Είμαι αλλού…

Κάνω minimize το κείμενο για το Mini Clubman που γράφω για το περιοδικό, στην Εθνική Οδό προς Λαμία οι νταλίκες έχουν κλείσει το δρόμο, σήμερα έγινε η πρεμιέρα του διαλόγου για το Ασφαλιστικό στη Βουλή, συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό του πλοιάρχου του Diamond Ι, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Φαίνεται, το ‘χει τ’ όνομα: Όπου diamond και βύθιση.
Η επικαιρότητα προσπαθεί να με προσπεράσει, κατεβάζω μία καρφωτή ταχύτητα στο μυαλό μου και της ρίχνω στ’ αυτιά δυο αυτοκίνητα, αλλού θα ήθελα να είμαι τώρα.

Στάση Λονδίνο. Στην πόλη με τις σκληρές γραμμές, τις βιομηχανικές, αυτή είναι και η ομορφιά του. Στοές, πεζοδρόμια, καφενεία, τραπεζάκια έξω, ομπρέλες, θερμάστρες, πεζόδρομοι. Παζάρια στις γειτονιές. Κι ένα μωσαϊκό ανθρώπων.

Ανάβω τσιγάρο, ο καπνός μου μπερδεύεται με αυτόν του φουγάρου ενός πλοίου, τώρα αποβιβάζομαι σε ένα νησί. Δεν ξέρω ποιο είναι, αλλά χαζεύω το γαλάζιο νερό, την άσπρη άμμο. Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάζω μακριά τις φιγούρες των καραβιών να ενώνουν την πολιτεία του Aιγαίου.

Δεν είναι πούρο αυτό που καπνίζω, αλλά βρίσκομαι να οδηγώ στο δρόμο που πηγαίνει από την Aβάνα στην Playa Santa Maria del Mar, την παραλία της πρωτεύουσας. Θα φύγω, όμως, και θα πάω…

…ένα ταξίδι στις Μαλδίβες και τον Μαυρίκιο, εκεί που τα μεσημέρια μοιάζουν με λιωμένους πίνακες του Νταλί. Ο ήλιος θα καίει το κορμί μου, η θάλασσα βρέχει τα πόδια μου. Δεν θέλω, όμως, άλλο καλοκαίρι…

…είμαι στο Περτούλι, ετοιμάζομαι να ανέβω στην κορυφή του χιονοδρομικού με λιφτ, ο παγωμένος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου, πόσο καθαρό αέρα μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια ενός Αθηναίου;

Από την καρέκλα ενός γραφείου - που σε κυνηγάνε τα dead lines και οι υποχρεώσεις, κάνεις τα καλύτερα ταξίδια. Άλλα ταξίδια, διαφορετικά απ’ τα συνηθισμένα, αυτά που χρειάζεσαι, τα ταξίδια της ζωής σου. Φτάνεις πίσω ήσυχος, χωρίς να καταλάβεις τις ώρες, χωρίς να καπνίσεις τρία πακέτα τσιγάρα.
Βάζω τα πόδια πάνω στο γραφείο, η αληθινή ζωή πάλι ειρωνεύεται τα business plan, υπενθυμίζει τα σοβαρά και σβήνει τα ασήμαντα. Ζωή, όπως πλοίο που σαλπάρει για το επόμενο ταξίδι κι εσύ μπαρκάρεις χωρίς να ξέρεις τον προορισμό. Με βλέμματα πράσινα, πέρα απ’ το χώρο και το χρόνο.
Tο αληθινό ταξίδι δεν είναι σε κάποια χώρα, αλλά στο χρόνο. Στη χώρα των δικών σου αναμνήσεων, απ' το μέλλον, όμως, σε εικόνες που νομίζεις για πάντα χαμένες… Αλλά είναι εκεί. Και σε περιμένουν.

Πες… Πού θα ήθελες να είσαι τώρα; Τι θα έκανες εκεί;