19.5.07

Πάθος ή πόθος;

Βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Με πάθος;
Δεν ξέρω αν αυτό ήταν πάθος ή πόθος, ό,τι κι αν ήταν είχε βγει στην πιο λυσσαλέα του μορφή.

Οι γλώσσες μας μπερδεύονταν, οι ανάσες μας γινόταν όλο και πιο μπάσες και γινόταν ένα με τη μουσική που ακουγόταν από το club, κάθε φορά που ανοιγόκλεινε η πόρτα.
Ήταν κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλο εκεί. Ή θα το κάναμε μέσα στον κόσμο, καταμεσής του δρόμου ή θα πηγαίναμε κάπου αλλού. Και το να συνέβαινε μέσα στο αυτοκίνητο δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, το αυτοκίνητο ήταν αυστηρά διθέσιο κι εκείνη δυο μέτρα. Εντάξει, 15 πόντους πιο κοντή! Εκτός κι αν τα τακούνια της έσκιζαν την κουκούλα και τα πόδια της έβγαιναν σαν... κεραίες τρόλεϊ.
Της το είπα και γέλασε, «πάμε», μου είπε, με την ανυπομονησία που καθοδηγείται από τον πόθο. Ή το πάθος.
- Πού θα πάμε, είπα σιγά, μέσα στο στόμα της.
«Όπου θες. Μόνο πάμε».

Την είχα γνωρίσει μέσα στο club, μας είχε κάνει τις συστάσεις ένας κοινός γνωστός.
Τα βλέμματά μας, από την πρώτη στιγμή που διασταυρώθηκαν, έλεγαν το ίδιο πράγμα.
Με την πρώτη ματιά που έριξα, ήξερα ότι μ’ αυτή τη γυναίκα θα κάναμε sex. Απόψε. Αυτή τη διαίσθηση δεν μπορείς να τη μεταφέρεις σε κανέναν. Τη νιώθεις μόνο εσύ. Και είσαι σίγουρος. Γιατί νιώθεις τον πόθο στα μάτια. Ή, μήπως, το πάθος;

Κηφισίας, η στροφή στο ΚΑΤ που πάντα μπαίνω με πολλά, πάντα οδηγώ εκεί με πάθος και πόθο μαζί, νιώθω όπως λίγο πριν από την κορύφωση του οργασμού. Στη στροφή εκείνη έρχεται πάνω μου, ακούω το φόρεμά της να γλιστράει στο δέρμα του καθίσματος, με φιλάει στο λαιμό «θα σε φάω, απόψε», μου ψιθυρίζει, δεν θα προλάβεις της απαντάω και κατεβάζω μία ταχύτητα, λες και πίστευα ότι έτσι θα φτάναμε πιο γρήγορα στο σπίτι της. Κίνηση δεν είχε, ξημερώματα ήταν, η Ερυθραία άρχισε να γεμίζει γαρδένια τη μύτη μου, «ευθεία, αριστερά, πρώτος δρόμος δεξιά», η φωνή της με καθοδηγεί και χάνεται καθώς με το δεξί μου χέρι αρχίζω να της σκίζω το καλσόν, να μαλάζω τα πόδια της που είχαν ανατριχιάσει μέχρι τον τελευταίο πόρο της. Παρκάρω, μπλιπ μπλιπ ο συναγερμός, σαν να μου λέει «απάνω της», το χέρι της τρέμει καθώς προσπαθεί να βάλει το κλειδί στην πόρτα, τη χαϊδεύω παντού, δεν βρίσκει την κλειδαρότρυπα, τη βρήκε, άνοιξε.
Η τσάντα της πέφτει στο πάτωμα μαζί με τα ρούχα της, σε μια άτυπη κόντρα με τη βαρύτητα. Το σπίτι της, ένα studio στην ουσία, είναι διακοσμημένο με πολύ γούστο και γενναίες αναλήψεις από κάποιον τραπεζικό λογαριασμό, αλλά και εντελώς αχούρι να ήταν, σιγά μη μ’ ένοιαζε.

Δεν θυμάμαι πώς έβγαλα τα ρούχα μου, μάλλον εκείνη τα έβγαλε, σε μια άτυπη κόντρα μεταξύ μας για το ποιος θα το κάνει πρώτος στον άλλο. Η ανάσα της είναι μια μίξη ευωδιάς από άρωμα - μάλλον Escada είναι - τσιγάρο και φράουλα Daiquiri, που δεν πρόλαβε να πιει ποτέ. Γιατί την πρόλαβα εγώ…
Με μια κίνηση μπαίνω μέσα της και το σώμα της συσπάται, λες και χιλιάδες γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια αγγίζουν το κορμί της. Ανάσες, τα δάχτυλά της γραπώνουν το σεντόνι κι άλλες ανάσες, πιο κοφτές, πιο γρήγορες, πιο γρήγορα, πιο δυνατά, κραυγές, οι σάρκες παράγουν ήχο όταν χτυπιούνται, σε θέλω τρελά, το κρεβάτι μπορεί και να σπάσει, ανάσες πνιχτές, ο ιδρώτας λούζει το σατέν σεντόνι, ψίθυροι, ακατάληπτα λόγια.

Φωνάζει πολύ δυνατά τώρα, προσπαθώ να καταλάβω αν τα 1025 BPM αλλάζουν το σφυγμό του ανθρώπου, αν μεταλλάσουν τα αιμοσφαίριά του.

Μπάνιο, τσιγάρο, χαμόγελα στο ημίφως, τα μάτια της γυναίκας έχουν άλλη γλύκα μετά το sex. Ερωτήσεις. Πολλές. «Πού μένεις, ποιος είσαι, τι κάνεις στη ζωή σου». Οι λεγόμενες και μετακρεβατιακές, βιογραφικές ερωτήσεις. Απαντάω. Χωρίς να υποψιάζομαι ότι σε λίγο θα έρθει και η κατηγορία «αναπάντεχη ερώτηση της βραδιάς».
«Πες μου λίγο…Αυτό που νιώσαμε απόψε…»
- Ναι;
Η φωνή μου είναι μπάσα, χαλαρή, αρχίζει να μου βγαίνει η κούραση της εβδομάδας. Ρωτάει ξανά, λες και δεν άκουσα ποτέ.
«Αυτό που νιώσαμε απόψε… Ήταν πάθος ή πόθος;».

Κατεβαίνω την Κηφισίας και έχω ανοίξει την κουκούλα, καπνίζω, το άρωμά της δε λέει να φύγει από το κόκπιτ. Την ερώτηση αν ήταν «πάθος ή πόθος», δεν την απάντησα εκείνο το βράδυ. Ίσως να το έκανα κάποιο άλλο. Όταν θα μπορούσα να της μιλήσω για τη διαφορά που μπορεί να κάνει ένα φωνήεν. Εκείνη τη στιγμή που περνούσα τη στροφή του ΚΑΤ - στην κάθοδο τώρα πια - είχα βρει την απάντηση σε μια άλλου τύπου ερώτηση, που μου είχε τεθεί λίγες μέρες πριν:
«Ξέρεις με τι μετριέται η αγάπη;».
- Mε όλα όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της…

61 σχόλια:

2Σx2 είπε...

Πάθος, πόθος. Ο πόθος μου φαίνεται πιο κατάλληλος. Είναι φωτιά. Το πάθος μπορεί να είναι και πόνος. Και το πάθος είναι μάλλον παράγωγο του πόθου. Τι σημασία έχει όμως τί από τα δύο ήταν η πιο σωστή περιγραφή; Το τρεμάμενο χέρι της, οι συσπάσεις της, η φωνή της έδωσαν τις απαντήσεις ξεφεύγοντας από τους λεξιλογικούς περιορισμούς.

Καλό Σαββατοκύριακο!

(1025 bpm; Κι αναρωτιέσαι ακόμα αν αλλάζει ο σφυγμός; 1025 το λεπτό! - μας έφτιαξες βραδιάτικα!)

Ανώνυμος είπε...

έχω κάνει τρία κρύα ντους κι ακόμη να συνέλθω.
Λυπήσου μας!!!!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

respect :-)

Siddhartha είπε...

Θα μείνω αρχικά στις 2 τελευταίες προτάσεις. Πόσο δίκιο έχεις. Πολλά κάνεις όταν είσαι ερωταυμένος, θυσιάζεις όμως όταν αγαπάς. Πόσο σόφρον είναι αυτό, είναι μια άλλη ιστορία...

Πάθος, πόθος, και αγάπη είναι ωραία να υπάρχουν. Το δύσκολο είναι να βάλεις το σεβασμό πάνω από αυτά. Και άμα το καταφέρεις, εκεί να δείς τι καταφέρνεις να απαρνιέσαι...

diva είπε...

Passion- Desire-Lust-Infatuation
Γιατί οι γυναίκες προσφέρουν πάντα το πρώτο, ποντάρουν στο δεύτερο , υποκύπτουν στο τρίτο ενώ ζητούν το τελευταίο;
Και γιατί οι άντρες επιτρέπουν να εννοείται το τελευταίο ενώ απλά υποκλίνονται στο τρίτο;(Υπάρχουν κι εξαιρέσεις υποψιάζομαι αλλά δεν μου βρίσκονται παραδείγματα αυτή τη στιγμή:-)
Έτσι είναι η ζωή. Γρήγορη όμορφη κι αναπάντεχη. Αρκεί να μην μπερδεύουμε τις ορμόνες με τις ανάγκες μας. Και να μην υποτιμούμε την μαγική νανοστιγμή της χημικής αντίδρασης του έρωτα. Ένα μπαμ δεν φέρνει τον έρωτα. Συνήθως αυτός έρχεται όταν νοιώσεις λιγότερος μετά και χωρίς την παρουσία..(πρωί πρωί γίνομαι πολύ φιλοσοφημένη, πρέπει να το προσέξω αυτό:-)αλλιώς θα πρέπει να σου το καταλογίσω και να μου απαγορεύσω την είσοδο στο blog μέχρι νεωτέρας:-)

Σπύρος είπε...

"Πάθος και πόθος" είναι το ίδιο νόμισμα με 2 όψεις η οποίες αλλάζουν ρόλους και διαδέχονται η μία την άλλη συνέχεια.

aniaris είπε...

Ήθελα να πω όχι, αλλά μετά από αρκετή ώρα πάνω απ'το πληκτρολόγιο, εκνευρίστηκα και δεν μπορώ να το πω. Γιατί αν διαφωνούσα με την τελευταία σου πρόταση θα ήταν από αντίδραση. Πφ!Άσε με,δεν ξέρω.

an205 είπε...

Τα τρία καλύτερα πράγματα στον κόσμο:
ένα ποτό πριν κι ένα τσιγάρο μετά!!

ci είπε...

Ο πόθος όσο έντονος και να είναι, μπορεί να ξεδιψάσει σε μια στιγμή.
Το πάθος όμως?
"παθιασμένος με την ζωή, την μουσική, τον έρωτα"
και βέβαια, the passion of lovers.

Ανώνυμος είπε...

είχες δεν είχες μας το έφτιαξες το Σαββατοκύριακο πάλι. Τι να απαντήσω εγώ τώρα και τι να πω. Μήπως θέτεις προς συζήτηση ένα και μόνο θέμα; Από πού να αρχίσω; Στο έχω ξαναπεί. Είσαι ποταμός, αγόρι μου. Μπράβο!!!!!!!!

lll είπε...

Αλήθεια τι σημασία έχει; Η ουσία είναι στη στιγμή. Αλλά όχι στη στιγμή ως μονάδα μέτρησης του χρόνου. Στη στιγμή ως κύριο συστατικό της συνταγής για το πως χτίζουμε τις αναμνήσεις μας. Άλλωστε οι αναμνήσεις είναι η μοναδική πραγματική περιουσία μας.

Αν το σκεφτόμουν λίγο πιο απλοϊκά ή πρακτικά θα έλεγα ότι αν ήταν πάθος ,"ΠΑΘΟΣ" σήμερα ο ήρωας της ιστορίας θα ήταν στην αντιπροσωπεία του ακριβού διθέσιου κάνοντας ερωτήσεις "πόσο θα στοιχίσει; με την τοποθέτηση; πότε θα είναι έτοιμο;".

Ο πόθος είναι λίγο πιο κινηματογραφικός. Λίγο πιο βιντεοκλιπάτος, πιο αφηγηματικός.

Αλλά πάλι αν με ρωτήσεις αύριο μπορεί να σου πω ακριβως το αντίθετο.


copy-paste :
«Ξέρεις με τι μετριέται η αγάπη;».
- Mε όλα όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της

τζζζζζζζζιζζζ...


Υ.Γ. Αχ ρε μάνα!!! δέκα πόντους παραπάνω δεν μπορούσες να μου δώσεις;;;;;;;;;

Ανώνυμος είπε...

Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα αυτοτελές επεισόδιο σειράς στην τηλεόραση, όπου ο ήρωας, ένας τύπος σαν κι εσένα, περιπλανιέται στην πόλη, μπλέκει σε καταστάσεις και θέτει προβληματισμούς. Θα είχ χτυπήσει κόκκινο η τηλεθέαση γιατι θα τα ειχε ολα. γρήγορα cars, ωραίες παρουσιες, δόσεις από σεχ αλλα και συναίσθημα
ειμαι πολυ περηφανος για σενα φίλε μου. Σε αφήνω τώρα πάω να κλάψω από συγ΄κίνιση -:)

κανά μπάσκετ πότε θα πάμε;

Specter είπε...

Οταν το σώμα διψάει, πόθος, πάθος ένταση και πολλά άλλα, όλα μαζί συμπράτουν για να σβήσουν τη δίψα. Το αποτέλεσμα υπερνικάει το κίνητρο, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι ένα ξεδίψασμα :)

Tf είπε...

Πάθος μπορεί να είναι ένα βάσανο, μια περιπέτεια, ένα μαρτύριο, μια λαχτάρα για κάτι.Μπορεί να σε κρατήσει πιστό σ'ένα στόχο για τον οποίο βιώνεις μια κατάσταση που κανονικά δε θα άντεχες.
Πόθος είναι μια,όχι απλή αλλά, έντονη επιθυμία για κάτι που λαχταράς. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να είναι κρυφό ή ανεκπλήρωτο. Υπάρχει πιθανότητα να σε οδηγήσει σε πράξεις που ούτε εσύ ο ίδιος θα πίστευες ότι έκανες.

Πιστεύω ότι ήταν και τα δύο... Πόθος για sex μαζί της και στη συνέχεια sex με πάθος.

Συμφωνώ στη τελευταία ερωταπόκριση.

Pan είπε...

Δεν νομίζω να έχει - τελικά -ιδιαίτερη σημασία...Το 'τελικό αποτέλεσμα' μετράει!

Ανώνυμος είπε...

αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι ΤΩΡΑ
lolllllllllllllllllllllll

MTdoggie είπε...

η διαφορα τους νομιζω βρισκεται στη διαρκεια. το παθος μπορει να κρατησει και μια ολοκληρη ζωη, αλλα ο ποθος ειναι στιγμιαιος. τωρα αν εχει καποιος παθος για ποθο.....το σιγουρο ειναι οτι θα ζησει μια πολυ εντονη ζωη!

Αθανασία είπε...

Η αγαπη μετριεται με ο,τι μπορεις να απαρνηθεις για χαρη της....Α ρε Σπυρο.....
Χρονια τωρα αγαπω,ποτε δεν μπορεσα να το πω με τοσο λιγα λογια....

Cle Petridou είπε...

Φανταστικό σεξ Σπύρο. Άσε που είχε και δυο τσιγάρα για τους αλιείς γόπας των κειμένων σου.

Καλή σου νύχτα και πάντα τέτοια

Ανώνυμος είπε...

με γέμισες με μπόλικες εικόνες που είχαν απ' όλα. Με ΄γέμισες και με σκέψεις που ακόμα δεν έχω βρει απαντήσεις
καληνύχτα

kelly alamanou είπε...

Αμαν! αμάν! Τι κείμενο τούτο παναγιά μου! Μπα παναθεμάσε! Τι μου θύμησες...
Γράφεις Ωραία και ζωντανά πολύ ζωντανά..
Πόθος η πάθος;
Πόθος από το ποθώ. ΠΟθώ κάτι που βλεπω μπροστά μου και μ'αρέσει και το θέλω.αν πάψει όμως να είναι μ΄΄εσα στο οπτικό μου πεδίο θα συνεχίζω να το ποθώ;
Πάθος από το παθιάζομαι. Εδώ το οπτικό πεδίο δεν πάιζει κανένα ρόλο.εδώ είναι στο νου που συμβαίνει το πράγμα,ένα κλικ στι εγκέφαλο και παθιάζεσαι με κάτι για μεγάλο η μικρό χρονικό διάστημα..
Αυτά μου έκατσαν σαν απάντηση αυτή τη στιγμή.
Οποτε η απάντηση στο ερώτημα εξαρτάται απο το τι συνέχεια είχε (αν είχε) η συνάντηση αυτή

tzotza είπε...

νομιζω πως σε αρχικο σημειο και τα δυο πανε χερι-χερι..(αφου εχει γινει το first 'click' between two people)..οταν ποθεις το αισθανασαι αυτο με παθος..και με το παθος δειχνεις ποσο ποθεις αυτο το κατι..νομιζω σπυρο πως η μονη διαφορα τους ειναι το δευτερο γραμμα και στις δυο λεξεις και αν τα ανταλλαξεις αυτα τα δυο γραμματα ,παλι τις ιδιες δυο λεξεις βγαινουνε αρα..enjoy it while you can and as long as it lasts!!!

Paranoia είπε...

Αυτό το κατ' ευθείαν με "χάλασε", τουλάχιστον μετά απ' αυτό περίμενα άλλη συνέχεια, τεσπα, ο πόθος είναι γι αυτό ο μόνος υπεύθυνος.
θέλω να σε ρωτήσω, κι αν θέλεις απαντάς : 1)πως ένιωσες μετά, αμέσως μετά
2) πως ένιωσες πολύ αργότερα κατεβαίνοντας την Κηφισίας
3) θα την ξαναδείς (εννοώ αν θέλεις ή ξενέρωσες?)

Epikouros είπε...

Τώρα, έπρεπε να το διαβάσω αυτό Σάββατο βράδυ, 2:30;;;; Πάω να πάρω τους δρόμους (μετά το ΚΑΤ πού στρίβουμε είπες;)

Ανώνυμος είπε...

Καθόμουν και το σκεφτόμουν ώρα...Πάθος ή πόθος...? Τί είναι αυτό που διαχωρίζει το πάθος από τον πόθο?Μήπως είναι αλληλένδετα?Μήπως ο πόθος είναι κάτι στιγμιαίο αλλά το πάθος κάτι που δε σβήνει από τη μια στιγμή στην άλλη?Ο μόνος τρόπος για να της απαντήσεις είναι να αφήσεις τις μέρες να περάσουν.Άραγε θα τη σκέφτεσαι ακόμα?Νομίζω πως ναι...

Sardonian είπε...

πωωωωω βαλτός είσαι κι εσύ;-(

Ανώνυμος είπε...

λένε για σένα οι όμορφες που ζήσατε μαζί, πως είσαι ένα αδιόρθωτο, ρεμάλι τελειωμένο...

ελπίζω να είσαι περήφανος που ερέθισες την μπλογκόσφαιρα
Αι να χαθείς, πια!
κι άει να χαθείς που με άφησες και ανημέρωτο μουσικά. Έχουν βγει νέα πράγματα και δεν μου τα έχεις κόψει MP3

πέρνα από την εφημερίδα μια βόλτα. Υπάρχει θέμα σου λέω...

anthrakoryxos είπε...

Νομίζω ότι υπάρχει και μια (τουλάχιστον) διαφορά.
Το πάθος συνήθως υφίσταται, σε συνύπαρξη με το αντικείμενό (υποκείμενο) του.
Για τον πόθο, δεν είναι πάντα απαραίτητο.

Sissi Soko είπε...

Σας ευχαριστώ όλους σας. Διαβάζοντας όλα τα σχόλια, πάλι κάτι έμαθα...
Ο έρωτας είναι πάθος.
Το σεξ είναι πόθος.

Ανώνυμος είπε...

α, ρε Σπύρο. είμαι τόσα χρόνια στις σχέσεις, στους έρωτες και στα κρεβάτια και πρώτη φορά, με μία και μόνη ερώτηση όλα τακτοποιήθηκαν στο μυαλό μου χωρίς να κουραστώ καθόλου
«Ξέρεις με τι μετριέται η αγάπη;».
- Mε όλα όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της…
Σε ευχαριστώ θερμά. Πλέον το βλέπω αλλιώς

Aggelos Spyrou είπε...

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ πόθου και πάθους. Ταυτίζονται.

Πόθος απλά λέγεται το μισό του πάθους. Πάθος είναι το άλλο μισό του πόθου.

Αγάπη είναι αυτό που μένει όταν περάσουν...

Ανώνυμος είπε...

δύσκολη ερώτηση .
και δεν σε ξέρει καλά- καλά ακόμη .
μήπως ήταν στημένη ερώτηση;
τα μοντέλα ρωτάνε άλλα πράγματα.
μαλλον επηρεάζεται από "ποιήτρια" φίλη της με στρωτό παπούτσι και μαυρο μακρύ φόρεμα .
:)

Paranoia είπε...

Μ'έβαλες σε πειρασμό....

Vsls είπε...

Πόθος, γιατί το πάθος θέλει περισσότερο χρόνο για να αναπτυχθεί
ή
Πάθος, είναι τόσο άμεσο και γρήγορο που δεν προλαβαίνεις να φτάσεις στον πόθο.
Τελικά δε ξέρω, αλλά ήθελα αυτό το καιρό να γράψω κάτι παρόμοιο, σκηνοθετική αφήγηση όπως πρέπει!

industrialdaisies είπε...

Οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους, κυρίως, γιατί κάνουν άλλες ερωτήσεις στον εαυτό τους και δίνουν διαφορετικές απαντήσεις στις ερωτήσεις των άλλων...

Στην ερώτηση για το πάθος και τον πόθο εσύ απαντάς για το τι είναι αγάπη... Αυτό από μόνο του λέει πολλά...

Καλησπέρα! :)

Ανώνυμος είπε...

συνδύασες πολλά πράγματα σε αυτό το κείμενο με ωραία διήγηση λεπτομέρειες που εξαπτουν τη φαντασία.
Είχε και γέλιο. η κατηγορία «αναπάντεχη ερώτηση της βραδιάς» ήταν απίστευτη!!!!!!!
Είδες; Αν και one night stand πάντα έχει μια τέτοια ερώτηση από αυτή την κατηγορία. Μου έφτιαξες την Κυριακή, που σήμερα είναι μουτζούφλα, όπως κι εγώ....

Unknown είπε...

Πρέπει να έχω ξεπεράσει τις 2.000 λέξεις μέχρι αύριο το πρωί στις 10:00. Ο πρώτος που θα μου τα χώσει, αν δεν το έχω κάνει, θα είσαι εσύ!
Η ιστορία που διάβασα πίστεψα αρχικά ότι θα με κάνει να ξεχαστώ λίγο και να συνεχίσω το... συντακτικό μου καθήκον. Αμ δε!
Η τελευταία σου ατάκα είναι μία από τις αγαπημένες μου. Έτσι έφαγα πάνω από μία (και βάλε) ώρα για να ψάχνω πότε και που την χρησιμοποίησα. Ήμουν σίγουρος ότι από κάποιον την είχα δανειστεί και ότι σε κάποιο κείμενό μου την είχα χρησιμοποιήσει. Έψαχνα και έψαχνα. Έβγαλα κούτες με περιοδικά, ανακάτεψα αρχεία με καταλήξεις τύπου .doc, .txt κτλ, Τελικά θυμήθηκα...
Εν έτει 1998, ο πρώτος μου χωρισμός με την Νάνσυ είχε σημαδευτεί από αυτήν την ατάκα. Τότε μου είχε πει: "Η αγάπη μετριέται με ότι απαρνιέσαι για χάρη της. Ακόμη και αν είναι η ίδια η αγάπη". Μετέπειτα το βίωσα, ώστε να καταλάβω τελικώς, πως είναι αλήθεια. Σε ευχαριστώ που με έκανες να θυμηθώ μερικά πράγματα που o καιρός με έκανε να ξεχάσω. Έστω και μέσα από μία ιστορία με σεξ, τσιγάρο και γλιστερές στροφές με ανάποδη κλίση...

Μαριλένα είπε...

Εγώ πάλι με το διεστραμένο εντελώς πλέον μυαλό μου, περίμενα να 'ναι κάποια τρελή σεξοτέτοια, που μετά θα έβγαζε μαχαίρι ή νυστέρι και θα περνούσες δύσκολες ώρες.

Μάλλον πολλά θρίλερ έχω δει :D

o kairos είπε...

Η τελευταια φραση,ολα τα λεφτα.

manosantonaros είπε...

Σπύρο, μ'άρεσε πολύ η ακροβασία σου στο κείμενο... όμως άκου σύμπτωση τώρα... μόλις είχα γράψει το ποστ μου και μπήκα να σε διαβάσω... πωπωπωπω διαφωνώ αδελφέ μου... διαφωνώ με το αποτέλεσμα που φέρνει η ύπεροχη τελευταία φράση.
Και συ στην στροφή του ΚΑΤ ε;
Γάματα!
Πήγες ρεαλιστικά σε κάτι πολύ τρυφερό και βέβαια συμφώνησαν μαζί σου...
ομως σκέψου το...
σκέψου το που σου λέω...
Καλη εβδομάδα...

Ανώνυμος είπε...

ποτέ δεν είχα σκεφτεί τη διαφορά που μπορεί να κάνει ένα φωνήεν. Ίσως γι' αυτό τα μπέρδευα σε όλες τις σχέσεις που έκανα και δεν μπορούσα να αντιληφθώ τις προθέσεις που είχαν οι άλλοι για μένα
καλήμερα!

Φράνσις είπε...

Τι θα γίνει ρε αηδόνι, εκει που νομίζουμε πως έχουμε δαμασει το "θηρίο" μου΄ρχεσαι εσυ με τις αυτοκινητικές και στουντιακές περιγραφές και μας κανεις κουρέλια; Ε; θα σε σκοτώσω και θα τι θα κανω μετα...
Ο πόθος είναι το φυτιλακι του παθους... σε καλυψα;
μακαι tweety μου( αθ σε κανονίσω με το επόμενο ποστ που θ' ανεβασω σε λίγο...)

Ανώνυμος είπε...

μετακρεβατιακές, βιογραφικές ερωτήσεις?
lolllllllllllllllll

πάντα λάτρευα τους τίτλους που έβαζες.
Καλη εβδομάδα με πολλή δύναμη σου εύχομαι, αγόρι μου

Sardonian είπε...

αγόοοοοορι μου στολίιιιιιδι μου..άιντε να συνερχόμαστε..

BeBe είπε...

Πφφφφ..και εγώ έμεινα από λόγια. Θα συμφωνήσω με την aniaris. Με τί μετριέται...δεν μετριέται; Μετριέται. Από αντίδραση θα έγραφα κι εγώ όχι.
Με κάλυψες όμως πλήρως.
Τις καλημέρες μου!

Night's Knight είπε...

Άσε μας ρε Σπύρε πρωί - πρωί και δευτεριάτικα. Παίζει να ήταν και τα δύο; Δηλαδή πειράζει να ήταν και τα δύο; Γιατί πρέπει να είναι το ένα. Όφου. Άσε που φεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πούμε και τι ήταν. Αυτό ήταν.

Griz είπε...

μμμ μας προβλημάτισες! υποθέτω ότι δεν έχει σημασία αλλά και πάλι είναι τόσο κοντά οι δύο έννοιες..
ο μπαμπινιώτης δε βοηθάει?

άμα βρείτε απάντηση πείτε μου γιατί σοβαρά μπερδεύτηκα.. με όλους λίγο πολύ συμφωνώ.. [εντελώς μπλεγμένη είμαι!]

"Η αγάπη μετριέται με όλα όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της" ..έγραψε!

Πολύ ωραίο POst και πολύ ωραίο blog.

Griz είπε...

Ααα..!Και αυτό που έγραψες, ότι αυτήν την αίσθηση "θα κάνουμε sex τώρα",με την πρώτη ματιά τη νιώθεις εσύ και αυτή μόνο ..
τόσο μα τόσο σωστό..!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ 2σχ2: Ο πόθος είναι φωτιά. Και το πάθος, όμως…

@ σοφία: κανένα έλεος. no mercy, που λεν’ και στο χωριό μου!

@ νάντια: to you!

@ siddharta: Δύσκολο είναι να βάζεις το σεβασμό και την περηφάνια, γιατί όταν αγαπάς αυτά πάνε περίπατο, κάποιες φορές. pride, in the name of love…

@ vouts: πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, Ειρήνη μου. Πάντα, όμως…

@ lockheart: αρκεί το νόμισμα να μην είναι «κάλπικο»

@ aniaris: καλά, ντε, σ’ αφήνω!

@ an205: το αυτοκίνητο, όμως, δεν το έβαλες κάπου!

@ citronella: αντιστρέφω αυτό που έγραψες και το κάνω «lovers of passion»…

@ ελισάβετ: πώς τον λεν’ τον ποταμό;

@ εγώ είμαι αυτό: οι αναμνήσεις είναι η μοναδική περιουσία μας. Να σε ρωτήσω και αύριο, βέβαια, να είμαστε σίγουροι…

@ vrilissia city: άντε, κάνε την παραγωγή να αρχίσουμε γυρίσματα. Εγώ πήγα για μπάσκετ και κάτι πιτσιρικάδες μας έσκισαν…

@ specter: σβήνει ποτέ αυτή η δίψα;

@ tf: μάλλον ήταν και τα δύο…

@ pan: δεν έχεις κι άδικο!

@ ζωή: έχω να γράψω κάτι κείμενα, μωρέ!

@ mtdogie: κι αν κάποιος έχει πόθο για πάθος;

@ αθανασία: κι εμένα μου πήρε πάρα πολύ για να το βρω…

@ για την αρλέτα: πού είναι το αφιέρωμα; :)

@ ροδούλα: ένα κλικ στον εγκέφαλο είναι όλα…

@ tzotza: είναι μόνο αυτή η διαφορά τους;

@ paranoia: θα τη δω ξανά απόψε…

@ επίκουρος: πήγαινε στην Ερυθραία, θα σε οδηγήσει το άρωμά της…

@ ναστάζια: ναι…

@ σαρντο: βγαλτός είμαι… !!!

@ κωνσταντίνε: αν εννοείς τη νέα ξανθιά, είναι πολύ μπάζο, στο μυαλό εννοώ…

@ ανθρακωρύχος: σωστόν!

@ silvia: γιατί το σεξ δεν είναι πάθος;

@ νανά: μου πήρε πολύ καιρό να το βρω...

@ άγγελος σπύρου: συμπληρώνονται και ταυτίζονται. Χμ… δεν το είχα σκεφτεί έτσι;

@ thelastreal: αυτή ήταν νέο μοντέλο, πολύ εξελιγμένο. Απροσδόκητο…

@ paranoia: και δεν είναι ο Τελευταίος Πειρασμός που θα σε βάλω…

@ vsls: το θέμα είναι να γράψεις κάτι από εμπειρία, όχι στημένα. Θα έχει ενδιαφέρον, πάντως, ακόμη κι αυτό. Θα το περιμένω!

@ βιομηχανικές μαργαρίτες: λέει πολλά από μόνο του; Δεν ξέρω…

@ γιώτα βασιλείου: η αναπάντεχη ερώτηση της βραδιάς παίζει πάντα!

@ Littlefish: το θέμα είναι να μην ξεχνάς πράγματα που σου έγιναν μάθημα.
Υ.Γ.: Να μου έδινες και το κείμενο στην ώρα του καλά θα ήταν. Τεμπέλη! Πέσε για κάμψεις, πάρε 100 κι αν τελειώσεις πριν από μένα θα το γράψω εγώ!

@ μαριλένα: μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι!

@ Καιρός: α, ρε, Καιρέ μου. To the point, όπως πάντα!

@ Μάνος Αντώναρος: Το σκέφτομαι, Μάνο μου, συνέχεια. Δε φεύγει απ’ το μυαλό μου…

@ έλλη: ξεμπερδεύτηκες τώρα, ή θα αρχίσεις πάλι τα ίδια, τα παλιά; Φιλί

@ auburn: μη μ’ απειλείς εμένα!

@ ελίνα: τους καλύτερους τίτλους τους βάζει ο Καιρός…

@ sardo: σιμή μη συνέλθουμε…

@ night knight: ρε, Χρήστο, ηρέμησε. Σκέψου λιβάδια. Είσαι καλύτερα τώρα; :)

@ griz: o Μπαμπινιώτης βοηθάει στην ερμηνεία των λέξεων. Σ’ εμάς μένει να αποκωδικοποιήσουμε το συναίσθημα των λέξεων…

proserpina είπε...

Ουφ, εγώ πονοκεφάλιασα, δεν ξέρω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ μέχρι στιγμής είναι οτι το πάθος μου φαίνεται να έχει μεγαλύτερη διάρκεια απο τον πόθο...Επίσης το πάθος μου κάνει κάτι στο πιο διεστραμμένο, με την έννοια οτι είναι κάτι πιο δυνατό, που μπορεί να σε κάνει υποχείριό του πολύ πιο εύκολα απο τον πόθο, ο οποίος μου κάνει πιο αθώος...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

αθωώνεις τον πόθο, δηλαδή; Είστε σίγουρη, κυρία μάρτυς;
:)
Χωρίς πλάκα, αθώο είναι ότι θέλουμε να αθωώσουμε στη ζωή μας...

satya είπε...

Τελικά οι Δευτέρες έχουν πλάκα! Ερχεσαι στη δουλειά, είσαι ακόμα στον κόσμο του σαββατοκύριακου και αρνείσαι σθεναρά να δουλέψεις,λες να διαβάσεις κανενα blogακι να γουστάρεις και τσουπ! σε φέρνει ο δρόμος σε έναν περιγραφικό καταρράκτη που σου γυρνάει το μυαλουδάκι σε χρόνο dt!!
Ει ψιτ, κύριος, εγώ θα σε διαβάζω.... αλλά κόψε μου βαρέα και ανθυγιεινά γιατί το πρώτο ποστ σου που διάβασα ήταν λίγο... της αναστάτωσης!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

έγινε! θα σου κόβω ένσημα... ανθρακωρύχου...
καλώς ήρθες!

Σοφία είπε...

Πόθος, γιατί το πάθος είναι πιο μακροχρόνιο (χρειάζεσαι τουλάχιστον 2 ραντεβού).

Specter είπε...

Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ σοφία: δύο ραντεβού; Πολλά δεν είναι; :) καλώς ήρθες!

@ specter: ...βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού...

Kwlogria είπε...

Πω ρε πούστη, έχω γεράσει:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

όχι μόνο έχεις γεράσει, αλλά είσαι και κωλόγρια!
:)

Lorelei Am Rhein είπε...

Ό,τι πιο αισθησιακό και ξεσηκωτικό έχω διαβάσει τελευταία!
Και πάνω που είπαμε να γίνουμε "καλά παιδιά"!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

ποτέ καλά παιδιά! Ποτέ, όμως...

Kleon Gelastos είπε...

Ω! ΚΙ ΕΓΩ!

(στη Ντόρα)

Μ' αγαπάει-και το ξέρω-ο καλός μου.
Το διαβάζω στη ματιά του τη θολή
όταν όμορφος σαν ζώο στέκει μπρος μου
λίγο πριν μου ξεριζώσει το φιλί,

Μ' αγαπάει ο καλός μου-και το ξέρω-
το διαβάζω στου κορμιού του τη φωτιά
σα με κόβει σαν το στάχυ μες στο θέρο
σα με καίει όπως κλαδάκι η πυρκαγιά.

Μ΄ αγαπάει ο καλός μου δίχως άλλο'
αν σηκώσω τη φουστίτσα μου ψηλά
κάτι ανάμεσα στα πόδια του μεγάλο
με ορμή το παντελόνι του ζουλά.

Κι αν το μπούστο μου λιγάκι ξεκουμπώσω
πρέπει πρώτα δυο φορές να το σκεφτώ
αν δε θέλω πριν την κίνηση τελειώσω
από κάτω απ' τον καλό μου να βρεθώ.

Σας το είπα-ο καλός μου μ' αγαπάει'
μα κι εμένα-και ας είμ' εγώ μικρό
α! κι εμένα ίδιο νέκταρ με μεθάει
α! κι εγώ ίδια πολύ τον αγαπώ.

Γιώργης Χολιαστός