Ήρωες

Στο ποστ με τον Τσε, «η ψυχή μου το ξέρει» με ρώτησε κατά πόσο πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη τους ήρωες. Της απάντησα ότι "πιστεύω πολύ στο τρίπτυχο «έρωτας, εξέγερση, ποίηση». Έρωτας για τους άλλους, εξέγερση στη βλακεία, ποίηση σ’ ό,τι κάνεις στην καθημερινή ζωή. Τα τελευταία χρόνια πιστέψαμε ότι η λάμψη είναι μόνο στα πλατό, ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν υπάρχουν. Προσωπικά, χόρτασα τόσα χρόνια από σταρ και μου έλειψαν οι ήρωες".
Και της είπα ότι θα γράψω κι ένα ποστ γι’ αυτό…

Μεγάλο κεφάλαιο, μου (μας) άνοιξα. Στην εποχή που ζούμε, οι έννοιες έχουν χαθεί, έχουν απολέσει την πραγματική τους διάσταση, αλλά – από τη μια - ίσως αυτό να είναι και καλό. Όπως μεταλλάσσονται οι εποχές, έτσι αλλάζουν και οι λέξεις, με το νόημά τους αντάμα.
Το κακό – από την άλλη - είναι ότι, πλέον, οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα, χάνοντας σημαντικό κομμάτι απ’ την αξία τους. Η λέξη «ήρωας» ακούγεται και φοριέται πολύ, ήρωες οι μαθητές που παίρνουν 20, ήρωες οι Oλυμπιονίκες, όλοι ήρωες, ποιος είναι πιο ήρωας απ' όλους, ήρωες οι γονείς μου που μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια και δούλεψαν σκυλίσια στη Γερμανία, ήρωες όσοι ηλικιωμένοι ζουν με 200 ευρώ σύνταξη, ήρωες οι αποφοιτήσαντες του Χάρβαρντ που δουλεύουν 12ωρα και παίρνουν 700 ευρώ το μήνα, αυτοί είναι πιο ήρωες, ποιος είναι πιο ήρωας, υπάρχει «ηρωόμετρο»;

Ήρωες είναι ίσως εκείνοι που παίζουν ήρεμα το παιχνίδι της ζωής, εκείνοι που δυσφορούν με την ήρεμη ζωή, που έχουν πάντα την προσδοκία για κάτι άλλο, για ένα τολμηρό μέλλον. Όλοι αυτοί που γνωρίζουν καλά ότι η ομοιομορφία κατακρεουργεί το ανθρώπινο είδος, η ομοιομορφία της σκέψης φέρνει συντηρητισμό, μούχλα, έλος.
Οι νέο-ήρωες (έτσι μου αρέσει να τους αποκαλώ) είναι αυτοί που ξέρουν ότι η ζωή είναι συναρπαστική μόνο όταν έχει πάθος, όχι αν έχεις «στόχους» να τη βγάλεις καθαρή, να «την κάνεις».
Ήρωες είναι αυτοί που έχουν Ψυχή, άντερα, αρχίδια και δεν εννοώ μόνο τους αδένες που έχουν αποκλειστικά οι άντρες. (Υπάρχουν και γυναίκες με αρχίδια, πολλές φορές μεγαλύτερα από εκείνα κάποιων αντρών...)
Μιλάω για το είδος της ψυχής εκείνης που σε κάνει να συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά την πορεία προς το άγνωστο. Έτσι είσαι ήρωας. Κι ας ξέρεις ότι θα έχεις δυσκολίες, ότι θα φας τρελό πακέτο. Γιατί η «σωστή ψυχή» πρέπει να προχωρά χωρίς να σταματά, ούτε από τον άκρατο ενθουσιασμό, ούτε απ’ την κούραση της απογοήτευσης. Ούτε επανάπαυση και άραγμα, αλλά ούτε μεμψιμοιρίες και looserιές…
Ήρωας είναι ο διαθέτων ή η διαθέτουσα ψυχή που έχει εσωτερική Ντούρασελ και δεν σταματάει ούτε στην ευκολία, ούτε στη δυσκολία...

Παίρνω τα κλειδιά του νέου mini cooper clubman, ανοίγω την ηλιοροφή του ατομικού μου καταφυγίου, υγρασία έχει κι απόψε, στο ραδιόφωνο κάποιοι τσακώνονται για κάτι αδιάφορο, δεν αντέχω άλλο τα κρίσιμα διλήμματα των καιρών, με ξεπερνάνε, είμαι κουρασμένος, θέλω Σαββατοκύριακο, θέλω βόλτες και ηλιοβασιλέματα, δυνατά μουσικές που έχω γράψει εγώ, να πάω στο Νάκα να αγοράσω το σαξόφωνο που θέλω, να θυμηθώ να είμαι ο καλός μου εαυτός.
Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου προβάλλω όλες τις εικόνες που ανακαλούν στη μνήμη μου όλα όσα σχετίζονται με τη λέξη και, βασικά, τη σημασία του «ήρωα».
Το rewind σταματάει στο πρώτο κόμικ που κυκλοφόρησε ποτέ στη χώρα μας: «Ο μικρός ήρως».
Πατάω το κουμπάκι «sport» στη βάση της κονσόλας, αυτόματα κατεβαίνει μια ταχύτητα, στη στροφή του ΚΑΤ μπαίνω με πολλά, χαμογελάω, «αυτό είμαστε», σκέφτομαι, «όλοι είμαστε εν δυνάμει ήρωες. Μικροί ή μεγάλοι…».