Great white

Ο Άκης, με είχε ρωτήσει αναφορικά με εκείνο που είχα γράψει στο ποστ, «Συνομιλώντας με τον Προυστ», για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου.

Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω…

…Ήμουν στην Αυστραλία για δουλειά, για ένα θέμα. Πρωτοχρονιά 1999, στην παραλία. Είχαμε πάει για μπάνιο και εγώ, νιώθοντας ότι κολυμπάω πολύ καλά, ανοίχτηκα για να φτάσω μέχρι το πλέγμα που προστατεύει τους λουόμενους. Θα έφτανα μέχρι εκεί και θα γύριζα. Τέλεια γυμναστική.
Μόλις έφτασα μέχρι εκεί έκανα μια βουτιά για να δω, όσο μπορούσα, μέχρι πού έφτανε αυτό το πλέγμα, έτσι, να ξέρω. Τότε – και επειδή έχω κάποιους βαθμούς αστιγματισμό – είδα έναν τεράστιο όγκο να έρχεται καταπάνω μου, από την άλλη πλευρά του πλέγματος.
Σαν ταινία. Τρόμου.
Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορείς να ιδρώσεις μέσα στη θάλασσα και ειδικά μέσα στον ωκεανό. Ήταν κρύος ιδρώτας που τον ένιωθα να κυλάει ενώ ήμουν μέσα στο νερό.
Τότε ένιωσα τι θα πει φόβος, στην πιο αγνή μορφή του. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν καρχαρίας, μάλλον δεν ήθελα να το πιστέψω, ανάκατες σκέψεις έρχονταν στο μυαλό μου, μέχρι που άκουσα τη σειρήνα πίσω μου να ουρλιάζει. Αυτή που σημαίνει ότι όλοι πρέπει να βγουν από τη θάλασσα. Όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Λεπτά; Δεν ξέρω.
Η ζωή μου, όπως στη διαφήμιση, πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Ταυτόχρονα, το πλέγμα δεχόταν απίστευτη πίεση από τον όγκο (που ήταν πολύς ο όγκος, όμως) και είχε και ένα τεράστιο πτερύγιο, έτσι, για να είμαστε σίγουροι ότι είναι καρχαρίας, μη και έχουμε κάποιο ενδοιασμό! «Για όποιον δεν κατάλαβε είμαι καρχαρίας, να και το πτερύγιό μου, σάκερς».

Το κεφάλι μου ήταν έξω από το νερό αλλά μπορούσα να ακούω τα χτυπήματα που έδινε ο κύριος Καρχαρίας πάνω στο πλέγμα, άλλωστε το έβλεπα να κουνιέται με σφοδρότητα. Τα πόδια μου είχαν παγώσει, ένιωθα ότι είχα πάθει εγκεφαλικό. Απλώς και μόνο είχα παραλύσει από τον φόβο. Σαν να υπνωτίζει το δέος, σα να σου σταματάει οποιαδήποτε λειτουργία, λες και ο εγκέφαλος δεν μπορεί να δώσει καμία εντολή στα μέλη σου, δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Ξαφνικά «ξύπνησα» γιατί μέσα μου μια φωνή μου έλεγε «πρέπει να ζήσεις», είμαι σίγουρος ότι την άκουσα, γύρισα προς την ακτή κι άρχισα να κολυμπάω σαν τρελός. Σαν τρελός, όμως. Ποιος Φελπς και λοιποί all star της κολύμβησης… Όπως στα κινούμενα σχέδια. Κι αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Η ακτοφυλακή είχε βγάλει ήδη φουσκωτό σκάφος και ερχόταν προς το μέρος μου. Αργότερα, μου είπαν ότι κολυμπούσα όχι ουρλιάζοντας, αλλά βογκώντας, λες και πονούσα, οι φίλοι μου με άκουγαν στην παραλία, τέτοια παγερή ησυχία είχε εκεί έξω στην παραλία, μέχρι που το έμπειρο χέρι ενός ναυαγοσώστη με έπιασε και με έβαλε πάνω στο ταχύπλοο, για να φτάσουμε σώοι στην ακτή. Λίγο πριν βγούμε έξω, ο καρχαρίας σχεδόν ανέβηκε πάνω από το πλέγμα με ένα πήδημα έξω από το νερό. (Και σκεφτείτε πως, από ό,τι είπαν μετά, το εν λόγω… πλασματάκι που συνάντησα, ζύγιζε 4 τόνους και έφτανε τα 6 μ., με πρόχειρους υπολογισμούς!)
Εκεί λιποθύμησα και συνήλθα την επόμενη μέρα, δεν θυμόμουν το συμβάν, λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Οι φίλοι μου, μου είπαν τις λεπτομέρειες. Με πονούσε όλο μου το κορμί και όλοι οι μύες μου ήταν πιασμένοι από την έντονη άσκηση. Την καταπόνηση για τη ζωή μου.

Έκτοτε, δεν ανοίγομαι εκτός παραλίας στη θάλασσα, στην όποια θάλασσα, ακόμη και στις ελληνικές που τέτοια κήτη δεν θα δεις, και πάντα θα ρίξω μια ματιά στο βυθό. Ένας φίλος μου, ψυχολόγος, μου λέει ότι είναι θαύμα που κάνω ακόμη μπάνιο. Στη θέση μου, από ό,τι είπε, θα έπαιζε μπάλα δίπλα σε πισίνες.
Στη ζωή μου, μου την έχουν πέσει κλέφτες, ναρκομανείς (που δεν μου έκαναν και τίποτε γιατί είμαι κοντά τους και τους αγαπάω) και δεν έχω φοβηθεί ποτέ, ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι θα χοντρύνει το πράγμα ή επειδή, αν συμβεί, μπορώ να αμυνθώ. Δεν ξέρω.
Είμαι σίγουρος ότι με τον φίλο μου τον καρχαρία φοβήθηκα γιατί κατάλαβα ότι εκεί μέσα εκείνος είναι ο κυρίαρχος. Το αφεντικό. Που περνάει και όλοι κάνουν τουμπεκί. Βαράνε προσοχές, πώς να το πω; Υποσυνείδητα είχα στο μυαλό μου και όλα αυτά που είχα διαβάσει μέχρι τότε - αργότερα έμαθα πολλά περισσότερα – ότι ο καρχαρίας έχει επιβιώσει από την προϊστορία μέχρι και τι μέρες μας, για έναν και μόνο λόγο: Γιατί είναι ο καλύτερος κυνηγός που υπάρχει στον πλανήτη. Και μόνο που μπορεί να εντοπίζει το θήραμά του από τόση μεγάλη απόσταση, (μπορεί να αισθανθεί μια σταγόνα αίματος σε 100 λίτρα νερό!) αυτό τον μετατρέπει σε έναν κίλερ που ξέρει πότε, πού και πώς θα χτυπήσει το στόχο του. Κάθε φορά με όποιο τρόπο θέλει, αρκεί να το θέλει.
Μόνο κατά λάθος επιτίθεται σε μας, περνώντας μας για φώκιες (οπότε αν συναντηθείτε ποτέ, του φωνάζετε «συγκεντρώσου, μαλάκα, δεν είμαι φώκια») ή αν νιώσει ότι απειλείται και πρέπει να υπερασπίσει την περιοχή της κυριαρχίας του. Αυτά τα έμαθα βλέποντας όλα τα ντοκιμαντέρ από το Νάσιοναλ, ενώ χρόνια πριν τη μεγάλη συνάντηση με τον μεγάλο λευκό, είχα εντρυφήσει στα ντοκιμαντέρ του μεγάλου Κουστώ.

Κι αν με ρωτήσετε αν σήμερα σιχαίνομαι τους καρχαρίες, θα σας πω πως «όχι», ούτε τους σιχαίνομαι, ούτε θέλω να πεθάνουν. Τους φοβάμαι και τους σέβομαι. Τώρα γράφω αυτό το ποστ με την ασφάλεια των τόσων ετών, και κάνω και πλακίτσα, αλλά κι από τότε το είδα «καλά που δεν πάθαμε και τίποτε».
Οι σαρκς και ειδικά οι λευκοί, είναι πολύ όμορφα ζώα, έχουν τέλεια αεροδυναμική στο σώμα και στο, κάτω-κάτω, ο «δικός μου» θα με έτρωγε επειδή θα ακολουθούσε το νόμο της φύσης. Απλά! Αν το δούμε το θέμα και αλλιώς, κάθε χρόνο σημειώνονται το πολύ 75 επιθέσεις από καρχαρίες σε όλο τον κόσμο, ενώ ο άνθρωπος εξολοθρεύει ετησίως γύρω στα 100 εκατομμύρια καρχαρίες. Τους έχουμε για πλάκα και, χωρίς πλάκα τώρα, πρέπει να το δούμε λίγο αλλιώς, τους έχουμε ξεπαστρέψει με το πρόσχημα ότι δεν τα πάμε καλά μαζί τους. Ότι όταν πεινάνε, κάνουν μαλακίες. Αν σκεφθούμε πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τροχαία ατυχήματα ή ακόμα κι από κάποιο τσίμπημα εντόμου, είναι φανερό ότι οι καρχαρίες θα πρέπει να συγκαταλεχθούν στους ελάχιστα επικίνδυνους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου.

Οπότε, αν συναντηθώ ποτέ ξανά μαζί του, υπό τις ίδιες συνθήκες, θα πεθάνω από το φόβο μου γιατί θα είμαι αντιμέτωπος με όλα αυτά που ξέρω ότι μπορεί να κάνει!

Έχετε φοβηθεί ποτέ ότι «σκουραίνουν» τα πράγματα; Έχετε φοβηθεί ποτέ για τη ζωή σας;

Y.Γ.: Αφιερωμένο στην Αμαλία, που δεν δείλιασε να κοιτάξει κατάματα τον θάνατο και να τον αντιμετωπίσει στα ίσια και με αξιοπρέπεια.

Εύχομαι να μην ξεχάσουμε πολύ γρήγορα το παράδειγμά της...