Σήμερα είναι όλα αλλιώς…

…μπορεί να είναι Δευτέρα, μπορεί να βρέχει, αλλά Τσαγκαροδευτέρα δεν μπορεί να είναι, αφού οι περισσότεροι καθόμαστε λόγω της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, βοήθειά μας.
(Εντάξει, κατά βάθος, κουλή μέρα είναι, κάποιοι δουλεύουν και οι υπόλοιποι κάθονται).

Με ξύπνησε η βροχή σήμερα που μαστίγωνε τα τζάμια στο δωμάτιό μου. Σηκώθηκα, έκανα ντους, έφτιαξα έναν διπλό ελληνικό, άναψα τσιγάρο (το πόσα έχω ανάψει από τότε που ξεκίνησε αυτό το μπλογκ, μόνο η Για την Αρλέτα ξέρει και τα έχει ψάξει στα τασάκια μου με πολλή μεγάλη αγάπη και γι’ αυτό την αγαπάω περισσότερο!).
Έβαλα να παίζει το «jazz ballads» του Armstrong και κάθισα στο γραφείο μπροστά στην μπαλκονόπορτα.

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Καθώς ακούω το «On the sunny side of the street» και η τρομπέτα του Louis παίζει βραχνά και έξω βρέχει - ενώ, ταυτόχρονα, «παίζει» και τρελή μαυρίλα - σκέφτομαι ότι είναι πολύ εύκολο να σε πάρει από κάτω κάτι που σου συμβαίνει και είναι εξίσου εύκολο να το δεις αισιόδοξα.
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, το κλικ, που λέμε, για να συμβεί αυτό;

Cut
Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι η Ε. «Καλημέρα», μου λέει γουργουρίζοντας, «βρέχει σήμερα», αφήνοντας να εννοηθεί ή ενθυμηθεί καλύτερα, ότι την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί και έβρεχε, μας είχε... συμβεί κάτω από ένα υπόστεγο στην Κεφαλλονιά.
(Δηλαδή εκείνη ήταν κάτω από το υπόστεγο, εγώ ήμουν απέξω και παραλίγο να πάθω βρογχοπνευμονία. Τώρα και μόνο που το σκέφτομαι… φτερνίζομαι!)
Κλείνω γρήγορα, «έχω δουλειά, θα σε πάρω εγώ», της λέω.

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Ρουφηξιά καφέ, τζούρα τσιγάρο, τα δαχτυλίδια του καπνού φτιάχνουν μαγικές εξισώσεις με τη βροχή που πέφτει στην μπαλκονόπορτα.
Είναι όπως τότε. Νέα Ορλεάνη, Νοέμβριος του 1997.
Την είχα ακολουθήσει μέχρι εκεί για να τη δω για μια και μόνο ώρα. Και να αγοράσω μια τρομπέτα Selmer «Chorus 80J». Τι μπορείς να προλάβεις να κάνεις μέσα σε μια ώρα; Τι προλαβαίνεις να πεις; Πόσο καλά μπορείς να σκεφτείς σε μια ώρα, πώς μπορείς να πεις μια και μόνο κουβέντα που αφορά μια ολόκληρη ζωή; Τι μπορείς να αφήσεις πίσω για να μείνεις για πάντα σε μια άλλη χώρα; Τι μπορείς να θυσιάσεις; Και τι είναι αυτό που σε έκανε, τελικά, να αλλάξεις γνώμη και να πεις «όχι»;
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, το κλικ, που λέμε, για να συμβεί αυτό;
Ποιο είναι το μυστικό για να βρεθείς από το ένα πεζοδρόμιο της ζωής στο άλλο; Ποιες διεργασίες γίνονται στο μυαλό για να βρεθείς στη συγκεκριμένη side of the street?

Οι τελευταίες νότες από το «On the sunny side of the street», που διαρκεί 6:49΄΄ και που το έχω βάλει να παίζει στο repeat, κάνουν fade out.
Grab your coat and get your hat
Leave your worries on the doorstep
Life can be so sweet
On the sunny side of the street…

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Πιο καλά. Καθώς σβήνω το τσιγάρο μου, θυμάμαι μια πολλή μεγάλη ατάκα που θα έπρεπε να πω τότε, ως απάντηση στην ερώτηση «γιατί δε μένεις μαζί μου, εδώ;».
«Το κεφάλι μας είναι στρογγυλό για να επιτρέπει στις σκέψεις μας να αλλάζουν κατεύθυνση…»
Francis Picabia

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στη βροχή…