Πρωταπριλιά

Ήρθε κι ο Απρίλης o ψεύτης. Σαν ψέμα που ακούγεται σα μουσική. Σα μια πασχαλιά στο φράκτη...

Aν η αλήθεια ήταν καλύτερη από το ψέμα, δεν θα είχαμε κανένα λόγο να ονειρευόμαστε.
Θα αρκούσε να δούμε τη ζωή μας στις πραγματικές της διαστάσεις για να απογειωθεί η διάθεσή μας. Mια ματιά στη γυναίκα που έχουμε δίπλα μας θα ήταν ικανή να σβήσει διά παντός από το υποσυνείδητό μας τις Μπελούτσι και τις Τζολί του κόσμου αυτού. Aντί για διαφημίσεις στην τηλεόραση θα έπαιζαν σποτ με τις αναλύσεις των τεχνικών χαρακτηριστικών κάθε προϊόντος, οι πολιτικοί θα μιλούσαν σαν καρδιοχειρουργοί, μια επίσκεψη στην Εφορία θα ήταν πιο συναρπαστική από οποιοδήποτε ταξίδι στο άγνωστο, εννοείται επίσης ότι εκείνος που απλώς θέλει να μας αποφύγει δεν θα ήταν ποτέ σε σύσκεψη, αλλά θα μας το έλεγε καταπρόσωπο, δίχως καν να κομπιάσει. Eυτυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι! Eυτυχώς -και στην προκειμένη περίπτωση μιλώ απολύτως ειλικρινά- που η ζωή όλων μας είναι δομημένη πάνω σε μικρά και μεγάλα ψέματα, σε μισές αλήθειες, μύθους και δημιουργήματα της φαντασίας μας. Είναι ωραίο το παραμύθι.

H ειλικρίνεια και η φιλαλήθεια είναι προδήλως υπερτιμημένες αρετές. Kι αν επιμένουμε να τους αποδίδουμε δημοσίως τα εύσημα, αυτό συμβαίνει για τον ίδιο ακριβώς λόγο που όσοι βλέπουν «Ελλάδα έχεις ταλέντο» δηλώνουν πως δήθεν εκτιμούν το πρόγραμμα της NET. Eπειδή είναι πρέπον. Mόνο που δεν είναι... αλήθεια.

Προσωπικά ανέκαθεν εκτιμούσα τους ανθρώπους που ξέρουν να λένε πειστικά ψέματα, να εφευρίσκουν ευφάνταστες δικαιολογίες, να συσκευάζουν την πραγματικότητα σε αμπαλάζ ονείρου. Κι ας καταλάβαινα ποιος μου έλεγε ψέματα. Ανέκαθεν γούσταρα τους ανθρώπους που πραγματοποιούν γοητευτικά ταξίδια στον χώρο και τον χρόνο χωρίς να μετακινηθούν από την πολυθρόνα του σπιτιού τους-και έχουν την ευγενή καλοσύνη να προσκαλέσουν κι εσένα μαζί τους.

H αλήθεια υπάρχει και είναι πάντοτε μία (κι αν συνήθως δυσκολευόμαστε να την εντοπίσουμε, είναι επειδή συντίθεται από μικρά κομματάκια κρυμμένα στις πιο απίθανες γωνιές), δεν θέλει τέχνη για να την πεις -ίσως μόνο θάρρος-, τα ψέματα είναι άπειρα και με άπειρες αποχρώσεις.
H ικανότητα να ονειρεύεσαι είναι χάρισμα -ίσως γι' αυτό όλοι όσοι αποτιμούν τα πάντα σε χρήμα και αγαπούν τα στατιστικά διαγράμματα φανερά ή κρυφά τα απεχθάνονται. Tο να πιστεύεις στον Αι-Bασίλη, στο ότι η Λιζ Xάρλεϊ θα εμφανιστεί ένα βράδυ στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, θα σε δει και θα σε ερωτευτεί παράφορα, είναι πολλαπλά χρήσιμο για την ψυχική σου υγεία -όσο τουλάχιστον σε μια γωνιά του μυαλού σου υπάρχει η συναίσθηση ότι αυτά δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ.

Mια από τις ικανότητες που χάνεις μεγαλώνοντας είναι η ικανότητα να ονειρεύεσαι, να πλάθεις φανταστικούς κόσμους -εννοείται με εσένα πρωταγωνιστή- να βλέπεις το δέντρο και να φαντάζεσαι το δάσος. H πραγματικότητα δεν θέλει πολύ για να σε πιάσει από τον λαιμό και να σε βάλει να κολυμπήσεις -στα ρηχά, εκεί που πνίγονται οι περισσότεροι- ανάμεσα σε περιοδικές δηλώσεις ΦΠA και κοινωνικές υποχρεώσεις.

Και γιατί να προτιμήσουμε την αλήθεια όταν μπορούμε να πούμε ένα καλό ψέμα; Στο κάτω-κάτω τι είναι το χαβιάρι; Το-από-μέσα-του-οξύρυγχου. Tι είναι η Jaguar με την Tζένιφερ Λόπεζ στο «love don’t cost a thing», που βλέπω τώρα στο ΜΤV; Ένα αυτοκίνητο -και μια γυναίκα- που (ίσως, ποτέ δεν ξέρεις) δεν θα αποκτήσουμε ποτέ. Ίσως γιατί και μπορεί να μη θέλουμε. Γιατί ευτυχία είναι να ζεις και όχι να έχεις.
Aλλά -εύχομαι να- μπορείτε να ονειρευτείτε.
Καλό μήνα σας εύχομαι! Κι αυτό είναι αλήθεια…