Το τελευταίο tango στο Παρίσι*

(*χωρίς βούτυρο…)
Έχω το Παρίσι ακόμα στα μάτια μου. Κι ας έχουν περάσει 4 μέρες από τη στιγμή που επέστρεψα. Ή, μήπως, ήταν 3 οι μέρες; Δεν έχει σημασία...

Το αεροπλάνο σηκώνεται, δίπλα μου ο Αλιάγας χαμογελάει προσπαθώντας να με παρηγορήσει, αυτός είναι ήρεμος, αν και κουρασμένος, ξέρει ότι θα επιστρέψει «στο Παρισάκι», πολύ γρήγορα. Μέχρι συνέντευξη θα μου δώσει για να νιώσω καλύτερα, μου γεμίζει το ποτήρι με κρασί «πιες, Σπυράκο, στα όσα έζησες εδώ», μου λέει, και πατάει το play στο note book του για να δει τον εαυτό του στο video clip που έκανε πρόσφατα με τους Goin’ Through και τον Ρέμο.

Το θέμα είναι πως όσο κρασί κι αν πιεις δεν θα ξεχάσεις ποτέ το Παρίσι. Είχα να πάω εκεί, 13 χρόνια. Δεν το είχα ξεχάσει. Στο μυαλό σου, η «πόλη του Φωτός», δεν μεταλλάσσεται ποτέ, δεν αλλοιώνεται στη μνήμη σου. Ούτε και το συναίσθημα που έχεις όταν σπρώχνεις την πόρτα των αφίξεων στο αεροδρόμιο «Ντε Γκωλ» και σου έρχεται στο πρόσωπο αυτή η παρισινή αύρα που είναι αδύνατο να περιγράψεις με λόγια, όσο καλός κι αν είσαι στην Έκθεση.

Ούτε να το ζωγραφίσεις μπορείς. Ψέματα. Αν είσαι ο Μονέ (και θέλεις) μπορείς, γιατί δεν είσαι τόσο ιμπρεσιονιστής, όσο θέλεις να πιστεύεις.

Έμεινα στο ξενοδοχείο Meridien Etoile. Βλέπεις διάφορους γνωστούς να μπαινοβγαίνουν, αλλά ποτέ δε σηκώνεις την ψηφιακή σου για να τους απαθανατίσεις. Γιατί θα έρθουν οι «γορίλες», οι «φουσκωτοί» - που σε όλα τα καλά μαγαζιά έχουν από δύο, τουλάχιστον – και θα σε… αποθανατίσουν. Μπορείς, όμως, να φωτογραφίσεις χωρίς φλας, κάτω από τους φανοστάτες των δρόμων, τυχαίες σκηνές, γκράφιτι, ατμόσφαιρες.

Στο διπλανό δωμάτιο το έργο ήταν στην κατηγορία «hard», οι διπλανοί μου είχαν… περίεργα γούστα. Κάποιος έδερνε κάποια. Μη σκεφτείς τα γνωστά ερωτικά παιχνίδια της θεατρικής βίας, της ηδονικής υποταγής. Το έργο ήταν σκληρό. Άκουγα τον υπόκωφο ήχο των χτυπημάτων, ένιωθα σαν στο δικό μου σώμα τα χαστούκια, τις γροθιές. Οι ικεσίες ήταν δραματικές, κάποια υπέφερε στ' αλήθεια, παρακαλούσε για οίκτο, έκλαιγε, αναφιλητά και βογκητά πόνου, η βία με πάγωνε.
Μετά, με επαναληπτική ακρίβεια, ακολουθούσε ο βιασμός, τα βογκητά της ηδονής μέχρι το τέλος, μέχρι τον σιγανό λυγμό που σιγά-σιγά έσβηνε.

Ο ρομαντισμός μένει στο Παρίσι, αν το θέλεις.
Σαν το αεράκι που σου έρχεται στην Παναγία των Παρισίων, σαν τις μυρωδιές στην Αψίδα του θριάμβου, το καφέ δίπλα στο Καρτιέ Λατέν.
Σαν μια βόλτα που πήγες και κουράστηκες στους κήπους του Λουξεμβούργου, στο Πάνθεον, στον τάφο του Ναπολέοντα. Σαν την υγρασία δίπλα στον πύργο του Άιφελ, στο μέγαρο των απομάχων. Γιατί (και) αυτό είναι το Παρίσι: ένα βογκητό ηδονής που υπάρχει, σε υπολανθάνουσα μορφή, στον αέρα.

Δεν ξέρεις τι ακριβώς έχει ο «αέρας» του Παρισιού. Δεν μπορείς να αντιληφθείς πώς επηρεάζεται το σώμα σου από τη λούμπεν ζωή του, τους άδειους, βρεγμένους δρόμους από στάλες βροχής. Περπατάς στους δρόμους του και περιμένεις να δεις, στο επόμενο στενό, από οίκους ανοχής και μπαρ, μέχρι γκάνγκστερ, γλύπτες και αριστοκράτες.
Tριγυρνάς μέχρι τα ξημερώματα και μόνο όταν η μυρωδιά των φρεσκοψημένων κρουασάν γεμίζει τον αέρα επιστρέφεις εκεί που μένεις. Έχω μαζί μου τις «σωστές» διευθύνσεις, τα «in» club, τα «μπρανσέ» μπαρ, τα καλά μαγαζιά. Δεν πάω πουθενά. Μόνο περπατάω, καπνίζω, σκέφτομαι. Συναντάω περαστικούς και μιλάω μαζί τους. Στα αγγλικά. Το έχω γράψει ξανά: Oι Γάλλοι που νόμιζα ότι ήξερα, αυτοί οι αλαζόνες που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο γαλλικά, έχουν πολύ αλλάξει. Στους δρόμους όλοι είναι νέοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, τα μεγάφωνα παίζουν μουσική, τα συνθήματα είναι μοντέρνα με αγγλικές λέξεις, τα ρούχα φλούο με έντονα χρώματα.
Είναι χαμογελαστοί τώρα πια οι Γάλλοι, ζουν ανάμεσα σε άπειρες εθνικότητες, τους αρέσει αυτό το αμάγαλμα, αυτό το μωσαϊκό πολιτισμών. Αυτό το μπλέξιμο κουλτούρας και πολιτισμού μόνο καλό κάνει σ’ έναν τόπο και οι Γαλάτες, ξέρετε, ψάχνουν ακόμα το μαγικό φίλτρο που θα τους φέρει πίσω την «αναπόφευκτα» Mεγάλη Γαλλία!

Κλείνω το pc, δραπετεύω από την Αθήνα που έχει 30 βαθμούς, εκεί έκανε κρύο όσο ήμουν, με μπουφάν μηχανής κυκλοφορούσα, και πάω εκεί που χτυπάει η καρδιά της πιο γερασμένης ηπείρου, για να μαζέψω μερικές εικόνες από το έργο προσεχώς.
«Μπον βουαγιάζ», μου λέει ο Αλιάγας στο αεροπλάνο, «σακ βουαγιάζ» ακούω εγώ ζαλισμένος και ψάχνω για τις αποσκευές μου, σκάμε στα γέλια, τον Νίκο τον πονάει το κεφάλι του, τον κερνάω Παναντόλ έξτρα, μπαίνω στο πιλοτήριο για ένα τσιγαράκι με τους πιλότους…
Κι άλλο, στο καπάκι...