26.5.07

Great white

Ο Άκης, με είχε ρωτήσει αναφορικά με εκείνο που είχα γράψει στο ποστ, «Συνομιλώντας με τον Προυστ», για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου.

Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω…

…Ήμουν στην Αυστραλία για δουλειά, για ένα θέμα. Πρωτοχρονιά 1999, στην παραλία. Είχαμε πάει για μπάνιο και εγώ, νιώθοντας ότι κολυμπάω πολύ καλά, ανοίχτηκα για να φτάσω μέχρι το πλέγμα που προστατεύει τους λουόμενους. Θα έφτανα μέχρι εκεί και θα γύριζα. Τέλεια γυμναστική.
Μόλις έφτασα μέχρι εκεί έκανα μια βουτιά για να δω, όσο μπορούσα, μέχρι πού έφτανε αυτό το πλέγμα, έτσι, να ξέρω. Τότε – και επειδή έχω κάποιους βαθμούς αστιγματισμό – είδα έναν τεράστιο όγκο να έρχεται καταπάνω μου, από την άλλη πλευρά του πλέγματος.
Σαν ταινία. Τρόμου.
Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορείς να ιδρώσεις μέσα στη θάλασσα και ειδικά μέσα στον ωκεανό. Ήταν κρύος ιδρώτας που τον ένιωθα να κυλάει ενώ ήμουν μέσα στο νερό.
Τότε ένιωσα τι θα πει φόβος, στην πιο αγνή μορφή του. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν καρχαρίας, μάλλον δεν ήθελα να το πιστέψω, ανάκατες σκέψεις έρχονταν στο μυαλό μου, μέχρι που άκουσα τη σειρήνα πίσω μου να ουρλιάζει. Αυτή που σημαίνει ότι όλοι πρέπει να βγουν από τη θάλασσα. Όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Λεπτά; Δεν ξέρω.
Η ζωή μου, όπως στη διαφήμιση, πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Ταυτόχρονα, το πλέγμα δεχόταν απίστευτη πίεση από τον όγκο (που ήταν πολύς ο όγκος, όμως) και είχε και ένα τεράστιο πτερύγιο, έτσι, για να είμαστε σίγουροι ότι είναι καρχαρίας, μη και έχουμε κάποιο ενδοιασμό! «Για όποιον δεν κατάλαβε είμαι καρχαρίας, να και το πτερύγιό μου, σάκερς».

Το κεφάλι μου ήταν έξω από το νερό αλλά μπορούσα να ακούω τα χτυπήματα που έδινε ο κύριος Καρχαρίας πάνω στο πλέγμα, άλλωστε το έβλεπα να κουνιέται με σφοδρότητα. Τα πόδια μου είχαν παγώσει, ένιωθα ότι είχα πάθει εγκεφαλικό. Απλώς και μόνο είχα παραλύσει από τον φόβο. Σαν να υπνωτίζει το δέος, σα να σου σταματάει οποιαδήποτε λειτουργία, λες και ο εγκέφαλος δεν μπορεί να δώσει καμία εντολή στα μέλη σου, δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Ξαφνικά «ξύπνησα» γιατί μέσα μου μια φωνή μου έλεγε «πρέπει να ζήσεις», είμαι σίγουρος ότι την άκουσα, γύρισα προς την ακτή κι άρχισα να κολυμπάω σαν τρελός. Σαν τρελός, όμως. Ποιος Φελπς και λοιποί all star της κολύμβησης… Όπως στα κινούμενα σχέδια. Κι αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Η ακτοφυλακή είχε βγάλει ήδη φουσκωτό σκάφος και ερχόταν προς το μέρος μου. Αργότερα, μου είπαν ότι κολυμπούσα όχι ουρλιάζοντας, αλλά βογκώντας, λες και πονούσα, οι φίλοι μου με άκουγαν στην παραλία, τέτοια παγερή ησυχία είχε εκεί έξω στην παραλία, μέχρι που το έμπειρο χέρι ενός ναυαγοσώστη με έπιασε και με έβαλε πάνω στο ταχύπλοο, για να φτάσουμε σώοι στην ακτή. Λίγο πριν βγούμε έξω, ο καρχαρίας σχεδόν ανέβηκε πάνω από το πλέγμα με ένα πήδημα έξω από το νερό. (Και σκεφτείτε πως, από ό,τι είπαν μετά, το εν λόγω… πλασματάκι που συνάντησα, ζύγιζε 4 τόνους και έφτανε τα 6 μ., με πρόχειρους υπολογισμούς!)
Εκεί λιποθύμησα και συνήλθα την επόμενη μέρα, δεν θυμόμουν το συμβάν, λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Οι φίλοι μου, μου είπαν τις λεπτομέρειες. Με πονούσε όλο μου το κορμί και όλοι οι μύες μου ήταν πιασμένοι από την έντονη άσκηση. Την καταπόνηση για τη ζωή μου.

Έκτοτε, δεν ανοίγομαι εκτός παραλίας στη θάλασσα, στην όποια θάλασσα, ακόμη και στις ελληνικές που τέτοια κήτη δεν θα δεις, και πάντα θα ρίξω μια ματιά στο βυθό. Ένας φίλος μου, ψυχολόγος, μου λέει ότι είναι θαύμα που κάνω ακόμη μπάνιο. Στη θέση μου, από ό,τι είπε, θα έπαιζε μπάλα δίπλα σε πισίνες.
Στη ζωή μου, μου την έχουν πέσει κλέφτες, ναρκομανείς (που δεν μου έκαναν και τίποτε γιατί είμαι κοντά τους και τους αγαπάω) και δεν έχω φοβηθεί ποτέ, ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι θα χοντρύνει το πράγμα ή επειδή, αν συμβεί, μπορώ να αμυνθώ. Δεν ξέρω.
Είμαι σίγουρος ότι με τον φίλο μου τον καρχαρία φοβήθηκα γιατί κατάλαβα ότι εκεί μέσα εκείνος είναι ο κυρίαρχος. Το αφεντικό. Που περνάει και όλοι κάνουν τουμπεκί. Βαράνε προσοχές, πώς να το πω; Υποσυνείδητα είχα στο μυαλό μου και όλα αυτά που είχα διαβάσει μέχρι τότε - αργότερα έμαθα πολλά περισσότερα – ότι ο καρχαρίας έχει επιβιώσει από την προϊστορία μέχρι και τι μέρες μας, για έναν και μόνο λόγο: Γιατί είναι ο καλύτερος κυνηγός που υπάρχει στον πλανήτη. Και μόνο που μπορεί να εντοπίζει το θήραμά του από τόση μεγάλη απόσταση, (μπορεί να αισθανθεί μια σταγόνα αίματος σε 100 λίτρα νερό!) αυτό τον μετατρέπει σε έναν κίλερ που ξέρει πότε, πού και πώς θα χτυπήσει το στόχο του. Κάθε φορά με όποιο τρόπο θέλει, αρκεί να το θέλει.
Μόνο κατά λάθος επιτίθεται σε μας, περνώντας μας για φώκιες (οπότε αν συναντηθείτε ποτέ, του φωνάζετε «συγκεντρώσου, μαλάκα, δεν είμαι φώκια») ή αν νιώσει ότι απειλείται και πρέπει να υπερασπίσει την περιοχή της κυριαρχίας του. Αυτά τα έμαθα βλέποντας όλα τα ντοκιμαντέρ από το Νάσιοναλ, ενώ χρόνια πριν τη μεγάλη συνάντηση με τον μεγάλο λευκό, είχα εντρυφήσει στα ντοκιμαντέρ του μεγάλου Κουστώ.

Κι αν με ρωτήσετε αν σήμερα σιχαίνομαι τους καρχαρίες, θα σας πω πως «όχι», ούτε τους σιχαίνομαι, ούτε θέλω να πεθάνουν. Τους φοβάμαι και τους σέβομαι. Τώρα γράφω αυτό το ποστ με την ασφάλεια των τόσων ετών, και κάνω και πλακίτσα, αλλά κι από τότε το είδα «καλά που δεν πάθαμε και τίποτε».
Οι σαρκς και ειδικά οι λευκοί, είναι πολύ όμορφα ζώα, έχουν τέλεια αεροδυναμική στο σώμα και στο, κάτω-κάτω, ο «δικός μου» θα με έτρωγε επειδή θα ακολουθούσε το νόμο της φύσης. Απλά! Αν το δούμε το θέμα και αλλιώς, κάθε χρόνο σημειώνονται το πολύ 75 επιθέσεις από καρχαρίες σε όλο τον κόσμο, ενώ ο άνθρωπος εξολοθρεύει ετησίως γύρω στα 100 εκατομμύρια καρχαρίες. Τους έχουμε για πλάκα και, χωρίς πλάκα τώρα, πρέπει να το δούμε λίγο αλλιώς, τους έχουμε ξεπαστρέψει με το πρόσχημα ότι δεν τα πάμε καλά μαζί τους. Ότι όταν πεινάνε, κάνουν μαλακίες. Αν σκεφθούμε πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τροχαία ατυχήματα ή ακόμα κι από κάποιο τσίμπημα εντόμου, είναι φανερό ότι οι καρχαρίες θα πρέπει να συγκαταλεχθούν στους ελάχιστα επικίνδυνους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου.

Οπότε, αν συναντηθώ ποτέ ξανά μαζί του, υπό τις ίδιες συνθήκες, θα πεθάνω από το φόβο μου γιατί θα είμαι αντιμέτωπος με όλα αυτά που ξέρω ότι μπορεί να κάνει!

Έχετε φοβηθεί ποτέ ότι «σκουραίνουν» τα πράγματα; Έχετε φοβηθεί ποτέ για τη ζωή σας;

Y.Γ.: Αφιερωμένο στην Αμαλία, που δεν δείλιασε να κοιτάξει κατάματα τον θάνατο και να τον αντιμετωπίσει στα ίσια και με αξιοπρέπεια.

Εύχομαι να μην ξεχάσουμε πολύ γρήγορα το παράδειγμά της...

44 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

νομίζω ότι στη θέση σου θα είχα πεθάνει απο ανακόπη καρδιας.

Ανώνυμος είπε...

δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω με όλα αυτά τα που έγραψες.
Το σίγουρο είναι ότι μου έβγαλες μια απίστευτη αισιοδοξία και πίστη για ζωή.
να είσαι πάντα καλά!

Αβραάμ Ξένος είπε...

Μόνο για κάποια δεύτερα σε αυτοκινητιστικό όντας σε παπί. Ποια ζωή και φιλμ λένε.. Το τελευταίο που σκέφτηκα ήταν "γκαντεμιά ρε μαλάκα!"

Πάντως αν και δεν έχω έρθει τετατέτ με κανά μεγάλο ψάρι, τον κουβαλάω το φόβο αυτό (να δω μια μεγάλη μάζα να κολυμπά προς το μέρος μου)

Ανώνυμος είπε...

Σπυράκο, πρέπει να τα είδες όλα. και εγώ θα τα έβλεπα γιατί μοραζόμαστε τον ίδιο φόβο

the muppet show girls είπε...

Οι great white sharks,
πλέον βαίνουν προς εξαφάνιση (είναι στο top-10 της WWF)
τα σαγόνια ακονίζονται από..άλλους καρχαρίες. Πιο επικίνδυνοι και πολύ πιο ύπουλοι, κατασπαράζοντας ανθρώπινες σάρκες, αλλά και ψυχές.Ο καρχαρίας θυμάται-ποτέ δεν κοιμάται
κάτω απ'τα κύματα, δίπλα στη ζούγκλα.
Θα βρίσκεται κάποιος να μας απλώσει το χέρι; Σαν αυτό της Αμαλίας, που της το αρνηθήκαμε;
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό...

Π.

monahikoslikos είπε...

Η μόνη μου επαφή με καρχαρία είναι μια σούπα με φτερά καρχαρία που δοκίμασα ένα βράδυ στο Χονκ Κόγκ.
Κερασμένη βέβαια από κάποιο τραπεζίτη γιατί είναι πολύ ακριβή για την τσέπη μου

ci είπε...

Τους φόβους τους ξεπερνάμε.
Με τους "καρχαρίες" πάλι..βαράμε προσοχές όπως είπες. Το μόνο καλό είναι ότι μετά το βλέπεις σε κάτι σαν λαχείο, οπότε μειώνονται πολλά άγχη.

diva είπε...

Όσο σε παίρνει προσπαθείς να συνυπάρξεις ή και να ξεπεράσεις τους φόβους σου ομοιοπαθητικά πιστεύω. Ε, αν δεν μπορείς φροντίζεις να αλλάξεις "γειτονιά", να τους αποφεύγεις. Υποθέτω δηλαδή..διότι εγώ έχω και έναν Sardo να με προστατεύει και είναι και κολλητός του Ζορρό ..:-)

christina είπε...

Μπράβο θέληση! Και μπράβο που βλέπετε τη διαφορά ανάμεσα στο 'αμύνομαι' και το 'ξεπαστρεύω τους καρχαρίες δια παντός'.

Φοβάμαι τους καρχαρίες ακόμα και όταν είμαι πάνω σε καράβι, οπότε ο δικός σας θα με είχε μεζεδιάσει λιπόθυμη.

(Οχι οτι δεν κολυμπάω στα άπατα φυσικά)

Μαριλένα είπε...

"Συγκεντρώσου μαλάκα, δεν είμαι φώκια".
ρισπεκτ και ρισπέκτ στη νιοστή.
Μπορώ να το δανείζομαι όταν τσακώνομαι με τους φίλους μου" :D

Ανώνυμος είπε...

«Για όποιον δεν κατάλαβε είμαι καρχαρίας, να και το πτερύγιό μου, σάκερς»;
lolllllllllllllllllllllll

είσαι απίστευτος, στο έχω ξαναπεί!!!!

2Σx2 είπε...

Φοβερό ήταν όλο αυτό. Πραγματικά ο φόβος είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα. Νευροπαραλυτικό και καθηλωτικό αλλά και ικανό να μας κάνει υπεράνθρωπους!

Στο ΚΑΤ προ δεκα και βάλε χρόνων παραλίγο να έχω close encounters με τον δρεπανοφόρο. Ήμουν με σπασμένο χέρι και το ασανσέρ πήρε την πρωτοβουλία να ανέβει με ανοιχτή πόρτα. Εγώ ήμουν με το ένα πόδι στο ασανσέρ και το άλλο στο διάδρομο του νοσοκομείου. Τα είδα όλα Σπύρο! Εντσικτωδώς πήδηξα χωρίς να καταλάβω τι συνέβη και χωρίς να καταλάβει και κανείς άλλος τι συνέβη!

Ανώνυμος είπε...

μια φορά στη Λευκάδα πήγα να πνιγώ στη θάλασσα. Και εγώ είχα νιώσει αυτό το συναίσθημα που περιεγραψες
δεν θα το ξεχασω ποτε

Elias είπε...

Μόνο μία φορά σκαρφαλώνοντας το βουνό της Σαμοθράκης: γραπωμένος από κάποιες πέτρες να κρεμιέμαι στο κενό, τα πόδια μου να μην έχουν κανένα στήριγμα, τα χέρια μου να πονάνε, το χώμα της πλαγιάς να υποχωρεί, και να μην μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ.

Jane E. είπε...

8-[

Δυο γουρλωμένα μάτια :p

elafini είπε...

μου άρεσε η οπτική σου..θυμάμαι είχα δει κάποια "σαγόνια" καλοκαίρι δημοτικού..μια βδομάδα έκανα να ξαναμπώ στη θάλασσα..κι όταν μπήκα στα ρηχά μέχρι τον αστράγαλο..όσο για την ομοιοπαθητική που προτείνει η vouts..μπρρρρρρ.....μανούλααααααα (όπως λέει κι ο Βέγγος) ;)

μαριάννα είπε...

Καλάαααα... αυτό δεν ήταν εμπειρία αγόρι μου. Αυτό ήταν από τις πιο «χοντρές» και ζόρικες ιστορίες που έχω ακούσει σε αναμετρήσεις με το θάνατο. Μπράβο σου πάντως. Έχεις κότσια, αφού δε λιποθύμησες στη θέα και μόνο.
Το δικό μου τετ α τετ με το θάνατο ήταν ένα καλοκαίρι στον Άγιο Νικήτα της Λευκάδας. Έχοντας τα παιδιά μικρά, κάναμε επί σειρά ετών διακοπές πάνω από μήνα στον Άγιο Νικήτα. Με τροχόσπιτα. Του ονείρου! Τρεις οικογένειες και συχνά τέσσερις και πέντε. Όλοι φίλοι με παιδιά συνομίληκα. Κάποια χρονιά είχε λυσσάξει στο κύμα. Για κάμποσες μέρες σήκωνε βουνά. Έξω λιώναμε στη ζέστη και η θάλασσα δεν πλησιάζονταν. Τα παιδιά τα αφήναμε να πλατσουρίζουν μόνο. Οι μεγάλοι είχαμε τη φαεινή να κολυμπήσουμε. Εγώ δίσταζα. Κολυμπώ καλά, αλλά φοβόμουν τα κύματα και κυρίως το πώς θα βγω.
Έλα βρε, μου λέει ο δικός μου θα σε κρατάω εγώ στο έβγα. Και θα σου δείξω πως θα βγεις εύκολα. Θα πηγαίνεις καβάλα στο κύμα και θα σε βγάλει αυτό μόνο του. Και τον πίστεψα το βούρλο. Και μπήκα. Δεν ξέρω αν ξέρεις από Άγιο Νικήτα, αλλά βαθαίνει απότομα από τα πρώτα πέντε μέτρα. Μπήκαμε λοιπόν κανονικά οι τρεις άντρες της παρέας κι εγώ η θαρραλέα. Καλά ήταν στην αρχή, παίζαμε παιχνίδια ζόρικα μεν, όμορφα δε, με τα τεράστια κύματα. Ξαφνικά άρχισαν να χειροτερεύουν. Γίνονται θεόρατα. Κι απανωτά. Ήμουν με πλάτη σε αυτά. Έρχεται ένα τεράστιο με χτυπάει, με κουκουλώνει μέσα σε αφρούς, οι άντρες όλοι αλλού γι αλλού, χαθήκανε, τραβιέται η θάλασσα προς τα μέσα κι αρχίζουν να σκάνε απανωτά τρία τέσσερα βουνά μαζεμένα τα οποία με τραβούσαν ανήμπορη στο βυθό κουκουλώνοντάς με όλα τα χαλίκια της Λευκάδας! Το έκτο ή έβδομο από μόνο του, μας ξέβρασε πετώντας μας σαν καρυδότσουφλα στην παραλία ημίγυμνους και καταγδαρμένους. Ήπια τη μισή θάλασσα και όταν κατάλαβα ότι είμαι ζωντανή στην αγκαλιά των παιδιών μου με σιαγόνες που χτυπούσαν ταμπούρλο και μελανιασμένη παντού, ορκίστηκα ότι τέτοια ανοησία μαγκιάς δε θα ξανακάνω ποτέ στη ζωή μου. Ντρεπόμουν τα παιδιά μου και κρατήθηκα να μην ξεσπάσω σε λυγμούς από τον τρόμο.
Το δεύτερο τετ α τετ μου με το χάρο, ήταν τρικάβαλο σε Άφρικα και χωρίς κράνος φυσικά, μετά από γλέντι με σφηνάκια και τα σχετικά, που κάναμε σούζες στην πλατεία μιας πόλης της Μεσσηνίας ξημερώματα! Αφού γλιτώσαμε από τις σούζες, πέσαμε λίγο πιο κάτω σε χωματόδρομο με χαλίκι. Σωθήκαμε από θαύμα και οι τρεις. Αλλά το τι άκουσα δε λέγεται... Οδηγός ήταν ο κουνιάδος μου, εγώ στη μέση και τρίτος ένας ξάδερφος τους. Ο δικός μου πίσω μας με το αυτοκίνητο φώναζε να κατεβώ μετά τις σούζες που του είχε κοπεί το αίμα, αλλά πού εγώ μυαλό. Άγιο είχαμε...
Μετά από αυτά όμως σοβαρεύτηκα. Ευτυχώς δεν μου άφησαν τραύματα ψυχικά και ξανακαβάλησα μηχανή την επόμενη μέρα κιόλας. Αλλά με κύμα δεν κολυμπάω πια. Εσύ με καρχαρία;
:))))))))))

Sardonian είπε...

Άμα σε κυνηγάει σκίουρος να σε δαγκώσει, να δεις φόβο..

vatraxokoritso είπε...

Εγώ απορώ με το θάρρος σου.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε θάλασσα που έχει καρχαρίες, χα! σιγά μην εμπιστευτώ εγώ το πλέγμα…(τα έχω δει στις ταινίες ότι δεν τους κρατάνε εντελώς, απλώς τους καθυστερούν ώστε να προλάβει να απομακρυνθεί ο μεζές..)
Ποτέ δεν κολυμπάω στα βαθιά από φόβο φυσικά, ναι! ακόμη και σε ελληνικές θάλασσες. Κολύμπησα στην Ταϊλάνδη αλλά με άλλα 20 άτομα γύρω μου, ώστε να μην είμαι η μοναδική επιλογή του.
Και να σκεφτείς πως σαν παιδί δεν με τρόμαζε τίποτε, κολυμπούσα για ώρες στα βαθιά, μάλλον μετά είδα πολύ Κουστώ.

Ανώνυμος είπε...

μια φορά στην Ήπειρο, ΄μικρή, ήρθα αντιμέτωπη με ένα φίδι που λέγεται σαϊτα. Με κυνηγήσε αρκετά, μόνο από θαύμα γλύτωσα από ότι είπαν οι χωριανοί. Ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω

MTdoggie είπε...

φανταστικο!!! "γνωρισες" απο κοντα καρχαρια???? δεν εμπνεει respect? ειναι μοναδικο πλασμα.
τυχη ομως, να εισαι τοσο κοντα και το μονο που επαθες ηταν ενα ψιλοεγκεφαλικο της στιγμης! την επομενη επρεπε να παιξεις τζοκερ!!!

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω να σου πω αν είσαι τυχερός που είδες από τόσο κοντά καρχαρία. Είσαι μάλλον τυχερός που έζησες.
Κι από όσο σε ξέρω είσαι τυχερός στη ζωή σου. Να είσαι πάντα.

unlearn... είπε...

Παρόλο που δεν έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση, φοβάμαι πολύ σκηνικά σαν κι αυτό που περιγράφεις, κυρίως γιατί έβλεπα πολύ National Geografic και Κουστώ μικρή!

Δεν ξέρω πόσο ανέμελα θα έκανα μπάνιο αν βρισκόμουν στην Αυστραλία, αλλά ακόμα και στην Ελλάδα καμιά φορά το σκέφτομαι όταν βγαίνω πολύ βαθιά.Το περασμένο καλοκαίρι δε, όταν στο μέρος που ήμουν ακούστηκε οτι κάποιος είδε έναν καρχαρία να κυκλοφορεί, έμενα στα ρηχά και δεν έβγαινα σε καμία περίπτωση απο τον κόλπο.


Μου αρέσει όπως το αντιμετωπίζεις.Αυτός είναι και ο σωστός τρόπος κατά τη γνώμη μου.
Με αφορμή το φόβο μας γι αυτήν, την έχουμε καταστρέψει τη φύση...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ είχα την ατυχία να βρεθώ στο Χέιζελ και να κινδυνέψω κιόλας. Αυτή η στιγμή που νιώθεις ότι μπορεί να πεθάνεις, δεν ξεπερνιέται με τίποτε.
Πολύ ωραίος ο τρόπος που γράφεις.

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

Μερικές πληροφορίες για τους καρχαρίες-λόγω τρέλας με το animal planet. Η οσφρητική τους ικανότητα είναι λίιιιιγο καλύτερη από αυτή που ανφέρεις. Συγκεκριμένα έχουν την ικανότητα να μυρίζουν 1 (ένα)ml αίματος σε 1 εκατομμύριο γαλόνια νερού. Μέτρια πράγματα. Επίσης ο μεγάλος λευκός υπάρχει και στη Μεσόγειο και συγκεκριμένα στην περιοχή της νότιας Αδριατικής- βόρειο Ιόνιο!!!

Tf είπε...

Μια φοβία μου είναι κι αυτή. Γενικά οτιδήποτε άγνωστο και μεγάλο κολυμπάει από κάτω ή και γύρω μου χωρίς να μπορώ να το δω. Ακόμα και δελφίνι ή μεγάλη τσιπούρα :p

Εδώ ο Steve Irwin (κροκοδυλάκιας) έκανε κι έκανε τόσα και πέθανε από τσίμπημα σαλαχιού (άσχετο).

Γενικά πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος αν νομίζεις ότι μπορείς να το παίζεις μάγκας στη φύση. Οι περισσότερες επιθέσεις γίνονται όταν ο άνθρωπος προκαλεί τη φύση του ζώου. Kατά προσέγγιση 26 με 73 εκατομμύρια καρχαρίες σκοτώνονται το χρόνο ενώ οι θάνατοι ανθρώπων από επιθέσεις του ίδιου ζώου είναι περίπου 5 κάθε χρόνο... τελικά ποιος είναι ο πιο μάγκας;

Ανώνυμος είπε...

"Βαράνε προσοχές"...

...και πέφτουν και για κάμψεις. He is the boss.
Μανούλα μου, αν είχα εγώ τέτοιο meeting θα είχα μείνει εκεί για πάντα
God bless you

MariaDedoussi είπε...

Χα χα, μπράβο βρε, με έκανες και γέλασα με κάτι που φαντάζομαι ότι όταν το ζεις δεν έχει και τόση πλάκα...
Αυτό με τη φώκια ειδικά μου άρεσε πολύ. Δε μου λες κάτι όμως... Εδώ που είμαι, στην Πολωνία, αν τον δω θα πρέπει να του το φωνάξω Πολωνικά, ας πούμε, ή παίζει και αγγλικά, αφού μάλλον θα έχει έλθει από την Αυστραλία;
Τον θάνατο δεν τον κοιτάει κανεις κατάματα με θάρρος, αγαπημένε μου Σπύρο. Μόνο με χιούμορ ίσως. Εγώ τον θάνατο τον "είδα" μπροστά μου μόλις γέννησα το πρώτο μου παιδί και από τότε τον "βλέπω" κάθε μέρα. Διότι, πλέον έχω πολύ πολύ πολύ καλό λόγο (δύο για την ακρίβεια) να μην θέλω να πεθάνω.
Φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

Αφιερωμένο στην Αμαλία, που δεν δείλιασε να κοιτάξει κατάματα τον θάνατο και να τον αντιμετωπίσει στα ίσια και με αξιοπρέπεια. Εύχομαι να μην ξεχάσουμε πολύ γρήγορα το παράδειγμά της...

Τα είπες όλα.
Καλημέρα από Νέα Υόρκη

epwnimos είπε...

Πολύ ωραίο ποστ, χαρά στο κουράγιο σας που βγήκατε ζωντανός.

κ.Σπύρο δεν ξέρω αν θα το πιστέψετε, αλλά έπεσα στο ιστολόγιό σας ψάχνοντας να βρω πληροφορίες για τους καρχαρίες, με σκοπό να αφιερώσω ένα κείμενο στην Αμαλία!! Αυτό πάει να πει σύμπτωση. Με πείραξε λίγο που με πρόλαβε κάποιος άλλος, αλλά θα το έγραφα ούτως ή άλλως απο άλλη οπτική γωνία.

an205 είπε...

Έλα...
Πως κάνεις έτσι λίγο γουώτερ πόλο ήθελε να παίξει ο καρχαριούλης κι εσύ τον παρεξήγησες....
Ξέρω έναν καρχαρία που θα ήθελες για παρέα....
Έναν της BMW....

Σπύρος είπε...

Φαντάσου εγώ ιδρωσα διαβάζοντας το ...φαντάσου παρών στο γεγονός τι εγινε!
Το φάρμακο για το φόβο ειναι το βίωμα και το κοίταγμα αυτου στα μάτια..
όπως και η Αμαλία έτσι και εσυ..ασχετα με την κατάληξη πρεπει να τον βλέπουμε στα μάτια!!!!!

(Για να κάνω και χιούμορ: Πιστεύω οτι το ΡΕΚΟΡ του Θόρπ το κατέριψες κρίμα που δεν σε μετρούσε καποιος)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαργαρίτα: Το ξέρω, καλό μου. Ακόμα και τώρα που έγραφες ήσουν τρομαγμένη. «ανακόπη καρδιας»; :) καλημέρα!

@ Κώστας: Πάντα, Κώστα μου, πρέπει να έχουμε απίστευτη αισιοδοξία και πίστη για τη ζωή. Κι ας μας απογοητεύει καμία φορά. Κι εσύ να είσαι πάντα καλά!

@ Αβραάμ Ξένος: Αυτό το τελευταίο που σκέφτηκες "γκαντεμιά, ρε μαλάκα!", είναι κοινό σε όλους όσοι έχουμε οδηγήσει μηχανές. Η δικιά μου ατάκα είναι η «ω, ρε πούστη μου, τον ήπιαμε!»… Καλημέρα!

@ Ελένη Τσίκρα: Welcome to the shark club!

@ the muppet show girls: Οι great white sharks, όντως βαίνουν προς εξαφάνιση, γιατί υπάρχουν άλλοι, πιο καρχαρίες, απ’ τους καρχαρίες. Όσο για τις μάγισσες που ανέφερες, σήμερα οι μόνες που βλέπω είναι αυτές με ομπρέλες… :)

@ monaxikoslikos: Δεν θα δοκίμαζα ποτέ αυτή τη σούπα, όχι λόγω του συμβάντος, αλλά επειδή δεν είμαι ανοιχτός σε τέτοιες γεύσεις. Είναι νόστιμη;

@ Citronella: Αν σου κάτσει, σου αλλάζει τη ζωή. Και το λαχείο και ο καρχαρίας!

@ Vouts: Βεβαίως και έχεις Sardo να σε προστατεύει, αλλά και Ζορρό ..:-)

@ passer-by: Η θέληση που αναφέρεις (ξεκίνα να μιλάς στον ενικό και εσύ!) είναι αυτή για ζωή. Η πιο δυνατή που υπάρχει σε μένα.

@ Μαριλένα: Βεβαίως και μπορείς να τη χρησιμοποιείς!:D

@ Μάγδα Κραδιώτη: Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

@ 2Σx2: Τελικά πήδηξες, προτού προλάβει να το κάνει αυτό ο δρεπανοφόρος!

@ Ανώνυμο: Στη Λευκάδα; Μήπως ήταν στο Κάθισμα; Κι εγώ έχω κινδυνέψει εκεί.

@ Κουνουπι: Αυτό είναι που λέει «δεν έχω από πού να πιαστώ»! Καλημέρα!

@ Jane E.: Αλλά πολύ γουρλωμένα, όμως :p

@ elafini: η ζωή αντιγράφει την Τέχνη ή το αντίθετο λένε; ;)

@ ghteytria: Άγιος Νικήτας Λευκάδας; Χμμμ Κι άλλη επικίνδυνη παραλία εκεί, λοιπόν!
Όσο για το δεύτερο τετ α τετ σου με το χάρο, ε, κάπου την ψάχνατε κι εσείς!
Έχεις δει τη διαφήμιση της Arena με τον τίτλο “Water Instincts”? εγώ πρωταγωνιστώ!

@ sardonian: Τότε θα σε φωνάξω να με σώσεις!

@ vatraxokoritso: Νομίζω ότι όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις επιδεικνύουμε απύθμενο θάρρος. Για να μη γνωρίσουμε από πολύ κοντά τον πυθμένα!

@ Ελένη Ανδρέου: Ξέρω για ποιο φίδι λες. Είναι αυτό που συσπειρώνεται και πετάγεται πολλά μέτρα. Φτηνά τη γλίτωσες!

@ mtdoggie: Η εμπειρία, σκυλούνι μου, ήταν όλα τα λεφτά! Καμιά καλή μάρκα για να το αγοράσεις αυτό δεν υπάρχει, όπως θα έλεγε και ο μέγιστος Γεωργελές…

@ Ελίνα Ιατρ.: Είμαι τυχερός στη ζωή μου, όντως. Έχω γνωρίσει ενδιαφέροντα κήτη και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Η αδερφή σου τι κάμνει;

@ unlearn: Δεν βγήκες από τον κόλπο γιατί μπήκες στο κόλπο, γιατί αν συναντιόσασταν με τον καρχαρία θα σου είχε έρθει... κόλπος.

@ Βασίλης Σκ.: Αυτή τη στιγμή που νιώθεις ότι μπορεί να πεθάνεις, την έχω ξεπεράσει, δεν πρόκειται, όμως, να την ξεχάσω ποτέ. Επίσης, αν και δεν το έζησα από κοντά, είναι πολύ έντονες οι μνήμες από τις Βρυξέλες. Σε ευχαριστώ! Καλημέρα!

@ ΑΠΕΙΡΩΤΑς: Σωστή η επισήμανσις! Καλημέρες!

@ tf: Πιο μάγκας ήταν ο Κουστώ!

@ Ερικα Μανωλάκου: Δύο boss αναγνωρίζω. Τον μεγάλο λευκό και τον Springsteen!

@ MariaDedoussi: Kαταρχάς, να δηλώσω ενώπιον όλων ότι προσκυνώ στον τρόπο που γράφεις, τα κείμενά σου τα έχω αποστηθίσει όλα, δοκίμασέ με!
Στην Πολωνία, άμα πεις ότι είσαι φίλη του Βαζέχα, δεν θα υπάρχει πρόβλημα!
Αγαπημένη μου, όμως, θα διαφωνήσω μαζί σου λέγοντας ότι ξέρω πολλούς που κοιτάνε τον θάνατο κατάματα και αγωνίζονται επί ίσοις όροις με την πάρτη του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουν να πεθάνουν, γι’ αυτό και αγωνίζονται. Μπορεί στον αγώνα αυτόν να βάζουν και πολλή δόση χιούμορ αλλά αυτό δε μειώνει τον ίδιο τον αγώνα τους.
Η Αμαλία, σε όλο αυτό, έβαλε και πάρα πολλή αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και της χάρισα και αυτό το ποστ.
Να χαίρεσαι τους δύο πολύ καλούς λόγους που έχεις για ζωή, Μαρία μου!
Φιλιά, πολωνικά!

@ Δακουμής Ιωάννης: καλημέρα στη Νέα Υόρκη!

@ emporas: Μπορείτε να γράψετε ό,τι θέλετε, έτσι κι αλλιώς η οπτική γωνία που θα το προσεγγίσετε θα είναι διαφορετική!

@ an205: Σίγουρα, αλλά δεν φορούσα το μαγιό Arena και δεν ήμουν έτοιμος! Όσο για τον καρχαρία της BMW, βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου....

@ LOCKHEART: Οι O Ίαν Θορπ και ο Μάικλ Φελπς είναι έτοιμοι από καιρό να μου δώσουν τον τίτλο του κορυφαίου κολυμβητή όλων των εποχών. Αν ζούσε και ο Βαϊσμίλερ, θα έκανε το ίδιο…

Lorelei Am Rhein είπε...

Καλημέρα!

Μια λιακάδα στη συννεφιά είναι οι εγγραφές σου...
:-)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

τα δικά σου τα κείμενα είναι λιακάδα!
:-)
καλημέρα και καλή εβδομάδα!

zubizabata είπε...

Στην θάλασσα έτσι κι αλλιώς δεν ξεβαθαίνω (έχει φροντίσει ο Spielberg και η Αυστραλέζα μάνα μου γι' αυτό) στην ξηρά με τα φίδια που μένω σε εξοχές μπορείς να μου πεις τι να κάνω;;; :p

Τώρα χωρίς πλάκα, ότι ισχύει με το "με έλουσε κρύος ιδρώτας" στην δικιά σου περίπτωση οπότε και βίωσες το βερμπαλιστικό κλισέ, ισχύει και με το μου "ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι" σε μια ανάλογη δικιά μου. I mean, είναι αλήθεια ότι όταν δεις το θηρίο μπροστά σου (περί κτηνώδους φιδιού ο λόγος) ΣΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!! Σαν μικρό ηλεκτροσόκ, σαν μικρό τρίξιμο μέσα στο κρανίο... (προφανώς ο όφις δεν θα με έτρωγε όπως εσέ αλλά εγώ μια ανασφάλεια την είχα...)

Αφού το πέρασες κι αυτό, long live Σπύρο Σεραφείμ, έστω και καθυστερημένα, να σε χαιρόμαστε και να σε διαβάζουμε! Και ποτέ για μπάνιο στον Κορινθιακό :p

(Πάντως ο πιο μυστήριος φόβος μου προέρχεται μάλλον απ' την ματαιοδοξία μου... Δεν μπορώ να κοιτάξω τον ουρανό, δεν μπορώ να κοιτάζω μέσα στο βυθό...)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

παίζει ανακόντα στον Κορινθιακό; :)
τα σέβη μου!

zubizabata είπε...

(Έχουν βγάλει κάτι καρχαριάκια εδώ...)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

μακριά, λοιπόν, από τον Κορινθιακό!
Το φίδι, πού το είδες;

zubizabata είπε...

Samos Island...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

α πα πα!
να είσαι καλά να το θυμάσαι!
τις καλημέρες μου!

Φράνσις είπε...

Δεν μπορώ να θυμηθώ κατι.αλλα αν εχεις φτασει τοσο κονταστο θανατο το θυμασαι έτσι δεν είναι; μήοως είναι ελάττωμα του εγκεφάλου να μην το θυμασαι; Εχω δει ομως στον ύπνο μου ότι πεθαινω...
Εσύ είσαι ζωντανός όμως αηδονακι μου.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

αν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο δεν γίνεται να μη το θυμάσαι...

Εvgenia Tr είπε...

"ψαρώσαμε"? :Ρ ( αν και πλάκα δεν γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις...)
τυχερός μέσα στην ατυχία σου (γιατί παρόλο το πλέγμα ..πόσο θα άντεχε 6 τόνους?)