταθέτω το σχόλιό μου.
Εξαιρετικά κείμενα, με αρχή, μέση και τέλος. Με συναίσθημα και επίλογο που μιλάει στην καρδιά κατευθείαν.

JoaN είπε...

"την μπαλκονόπορτα και κάθομαι στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο στο σκοτάδι.
Η καύτρα λέει αλήθειες στο σκοτάδι, το σκοτάδι ξέρει από αλήθειες, έχει μάθει πολλές ιστορίες, "-> που σαι ρε Οδυσσέα...!

το τσιγλαρο βαρύ ποιος να πει τι να πει... σαλαλα

mafalda είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο και όντως σε ταξιδεύει..
όμως διαμαρτύρομαι! Γιατί ενώ υπάρχει νέα αρχή θυμάσαι τα παλιά? Γιατί ζεις τόσο στημένα το νέο και αντί να σκέφτεσαι χαρούμενος τις προοπτικές, τελικά κάθεσαι γεμάτος θλίψη στο μπαλκόνι στο τέλος της μέρας?
Δεν ξέρω αν είναι αληθινό ή λογοτεχνικό, όμως είτε έτσι είτε αλλιώς η ζωή είναι μπροστά!

BeBe είπε...

Με ταξίδεψες με τις μυρωδιές και καθόλου κολεξιόν δεν θύμισε...
Το τραγουδάκι στο τέλος...ταίριαξε γάντι!

Sardonian είπε...

Αυτή τη φορά το σχόλιο μου το εμπνεύστηκα από τους προλαλήσαντες:
(Από 1ο)-->Με τρομάζεις
(Από 2ο)--> Αλλά με φτιάχνεις
(Από 3ο)--> Και σε σέβομαι
(Από 4ο)--> Αλλά όοοοχι δεν συγκινούμαι
(Από 5ο)--> Τσαχπίνη;-)
(Από 6ο)--> Χαιρετισμούς στη θεία μου τη Φρόσω που με μάλωνε για τις καύτρες που μου έπεφταν στον εμπριμέ καναπέ στην Πέρα Παναγιά
(Από 7ο)--> Ένα ένα σ σ σ
(Από 8ο)--> οφούυυυ δε λες τίποτα!
(Από 9ο)--> Ήτανε ο Ζορρός Γάλλος;!
(Από 10ο)--> Τυχερούλη;-)
(Από 11ο)--> Εγώ είμαι σίγουρα από άλλο πλανήτη
(Από 12ο)--> Κι εγώ αλλά τι;
(Από 13ο)--> Αυτό το μυξοκαλόκαιρο εμένα με γεμίζει αλλεργίες #@$@@$
(Από 14ο)--> Καταθέσεις δέχομαι κι εγώ, σε γιούρο
(Από 15ο)--> ε;
(Από 16ο)--> αμ σας ξεγέλασε όλους!
(Από 17ο)--> Αρχίζω να χορεύω Vogue by Madonna μπροστά στην κουφάλα του δέντρου
οοοοοοοοοοοοπ
και να το χέρι αριστερά και να το χέρι δεξιά και να πάνω και να κάτω, και δώστου πέρα
οοοοοοοοοοοοπ

Καλησπέρα:-))

Ανώνυμος είπε...

Σπυράκο, θα μου επιτρέψεις να απαντήσω στη Μαφάλντα. Μου επιτρέπεις, έτσι;

"αυτή η αλήθεια των δαχτυλιδιών του καπνού ανάκατη με αναμνήσεις θα ταξιδέψει κι απόψε πολύ μακριά. Θα πάρει ανάσες από το χθες και θα τις οδηγήσει στο μέλλον, με τη μετάβαση που μόνο η νικοτίνη γνωρίζει.

το λέει ο Σπύρος και μιλάει για τις προοπτικές και δεν φαίνεται να ζει καθόλου στημένα το νέο. Μιλάει για το τώρα λέγοντας "Βγες στο μπαλκόνι να δεις. Είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι…" και αφήνει να εννοηθεί ότι και τώρα αν δεν ζει κάτι παρόμοι, είναι έτοιμος να το ζήσει.
Μιλάει για το μέλλον. Για μετάβαση. Πού κάνει λόγο ότι η ζωή δεν είναι μπροστά;

"...Και, ποιος ξέρει; Μπορεί σε κάποιο άλλο μπαλκόνι, μέσα στο σκοτάδι, ένα άλλο τσιγάρο να καίει και τα χείλια που ρουφάνε το φίλτρο να σφίγγονται γιατί θα θυμούνται τα παλιά".

Γιατί θεωρείς, Μαφάλντα μου, ότι τόσο ο Σπύρος, όσο και η αντίστοιχη κοπέλα, θυμούνται με θλίψη τα παλιά και ότι δεν έχουν ωραίες αναμνήσεις; Είναι κακό να θυμάσαι τα παλιά και ειδικά όταν έχεις περάσει καλά; Aπό την άλλη, μπορεί τα χείλια που ρουφάνε το τσιγάρο να σφίγγονται γιατί επιτέλους κατάλαβαν ότι τύπους σαν το Σπύρο δεν τους αφήνεις καθόλου εύκολα. Το παλεύεις! lol
Σωστή, Σπύρο;

Ανευ πλάκας τώρα, Σπύρο, συγνώμη που έκανα την υπεύθυνη Γραφείου Τύπου σου, και που καταχράστηκα το χώρο σου, αλλά ήθελα πολύ να πω πώς το έλαβα εγώ το μήνυμα του post σου... Εγώ είδα μέσα σε αυτό πολύ ωραίες αναμνήσεις! Κια θα ήθελα να διαβάσω πολλές τέτοιες ιστορίες σου

Ανώνυμος είπε...

Για άλλη μια φορά τα κατάλληλα λόγια την κατάλληλη στιγμή.

summer kisses winter tears no more, φέτος μόνο so danco samba..

mafalda είπε...

Αγαπητή Αννέτα, ευχαριστώ για την απάντηση! Δεν είπα άσχημα το να ζεις στημένα το νέο. Απλά, βλέπω συνέχεια ανθρώπους γύρω μου οι οποίοι φοβούνται να ανοιχτούν στο νέο, φοβούνται να πιστέψουν, φοβούνται να ελπίσουν, φοβούνται να αγαπήσουν, επειδή κάποτε αγάπησαν και πληγώθηκαν.
Το κείμενο ήταν υπέροχο και με ταξίδεψε, αλλά η γεύση που μου άφησε ήταν πικρή και αυτό ήθελα να πω..
Ίσως επειδή ο καθένας γράφει και σχολιάζει σύμφωνα με τα προσωπικά του βιώματα, και αυτό δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Ίσως επειδή όταν ξεκίνησα τη σχέση που έχω τώρα να ένιωθα κάπως έτσι αλλά ευτυχώς να μου πέρασε. Ίσως όμως φίλος μου ακόμα να νιώθει έτσι συχνά και να φοβάται να ανοιχτεί επειδή κάποτε πόνεσε. Ίσως απλά το κείμενο με πόνεσε.
Και σίγουρα για αυτό μου άρεσε τόσο και έκατσα να το σχολιάσω.

(μην δικαιολογείσαι για "γραφεία τύπου", κουβέντα κάνουμε εδώ όλοι οι συμμετέχοντες με αφορμή τα αρχικά κείμενα. Άλλωστε από την στιγμή που το έγραψα ήξερα πως ίσως ήταν εντελώς διαφορετικό από το ύφος του κειμένου και των υπόλοιπων σχολίων!)
Καλησπέρα!

Jef Costello είπε...

Μου θύμησες πολλά, αλλά
...τί το ήθελες αυτό το "από έκτη σε πέμπτη" και μου θύμησες ΚΑΙ το fiat-coupe-t-plus που μου έχουν κλέψει?
Πολύ ωραίο κέιμενο,
καλημέρα.

Cle Petridou είπε...

Θύμισε με αν το ξεχάσω, ότι σήμερα σου υποσχέθηκα να σου φτιάξω ένα μουσικό αφιέρωμα για τα τσιγάρα... Πού να` καταλάβουν οι άκαπνοι...

Cle Petridou είπε...

A! Εννοείται με δικές σου αναφορές που τις πάω με χίλια.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή, Μαφάλντα. Το ότι εσενα σου έκανε κάπως όλο αυτό και σου θύμισε άσχημα πράγματα δε σημαίνει ότι όλοι όταν αναπολούμε καταστάσεις νιώθουμε άσχημα. Η βασική μου ένσταση ήταν απλώς στην έκφρασή σου "ζεις στημένα το νέο". Αυτό ήταν κάπως στα μάτια μου. Εννοείται ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα όσα είπες, ο καθένας εδώ λέει αυτά που πιστεύει, αλλωστε ο Σπύρος έχει δείξει ότι πιστεύει στο διάλογο, το ξέρω καλά αυτό που σου λέω. Αυτό για το Γραφείο Τύπου ήταν μια απλή πλάκα. Κι αν νομίζεις ότι κάτι α΄πό αυτά που έγραψα σε είραξε, σου ζητώ συγνώμη.
Αυτά!

Ανώνυμος είπε...

Άνοιξη-καλοκαίρι, μπερδεμένος ο καιρός, ψιλομπερδεμένος κι εσύ

-----------------------------------
ακριβώς σε αυτή τη φάση είμαι. Πιο ακριβώς δε γίνεται. Ταξίδεψα στα παλιά κι αγαπημένα για αυτό.

o kairos είπε...

ο καιρος σ ευχαριστει για την ανοχη στις παραξενιες του:-)

Ανώνυμος είπε...

βρε, παλιοπροβοκάτορα, που να μη σου πω τίποτε και διαβάζει και κόσμος, συνεντεύξεις κάνεις - κλαίει ο συνεντευξιαζόμενος, ή τα παίρνει στο κρανίο και βρίζει τους πάντες, κείμενα γράφεις και βάζεις κόσμο να τσακώνεται. Είσαι μέσα στο σύστημα και το υποσκάπτεις σιγά σιγά, το ροκανάς κάθε μέρα. Ου να μου χαθείς!
Στα σοβαρά τώρα, στο μυαλό μου ήρθε το "Δε φτάνει μόνο ν' αγαπάς". Θυμάσαι από ποιο δίσκο είναι;
Δικό σου με τα όλα του....
Ελπίζω να κατάλαβες ποιος είμαι. Παλιοπροβοκάτορα!

Gogo είπε...

Einai toso kourastiko pleon to na prepei na niwthoume toso anameikta sinaisthimata... toso epipono

proserpina είπε...

Ρεε τι χάνουμε εμεις οι άκαπνοι...Απο αύριο αρχίζω τσιγάρο! Αχαααχαχαχχχχ

rooooooooooooooooooooofl

Ανώνυμος είπε...

καλά, δεν πήγες Ντουμπάι για μια γυναίκα;
Όξω, ντροπή της δημοσιογραφίας!!!!!
:) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :)
Σε φιλώ, φίλε!

iro* είπε...

Καλοκαιρι, orbital, the beach, νικοτινη, ξεφλουδισμενες μυτες κ body milk, ερωτες... Ζωγραφιζεις υπεροχα!!!
***

Xνούδι είπε...

Και κομμένα σε φέτες ηλιοβασιλέματα και φεγγάρια δίσκοι φωτεινοί και χαμόγελα και μακροβούτια και άπειρα χρωματιστά ποτά και συναυλίες να μην μπορείς να αρθρώσεις λέξη από αυτό που βλέπεις και ακούς και άμμος κολλημένη παντού και αρώματα και μεσημεριανές σιέστες και βόλτες με το αυτοκίνητο και αντιηλιακό με άρωμα καρύδα και τυρκουάζ μαγιώ και αναγνώσεις αγαπημένων βιβλίων και ύπνος στην παραλία και βουτιές με μάσκα και βατραχοπέδιλα και ούζο με παγάκια και παγωμένες μπύρες και αγκαλιές και χάδια και ξενύχτια. Όλα χωράνε μέσα σε ένα μόνο καλοκαίρι....


Στο είπα ότι η ζωή είναι πυροτέχνημα;

Αθανασία είπε...

Μήπως να άφηνες το αμάξι,και να' μπαινες σ'ένα τραίνο;
Άσε και κάποιον άλλο να οδηγήσει...

Ανώνυμος είπε...

δεν έχω καταλήξει αν τελικά είσαι ζωγράφος, δημοσιογράφος, πεζογράφος ή καλός οδηγός...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ specter: κάποιες φορές λέει κι η μοναξιά. Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτε.

@ μαρία: να είσαι καλά, Μαρία!

@ pranoia: και τα δικά μου τα σέβη, ανταποδίδω!

@ ευγενία: ο αέρας ταξιδεύει έτσι κι αλλιώς πολύ μακριά…

@ μάνια: γεια σου, Μάνια. Ήσουν προχτές στην Κηφισιά;

@ joan: Έλα, μην γκρινιάζεις, λίγος ο καιρός που έμεινε…

@ pan: η μουσική είναι παντού, εσύ το ξέρεις πολύ καλά!

@ unlearn: είναι ευλογία να φεύγεις για δουλειά γελώντας.

@ αναστασία: οι ιστορίες ίδιες είναι, το καστ αλλάζει.

@ sorry: α, την τυχερή. Εγώ, όμως, έφυγα από το γραφείο στις 8. Για βραδινό μπάνιο έλεγες; Αχαχχα

@ κώστας: ψιλοπαίζω. Όποτε είμαι χαρούμενος ή πολύ στεναχωρημένος.

@ aposperitis: να μην ξεχνάς να θυμάσαι…

@ βιομηχανικές μαργαρίτες: Σίγουρα κάτι θα πάει αλλιώς…

@ αλεξία: καλώς όρισες στην παρέα.

@ joan: τι θα πει «πού είναι ο Οδυσσέας;». Στο Μελωδία :) σαλαλα

@ mafalda: το έπιασες λίγο αλλιώς όλο αυτό που ήθελα να μεταφέρω, αλλά δεν πειράζει καθόλου. Ειλικρινά. Γι’ αυτό είμαστε εδώ για να τα λέμε. Η ζωή, βεβαίως και είναι μπροστά.

@ bebe: να είσαι καλά να… οσφραίνεσαι αυτά που θέλω να πω.

@ sardo: δεν την παλεύεις με την καμία, σκιουρίνο. Με την καμία, όμως! Να είσαι καλά και να έχεις πάντα κέφια. Καλησπέρες πολλές!

@ αννέτα: χαίρομαι που κατάλαβες αυτά που ήθελα να πω και χαίρομαι που κατάλαβες ότι δεν πειράζει που η Μαφάλντα μας, το έπιασε αλλιώς το όλο θέμα. Ο καθένας γράφει και σχολιάζει σύμφωνα με τα προσωπικά του βιώματα.

@ jef: 2.0 IE Turbo 16V, ε; Άουτς, αυτό πόνεσε. Καλημέρα…

@ για την αρλέτα: Πού είναι το αφιέρωμα; Οέο;

@ ανέστης: όλοι κάπως έτσι είμαστε.

@ ο καιρός: Ποιες παραξενιές; Ο ιδανικός καιρός για εμένα είσαι εσύ! :)

@ φίλε, Λ. Μόνο εσύ θα με έλεγες προβοκάτορα. Βεβαίως και θυμάμαι το "Δε φτάνει μόνο ν' αγαπάς". Τους στίχους τους έχει γράψει ο Οδυσσέας, που κοίτα σύμπτωση. Αναφέρθηκε και πιο πάνω.

@ gogo: αυτό είναι ζωή, όμως…

@ proserpina: άντε, ξεκίνα… φωτιά έχεις;

@ μάκης: και λίγα μου είπες… άιντε να πούμε.

@ iro: είσαι η μόνη που παρατήρησες το body milk. Και ούτε ένας δεν μου είπε περαστικά που κάηκα.

@ χνούδι: χνουδένια μου, ένα πυροτέχνημα είναι η ζωή…

@ αθανασία: στο μόνο που τρένο που μπορώ να πω είναι σ’ ένα τρένο δίχως φρένο. Και να οδηγώ πάλι εγώ.

@ σόνια: δεν είμαι καλός πουθενά. Προσπαθώ, όμως, Σόνια μου! Πότε θα πάμε ξανά Παρίσι;

tzotza είπε...

με ταξιδεψες μολις τωρα..τι υπεροχο post..απο το μπαλκονι μου μυριζω το νυχτολουλουδο απο κατω που παντα μου φερνει αναμνησεις απο διαφορες βολτουλες τα καλοκαιρινα βραδυα,με τον παλιο αγαπημενο χερι-χερι,να μυριζω το νυχτολουλοδο οταν γυριζαμε σπιτι..
απο το μπαλκονι μου εχω ζησει ατελιωτες στιγμες που το μονο που κανω ειναι να καθομαι και να απολαμβανω απλα αυτο..την απολυτη προσωπικη ηρεμια..
thank you for the beautiful image..goodnight..

Αθανασία είπε...

Αυτο,φιλε Σπυρο(μου επιτρεπεις;),ειναι το μεγαλο προβλημα των καιρων μας.Κανεις δεν θελει να μην οδηγει αυτος....Ασχετο με το κειμενο σου,σχετικο με αυτο που εξελαβα με την αναγνωση του.
Ισως να ειναι πιο απολαυστικο αν σε οδηγησουν...[Το τραίνο εγινε με "ε";;;Τς τς τς,παλιοκοινωνια...(Παραπομπη στο επομενο ποστ σου)]

Jef Costello είπε...

καλημέρα!
20V, για την ακρίβεια. (το 5-κύλινδρο)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ tzotza: η μυρωδιά από το νυχτολούλουδο έφτασε στα ρουθούνια μου!

@ Αθανασία: μου αρέσει πάρα πολύ να οδηγώ - γι΄αυτό, άλλωστε κάνω και τη δουλειά που κάνω - αλλά δεν έχω πρόβλημα να οδηγεί άλλος, δεν θεωρώ ότι είμαι ο καλύτερος οδηγός του κόσμου. Το τρένο γράφεται, λεόν, με "ε", λόγω της απλοποίησης της Γραμματικής. Κι ας μην το συζητάμε άλλο αυτό, καρφωνόμαστε ηλικιακά!

@ jef: κατάλαβα! Το 20V το έγραφε με μια απίστευτη γραμματοσειρά στο τελάρο της πόρτας. Απίστευτο αυτοκίνητο, τρελός κινητήρας, φρένα-άγκυρες και κράτημα-βεντούζα... Και πολύ μπροστά από την εποχή του.