28.5.07

Σήμερα είναι όλα αλλιώς…

…μπορεί να είναι Δευτέρα, μπορεί να βρέχει, αλλά Τσαγκαροδευτέρα δεν μπορεί να είναι, αφού οι περισσότεροι καθόμαστε λόγω της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, βοήθειά μας.
(Εντάξει, κατά βάθος, κουλή μέρα είναι, κάποιοι δουλεύουν και οι υπόλοιποι κάθονται).

Με ξύπνησε η βροχή σήμερα που μαστίγωνε τα τζάμια στο δωμάτιό μου. Σηκώθηκα, έκανα ντους, έφτιαξα έναν διπλό ελληνικό, άναψα τσιγάρο (το πόσα έχω ανάψει από τότε που ξεκίνησε αυτό το μπλογκ, μόνο η Για την Αρλέτα ξέρει και τα έχει ψάξει στα τασάκια μου με πολλή μεγάλη αγάπη και γι’ αυτό την αγαπάω περισσότερο!).
Έβαλα να παίζει το «jazz ballads» του Armstrong και κάθισα στο γραφείο μπροστά στην μπαλκονόπορτα.

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Καθώς ακούω το «On the sunny side of the street» και η τρομπέτα του Louis παίζει βραχνά και έξω βρέχει - ενώ, ταυτόχρονα, «παίζει» και τρελή μαυρίλα - σκέφτομαι ότι είναι πολύ εύκολο να σε πάρει από κάτω κάτι που σου συμβαίνει και είναι εξίσου εύκολο να το δεις αισιόδοξα.
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, το κλικ, που λέμε, για να συμβεί αυτό;

Cut
Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι η Ε. «Καλημέρα», μου λέει γουργουρίζοντας, «βρέχει σήμερα», αφήνοντας να εννοηθεί ή ενθυμηθεί καλύτερα, ότι την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί και έβρεχε, μας είχε... συμβεί κάτω από ένα υπόστεγο στην Κεφαλλονιά.
(Δηλαδή εκείνη ήταν κάτω από το υπόστεγο, εγώ ήμουν απέξω και παραλίγο να πάθω βρογχοπνευμονία. Τώρα και μόνο που το σκέφτομαι… φτερνίζομαι!)
Κλείνω γρήγορα, «έχω δουλειά, θα σε πάρω εγώ», της λέω.

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Ρουφηξιά καφέ, τζούρα τσιγάρο, τα δαχτυλίδια του καπνού φτιάχνουν μαγικές εξισώσεις με τη βροχή που πέφτει στην μπαλκονόπορτα.
Είναι όπως τότε. Νέα Ορλεάνη, Νοέμβριος του 1997.
Την είχα ακολουθήσει μέχρι εκεί για να τη δω για μια και μόνο ώρα. Και να αγοράσω μια τρομπέτα Selmer «Chorus 80J». Τι μπορείς να προλάβεις να κάνεις μέσα σε μια ώρα; Τι προλαβαίνεις να πεις; Πόσο καλά μπορείς να σκεφτείς σε μια ώρα, πώς μπορείς να πεις μια και μόνο κουβέντα που αφορά μια ολόκληρη ζωή; Τι μπορείς να αφήσεις πίσω για να μείνεις για πάντα σε μια άλλη χώρα; Τι μπορείς να θυσιάσεις; Και τι είναι αυτό που σε έκανε, τελικά, να αλλάξεις γνώμη και να πεις «όχι»;
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, το κλικ, που λέμε, για να συμβεί αυτό;
Ποιο είναι το μυστικό για να βρεθείς από το ένα πεζοδρόμιο της ζωής στο άλλο; Ποιες διεργασίες γίνονται στο μυαλό για να βρεθείς στη συγκεκριμένη side of the street?

Οι τελευταίες νότες από το «On the sunny side of the street», που διαρκεί 6:49΄΄ και που το έχω βάλει να παίζει στο repeat, κάνουν fade out.
Grab your coat and get your hat
Leave your worries on the doorstep
Life can be so sweet
On the sunny side of the street…

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Πιο καλά. Καθώς σβήνω το τσιγάρο μου, θυμάμαι μια πολλή μεγάλη ατάκα που θα έπρεπε να πω τότε, ως απάντηση στην ερώτηση «γιατί δε μένεις μαζί μου, εδώ;».
«Το κεφάλι μας είναι στρογγυλό για να επιτρέπει στις σκέψεις μας να αλλάζουν κατεύθυνση…»
Francis Picabia

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στη βροχή…

61 σχόλια:

Jane E. είπε...

Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του... περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.

Κάποιοι του ταίριαζαν... αλλά δε μπορούσαν να κυλήσουν.

Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.

Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.

Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε.

Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.

Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο... και το άφησε εκεί.

Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.
Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.

Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.

Ήρθαν κι άλλοι.

Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.

Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.

Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό...

Άδικος κόπος...

Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.

Ξαφνικά...

Το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει...

Και να μεγαλώνει!

"Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις"

"Ούτε κι εγώ το ήξερα" είπε το Κομμάτι-που-λείπει.

"Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει..." είπε κι έφυγε...

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.

"Τι θέλεις από μένα?" ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.

"Τίποτα".

"Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω?"

"Τίποτα".

"Ποιος είσαι?" ρώτησε το
Κομμάτι-που-λείπει

"Είμαι το Μεγάλο Ο" είπε το Μεγάλο Ο.

"Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ", είπε το Κομμάτι-που-λείπει, "Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει?"

"Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι", είπε το Μεγάλο Ο, "Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις..."

"Κρίμα..." είπε το Κομμάτι-που-λείπει, "ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου..."

"Δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου", είπε το Μεγάλο Ο, "Αλλά ίσως μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου"

"Μόνο μου? ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".

"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ?" ρώτησε το Μεγάλο Ο.

"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές", είπε το Κομμάτι-που-λείπει, "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"

"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο. "Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα".

Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.

Για πολύ καιρό απλώς καθόταν...

Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία...

... Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.

Μετά, σήκω-τράβα-πέσε, άρχισε να προχωράει...

Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν...

Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε... και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει... και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται...

και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται...

και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει...

Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.

Κυλούσε!

(The missing piece , Shel Silverstein)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

ό,τι κυλάει δεν "χορταριάζει"...
πολύ σωστά!
καλησπέρες!

μαριάννα είπε...

Είσαι κι εσύ... ωχ αμάν αμάν!!! Πολύ πάθος στη ζωή σου! Πολύ μου αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι! Για μια ώρα βρε θηρίο Ν. Ορλεάνη ε; Αλλά το στρογγυλό κεφάλι, στρογγυλό! Δε θα σου πω πως δε χαίρομαι... γιατί αν ήταν τετράγωνο, δε θα σε είχαμε τώρα εδώ να σε διαβάζουμε!
Κι εδώ βρέχει 5 μέρες ασταμάτητα. Μου αρέσει όμως η βροχή. Μου φέρνει διάθεση για δημιουργία και άλλα...

ci είπε...

home is where the heart is..

Tf είπε...

Βροχή

Sometimes
"...I wanna wake up with the rain fallin' on a tin roof, while I'm safe there in your arms..." (Norah Jones - Come away with me)

but then I realize that
"...this is the mystery of the quotient. Upon us all a little rain must fall." (Led Zeppelin - The Rain Song)

Ανώνυμος είπε...

κι εγώ την ίδια αίσθηση έχω Σπυράκο. Οτι σήμερα είναι όλα αλλιώς

elafini είπε...

τελικά η βροχή μας κάνει (κάποιους γιατί άλλοι μελαγχολούν) πιο δημιουργικούς..από το πρωί γράφω μουσική..και μου θύμισες και κάτι..σε ένα αγρόκτημα στη Γαλλία αρχίζει και ψιχαλίζει..ένα ζευγάρι χώνεται κάτω από ένα υπόστεγο προσπαθώντας να προφυλαχτεί από τη βροχή, η οποία στη συνέχεια θεριεύει, μεταλάσσεται σε καταιγίδα, μέχρι να ηρεμήσει πάλι..Φρειδερίκος Σοπέν και Γεωργία Σάνδη την περίοδο του μεγάλου τους έρωτα...το "πρελούδιο της βροχής"
(πάω να το ανεβάσω)

elafini είπε...

και δες σύμπτωση να γράψω κάτω ακριβώς από τη Γεωργία ;)

2Σx2 είπε...

Κοίτα να δεις τι επίδραση έχει η βροχή! Ο μεταμεσονύκτιος Σπύρος ποστάρει μέρα μεσημερι! :)

Καπετάνισσα είπε...

Ωραίος!
Κι αλλιώτικος, άρα, επιμένω, ωραίος.
Ξέρεις πως ο τρόπος που κοιτάζουμε τα πράγματα τα χρωματίζει, δίνει πνοή στο περιεχόμενό τους.
Κι αυτός ο τρόπος είναι μίγμα από μπόλικο ένστικτο, φτυαριές πολλές συναίσθημα, άντε και λίγες ψιχάλες σκέψη.

Έτσι έγινε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, απλά.
Τόσο απλά, όπως βρέχει.

industrialdaisies είπε...

Κάθε μέρα είναι όλα αλλιώς...

Απλά, νομίζω, έχουμε καταλήξει να θεωρούμε διαφορετικό το σημείο όπου αντιλαμβανόμαστε αυτήν την ποικιλία. Αδυνατούμε να την βλέπουμε συνέχεια, την ονομάζουμε ρουτίνα... Μέχρι να μας εκδικηθεί και να γίνει ρουτίνα και τότε να δω ποια βροχή θα μας παρασύρει και θα μας ξεπλύνει από αυτή μας την κακή συνήθεια...

Καλημέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ ghteytria: Η βροχή μου φέρνει σκέψεις, άρα πάθος για δημιουργία. Με φαντάζεσαι με τετράγωνο κεφάλι; :)

@ Citronella: Όπου γης και πατρίς, από την άλλη!

Tf: Upon us all a little rain must fall…

@ Γεωργία: Μακάρι να συνεχίσουμε να έχουμε την ίδια αίσθηση! Μακάρι…

@ elafini: Κάποιους η βροχή τους κάνει sad. Τη Σάνδη(!) την έκανε χαρούμενη κι από sand – έρημη άμμος έζησε το "πρελούδιο της βροχής". Τρελή σύμπτωση να γράψεις κάτω από τη Γεωργία. Σοπέν, όμως, δεν έχουμε! ;)
έχουμε, όμως...

...2Σx2: Δεν έχει ξαναγίνει αυτό! τι κάνει μια βρόχα! :)

@ Καπετάνισσα: Έτσι έγινε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Συμφωνώ.
Τα σέβη μου!

@ industrialdaisies: κάθε μέρα θα είναι αλλιώς, αν εμείς θέλουμε να τη βλέπουμε έτσι! Τις καλησπέρες μου...

Ανώνυμος είπε...

Τώρα και μόνο που το σκέφτομαι… φτερνίζομαι! :)
lollllllllllllllllllllllll

Sardonian είπε...

Λοιπόν, στο ορκίζομαι, πρώτα ανέβασα ποστ κι ύστερα διάβασα το δικό σου. Λοιπόν στο λέω..βγες έξω από το μυαλό μου, θα φας κουκουτσιά..

vatraxokoritso είπε...

Υπάρχουν και οι μαλάκες όπως εγώ που δούλευαν, είμαι τόσο κουρασμένη που δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω αν θέλω να κοιμηθώ ή να λιποθυμήσω.
Εδώ ευτυχώς δεν βρέχει, έπιασε μια ξαφνική καταιγίδα αλλά ευτυχώς κράτησε ελάχιστα.
Τρίζουν τα κόκαλα μου από την υγρασία – δεν είναι υπερβολή.

Την χώρισες?
Αν ναι καλά της έκανες..
Αν σε χώρισε αυτή πάλι καλά της έκανες..
Χαχαχα!
Όταν είμαι τόσο πολύ κουρασμένη γίνομαι πολύ κακιά.

Ανώνυμος είπε...

τζαζ και βροχή, ο απόλυτος συνδυασμός

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ σαρντο: έγινε, Πινόκιο, σε πιστέψαμε :)

@ βατραχοκόριτσο: γέμισε μπανιέρα με άλατα - αιθέρια έλαια και ξεκουράσου, θα φύγει και το τρίξιμο στα κόκκαλα (θυμάσαι τον Αυλωνίτη σε μια ελληνική ταινία;)
Όταν λες "εδώ" δεν έβρεξε, πού αναφέρεσαι;

Τη χώρισα, οπότε, λες, καλά της έκανα ή αύριο που θα είσαι ξεκούραστη θα μου λες άλλα; :)
άντε, καλή ξεκούραση!

@ μαρία: είναι εξαιρετικός συνδυασμός. Αρκεί να μη δουλεύεις, έστω κι από το σπίτι!
καλησπέρες

seaina είπε...

Βροχή .. πηγή έμπευσης και κινητοποίησης ζωής!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

κινητοποίηση σκέψεων ζωής!
καλησπέρες!

o kairos είπε...

Και δεν τηνε φιλησες διαολ'εμπα μεσα σου στο υποστεγο τσι νησου;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Ωρέ και την εφίλησα και την εκορφολόγησα, μα τον Αι Γερασιμάκη...

Μαριλένα είπε...

Τη σιχάθηκα τη βροχή εντελώς πια!
Τσακώνομαι με τη μικρή μου κόρη που θελει να βάλει σορτς και να τρέχει χοροπηδώντας στο προαύλιο του σχολείου (α δημοτικού πάει), συμφιλιώθηκα με τα ξεμανίκωτα και τα πέδιλα της μεγάλης, αν και με βροχή (β λυκείου πάει), τίποτα δε στεγνώνει, οι γάτες μας μπερδεύτηκαν και γουργουρίζουν με το που ακουνε πλιτς πλατς απέξω, καλοκαίρι έρχεται βρεεεε!!
Μουχλιάσαμε πια!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

ηρέμησε, καλή μου, θα έρθουν καλύτερες μέρες, θα το δεις!
Την άλλη Παρασκευή έρχεται ο Ιούνιος!
(ελπίζω χωρίς χιόνι!)

kelly alamanou είπε...

Γιατί δεν μένεις μαζί μου εδώ;
Δέκα χρόνια μετά.. ξέρεις γιατί Σπύρο;
Και πόση σημασία έχει αυτό το διότι πιά;
Ρωτώ και αναρωτιέμαι ταυτόχρονα....

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

γιατί το κεφάλι μας είναι στρογγυλό, Ροδούλα μου...
Μου πήρε, βέβαια, 10 χρόνια για να το βρω.

Xνούδι είπε...

Έμεινες?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

έφυγα...

MariaDedoussi είπε...

Τη ζωή σου μπορείς να την αλλάξεις και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Να βρεθείς σε άλλες χώρες, να πεις το "ναι", να γίνεις άλλος. Το μυστικό είναι απλό: Είναι έρωτας που δεν σηκώνει "όχι" για απάντηση. Η αγάπη μπορεί να έλθει μετά, μπορεί και να μην έλθει. Για να φύγεις σημαίνει ότι δεν ήσουν ερωτευμένος. Κάποια μέρα θα σου πω πως γνώρισα τον άντρα μου...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

χάρη σε σένα, καλή μου, θυμήθηκα τη δικιά μου ιστορία. Βοήθησε και η βροχή και η jazz, βέβαια.
Θα περιμένω να μου πεις όποτε θες την ιστορία σου...
Τότε, ήμουν φουλ του ερωτευμένου. Απλώς δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις ζωής μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, όχι για να μην φέρω ακέραιο το βουνό της ευθύνης στους ώμους μου, αλλά για να μην πάρω στο λαιμό μου κι άλλους ανθρώπους.
Από την Αθήνα με αγάπη!

the muppet show girls είπε...

Εκατομμύρια σταλακτίτες σ' ουρανό χρυσή βροχή
και σταλαγμίτες κατ' εικόνα ομοιώματα πλανήτης Γη
Όλες αυτές οι στιγμές , σταγόνες μικρές
σταγόνες μιας μεγάλης βροχής ...

Π.

vatraxokoritso είπε...

Κοιμήθηκα ξύπνησα και θα ξανακοιμηθώ.. σε λίγο.
Επιμένω…. πως καλά της έκανες.
Τους λόγους θα στους γράψω άλλη φορά.
Βασικά έχει να κάνει με αυτό που σου γράφει πιο πάνω η Μαρία.
Στον έρωτα που μπόρεσες να πεις "όχι" δεν άξιζε το "ναι"...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Π. from muppet: μιας μεγάλης βροχής που φιλτράρει αναμνήσεις...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ βατραχοκόριτσο: τις μεγαλύτερες αποφάσεις της ζωής μας τις παίρνουμε σε ένα δευτερόλεπτο.
Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε ζυγίσει πολύ καλά την απόφασή μας, αλλά είναι κάτι αδιόρατο που μας κάνει να πούμε "ναι" ή "όχι". Κάτι λειτουργεί υποσυνείδητα.

Κοιμήσου, τώρα, μην τα σκέφτεσαι αυτά, έλα να σε σκεπάσω...

μαριάννα είπε...

Ο Σπύρος είναι Μοναδικός! Εκπληκτικός! Πρόσεξε Καιρέ και θαύμασε. Όπως το πάει θα δαμάσει και το Βατραχοκόριτσο!:)))
Αφού την έστειλε για αιθέρια έλαια που ήρθε μπαϊλντισμένο το κορίτσι από τη δουλειά, τη σκεπάζει τώρα τόσο γλυκά, που και να θέλει η κοπέλα να ξαναγρυπνήσει, είναι αδύνατον. Σπύρο σου βγάζω το καπέλο. Είσαι φαινόμενο. :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

έλα, κοιμήσου κι εσύ τώρα, θα μείνω εγώ ξύπνιος να σας προσέχω όλους...

vatraxokoritso είπε...

Σπύρο παλιότερα οι άνδρες μου πρότειναν ακριβώς το αντίθετο..
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ ή σου γεννάω πατρικά ένστικτα ή παραμεγάλωσα και ενδιαφέρεσαι για τα αρθριτικά μου..
Πάω να πιο το τίλιο και να πέσω για ύπνο.

Χαχαχαχα!

hliaxtida είπε...

Ας γινω η 37η λοιπον που "πετα" μαζί σου..
Καλως σε βρισκω και γω στη σελιδα σου.
Σ αρεσει η τζαζ απ οτι ειδα.
Και γω την αγαπω πολυ.
Φυσικα ακουω πολλα ειδη και τραγουδω πολλα ή (σχεδον τα παντα) με ιδιαιτερη προτιμηση στο λαΪκο) αλλα και την τζαζ την τιμω δεοντως!
Ολα καλα κι ολα ωραια χθες με τη βροχή..
Σημερα εχει ήλιο και ευχομαι να εχεις μια ομορφη μέρα.
Καλη σου μερα λοιπον.

Specter είπε...

Η διαχωριστική γραμμή είναι τόσο ελαστική που όταν την βρίσκεις έχει πάει αλλού η ριμάδα και άντε πάι από την αρχή...

unlearn... είπε...

...ύπουλη αυτή η διαχωριστική γραμμή...ύπουλο αλλά και γλυκό αυτό το κλικ όταν συμβαίνει.
Δεν βγάζεις άκρη με αυτά τα δύο νομίζω...όσο και αν προσπαθείς να τα εξηγήσεις, δε νομίζω οτι καταλήγεις ποτέ πουθενά.
Καλύτερα να τα ζούμε, να τα δεχόμαστε και να τα χαιρόμαστε όπως έρχονται αυτά τα κλικ.
Συνήθως μου δίνουν απίστευτη δύναμη και τα χαίρομαι...όταν συμβαίνει το αντίθετο προσπαθώ να το ζήσω και να το αφήσω να με αφήσει χωρίς πολλά σημάδια...

Σήμερα όμως είναι Τρίτη!Και μια όμορφη Τρίτη...λαλαλαααα!!!

Καλημέραααααααααα!!!!

:)

an205 είπε...

Εφιάλτης Active Member

Ξύπνησα κι ουρλιάζοντας βγήκα στη βροχή
χωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχή
από έναν εφιάλτη που τα τελευταία βράδια
μοιάζει με φως δυνατό μέσ' τα σκοτάδια.

Τέσσερις τοίχοι λεει και εγώ πεσμένος κάπου εκεί
παρά τον πόνο όμως δε μοιάζει αυτό με φυλακή
γλυκές σειρήνες και οι θόρυβοι γνωστοί
λίγο ψύχρα και οι τοίχοι να 'ναι υγροί.

Σφιχτά δεμένος και αίμα να χάνω
και σε μια οθόνη αναμμένη από πάνω
να μου περνάνε ό,τι σιχαίνομαι μπροστά μου
ν' ακούω γέλια απάντηση στα δάκρυά μου.
Κι οι σκιές ασπροντυμένες λεει κι αυτές
να 'ναι τριγύρω μου με ονόματα απ' το χθες
κι όχι να μου λένε δεν είμαστε οι τύψεις
είμαστε όλα αυτά που προσπαθείς καιρό να κρύψεις.
Και να γελάνε δυνατά μέσα στ' αφτιά μου
βαμμένες με το αίμα μου να στέκονται μπροστά μου
κι εγώ να θέλω να λυθώ και να πετάξω
και δυνατά να ουρλιάξω.

Κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μου
και στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μου
κι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκεί
και σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που 'χα πει.
Και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώρα
όχι δεν θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρα
το μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δω
χτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.
Όμως, τότε οι φωνές γίνονται λεει πιο δυνατές
και τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιές
το δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουν
κι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.

Χρώματα πολλά τριγύρω μου ν' αλλάζουν
παλιές μορφές να με τρομάζουν
ν' ακούω κλάματα λεει κάτω από τη γη
να θέλει λεει η ψυχή από το σώμα μου να βγει.

Να φύγει απ' τη φωτιά και αγκαλιά λεει με το φως
να ταξιδέψει όπου διαλέξει ο θεός
όμως αργεί λες και κάποιος τη κρατά
και τότε ουρλιάζω δυνατά.

tzotza είπε...

σπυρο,μου φαινεται πως μας επηρεασε και τους δυο μας πολυ η χθεσινη βροχουλα!!!!
ευτηχως που δεν μενουμε σε καποια χωρα που να βρεχει πολυ!!!φανταζεσαι τοτε τι θα γραφαμε??!!!
καλημερα!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vatraxokoritso: άστο, μη σηκώνεσαι, στο φτιάχνω και στο φέρνω εγώ στο κρεβάτι.
Χαχαχαχα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Hliaxtida: Και μένα μου αρέσουν τα μουσικά είδη που ανέφερες, μου αρέσει να τα μπλέκω γλυκά, το κάνω και όταν γράφω μουσική. Να ακούσεις τζαζ με μπουζούκι, να τρελαθείς!
Σήμερα έχει μια υπέρλαμπρη μέρα. Είναι καλός οιωνός που άφησες με ήλιο το πρώτο σου σχόλιο εδώ.
Καλώς ήρθες στις (πολύ) χαμηλές πτήσεις.
Καλημέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Specter: Η διαχωριστική γραμμή είναι φτιαγμένη από λάστιχο για να σου κάνει τα νεύρα ελαστικές κορδέλες… :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Unlearn: ύπουλη αυτή η διαχωριστική γραμμή, δε λες τίποτε! Αλλά αυτό είναι ζωή, αυτά σου δίνουν δύναμη. Σήμερα, όμως, είναι Τρίτη, μια όμορφη Τρίτη και εμένα – λόγω της χθεσινής αργίας – μου φαίνεται σα Δευτέρα
Καλημέρααα!!

:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

an205: χωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχή.
Σα λαβωμένο ξωτικό…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Tzotza: Νομίζω ότι αν έμενα σε κάποια χώρα που θα έβρεχε πολύ, θα είχα αυτοκτονήσει και θα είχα μπει στους κύκλους των καταραμένων ποιητών. χαχαχαχ
καλημέρα!!!

Φράνσις είπε...

Το βλεπω τριτη πρωί το ποστ σου αηδονακι μου, αλλα σου έχω πει τι ακριβως μου προξενει η βροχή.Θυμασαι; Σιγα μην θυμασαι...
καλημερουδια tweety.Θ΄ανεβασω σφαχτη σε λιγο. ετσι θελω να πιστευω δηλαδή...
χχχχχχχ

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

τι σου προξενεί η βροχή; τι σου προξενεί η βροχή; τι σου προξενεί η βροχή; Ναι, σε είδαμε και με τον καλό καιρό τι σου προξενεί. Άκου θα ανεβάσει σφάχτη...

κόσμος πολύς, με μια φωνή: Έλα, ρε Σπυράκο, ηρέμησε

Εντάξει, είμαι καλύτερα τώρα!
:)
καλημέρες!

όταν ανεβάσεις το σφάχτη, πες μου να φορέσω κράνος και πανοπλία!

Αλεξάνδρα είπε...

καλημέρα! θέλω μέρες να το γράψω. Το είχε πει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων σε μια συναυλία και το κράτησα:

Πέταξε όσο ψηλά μπορείς!
Τα ύψη δεν σκοτώνουν,
Τα Χαμηλοπετάγματα Πονάνε και Πληγώνουν...

Φράνσις είπε...

τον ανεβασα! Να φορέσεις την πανοπλία σου τη σιδερόφραχτη, αλλα ν' αφήσεις χώρο να περνανε τ φτερα σου, πως θα πεταξεις; εγώ τι πανοπλία να φορεσω , αναθεμα το κεφαλι μου που ακούω παλι το Love hurts; ε; σε φιλω αηδονάκι μου.

proserpina είπε...

Παααναιιιια μου, 51 σχόλια σε μια μέρα; :)

"Ποιο είναι το μυστικό για να βρεθείς από το ένα πεζοδρόμιο της ζωής στο άλλο; Ποιες διεργασίες γίνονται στο μυαλό για να βρεθείς στη συγκεκριμένη side of the street?" -> προηγουμένως μπορεί να έχουν γίνει άπειρες διεργασίες, σε ανύποποτο χρόνο, τείνω να καταλήξω όμως στο εξής: όταν έρθει εκείνη η στιγμή, δεν το σκέφτεσαι, ανοίγεις το βήμα, τσαααακ, και ωπ, να μαστε απέναντιιι

Leave your worries on the doorstep: αχ τί ωραίο!!! :):):):)

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς.
και δεν βρέχει, έχει ήλιο...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ auburn: να φορέσεις την πανοπλία των Incubus...
Απλά-απλούστατα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@proserpina: πώς το είπες; τσακ ωπ ή ωπ τσακ;
:) :) :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαργαρίτα: Εντάξει, το καταλάβαμε, πρέπει να άλλάξουμε το ποστ...
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: Τα Χαμηλοπετάγματα Πονάνε και Πληγώνουν...

Λες, ως πιλότος των (πολύ) χαμηλών πτήσεων, να μην το ξέρω. Έχω "γκρεμοτσακιστεί" πολλάκις...

Τις καλησπέρες μου!

Cle Petridou είπε...

Αχ... τόσα τσιγάρα πήγαν χαμένα.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

τώρα θα κάνεις το τρίτο μέρος του αφιερώματος, κορίτσι μου!

panos είπε...

Φίλε Σπύρο για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια με βρήκε η βροχή στην παραλία στις Σπέτσες. Βροχή και άρωμα γης..Πρωτόγονα συναισθήματα..απλότητα..ανανέωση...

Φιλικά

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

θεός είσαι, συνάδελφε. καλά να περνάς!