Evidence

Αρκετές φορές μπαίνω στη διαδικασία να ανακαλέσω πράγματα που συνέβησαν άλλες χρονιές, σαν σήμερα. Για κάντε κι εσείς τώρα ένα recall.
Τι σας είχε συμβεί 30 Μαΐου 1996;

…βρέχει πολύ, οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν στο φουλ και δεν μπορούν πάρουν όλο το νερό από το παρμπρίζ. Αν τους κοιτάξω πολύ ώρα μπορεί να διακτινιστώ; Σταματάω μπροστά στο σπίτι της Κ., κατεβαίνει...

Φοράει αυτά τα φορεματάκια που δεν προλαβαίνεις να τα βγάλεις, τα σηκώνεις. Απλά. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, με φιλάει, με φιλάει κι άλλο, κι άλλο, στα τυφλά βάζω μπροστά, ξεκινάω, προσπαθώ να κοιτάω το δρόμο, δε μ’ αφήνει, με θέλει όσο τη θέλω. Μπορεί και παραπάνω. Δεν μπορώ να οδηγήσω, θα σκοτώσω κάναν αθώο, «θύματα πάθους» λέγονται κι αυτά. Παρκάρω στην άκρη του δρόμου, δεν με φιλάει πια, με ρουφάει, θέλει να με φάει, σχεδόν έχει σκαρφαλώσει πάνω μου. Ήρθε η ώρα. Απλώνω το χέρι μου προς το ντουλαπάκι της Spider για να πιάσω τα προφυλακτικά, το ανοίγω κι ένα άπλετο φως λούζει την καμπίνα, μπορώ να το δω και με κλειστά μάτια. Πόσο φως μπορεί να βγάζουν τα λαμπάκια από τα ντουλαπάκια των αυτοκινήτων; Ανοίγω τα μάτια, το φως δεν προέρχεται απ’ το ντουλαπάκι, κάποιος έχει σταματήσει από πίσω και έχει αναμμένα τα φώτα. Τους προβολείς. Μα, τόσος δρόμος άδειος υπάρχει, εδώ βρήκε να σταματήσει; Σηκώνω το χέρι να τους σβήσει, μου κάνει σινιάλο. Ώπα.
Έχουμε θέμα.
Με τα δυο μου χέρια βάζω την Κ. στο κάθισμά της, ψιλοκουμπώνω τα κουμπιά στο πουκάμισο, βγαίνω έξω έτοιμος για όλα. Για όλα;
Είναι η Μ. Το «έτοιμος για όλα» δεν είχε αυτό στο σενάριο…
Χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, «μας παρακολούθησε», «με παρακολούθησε», «τα είχε καταλάβει όλα», «μαλάκα, μας πιάσανε», «μαλάκα, τι λένε τώρα», «μαλάκα, τι να της πεις τώρα…».
Βρέχει τρελά, λες και σκηνοθετικά η βροχή έχει δυναμώσει, το πουκάμισό μου έχει κολλήσει πάνω μου, βγαίνει κι εκείνη από το αυτοκίνητο, αργά, η σιωπή τέτοιες ώρες μαζί με την αμηχανία μπορούν να σε σκοτώσουν. Η Κ. από μέσα με ρωτάει τι συμβαίνει. Την ακούω, αλλά και δεν την ακούω. Την έχω «ακούσει». Η Μ. έχει το ένα πόδι μέσα στο αυτοκίνητο, το άλλο στο δρόμο, είναι αρκετά ψηλή για να μπορεί να το κάνει αυτό. Με κοιτάζει παγερά, τα μάτια της είναι θολά. Κλαίει. Και με κοιτάζει με περηφάνια μέσα στα μάτια, αυτό με σκοτώνει περισσότερο, περιμένοντας να της πω κάτι. Κάτι. Οτιδήποτε.
Τι να πεις. Τι να της πεις…

- Ξέρω ότι δεν σου λέει κάτι, αλλά… Συγγνώμη…
«Δεκτή η συγγνώμη σου», μου λέει με σταθερή φωνή, μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο, βάζει πρώτη και φεύγει σπινάροντας…
Εκείνο το βράδυ που γύρισα στο σπίτι μου, μου είχε αφήσει τα κλειδιά του διαμερίσματός μου πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Στον καθρέπτη του μπάνιου είχε γράψει με κόκκινο κραγιόν: «Ξέχασέ με. Τώρα.»…

Cut

Είναι Μάιος του 2007, 30 Μαΐου, σαν σήμερα, αλλά δεν βρέχει. Μόλις γύρισα από το Μόναχο, τώρα περνάω κάτω από το τούνελ της Αττικής Οδού στα Βριλήσσια, μου θυμίζει πολύ το τούνελ του Μονακό. Μόνο που δεν είμαι στο Μονακό. Στο Μονακό είναι η Μ., μια φίλη της μου είπε ότι «εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα, παντρεύτηκε έναν πολύ πλούσιο που την ήθελε πάντα. Δεν τον αγάπησε ποτέ, από αντίδραση το έκανε».
Την Μ. δεν την είδα ποτέ ξανά. Μόνο στον ύπνο μου, πολλές φορές. Ούτε την Κ., αν και θα ήθελε. Ούτε η Κ. είδε ποτέ ξανά τη Μ., γιατί ήταν οι καλύτερες φίλες, μέχρι «εκείνο» το βράδυ.

Ανάβω τσιγάρο, είμαι κουρασμένος και αξύριστος, είμαι και πάλι σε μια ανοιχτή Spider, όχι σε εκείνη, σε μια καινούρια, κι απ’ το Bose στερεοφωνικό βαράνε οι Faith no More, τα μπάσα του Evidence δονούν την πλάτη μου, σιγοτραγουδάω κι εγώ.

If you want to open your hole
Just put your head down and go
Step beside the piece of the circumstance
Got to wash away the taste of evidence…

Ο καπνός στροβιλίζει μέσα στο κόκπιτ καθώς χιλιάδες σκέψεις στροβιλίζουν μέσα στο μυαλό μου, χιλιάδες ενδεχόμενα, χιλιάδες σενάρια, χιλιάδες «μπορεί», για τίποτε δεν είμαι σίγουρος.
Σίγουρος είμαι για το ότι, τελικά, μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη κάποιου μόνο ως κίνηση «καλής θέλησης», επειδή είσαι ανώτερος άνθρωπος, χωρίς να σημαίνει ότι μπορείς να ξεχάσεις και τα όσα μπορεί να προηγήθηκαν.
Το evidence, το τεκμήριο αδιασάλευτης ενοχής, είναι σαν καρφί που σε τρυπάει και ο πόνος δεν μπορεί να σε αφήσει να το ξεχάσεις. Να το παραβλέψεις. Μπορείς να συγχωρέσεις, μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη κάποιου που κατάλαβε το λάθος του, ή που απλώς ζητάει αντανακλαστικά συγγνώμη, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις…

Σε λίγο φεύγει και η Τετάρτη, 30 Μαΐου 2007. Μου πήρε 11 χρόνια για να το καταλάβω.
Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ…