30.5.07

Evidence

Αρκετές φορές μπαίνω στη διαδικασία να ανακαλέσω πράγματα που συνέβησαν άλλες χρονιές, σαν σήμερα. Για κάντε κι εσείς τώρα ένα recall.
Τι σας είχε συμβεί 30 Μαΐου 1996;

…βρέχει πολύ, οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν στο φουλ και δεν μπορούν πάρουν όλο το νερό από το παρμπρίζ. Αν τους κοιτάξω πολύ ώρα μπορεί να διακτινιστώ; Σταματάω μπροστά στο σπίτι της Κ., κατεβαίνει...

Φοράει αυτά τα φορεματάκια που δεν προλαβαίνεις να τα βγάλεις, τα σηκώνεις. Απλά. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, με φιλάει, με φιλάει κι άλλο, κι άλλο, στα τυφλά βάζω μπροστά, ξεκινάω, προσπαθώ να κοιτάω το δρόμο, δε μ’ αφήνει, με θέλει όσο τη θέλω. Μπορεί και παραπάνω. Δεν μπορώ να οδηγήσω, θα σκοτώσω κάναν αθώο, «θύματα πάθους» λέγονται κι αυτά. Παρκάρω στην άκρη του δρόμου, δεν με φιλάει πια, με ρουφάει, θέλει να με φάει, σχεδόν έχει σκαρφαλώσει πάνω μου. Ήρθε η ώρα. Απλώνω το χέρι μου προς το ντουλαπάκι της Spider για να πιάσω τα προφυλακτικά, το ανοίγω κι ένα άπλετο φως λούζει την καμπίνα, μπορώ να το δω και με κλειστά μάτια. Πόσο φως μπορεί να βγάζουν τα λαμπάκια από τα ντουλαπάκια των αυτοκινήτων; Ανοίγω τα μάτια, το φως δεν προέρχεται απ’ το ντουλαπάκι, κάποιος έχει σταματήσει από πίσω και έχει αναμμένα τα φώτα. Τους προβολείς. Μα, τόσος δρόμος άδειος υπάρχει, εδώ βρήκε να σταματήσει; Σηκώνω το χέρι να τους σβήσει, μου κάνει σινιάλο. Ώπα.
Έχουμε θέμα.
Με τα δυο μου χέρια βάζω την Κ. στο κάθισμά της, ψιλοκουμπώνω τα κουμπιά στο πουκάμισο, βγαίνω έξω έτοιμος για όλα. Για όλα;
Είναι η Μ. Το «έτοιμος για όλα» δεν είχε αυτό στο σενάριο…
Χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, «μας παρακολούθησε», «με παρακολούθησε», «τα είχε καταλάβει όλα», «μαλάκα, μας πιάσανε», «μαλάκα, τι λένε τώρα», «μαλάκα, τι να της πεις τώρα…».
Βρέχει τρελά, λες και σκηνοθετικά η βροχή έχει δυναμώσει, το πουκάμισό μου έχει κολλήσει πάνω μου, βγαίνει κι εκείνη από το αυτοκίνητο, αργά, η σιωπή τέτοιες ώρες μαζί με την αμηχανία μπορούν να σε σκοτώσουν. Η Κ. από μέσα με ρωτάει τι συμβαίνει. Την ακούω, αλλά και δεν την ακούω. Την έχω «ακούσει». Η Μ. έχει το ένα πόδι μέσα στο αυτοκίνητο, το άλλο στο δρόμο, είναι αρκετά ψηλή για να μπορεί να το κάνει αυτό. Με κοιτάζει παγερά, τα μάτια της είναι θολά. Κλαίει. Και με κοιτάζει με περηφάνια μέσα στα μάτια, αυτό με σκοτώνει περισσότερο, περιμένοντας να της πω κάτι. Κάτι. Οτιδήποτε.
Τι να πεις. Τι να της πεις…

- Ξέρω ότι δεν σου λέει κάτι, αλλά… Συγγνώμη…
«Δεκτή η συγγνώμη σου», μου λέει με σταθερή φωνή, μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο, βάζει πρώτη και φεύγει σπινάροντας…
Εκείνο το βράδυ που γύρισα στο σπίτι μου, μου είχε αφήσει τα κλειδιά του διαμερίσματός μου πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Στον καθρέπτη του μπάνιου είχε γράψει με κόκκινο κραγιόν: «Ξέχασέ με. Τώρα.»…

Cut

Είναι Μάιος του 2007, 30 Μαΐου, σαν σήμερα, αλλά δεν βρέχει. Μόλις γύρισα από το Μόναχο, τώρα περνάω κάτω από το τούνελ της Αττικής Οδού στα Βριλήσσια, μου θυμίζει πολύ το τούνελ του Μονακό. Μόνο που δεν είμαι στο Μονακό. Στο Μονακό είναι η Μ., μια φίλη της μου είπε ότι «εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα, παντρεύτηκε έναν πολύ πλούσιο που την ήθελε πάντα. Δεν τον αγάπησε ποτέ, από αντίδραση το έκανε».
Την Μ. δεν την είδα ποτέ ξανά. Μόνο στον ύπνο μου, πολλές φορές. Ούτε την Κ., αν και θα ήθελε. Ούτε η Κ. είδε ποτέ ξανά τη Μ., γιατί ήταν οι καλύτερες φίλες, μέχρι «εκείνο» το βράδυ.

Ανάβω τσιγάρο, είμαι κουρασμένος και αξύριστος, είμαι και πάλι σε μια ανοιχτή Spider, όχι σε εκείνη, σε μια καινούρια, κι απ’ το Bose στερεοφωνικό βαράνε οι Faith no More, τα μπάσα του Evidence δονούν την πλάτη μου, σιγοτραγουδάω κι εγώ.

If you want to open your hole
Just put your head down and go
Step beside the piece of the circumstance
Got to wash away the taste of evidence…

Ο καπνός στροβιλίζει μέσα στο κόκπιτ καθώς χιλιάδες σκέψεις στροβιλίζουν μέσα στο μυαλό μου, χιλιάδες ενδεχόμενα, χιλιάδες σενάρια, χιλιάδες «μπορεί», για τίποτε δεν είμαι σίγουρος.
Σίγουρος είμαι για το ότι, τελικά, μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη κάποιου μόνο ως κίνηση «καλής θέλησης», επειδή είσαι ανώτερος άνθρωπος, χωρίς να σημαίνει ότι μπορείς να ξεχάσεις και τα όσα μπορεί να προηγήθηκαν.
Το evidence, το τεκμήριο αδιασάλευτης ενοχής, είναι σαν καρφί που σε τρυπάει και ο πόνος δεν μπορεί να σε αφήσει να το ξεχάσεις. Να το παραβλέψεις. Μπορείς να συγχωρέσεις, μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη κάποιου που κατάλαβε το λάθος του, ή που απλώς ζητάει αντανακλαστικά συγγνώμη, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις…

Σε λίγο φεύγει και η Τετάρτη, 30 Μαΐου 2007. Μου πήρε 11 χρόνια για να το καταλάβω.
Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ…

113 σχόλια:

Αλεξάνδρα είπε...

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ! που λέει και ο λαός μας. Αν το σκεφτείς καλά τι είναι 11 χρόνια μες την αιωνιότητα?

Αν πραγματικά δεχτείς την συγνώμη, ίσως να μην ξεχάσεις ποτέ, όμως ίσως και να οφείλεις στον άλλο μια "δεύτερη" ευκαιρία (έτσι για επιβεβαίωση βρε αδερφέ. Οχι ότι υπάρχουν πιθανότητες, όμως έχεις κάνει το καλύτερο δυνατό)

Και με το τσιγάρο τι γίνεται? Θα το κόψεις ή όχι?

Σε μια παρόμοια περίπτωση - που μου είχε τύχει - λίγο πιο πριν από το 96 (δεν λέω μην εκτεθώ ηλικιακά κιόλας) δεν χάλασα την φιλία μου με την κολητή μου, ούτε καν της καταλόγισα ευθύνη.
(Αν η γυναίκα ήταν καλή θα είχε μια και ο Θεός,
Αν ήταν πιστή ο διάβολος δεν θα είχε κέρατα)

Κομμάτιασα (μαζόχα) την καρδούλα μου... μόνο για την - χωρίς λόγο (?)- προδοσία του αγαπημένου μου. Και ευχαρίστησα την τύχη που είδα νωρίς με ποιόν μοιραζόμουν τις στιγμές μου.
Διάλεξε την ελευθερία του, παρά την δεύτερη ευκαιρία (και έτσι το σιγούρεψα...)

Τα κομμάτια της καρδιάς μου έκανα κάπου 1 χρόνο για να τα μαζέψω.

Αχ, πάλι σε chat μας βλέπω να το γυρνάμε....

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

δεν πιστεύω ότι άξιζα μια 2η ευκαιρία...
Για την ακρίβεια δεν άξιζα καμία...

άμα μας προκύψει chat, γιατί όχι;

:)

Ανώνυμος είπε...

γράφεις εξαιρετικά, στο έχω πει ξανά.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες το τσιγάρο δεν το κόβω.
Μέχρι να με κόψει εκείνο...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ φωτεινή: Σε ευχαριστώ, να είσαι καλά. Κι εσύ γράφεις καλά. Πάρα πολύ καλά. Καμιά αύξηση θα σου δώσουν εκεί μέσα;

:)

iro* είπε...

They say we should forgive but not forget..
Ξεχνιομαστε, δεν ξεχναμε...
Ειμαι σιγουρη οτι η συγγνωμη σου εγινε δεκτη πολυ πριν την εκφρασεις..
Απλα μενει ο πονος...***

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

για τον πόνο που έμεινε εκεί με νοιάζει. Όχι για τη συγγνώμη μου, iro μου...

Αλεξάνδρα είπε...

Η αυστηρότητα στον εαυτό μας μας κάνει καλύτερους κατά μια έννοια.
Μας ωριμάζει... οπότε δέχομαι την αυτοκριτική σου.

Κάπνιζα 20 χρόνια. Το έχω κόψει 9. (άτιμοι αριθμοί. Φιρί φιρί το πάω. Απλά το ξεκίνησα πολύ νωρίς... δεν λέω :-) )

Από αυτά που δεν μετάνιωσα ποτέ.

Το Test drive πως πήγε (by the way?)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

ανάβω τσιγάρο, δεν σε ενοχλεί, έτσι;

(είμαι πολύ καλός όταν είμαι κακός!...)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

σόρι! το test drive πήγε πολύ καλά, όταν μεγαλώσω(!) θα αγοράσω ένα...

:)

Αλεξάνδρα είπε...

Εμένα? να με ενοχλεί? όχι. Αν το επιτρέπεις εσυ στον εαυτό σου, εμένα γιατί να με ενοχλεί?

Στο εύχομαι λοιπόν. Όταν μεγαλώσεις όμως... :-ppppp

...και ο πόνος ευεργετικός είναι. Έτσι μαθαίνεις να ξεχωρίζεις και να χαίρεσαι τις καταστάσεις... εκτος πόνου.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

no pain no game...

Ανώνυμος είπε...

πως καταφέρνεις και τη μια στιγμή μας εχεις μεσα στην καλη χαρα και την αλλη μας προβληματιζεις δεν το εχω καταλαβει. μας αρεσει ομως

Αλεξάνδρα είπε...

Αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις...

Μα που είναι σήμερα όλοι?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Έτσι είναι και η ζωή, Στέλλα μου!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: Αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει και να το ξανακάνεις και να το παρακάνεις...
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

θα έρθουν και οι υπόλοιποι, σιγά-σιγά...

monahikoslikos είπε...

Σαν να μην μας τα λές καλά Σπύρο.
Μόνο η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται όχι σε 11 ούτε και σε 40 χρόνια.
Αν ήταν η πρώτη θα μετρήσεις κι άλλες επετείους.
Όσο για το τσιγάρο μην ξεχνάς τη ρώσικη παροιμία: Όποιος δεν πίνει και δεν καπνίζει θα πεθάνει υγιής.
Καλό σου βράδυ.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Δεν ήταν η πρώτη αγάπη, ήταν κάτι άλλο. Είναι αυτό που λέει μου φέρθηκαν καλά και τους φέρθηκα, άντε να μην το πω, σκάρτα.
κια θα ευχόμουν να μην υπάρξουν παρόμοιες επέτειοι στη ζωή μου.
Όσο για το τσιγάρο δεν ξεχνάω τη σοφή ρώσικη παροιμία: Όποιος δεν πίνει και δεν καπνίζει θα πεθάνει υγιής.
Θα πεθάνει, όμως...
:)
Καλό σου βράδυ.

Αλεξάνδρα είπε...

Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί...

Δικαίωμα στα λάθη! Μας κάνουν καλύτερους!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

άει στο καλό, αγχώθηκα, θα ανάψω ένα...
Ο Αδιόρθωτος!!!!!

diva είπε...

Όταν μια γυναίκα θέλει να φύγει, ψάχνει αφορμή. Όταν ένας άντρας θέλει να φύγει ψάχνει τον τρόπο να αποκαλυφθεί.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vouts: όταν ένας άντρας δημιουργεί την αφορμή;

α, τώρα που το θυμήθηκα: ΝΟΧΙ...

diva είπε...

Όταν ένας άντρας δημιουργεί την αφορμή έχει βρει τον τρόπο να αποκαλυφθεί. Δικαιώνεται.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vouts: έχει βρει τον τρόπο να αποκαλυφθεί άθελά του...

diva είπε...

Δεν υπάρχει ερήμην στους προαναγγελθέντες "χωρισμούς". Κάτι σε έσπρωξε εκεί.

Αλεξάνδρα είπε...

Το τσιγάρο δίνει χρόνο σε έναν έξυπνο άνθρωπο να σκεφτεί
και σ΄έναν ανόητο κάτι να βάλει στο στόμα του.

Πω πω οίστρος κι αυτός και σήμερα.

Το ΄πα σε chat θα το γυρίσουμε...
έχω την άδειά σου όμως :ο)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vouts: με την ασφάλεια των τόσων χρόνων, πιστεύω ότι με έσπρωξε ένας λάθος υπολογισμός, ενός λάθους κεφαλιού...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: τρελός οίστρος, δεν το συζητάμε.
:)

και βέβαια να το κάνουμε chat!

diva είπε...

Πάντα όταν κοιτάζουμε πίσω θέλουμε να είμαστε σοφοί. Στο μπροστά , περδικλωνόμαστε. Μας το επιτρέπουμε όμως για να γινόμαστε καλύτεροι.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vouts: αν δεν πέσεις δεν θα σηκωθείς...

diva είπε...

Ναι, αλλά μη λες πως έφταιγες που έπεσες..ήθελες κι έτρεχες

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vouts: δεν θα με κατηγορήσω γιατί έπεσα. Αλλά γιατί δεν πρόσεξα...

Αλεξάνδρα είπε...

Χαχαχαχαχαχαχα λάθος κεφάλι ...

συνηθισμένο ανδρικό λάθος

Είσαι σε σωστό δρόμο, όμως

diva είπε...

..την λακκούβα ή το άνοιγμα του σάλτου;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: ναι, νομίζω ότι το έχω...

:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vouts: που έπρεπε να τα υπολογίσω όλα...

Αλεξάνδρα είπε...

Σε συμπέρασμα φτάνει κανείς όταν έχει πια κουραστεί να σκέφτεται...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: για αυτό λέω "νομίζω ότι το έχω". Δεν έχω καταλήξει, αλλά μικρός είμαι ακόμη...

:)

the muppet show girls είπε...

Δεν ικανοποίησες ούτε την επιθυμία της.
11 χρόνια για το...ξέχασέ με τώρα lol

Τώρα ή Ποτέ

Τέλη Μάη μάλλον...

Π.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ muppet: το κακό ή το καλό είναι ότι δεν κάνω αυτό που μου ζητάνε με προστακτική!
:)

Τώρα...

gazakas είπε...

...ό,τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ εγώ: Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε
Στ’ αλήθεια όλα είναι εδώ!

vatraxokoritso είπε...

Μια χαρά.
Ήσουν 24 χρονών οι μαλακίες όχι απλώς συγχωρούνται σε εκείνη την ηλικία αλλά επιβάλλονται. Φτάνει τώρα να καταλαβαίνεις πότε ακριβώς και γιατί γίνεσαι μαλάκας.
Πιθανότατα η Μ. θα σε ευγνωμονεί για εκείνο κέρατο, μια χαρά θα περνάει και ας σου λένε το αντίθετο προφανώς γιατί το να γεμίζεις με ενοχές τους άλλους είναι ένα είδος ηδονικής εκδίκησης έστω και καθυστερημένης.
Αν λάβεις υπόψη σου πως όλα φθίνουν ούτως ή άλλως αν μένατε μαζί τώρα θα σιχτηρίζατε ο ένας τον άλλον για τα χαμένα χρόνια.
Πίστεψε με και το χειρότερο κέρατο ξεχνιέται όπως και ο μεγαλύτερος έρωτας, όλα τα υπόλοιπα είναι θεωρίες για να πούλιουνται βιβλία ταινίες και μουσικές.

Πάντως η Κ, μεγάλο καριολοπούτανο..

Σοφία είπε...

Εμένα περισσότερο απ' όλα μου άρεσε το κόκκινο κραγιόν στον καθρεύτη. Μια κίνηση όλο πάθος. Ρισπέκτ.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ βατραχοκόριτσο: το θέμα μου δεν είναι το κέρατο, είναι το ότι ξηγήθηκα στραβά σε έναν άνθρωπο, άνευ λόγου και αιτίας. Μάλλον αιτία υπήρχε, το καριολοπούτανο (καιρό είχα να διαβάσω-ακούσω αυτήν την ατάκα).΄
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ σοφία: έκανα καιρό να το σβήσω, για να μην ξεχάσω ότι πρέπει να θυμηθώ να την ξεχάσω...
:)

ci είπε...

Επίσης πολλές φορές συγχωρούμε όχι από ανωτερότητα, αλλά για τον εαυτό μας και για να προχωρήσουμε παρακάτω.
Και να καταλάβουμε το περίφημο "it's the first day of the rest of your life".
Οπότε και δεν έχει νόημα η δεύτερη ευκαιρία (σε κάτι που έχασε κάθε νόημα).


(Ι love strudel:)))

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ citro-strudella: θα ήμουν πολύ τσογλάνι αν ζητούσα δεύτερη ευκαιρία.

"it's the first day of the rest of your life".
Ο Τίμο και ο Μπράιν το είπαν όπως έπρεπε...

Αλεξάνδρα είπε...

Πάω να με εμπιστευτώ στα όνειρα.
Εμπεριέχουν κομμάτι αιωνιότητας.

και που είχες καιρό να την ακούσεις την ατάκα την πεθύμησες?

αλήθεια αντίστοιχη για τους άνδρες υπάρχει? Αααα, ξέχασα γι αυτούς είναι μαγκιά το πολύ και με διαφορετικές γυναίκες sex.

Pico είπε...

Κινηματογραφική αφήγηση ζωής...
Καλησπέρα και από εδώ...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: Welcome to the dreamland!

το καριολοπούτανο είναι τόσο αστείο στα αφτιά μου όσο και το ζουρλοπούτανο.

τα ίδια ισχύουν και για τους άντρες. Καληνύχτα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ pico: καλησπέρες πάρα πολλές. Να είσαι καλά, σε ευχαριστώ!

vatraxokoritso είπε...

Και εγώ καιρό είχα να το ακούσω αλλά το διάβασα στην Άντα Φτύς και το θυμήθηκα..
Πάντοτε είχα έφεση στα κοντοπούτανα και μάλιστα τα μελαχρινά..
Φυσικά και φέρθηκες ως μαλάκας, αυτό το είπαμε.
Αλλά είχες άλλοθι- μικρός μαλάκας.

Σοφία αυτά τα κάναμε παλιά , τώρα με τις τιμές που έχουν φτάσει τα κραγιόν η μόνη σου επιλογή είναι να το γράψεις με πελτέ από ντομάτα..
Χαχαχα! για φαντάσου να αρχίσει να στάζει, σουρεάλ εντελώς!

Ανώνυμος είπε...

ρε Σπυράκο, μας τρέλανες. Τι περιγραφή ήταν αυτή? Οταν λεω εγω ότι αυτά πρέπει να γίνονται αυτοτελή επισόδια στην τηλεόραση δεν με ακούς. Ωφου, τσατίστηκα τώρα

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ βατραχοκόριτσο: δεν θεωρώ άλλοθι την ηλικία. Μια φορά μαλάκας για πάντα μαλάκας, κατά την αντίστοιχη περίπτωση "μια φορά ξανθιά, για πάντα ξανθιά..."!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ γεωργία: έλα, βρες χορηγό και το συζητάμε...
:)

2Σx2 είπε...

Μήπως έρχεται πόλεμος και μαζεύεις σχόλια για να έχεις; :)
Δε σε προλαβαίνω βρε παιδάκι μου!
Και τι να σχολιάσω, όλα ειπώθηκαν!

Ας πούμε ότι πέρασα για μια καληνύχτα και ένα Gin λεμόνι!

Μαριλένα είπε...

'Η το 'χεις μέσα σου ή δεν το 'χεις.
Τι έχει να κανει η ηλικία μ' αυτό; Εκτός αν είναι γύρω στα δεκαπέντε, που τότε, ναι, έχει να κάνει.
Καποιος που ξενοπηδάει, το πιθανότερο ειναι να το κάνει εσαεί. Και να βιώνει μετά όοολο τον κύκλο: ενοχές, δικαιολογίες της πλάκας κλπ κλπ
Αυτό έχω καταλάβει ως τώρα. Μακάρι να 'μαι λάθος και με το πέρασμα του χρόνου, να διορθώνονται όλα τα κακώς κείμενα.

kelly alamanou είπε...

Σπύρο να ρωτήσω κάτι αν μπορούσες να αλλάξεις το σενάριο της ζωής σου αυτό θα το άλλαζες η όχι;
θέλω να πω ότι και οι σκάρτες συμπεριφορές Είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ και κάοιες φορές δεν αποφεύγονται κιόλας.
Το συγνώμη που ακούστηκε είχε σίγουρα ένα ειδικό βάρος.
-Εγώ πάντως δεν ΤΗΣ ξαναμίλησα ποτέ-

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ 2sx2: τα πολλά σχόλια είναι πάντα ευπρόσδεκτα, γιατί πιστεύω στην ποιοτική ποσότητα!
Εγώ θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε πάντα κάτι καινούριο να πούμε. Οπότε, περιμένω το σχόλιό σου.

Πάγο να βάλω;

:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ ροδούλα: "Σπύρο να ρωτήσω κάτι αν μπορούσες να αλλάξεις το σενάριο της ζωής σου αυτό θα το άλλαζες η όχι;"

όχι, δεν θα το άλλαζα, γιατί την προτελευταία παράγραφο του ποστ μου, ίσως να μην την είχα γράψει ποτέ...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ μαριλένα: δεν νομίζω ότι είναι θέμα χαρακτήρα, μόνο. Είναι και θέμα στιγμής, είναι οι εμπειρίες που έχεις ή που θέλεις να αποκτήσεις, ίσως είναι και όλα αυτά μαζί.
αν μου επιτρέπεις, να σου κάνω μια προσωπική ερώτηση και εννοείται ότι αν θες απαντάς: Έχεις πάει ποτέ με κάποιον άλλο, ενώ ταυτόχρονα είχες μια σχέση σε μόνιμη βάση;
Κι αν δεν πήγες τελικά ποτέ, σου πέρασε, έστω ως σκέψη, από το μυαλό;

vatraxokoritso είπε...

τι πληγές ανοίγεις τώρα ρε?
το θέμα είναι άμα σε πιάσουνε...

2Σx2 είπε...

Τρία παγάκια και σε χαμηλό ποτήρι!

Λοιπόν, να πω κι εγώ κάτι περί απάτης.
Κατα τη γνώμη μου η απάτη δικαιολογείται όταν γίνεται με κάποια που είναι καλύτερη απο την ήδη υπάρχουσα. Αν ας πούμε, εμένα με απατούσε η δικιά μου με τον Johnny Depp θα το καταλάβαινα (όχι απολύτως βέβαια μιας και του ρίχνω στα αυτιά σε ομορφάδα αλλά αυτά είναι υποκειμενικά).
Το θέμα είναι πόσο συνειδητοποιημένα το κάνει κανείς. Αν δηλαδή μετά πεθάνει από τις τύψεις δεν έχει νόημα - απο την αλλη αν δεν το κάνει ενώ το ήθελε πάλι θα πεθάνει από τις απορίες. Ξέρω 'γω, ίσως είναι και της στιγμής αυτά! Πάντως γενικά είμαι της ειλικρίνειας, ό,τι κι αν γίνει να μαθευτεί απο τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Αλλιώς θα πάμε σε παθολογικές καταστάσεις και δε λέει μία!
Τελικά ο Hamilton τον είχε τον Alonso στο Monaco και έκοψε; Φοβερός πάντως είναι, χικ, καλός οδηγός, χικ!
Τι διάολο, μέθυσα με τα gins;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ βατραχοκόριτσο: οι πληγές που ανοίγω είναι αυτές που μάλλον δεν έχουν κλείσει καλά...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

2σχ2: εγώ, φίλε μου, στην προκειμένη περίπτωση - άντε γεια μας! - δεν ξέρω αν αισθάνθηκα τύψεις, δεν το μετάνιωσα που το έκανα. Ειλικρινά. Έμαθα από αυτό. Έστω και έπειτα από 11 χρόνια κατάλαβα τα περί συγγνώμης και συγχώρεσης.

Δεν σου βάζω άλλο!

Ο Hamilton τον είχε τον Alonso στο Monaco και έκοψε... Και ο Πουρναράκης στο περιοδικό αυτό λέει...

MariaDedoussi είπε...

Το 1996 ήταν μια πολύ παράξενη χρονιά.
Είχε απ' όλα. Και έρωτες και ανατροπές και πισωγυρίσματα και πήραμε και το ευρωπαικό για πρώτη φορά, να μην ξεχνιόμαστε τώρα επειδή το παίρνουμε κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο.
Κάπου εκεί κοντά στις 30 Μαίου ήμουνα νομίζω στο Βατερλό και έβρεχε τρελά και χάλασα και ένα ζευγάρι γόβες -πανάκριβες, από την Καλογήρου τις είχα πάρει- σκαρφαλόνωντας σε κάτι κορμούς δέντρων μέσα στη νύχτα.
Μετά γίνανε όλα Βατερλό.
Σήμερα πάλι έβρεχε. λίγο όμως, και αναγκάστηκα να κλείσω τη Σπάιντερ (την παλιά έχω εγώ, του '89, όχι την καινούργια).
Το 'χω ξαναπεί εγώ σε άλλον μπλόγκερ, αλλά δεν το κατάλαβε:
Από άλλους δρόμους, τελικά πάντα συναντιόμαστε...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαρία: βίοι και δρόμοι παράλληλοι. Που είναι η πρώτη φορά που τέμνονται...
κι εγώ το είχα πει κάποτε και δεν το κατάλαβε, γιατί έμεινε στη θεωρία.
Πώς μπορούν να συναντιούνται, μου είχε πει, δυο δρόμοι παράλληλοι;

vatraxokoritso είπε...

Βασικά όλες σου απαντάμε διότι έγραψες για κεράτωμα μέσα σε spider και έτσι.
αχαχαχαχαχα!!!

2Σx2 είπε...

Άντε να πιω ένα τελευταίο, brost (αν το έχω γράψει λάθος σχώρα με, μεθυσμένο άνθρωπο), που λένε και στο Μόναχο.

Αυτό που κάνει ο Πουρναράκης και καταλαβαίνει ποιος οδηγός είναι κάθε φορά πως γίνεται; Βγαίνει ένα αμάξι απο την πίστα σε μακρινό πλάνο, λέει ο Πουρναράκης αμέσως: "Ωωωωω, έξοδος για τον Coulthard, η Red Bull είναι στην αμμοπαγίδα." Και κάθομαι εγώ σπίτι και δεν έχω καταλάβει ότι είχαμε στραβοτιμονιά καλά καλά και ξέρω ήδη ποιος την έκανε.
Γκλουπ (κατάπια ένα Simeco για το στομάχι).
Άντε, καληνύχτα σε όλους, πάω να χτυπήσω και τίποτα βρώμικο να στρώσω! :)

industrialdaisies είπε...

Σπύρο, νιώθω μικρή για να σχολιάσω κάτι σε σχέση με όσα περιέγραψες (το "μικρή" με πολλές έννοιες). Θέλω πολύ να σου πω πως η γραφή σου -και δη η περιγραφή σου γύρω από ιστορίες πάθους, έρωτα, σεξ κι ό,τι άλλο kinky- μου αρέσει πολύ.

Θα αντισταθώ και δεν θα ανοίξω ένα ολόκληρο κεφάλαιο περί απιστίας, σχέσεων, συγχώρεσης κλπ., απλά γιατί είναι πάαααααααρα πολλά.

Θα πω μόνο κάτι ακόμα. Επειδή είμαι μικρότερη, 30/5/96 διάβαζα για θερινές εξετάσεις στο γυμνάσιο. Τόσο απρόσωπα, τόσο στεγνά. 30/5/2003 όμως,... μου συνέβη κάτι σχετικό-άσχετο και παρόμοιο με το δικό σου... Καλό ε; (στοιχειωμένη ημερομηνία)

Καληνύχτα.
The bat formerly known as industrial daisies (:pppppppp)

GLOBAL είπε...

είναι αργά.
και σε διαβάζω.
από το google reader.
και θέλω να σου αφήσω σχόλιο.
και μπαίνω στο blog σου και βλέπω τόσα σχόλια.
κι αναρωτιέμαι τι έγινες.
και δεν ξέρω να κλάψω ή να γελάσω που δεν θυμάμαι τόσα μα τόσα.
δεν θυμαμαι τι έγινε στις 30 Μαίου του τότε, του πιο τότε και του πιο τώρα.
θυμάμαι πως έχει μπει 31/5/07 και σου αφήνω ένα καλό ξημέρωμα.
είμαι σίγουρη, του χρόνου δεν θα το θυμάσαι και χαίρομαι για αυτό.
καλό ξημέρωμα Σπύρε.

Σπύρος είπε...

Μια συγνώμη μπορεί να δημιουργήσει όαση στην έρημο, δεν έχει σημασία ο χρόνος και το πότε. Πρέπει να σε πλειγώνει το θέμα, για να το γράφεις και να το τοποθετείς τόσα χρόνια μετά. Σημασία έχει ότι ειδες το backround του γεγονότος, μην σε στεναχωρεί Σπύρο.Εισαι θαυμαστος άνθρωπος προχωρα μπροστα..όσο για την 2η ευκαιρία ειναι πάντα στο παιχνίδι αρκει να μας την δώσει ο αλλος αναλογα την κατασταση.

an205 είπε...

Υπάρχουν τρία "ρητά"

α) Ο Θεός συγχωρεί... εγώ ποτέ

β) Ο μεγαλόψυχος συγχωρεί δεν εκδικείται

γ) Θες να εκδικηθείς, συγχώρεσε!

seaina είπε...

Ότι έγινε μαλακία, έγινε ...
Αν είναι να κάνεις τη στραβή συνειδητοποιημένα, το ξεκαθαρίζεις και το λες.
Αν είναι να σου προκύψει μια φορά, εκεί που δεν το περιμένεις και δεν δώσεις συνέχεια, μπορεί και να το αποκρύψεις.
Αν σε ανακαλύψουν για το 1ο, απλά σε πρόλαβε και δεν της το είπες.
Αν σε ανακαλύψουν για το 2ο, την πάτησες διότι τίναξες στον αέρα κάτι "καλό" για κάτι εφήμερο.
Δύσκολα πάντως κάποιος που πληγώνεται, συγχωρεί πραγματικά.
Δύσκολα επίσης κάποιος που πληγώνει το μετανοιώνει πραγματικά. Εσένα σου πήρε 11 χρόνια ..
Από την άλλη βέβαια, μπορεί να έχει βάση και η άποψη του, "όλα για ένα σκοπό γίνονται", μπορεί και να έπρεπε να συμβεί αυτό .. είτε για να δεις πώς είναι να πληγώνεις εσύ, είτε για να μάθει πώς είναι να πληγώνεται αυτή.
Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο και κανένας δεν μπορεί να προδιαγράψει την καλύτερη προοπτική.
Τέλος κανείς δεν μπορεί να σε καταδικάσει και να σε δικαιολογήσει, πέραν του ίδιου σου του εαυτού, αφού αυτό είναι προίκα σου και μόνο εσύ πραγματικά ξέρεις τι αντίκρυσμα είχε, έχει και θα έχει στη ζωή σου.
Sorry για την πολυλογία .. θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά ...
Καλημέρα!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vatraxokoritso: Το έχω καταλάβει!
Καλημέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

2Σx2: Ο Πουρναράκης είναι ο γκουρού της F1. Και απίστευτος άνθρωπος
Άντε, καλημέρα και καλά στρωσίματα! :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Industrialdaisies: Να μη νιώθεις μικρή και να σχολιάζεις όσα γράφονται εδώ μέσα σύμφωνα με τη δική σου ματιά. Λες να είναι «στοιχειωμένη» η ημερομηνία;
(:pppppppp)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

GLOBAL: Να μην κλάψεις ούτε να γελάσεις επειδή δεν θυμάσαι. Εάν είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό θα το θυμόσουν. Εγώ, από την άλλη, του χρόνου μπορεί να θυμάμαι το σχόλιό σου. Τις ευχές για καλό ξημέρωμα θα συνεχίσεις να μου τις λες έτσι κι αλλιώς.
Όταν λες «αναρωτιέμαι τι έγινες», τι εννοείς;
Καλημέρα

Jef Costello είπε...

Θα ήταν ωραία να μας συγχωρήσουν και να σταματήσουν να πονάνε as soon as possible. Έτσι δεν νιώθεις; Έτσι νιώθω και γω πάντα όταν προκαλώ πόνο. Αυτό είναι και δείγμα αληθινής αγάπης αλλά και εγωισμού.
Αλλά και σύ με τη φίλη της? c'est la vie, το ξέρω , αν το δεις ξερά στατιστικά με την φίλη της είναι πιό πιθανό. Η Μ. όμως σκέφτηκε τον τρόπο με τον οποίο θα την κοίταζε η Κ. και φανταζόταν τι θα σκεφτόταν η Κ. όταν θα αντάλασαν καλημέρα ή οτιδήποτε
(σε περίπτωση που η Μ. δεν θα ήξερε τι συμβαίνει) και αυτό ήταν πολύ δύσκολο να στο συγχωρέσει.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

LOCKHEART: Το ότι έκανα μαλακία, που λέει και το βατραχοκόριτσο, είναι γεγονός. Δεν με πληγώνει το θέμα, ανέβασα αυτό το ποστ για να συζητήσουμε περί απιστίας, συγγνώμης και συγχώρεσης. Σημασία, λοιπόν, έχει ότι το όλο θέμα το συζητήσαμε όλοι μαζί. Ειλικρινά, δεν είμαι των 2ων ευκαιριών, σε μια σχέση ιδίως. Τα πράγματα θέλω να κυλάνε, όχι να τα σπρώχνω.
Δεν ξέρω αν είμαι θαυμαστός άνθρωπος. Προχωράω, πάντως, μπροστά.
Σε καλημερίζω με πολλά χαμόγελα.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ an205: Θα αποφύγω τα δύο πρώτα και θα μείνω στο γ). Κάποιες φορές, όταν συγχωρούμε, κάνουμε τον άλλο να αισθανθεί χειρότερα μπροστά στη μεγαλοσύνη μας.
Αρα, πάμε πάλι στο πρώτο ρητό-απόφθεγμα: Ο Θεός συγχωρεί... εγώ ποτέ
lol

Я верю в Сталина είπε...

Καλημέρα!
Νέος στον κόσμο του bloging. Θα συμφωνήσω με mariadedousi για το 96. (Πήγα και φαντάρος τότε...)
Τέλος πάντων, μπορεί να πιστεύεις πως μια φορά μαλάκας για πάντα μαλάκας, όμως υπάρχει και το άλλο "μια φορά κερατάς για πάντα κερατάς". Στην προκειμένη, το "δωράκι" το πήρε η Μ. σου, που εσύ δεν ξεχνάς κι αυτή παντρεύτηκε τον "εχω και κότερο πάμε μια βόλτα;" (-τιμή και δόξα στην παλιά ελληνική κωμωδία) για να ξεχάσει.

Ίσως τελικά το μεγαλύτερο καριολοπούτανο είναι η ίδια η ζωή, ή η Μ. για τον ευτυχή σύζυγο...

(Δηλαδή στο καπάκι μετά την άλωση, είναι η επέτειος της αποκαλύψεως;;;;)

Χαιρετίσματα στο νότο

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ seaina Ότι έγινε μαλακία, έγινε. Στανταράκι...
Τελικά πιστεύω ότι έπρεπε να συμβεί ό,τι συνέβη γιατί έμαθα και είδα πράγματα.
Να γράφεις όσα θες κι άλλα, ό,τι θες...
Καλημέρα!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Jef Costello: Βασικά θα ήταν ωραία να σταματήσουν να πονάνε as soon as possible, όσοι έχουμε πονέσει. Έτσι νιώθω, ακριβώς.
Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, η φιλία τους δεν θα μπορούσε να έχει μέλλον. Με τίποτε.
Ναι, Jef μου, με τη φίλη της. Έπρεπε να την έβλεπες…
:)
Καλημέρες!

seaina είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Dimosthenis:
Καλημέρα! Καλώς ήρθες στον κόσμο του bloging.
Με το «μια φορά μαλάκας για πάντα μαλάκας», για να το διευκρινίσω, εννοώ ότι αφού έκανες μια φορά τη μαλακία αυτή υπάρχει, συνέβη, δεν σβήνει. Δε σημαίνει ότι είσαι γενικώς μαλάκας, σε όλα. Το ότι η Μ. παντρεύτηκε τον "έχω και κότερο πάμε μια βόλτα" είναι μια ενέργεια που δεν μπορώ να την κρίνω, δικαίωμά της ήταν και είναι να κάνει ό,τι θέλει. Μπορώ να πω, όμως, χωρίς να είμαι βέβαιος (αφού δεν μπορώ να μπω στο μυαλό κανενός) ότι μπορεί και να το έκανε από αντίδραση. Ή μπορεί να τον ήθελε πάντα και εκείνη τη στιγμή να βρέθηκε η αφορμή. Ή μπορεί ήδη και εκείνη να το είχε κάνει με τον κοτερά. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος!
Σίγουρα, Δημοσθένη μου, το μεγαλύτερο καριολοπούτανο είναι η ίδια η ζωή. Γιατί «πηδιέσαι» συνέχεια μαζί της κι αυτή σου κάνει «νερά» όποτε θέλει και σε παρατάει σύξυλο.
(Στο καπάκι μετά την Άλωση, είναι η επέτειος της αποκαλύψεως. Revelations day)

Χαιρετίσματα όπου είσαι!

Я верю в Сталина είπε...

Επικοινωνώ από τα βόρεια προάστεια, της Ευρώπης... Σουηδία.
Τώρα τί μου θύμησες... Φοιτητής τω καιρώ εκείνω, ένας έρωτας, λαύρος και καταστροφικός, αυτοκαταστροφικός, σαν εκείνους που δεν τους ξεχνάς. Που μαθαίνεις και βιώνεις τη τζαζ, παρέα με ένα μπουκάλι Stoli- και άφιλτρα Sante... Εγώ υπήρξα ο κερατάς...

Αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι δεν θα τη ξεχάσω ποτέ για ό,τι ήταν εκείνη την εποχή. Το θέτω έτσι, γιατί προ πολλών μηνών επικοινωνήσαμε εντελώς τυχαία, κάτι σαν αμερικάνικη ταινία και το συμπέρασμα είναι ότι μου ξύνισε η σούπα... Ίσως και να στράβωσα που έμαθα νέα της τελικά... Ίσως και να ήταν καλύτερα να παρέμενε η femme fatale που είχα πλάσει στο μυαλό μου...

Ξέρω κι εγώ; Τί να πω; Αυτά ειδικεύομαι τώρα, όταν τα μάθω μπορει και να βρω την άκρη μου κι εγώ, αλλά γαμώτο όταν οι εικόνες σου μια μια κανουν delete τελικά τί μένει;;;;;;;;;

Καλημέρα
(και πάλι)

fevis είπε...

"Ποτέ δεν είναι αργά"... Έτσι δεν λένε? Μόνο που καμιά φορά δεν γίνονται όλα έτσι όπως τα "λέει ο λαός".. Και τότε όσο και να μετανοιώσεις, απλά δεν είναι αρκετό...Και όσες συγγνώμες και να ζητήσεις, δεν θα φτάσουν ποτέ στην ψυχή του αποδέκτη γιατί οι πόρτες της έχουν κλείσει οριστικά...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Dimosthenis: Εγώ είμαι στα βόρεια προάστια, της Αθήνας, όπου το κλίμα θυμίζει... Σουηδική Αραβία! Το πρωί έχει ζέστη και το βράδυ υγρασία!!!!

Τελικά, οι λέξεις «κερατάς» ή «μοιχός» λέξεις είναι, ο καθένας μας τους δίνει τη βαρύτητα που θέλει. Αν εσύ ήσουν κύριος απέναντί της και αξιοπρεπής με εκείνη και τον εαυτό σου και θεωρείς ότι είχες κάνει τα πάντα και εκείνη δεν το εκτίμησε, να μην αισθάνεσαι άσχημα. Να στεναχωριέσαι για πράγματα που περνάνε από το χέρι σου και δεν τα χειρίστηκες σωστά, όχι για τα άλλα. Το ότι ξίνισε η σούπα, όπως λες, αυτό σημαίνει ότι αρχίζεις να την απομυθοποιείς. Πλέον, θα κρατήσεις στη μνήμη σου τις εικόνες που θέλεις, τις ιδανικές, αυτές που περάσατε καλά, ασχέτως εάν εκείνη αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο femme fatale.
Οι εικόνες δεν σβήνουν από το μυαλό.
Ξέρω κι εγώ; Τι να πω; Κάθε μέρα σπουδάζω τη ζωή!...
Καλημέρα
(και πάλι)

Я верю в Сталина είπε...

Ναι, έχεις δίκιο, αλλά βέβαια αν κάνεις ρετροσπεκτίβα τί θα πεις; Α! η τάδε μου φέρθηκε με αξιοπρέπεια, με σεβάστηκε ή ότι η δείνα μου ρήμαξε το μυαλό και τα σώψυχα μου που δεν μπορώ να τη βγάλω από μέσα μου ποτέ;

Αυτές τις γυναίκες είτε τις παντρεύεσαι είτε καταλήγεις σε τύπους σαν κι εμένα για να τα βρεις μέσα σου.

Αν το δεις και λίγο πιο φιλοσοφικά μπορείς να ισχυριστείς πως έχεις την τύχη να έχεις γευτεί τη ζωή, που ναι σε τελική ανάλυση μετράει πολύ περισσότερο από το αν έχεις ή δεν έχεις φάει ή δώσει κέρατο...

Από φθινοπωρινή (like) Σουηδία, χαιρετισμούς

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ fevis: "Ποτέ δεν είναι αργά", έτσι λένε. Προσωπικά, ζητάω συγγνώμες για να δηλώσω στον άνθρωπο που έχω απέναντί μου ότι κατάλαβα και αναγνωρίζω το λάθος μου, ότι έφταιξα. Το αν δεν θα φτάσουν ποτέ στην ψυχή του αποδέκτη, γιατί οι πόρτες της έχουν κλείσει οριστικά, το κατανοώ, δεν μπορείς να κάνεις τον άλλο να ξεχάσει αυτό που του έκανες, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να κάνω και κάτι για αυτό γιατί δεν είναι δικό μου θέμα. Μπορεί και να μην του περάσει και είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί του πάτησα μια ευαίσθητη χορδή. Τον πλήγωσα. Εγώ, όμως, θα είμαι ok με μένα επειδή μπόρεσα και είδα το λάθος μου και το αναγνώρισα, σε εκείνον που το έκανα.
Τις καλημέρες μου!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Δημοσθένης: Ακριβώς αυτό. Πρέπει να δεις και λίγο πιο φιλοσοφικά. Αυτό είναι η ζωή, αυτές είναι οι εμπειρίες, που, ναι, σε τελική ανάλυση, μετράει πολύ περισσότερο από το αν έχεις ή δεν έχεις φάει ή δώσει κέρατο...
καλημέρα
φεύγω για δουλειά!

Αλεξάνδρα είπε...

Δεν ήσουν ψύχραιμος.
Θα έπρεπε να της είχες εξηγήσει ότι κάποιοι άνδρες αγαπούν τόσο μια γυναίκα, που για να μην την ... φθείρουν, χρησιμοποιούν γυναίκες άλλες...

Και σήμερα είναι ημέρα κατά του καπνίσματος ε! μην ξεχνιόμαστε
Μπορεί το τσιγάρο να είναι ο μόνος "φίλος" που καίγεται για σένα... αλλά καιγόμενος σε γεμίζει μαυρίλαααα

Καλημέρααααααααα

Αλεξάνδρα είπε...

και βέβαια αρχίζει με την υπερειδική το Ράλυ Ακρόπολις!

Οσοι πιστοί....

Gogo είπε...

Θα υποκρινόμουν αν έλεγα κάτι που να δείχνει συμπάθεια αυτή τη στιγμή.
Απλά δεν καταλαβαίνω, γιατί οι άνθρωποι (άντρες και γυναίκες) φέρονται τόσο ανεύθυνα και τόσο εγωκεντρικά κάποιες φορές..

Οτι και να πεις, ο πόνος που προκαλείται από κάποιες εικόνες, επανέρχεται σα σφίξιμο στην καρδιά μόλις τις ανακαλέσεις..
Ξέχασε το καλύτερα μωρέ, όπως σου είπε και η Μ.

μαριάννα είπε...

Έπαθες τέτοια ζημιά Σπύρε μας; Πολύ τύπισσα η Μ. Κρίμα που την έχασες για το σαχλοκούδουνο! Διότι αποκλείεται να ήταν κάτι καλύτερο, όπως ορθώς έγραψε και το βατραχοκόριτσο, αφού το κυριότερο, δεν εκτίμησε φιλία και πρόδωσε τη φίλη της για άντρα, ας ήταν κι ο Θεός.
Στο περίπου έτσι χώρισα κι εγώ. Δεν ήταν φίλη μου ήταν γνωστή και γυναίκα φίλου του. Παρομοίως, σαχλοκούδουνο κι αυτή. Όπου του προέκυψε ολέθρια σχέση, περίπου κουνέλι. Και τα χρειάστηκε. Και ήρθε και ζήτησε τη βοήθειά μου να γλιτώσει τους εκβιασμούς και ν' απεμπλακεί. Και τον βοήθησα. Και τον έστειλα. Γι αυτό κατανοώ και τη Μ. απόλυτα. Ξέρεις εμείς οι γυναίκες, δινόμαστε εντελώς. Και δυστυχώς αναμένουμε το ίδιο ή τουλάχιστον να έχει ο άλλος τη μαγκιά και το τσαγανό, να μας πει τέλος κυρία μου τέλος καλή μου, είμαι αλλού. Η αξιοπρέπειά ενός ανθρώπου είναι μεγάλη υπόθεση αγόρια. Καταλαβαίνουμε την αντρική σας παρόρμηση, αλλά κατανοήστε τη δική μας ανάγκη να μη σας μοιραζόμαστε κυρίως με τις φίλες μας ή τις αδερφές μας. Σε περίπτωση Μη φοβάσαι τη φωτιά, Κλείσε τα μάτια και τα σχετικά, καλό θα είναι να την κάνετε μ' ελαφρά πηδηματάκια από τη μία γυναίκα και έγκαιρα, πριν την ξεφτυλίσετε εντελώς. Διαφυλάξτε της την αξιοπρέπειά της.
Σου αναγνωρίζω πάντως το ελαφρυντικό της ηλικίας και τη μαγκιά αναγνώρισης και ομολόγησης του ...λάθους.
Και τέλος, τόσο τζόβενο είσαι βρε συ; Πώς σε είχα μεγαλύτερο; :))))

Jef Costello είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jef Costello είπε...

Jef Costello said...

Ξέχασα πρίν να πώ,
πως πιστεύω ότι ναι μεν δεν γίνεται κάποιος να ξεχάσει τελείως (εκτός αν γίνει από παθολογικά αίτια) αλλά γίνεται να συγχωρήσει πλήρως, να ζεί δηλαδή σαν το "συμβάν" να μη συνέβη ποτέ.
Αυτό άλωστε είναι η αληθινή συγχώρηση. (Συν - Χώρος, = έρχομαι στη θέση του άλλου, με σκοπό να τον κατανοήσω. Αν καταφέρω να έρθω στη θέση του , τότε είναι αυτονόητο ότι θα τον κατανοήσω.)
Η άλλη , η της καθημερινής εμπειρίας συγχώρεση, σημαίνει απλά: "οκ, μπορώ (ή σου κάνω τη χάρη) να συγκρατήσω τα νεύρα μου.

Tf είπε...

Α εντάξει. Άργησες κι εσύ αλλά άργησα κι εγώ.

Αυτό βρε Σπύρο μέσα στ' αυτοκίνητα να σου συμβαίνουν όλα αυτά τι είναι; Απωθημένο; :)

Υπογραφή: το 101ο σχόλιο (σύμπτωση;) :)))

Μαριλένα είπε...

Διαφωνώ Σπύρο στο θέμα στιγμής ή εμπειρίας.
Και εξακολουθώ να πιστεύω οτι είναι θέμα προσωπικότητας.
Να σου απαντήσω λοιπον: όχι, δεν έχω πάει με κάποιον άλλον, όταν είχα κάποια σχέση, είτε αυτή ήταν σοβαρή, είτε όχι.
Ναι, σκέψη έχω κάνει, "πως θα ήταν αν.." αλλά πάντα σκέψη παρέμενε.
Είναι αναπόφευκτο να νιώσεις έλξη για κάποιον άλλο, όντας σε μια σχέση, το θέμα είναι πως ενεργείς μετά.

Tf είπε...

Να ενημερώσω ότι αύριο, 1 Ιουνίου, είναι η μέρα αφιερωμένη στην Αμαλία Καλυβίνου από τους Έλληνες bloggers. Πληροφορίες για τη δράση μας εδώ κι εδώ. Η λίστα των λινκς εδώ. Επίσης στο #Amalia στο irc (GRnet).

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: Αν της το εξηγούσε αυτό μπορεί και να με πετούσε με το αυτοκίνητο!
Ημέρα κατά του καπνίσματος; Χμ… και βέβαια αρχίζει με την υπερειδική το Ράλυ Ακρόπολις. Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!
Καλημέρααααααααα

@ Gogo: Οι άνθρωποι (άντρες και γυναίκες) φέρονται τόσο ανεύθυνα και τόσο εγωκεντρικά κάποιες φορές, γιατί είναι άνθρωποι.. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, είναι εξήγηση.

@ ghteytria: Το κρίμα που την έχασα δεν είναι σίγουρο. Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει.
Επίσης, δεν ξέρω αν η αναγνώριση και ομολογία του ...λάθους είναι μαγκιά. Είναι σίγουρα αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Τζόβενο; Είμαι ήδη 35 :))))

@ Jef Costello: Δεν διαφωνούμε. Να συγχωρήσει πλήρως γίνεται, να ξεχάσει κάποιος δεν μπορεί. Σωστόν!

@ tf: Αυτό μέσα στ' αυτοκίνητα να μου συμβαίνουν όλα είναι κάρμα. Αφού είμαι πολύ δεμένος με αυτά.
Το 101ο σχόλιο δεν είναι σύμπτωση; :)))
Ναι, Θάνο μου, η μέρα (και) αύριο είναι για την Αμαλία μας…

@ Μαριλένα: Για κάποιους ανθρώπους, το να φύγουν από τη σκέψη "πώς θα ήταν αν.." και να το κάνουν πράξη, δεν απέχει. Μην το παραγνωρίζεις αυτό επειδή δεν έχει συμβεί σε σένα.
Τα σέβη μου!

MTdoggie είπε...

πρωτα απ'ολα θελω να σου πω:μπραβο μνημη! θυμασαι και ακριβως την ημερομηνια??
δευτερον:γιατι τα σκατωνεται ετσι οι αντρες?
τριτον: το να συγχωρεσεις καποιον γινεται, το να ξεχασεις ομως τι σου εχει κανει σπανιο!
ΥΓ:παλι chat το καναμε??θα μου πεις και τι σε πειραζει εσενα?ετσι κουβεντα να γινεται!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ mtdoggie: τα θυμάμαι όλα, όλα τα γράφω στη μνήμη μου
δεύτερον: ξέρω πολλές γυναίκες που τα έχουν σκατώσει, επίσης.
τρίτον: σωστόν!
ΥΓ: πάλι chat το κάναμε και καλά του κάναμε!!!

GLOBAL είπε...

Σπύρε δεν υπονοούσα κάτι, μόνο πως σε "άφησα" με καμιά 20αρια σχόλια στο blog σου και μπήκα και είδε 100+ και λέω "ωχ, κόοοοοοσμοοοοος".

Ανώνυμος είπε...

Γεια και από μένα.
Χαμός με το θέμα Απιστία Συγχώρεση κλπ
Εμένα πάλι
το"δεκτή η συγνώμη" και"ξέχασε με τώρα" δεν μου πολυκολάνε.
οταν συγχωρείς, συγχωρείς. δέχεσαι αποδέχεσαι και μένεις κιόλλας.
Οταν σηκώνεσαι και φεύγεις μάλλον δυσκολεύεσαι να συγχωρήσεις.
οσο για την ημερομηνία.. άστα...
θανατηφόρα χρονιά. Ίντριγγες δολοπλοκίες, απιστίες πόνος, ηδονές!!!
- βουλιάξαμε στην ηδονή μίας συγνώμης...-
αλλά τελικά πνιγήκαμε.
τι μου θυμισες!!!
Οσοι επιβιώσαμε πρέπει να βγούμε ολοι στο μπαλκόνι και
>1
>2
>3
πάμε
ειμαστ΄ακομα ζωντανοί,
στη σκηνή
στο χειροκρότημα
Καλήνύκτα.
Αύριο καλοκαίρι

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ global: σε φιλώ!
καληνύχτα!

proserpina είπε...

Λοιπόν, after thorough consideration, εδώ και κάτι μήνες που διαβάζω το μπλογκ σου, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: αν τα θύματά σου (εχμ, μπαρδον, εννοώ οι 'γυναίκες σου', να το πω έτσι γενικά) κατεβούν στις εκλογές, την έχεις άνετα την πλειοψηφία στη Βουλή. Το 'χεις σε λέω, το 'χεις!!! rooooooooooooofl

Σχετικά τώρα με τη διαφορά συγχωρώ και ξεχνάω (για να σοβαρευτώ και λίγο, ας κάνω μια προσπάθεια)...συμφωνώ σ' αυτό που λες περι αποδοχής της συγγνώμης του άλλου ως κίνηση καλής θέλησης, πιστεύω όμως οτι η απόλυτη συγχώρεση, η 'τέλεια' συγχώρεση είναι όταν ξεχνάς πλέον τί έχει γίνει, και οχι 'απλώς θυμάσαι αλλά δεν κρατάς κακία'. Τώρα πότε φτάνει κανείς σ' αυτό το σημείο...εγώ πάντως έχω δροοοοομο ακόμα μπροστά μου

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ nekko: εγώ πιστεύω ότι μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις.
καλησπέρα!
Αύριο καλοκαίρι...

proserpina είπε...

(εμένα γιατί δε μου απαντάει;;;)

Α, και τώρα που το θυμήθηκα, εγώ στις 30 Μαΐου του 1996 πιθανότατα ετοιμαζόμουν για τις εξετάσεις της Β' Γυμνασίου...μπορεί να έδινα κ το Lower... (ε, ο,τι έχει ο καθένας λέει: άλλος Spider, άλλος αρχαία, το λέει και το άσμα άλλωστε "για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι' άλλους οι εξάρες")

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ proserpina (μου): βεβαίως και σου απαντάω, κοριτσάκι μου!

Λες να κατέβω στις εκλογές; Μπααααα!

Όλοι μας έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας...

Υπάρχει άνθρωπος να συγχωρέσει και να ξεχάσει; Πώς γίνεται αυτό; Υπάρχει κουμπάκι delete?

Eξετάσεις της Β' Γυμνασίου;
Ε, ναι, μωρέ, ξέρεις, κι εγώ τότε πήγαινα Γ' Γυμνασίου, δεν έχουμε μεγάλη διαφορά, απλώς εεεε είχα πάρει το αυτοκίνητο του μπαμπά. Κρυφά!
:)