Περιπέτεια…

Χτες το βράδυ τελείωσα τo βιβλίο «Περιπέτεια της σιωπής» του Osho, στα μάτια μου έχω ακόμη κάποιες από τις αράδες του, γεννιόμαστε διαλογιστές κι ύστερα μαθαίνουμε τις μεθόδους του νου. Μα η πραγματική μας φύση παραμένει κρυμμένη κάπου βαθιά, σαν υπόγειο ρεύμα. Σκάβοντας λίγο, μπορείς μιαν οποιαδήποτε μέρα να βρεις πως η πηγή, η πηγή των δροσερών νερών, ρέει ακόμη.
Τα δροσερά μυαλά, μάλλον, όμως, δεν διαβιούν στην Ελλάδα, λίγα είναι. Κι αν αυτό χωράει συζήτηση, σ’ αυτό που δεν σηκώνει κουβέντα είναι η κίνηση των οχημάτων Γιατί αυτή δεν ρέει. Στην Κηφισίας, όταν βρέχει, όλα είναι ακίνητα, το μόνο που ρέει είναι η σαχλαμάρα μέσα στα μυαλά των οδηγών που κινούνται με μηδενικές ταχύτητες, ποιος ξέρει, μπορεί να σπάσουν καμιά καρτέλα με αβγά.
Στην Κηφισίας, όταν βρέχει, η περιπέτεια δεν μένει εδώ…
Πρώτη, δευτέρα, νεκρά. Αλλά του θανατά, όμως… Πιο νεκρά δεν έχεις.

Το έχω γράψει ξανά, το πιστεύω ακράδαντα, είναι μέσα στο μυαλό μου ως νόμος: Η ίδια η ζωή, από μόνη της, είναι μια όμορφη περιπέτεια. Το μόνιμο λάθος που κάνουμε είναι όταν συσκοτίζουμε το «ταξίδι», όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι. Αυτό μας λείπει. Η περιπέτεια, μας λείπει, σκέφτομαι και κοιτάζω τα γκρίζα κτίρια στην άνοδο της Κηφισίας.
Ο κόσμος μας, των τελευταίων χρόνων, έγινε πολύ κανονικός, πολύ προβλέψιμος, πολύ «σιγουράκι». Στανταράκι. Επιβίωση, δουλειά, πολλή δουλειά, (και καλά) κοινωνική άνοδος, (και καλά) επιτυχία.
Μας λείπει εκείνη η άλλη σχέση με την καθημερινότητα, τη δουλειά, την επιτυχία, την εξουσία, μας λείπει η «διαφορετική» ζωή που έζησαν προηγούμενες δεκαετίες, προηγούμενες γενιές, που έζησαν καλύτερα από μας.
Περιπέτεια, όπως πάθος. Όχι τα περασμένα μεγαλεία άλλων δεκαετιών, δεν θέλω άλλους ήρωες, εμείς είμαστε οι ήρωες, περιπέτεια όπως πάθος. Έτσι κι αλλιώς, τελικά, είναι πιο δύσκολο να βρεις πώς θα ζήσεις μια καλή ζωή από το να τη ζήσεις χωρίς να σκέφτεσαι. Γιατί το να σκέφτεσαι, έχει κόστος και σου τρώει και χρόνο. Και για να μπεις στην περιπέτεια, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις το κόστος της διαδρομής.
Τι είναι περιπέτεια για σένα; Τι χρώμα έχει η περιπέτεια;

Οδηγώ ένα από τα most desired SUV στην κλάση του, οι σχεδόν 300 ίπποι του μουγκρίζουν και κάνουν τρελό παιχνίδι με την ηχώ στα κατσάβραχα, θα το βάλω σ’ αυτή τη λιμνούλα και θα αποφύγω το νεροφάγωμα.
Μαλάκα, τι γίνεται;
Γκρεμός;
Ωχ, τουμπάρω…