Πάθος ή πόθος;

Βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Με πάθος;

Δεν ξέρω αν αυτό ήταν πάθος ή πόθος, ό,τι κι αν ήταν είχε βγει στην πιο λυσσαλέα του μορφή.

Οι γλώσσες μας μπερδεύονταν, οι ανάσες μας γινόταν όλο και πιο μπάσες και γινόταν ένα με τη μουσική που ακουγόταν από το club, κάθε φορά που ανοιγόκλεινε η πόρτα.

Ήταν κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλο εκεί. Ή θα το κάναμε μέσα στον κόσμο, καταμεσής του δρόμου ή θα πηγαίναμε κάπου αλλού. Και το να συνέβαινε μέσα στο αυτοκίνητο δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, το αυτοκίνητο ήταν αυστηρά διθέσιο κι εκείνη δυο μέτρα. Εντάξει, 15 πόντους πιο κοντή! Εκτός κι αν τα τακούνια της έσκιζαν την κουκούλα και τα πόδια της έβγαιναν σαν... κεραίες τρόλεϊ.
Της το είπα και γέλασε, «πάμε», μου είπε, με την ανυπομονησία που καθοδηγείται από τον πόθο. Ή το πάθος.
- Πού θα πάμε, είπα σιγά, μέσα στο στόμα της.
«Όπου θες. Μόνο πάμε».

Την είχα γνωρίσει μέσα στο club, μας είχε κάνει τις συστάσεις ένας κοινός γνωστός.
Τα βλέμματά μας, από την πρώτη στιγμή που διασταυρώθηκαν, έλεγαν το ίδιο πράγμα.
Με την πρώτη ματιά που έριξα, ήξερα ότι μ’ αυτή τη γυναίκα θα κάναμε sex. Απόψε. Αυτή τη διαίσθηση δεν μπορείς να τη μεταφέρεις σε κανέναν. Τη νιώθεις μόνο εσύ. Και είσαι σίγουρος. Γιατί νιώθεις τον πόθο στα μάτια. Ή, μήπως, το πάθος;

Κηφισίας, η στροφή στο ΚΑΤ που πάντα μπαίνω με πολλά, πάντα οδηγώ εκεί με πάθος και πόθο μαζί, νιώθω όπως λίγο πριν από την κορύφωση του οργασμού. Στη στροφή εκείνη έρχεται πάνω μου, ακούω το φόρεμά της να γλιστράει στο δέρμα του καθίσματος, με φιλάει στο λαιμό «θα σε φάω, απόψε», μου ψιθυρίζει, δεν θα προλάβεις της απαντάω και κατεβάζω μία ταχύτητα, λες και πίστευα ότι έτσι θα φτάναμε πιο γρήγορα στο σπίτι της. Κίνηση δεν είχε, ξημερώματα ήταν, η Ερυθραία άρχισε να γεμίζει γαρδένια τη μύτη μου, «ευθεία, αριστερά, πρώτος δρόμος δεξιά», η φωνή της με καθοδηγεί και χάνεται καθώς με το δεξί μου χέρι αρχίζω να της σκίζω το καλσόν, να μαλάζω τα πόδια της που είχαν ανατριχιάσει μέχρι τον τελευταίο πόρο της. Παρκάρω, μπλιπ μπλιπ ο συναγερμός, σαν να μου λέει «απάνω της», το χέρι της τρέμει καθώς προσπαθεί να βάλει το κλειδί στην πόρτα, τη χαϊδεύω παντού, δεν βρίσκει την κλειδαρότρυπα, τη βρήκε, άνοιξε.
Η τσάντα της πέφτει στο πάτωμα μαζί με τα ρούχα της, σε μια άτυπη κόντρα με τη βαρύτητα. Το σπίτι της, ένα studio στην ουσία, είναι διακοσμημένο με πολύ γούστο και γενναίες αναλήψεις από κάποιον τραπεζικό λογαριασμό, αλλά και εντελώς αχούρι να ήταν, σιγά μη μ’ ένοιαζε.

Δεν θυμάμαι πώς έβγαλα τα ρούχα μου, μάλλον εκείνη τα έβγαλε, σε μια άτυπη κόντρα μεταξύ μας για το ποιος θα το κάνει πρώτος στον άλλο. Η ανάσα της είναι μια μίξη ευωδιάς από άρωμα - μάλλον Escada είναι - τσιγάρο και φράουλα Daiquiri, που δεν πρόλαβε να πιει ποτέ. Γιατί την πρόλαβα εγώ…
Με μια κίνηση μπαίνω μέσα της και το σώμα της συσπάται, λες και χιλιάδες γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια αγγίζουν το κορμί της. Ανάσες, τα δάχτυλά της γραπώνουν το σεντόνι κι άλλες ανάσες, πιο κοφτές, πιο γρήγορες, πιο γρήγορα, πιο δυνατά, κραυγές, οι σάρκες παράγουν ήχο όταν χτυπιούνται, σε θέλω τρελά, το κρεβάτι μπορεί και να σπάσει, ανάσες πνιχτές, ο ιδρώτας λούζει το σατέν σεντόνι, ψίθυροι, ακατάληπτα λόγια.

Φωνάζει πολύ δυνατά τώρα, προσπαθώ να καταλάβω αν τα 1025 BPM αλλάζουν το σφυγμό του ανθρώπου, αν μεταλλάσουν τα αιμοσφαίριά του.

Μπάνιο, τσιγάρο, χαμόγελα στο ημίφως, τα μάτια της γυναίκας έχουν άλλη γλύκα μετά το sex. Ερωτήσεις. Πολλές. «Πού μένεις, ποιος είσαι, τι κάνεις στη ζωή σου». Οι λεγόμενες και μετακρεβατιακές, βιογραφικές ερωτήσεις. Απαντάω. Χωρίς να υποψιάζομαι ότι σε λίγο θα έρθει και η κατηγορία «αναπάντεχη ερώτηση της βραδιάς».
«Πες μου λίγο…Αυτό που νιώσαμε απόψε…»
- Ναι;
Η φωνή μου είναι μπάσα, χαλαρή, αρχίζει να μου βγαίνει η κούραση της εβδομάδας. Ρωτάει ξανά, λες και δεν άκουσα ποτέ.
«Αυτό που νιώσαμε απόψε… Ήταν πάθος ή πόθος;».

Κατεβαίνω την Κηφισίας και έχω ανοίξει την κουκούλα, καπνίζω, το άρωμά της δε λέει να φύγει από το κόκπιτ. Την ερώτηση αν ήταν «πάθος ή πόθος», δεν την απάντησα εκείνο το βράδυ. Ίσως να το έκανα κάποιο άλλο. Όταν θα μπορούσα να της μιλήσω για τη διαφορά που μπορεί να κάνει ένα φωνήεν. Εκείνη τη στιγμή που περνούσα τη στροφή του ΚΑΤ - στην κάθοδο τώρα πια - είχα βρει την απάντηση σε μια άλλου τύπου ερώτηση, που μου είχε τεθεί λίγες μέρες πριν:
«Ξέρεις με τι μετριέται η αγάπη;».
- Mε όλα όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της…