1.10.07

Το τελευταίο tango στο Παρίσι*

(*χωρίς βούτυρο…)
Έχω το Παρίσι ακόμα στα μάτια μου. Κι ας έχουν περάσει 4 μέρες από τη στιγμή που επέστρεψα. Ή, μήπως, ήταν 3 οι μέρες; Δεν έχει σημασία...

Το αεροπλάνο σηκώνεται, δίπλα μου ο Αλιάγας χαμογελάει προσπαθώντας να με παρηγορήσει, αυτός είναι ήρεμος, αν και κουρασμένος, ξέρει ότι θα επιστρέψει «στο Παρισάκι», πολύ γρήγορα. Μέχρι συνέντευξη θα μου δώσει για να νιώσω καλύτερα, μου γεμίζει το ποτήρι με κρασί «πιες, Σπυράκο, στα όσα έζησες εδώ», μου λέει, και πατάει το play στο note book του για να δει τον εαυτό του στο video clip που έκανε πρόσφατα με τους Goin’ Through και τον Ρέμο.

Το θέμα είναι πως όσο κρασί κι αν πιεις δεν θα ξεχάσεις ποτέ το Παρίσι. Είχα να πάω εκεί, 13 χρόνια. Δεν το είχα ξεχάσει. Στο μυαλό σου, η «πόλη του Φωτός», δεν μεταλλάσσεται ποτέ, δεν αλλοιώνεται στη μνήμη σου. Ούτε και το συναίσθημα που έχεις όταν σπρώχνεις την πόρτα των αφίξεων στο αεροδρόμιο «Ντε Γκωλ» και σου έρχεται στο πρόσωπο αυτή η παρισινή αύρα που είναι αδύνατο να περιγράψεις με λόγια, όσο καλός κι αν είσαι στην Έκθεση.

Ούτε να το ζωγραφίσεις μπορείς. Ψέματα. Αν είσαι ο Μονέ (και θέλεις) μπορείς, γιατί δεν είσαι τόσο ιμπρεσιονιστής, όσο θέλεις να πιστεύεις.

Έμεινα στο ξενοδοχείο Meridien Etoile. Βλέπεις διάφορους γνωστούς να μπαινοβγαίνουν, αλλά ποτέ δε σηκώνεις την ψηφιακή σου για να τους απαθανατίσεις. Γιατί θα έρθουν οι «γορίλες», οι «φουσκωτοί» - που σε όλα τα καλά μαγαζιά έχουν από δύο, τουλάχιστον – και θα σε… αποθανατίσουν. Μπορείς, όμως, να φωτογραφίσεις χωρίς φλας, κάτω από τους φανοστάτες των δρόμων, τυχαίες σκηνές, γκράφιτι, ατμόσφαιρες.

Στο διπλανό δωμάτιο το έργο ήταν στην κατηγορία «hard», οι διπλανοί μου είχαν… περίεργα γούστα. Κάποιος έδερνε κάποια. Μη σκεφτείς τα γνωστά ερωτικά παιχνίδια της θεατρικής βίας, της ηδονικής υποταγής. Το έργο ήταν σκληρό. Άκουγα τον υπόκωφο ήχο των χτυπημάτων, ένιωθα σαν στο δικό μου σώμα τα χαστούκια, τις γροθιές. Οι ικεσίες ήταν δραματικές, κάποια υπέφερε στ' αλήθεια, παρακαλούσε για οίκτο, έκλαιγε, αναφιλητά και βογκητά πόνου, η βία με πάγωνε.
Μετά, με επαναληπτική ακρίβεια, ακολουθούσε ο βιασμός, τα βογκητά της ηδονής μέχρι το τέλος, μέχρι τον σιγανό λυγμό που σιγά-σιγά έσβηνε.

Ο ρομαντισμός μένει στο Παρίσι, αν το θέλεις.
Σαν το αεράκι που σου έρχεται στην Παναγία των Παρισίων, σαν τις μυρωδιές στην Αψίδα του θριάμβου, το καφέ δίπλα στο Καρτιέ Λατέν.
Σαν μια βόλτα που πήγες και κουράστηκες στους κήπους του Λουξεμβούργου, στο Πάνθεον, στον τάφο του Ναπολέοντα. Σαν την υγρασία δίπλα στον πύργο του Άιφελ, στο μέγαρο των απομάχων. Γιατί (και) αυτό είναι το Παρίσι: ένα βογκητό ηδονής που υπάρχει, σε υπολανθάνουσα μορφή, στον αέρα.

Δεν ξέρεις τι ακριβώς έχει ο «αέρας» του Παρισιού. Δεν μπορείς να αντιληφθείς πώς επηρεάζεται το σώμα σου από τη λούμπεν ζωή του, τους άδειους, βρεγμένους δρόμους από στάλες βροχής. Περπατάς στους δρόμους του και περιμένεις να δεις, στο επόμενο στενό, από οίκους ανοχής και μπαρ, μέχρι γκάνγκστερ, γλύπτες και αριστοκράτες.
Tριγυρνάς μέχρι τα ξημερώματα και μόνο όταν η μυρωδιά των φρεσκοψημένων κρουασάν γεμίζει τον αέρα επιστρέφεις εκεί που μένεις. Έχω μαζί μου τις «σωστές» διευθύνσεις, τα «in» club, τα «μπρανσέ» μπαρ, τα καλά μαγαζιά. Δεν πάω πουθενά. Μόνο περπατάω, καπνίζω, σκέφτομαι. Συναντάω περαστικούς και μιλάω μαζί τους. Στα αγγλικά. Το έχω γράψει ξανά: Oι Γάλλοι που νόμιζα ότι ήξερα, αυτοί οι αλαζόνες που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο γαλλικά, έχουν πολύ αλλάξει. Στους δρόμους όλοι είναι νέοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, τα μεγάφωνα παίζουν μουσική, τα συνθήματα είναι μοντέρνα με αγγλικές λέξεις, τα ρούχα φλούο με έντονα χρώματα.
Είναι χαμογελαστοί τώρα πια οι Γάλλοι, ζουν ανάμεσα σε άπειρες εθνικότητες, τους αρέσει αυτό το αμάγαλμα, αυτό το μωσαϊκό πολιτισμών. Αυτό το μπλέξιμο κουλτούρας και πολιτισμού μόνο καλό κάνει σ’ έναν τόπο και οι Γαλάτες, ξέρετε, ψάχνουν ακόμα το μαγικό φίλτρο που θα τους φέρει πίσω την «αναπόφευκτα» Mεγάλη Γαλλία!

Κλείνω το pc, δραπετεύω από την Αθήνα που έχει 30 βαθμούς, εκεί έκανε κρύο όσο ήμουν, με μπουφάν μηχανής κυκλοφορούσα, και πάω εκεί που χτυπάει η καρδιά της πιο γερασμένης ηπείρου, για να μαζέψω μερικές εικόνες από το έργο προσεχώς.
«Μπον βουαγιάζ», μου λέει ο Αλιάγας στο αεροπλάνο, «σακ βουαγιάζ» ακούω εγώ ζαλισμένος και ψάχνω για τις αποσκευές μου, σκάμε στα γέλια, τον Νίκο τον πονάει το κεφάλι του, τον κερνάω Παναντόλ έξτρα, μπαίνω στο πιλοτήριο για ένα τσιγαράκι με τους πιλότους…
Κι άλλο, στο καπάκι...

57 σχόλια:

kanataki είπε...

Το Παρίσι είναι πόλη κοσμοπολίτισσα

είναι η μεσόκοπη αριστοκράτισσα που παραμένει γοητευτική και πρέπει να της φέρεσαι με ευγένεια αλλιώς δεν σου χαλαλίζεται

Καλύτερα να μην τον συναντήσεις τον Αλιάγα στο Παρίσι...

Σε κάνει να νιώθεις όπως οι έλληνες συγγενείς και φίλοι όταν τους επισκέπτεσαι στην γαλλική πρωτεύουσα.

Σε γυρνάνε σε ένα προς ένα τα ελληνικά μαγαζιά και στέκια(!!!)

Μα εσύ για το Παρίσι πήγες.

Αλλά σε ανταμείβει το παζάρι γύρω από την Sacre Coeur, στην Μονμάρτη

Μπορείς να δοκιμάσεις κάθε λογής πατέ και φουαγκρά
Και τα μίνι σαλαμάκια που σε φορτώνουν τύψεις και ενοχές σε κάθε μπουκιά...

ο παρισινός αέρας φυλακίζεται στα ρουθούνια σου

Και τον έχεις πολύ ανάγκη όταν μονάχα με μια ματιά βλέπεις ταυτόχρονα το Λούβρο,την Αψίδα, τον Πύργο και άλλα τόσα μνημεία, μόνο με την περιφερειακή σου όραση


Αχ

fevis είπε...

Βρε συ, τι ωραίο κείμενο!!! Αγαπησιάρικο και ζωντανό... Μήπως να αρχίσεις να γράφεις κανένα ταξιδιωτικό για το περιοδικό μας? (Σοβαρά το λέω, μην γελάς..)
Υ.Γ. Για το "κάτι" ούτε κουβέντα πάλι... Μ΄έσκασες...

Εvgenia Tr είπε...

αυτά είναι ! :)

το έζησες όπως ήθελες;!
Σου εύχομαι να το ξαναζήσεις!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με fevis για το ωραίο ταξιδιωτικό. Μέχρι και η τσαπ, εγκατέλειψε τα υστερόγραφα για μια πρώτης τάξεως γραφή. Παρίσι, στρείδια και μπρασερί, μουσείο Ροντέν και χάσιμο στους δρόμους, πικ νικ στην πλας ντε βοζ, αναμνήσεις που μένουν πάντα σε πρώτο πλάνο. Περάσαμε όμορφα μαζί σου.

industrialdaisies είπε...

Στις 26 που θα πάω έχω πει ότι θα γυρίσω όσο πιο πολύ γίνεται. Όλα τα Παρίσια που υπάρχουν. Τα ερωτικά, τα μυρωδάτα, τα καλογυαλισμένα, τα βρώμικα, τα γέρικα, τα άγρια, τα παρατημένα... Ανυπομονώ. Στο Παρίσι όλα αλλάζουν κι όλα μένουν γνώριμα. Εδώ όλα μοιάζουν να μένουν ίδια και να αλλάζουν μόνο το μαλλί για να μας κοροϊδεύουν...

Καλό μήνα!

Αλεξάνδρα είπε...

Τα ταξίδια ανανεώνουν. Πάντα κάτι καινούργιο και φρέσκο φέρνεις στις αποσκευές σου...

Είσαι τυχερός που μπορείς και ταξιδεύεις τόσο συχνά.

Ζήλεψα πάλι!

Καλό μας μήνα

fish eye είπε...

καλο μηνα..οσο για το ταξιδι σου ζηλεψα!!

Σοφία είπε...

Άργησα να το αγαπήσω το Παρίσι αλλά παραδέχομαι πλέον ότι είναι πολύ γοητευτικό. Πάντα καλοτάξιδος σου εύχομαι!

o kairos είπε...

To Loyi Βουητον να υποθεσω οτι ειναι απο τοβν πονοκεφαλο του Αλιαγα.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ tsaperdona: ok. Και η τσαπερδόνα που ξέρουμε, πού είναι;

@ fevis: κορίτσι μου, δεν θα πω τίποτε για το "κάτι"...
Φιλιά!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ευγενία: Ευχαριστώ, να είσαι καλά!

@ doratsirka: Πάντα σε πρώτο πλάνο, όμως…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ industrialdaisies: Ποιο μαλλί, κορίτσι μου; Πάμε για μαλλί και βγαίνουμε κουρασμένοι…

@ Αλεξάνδρα: Είμαι, όντως, πολύ τυχερός που μπορώ να ταξιδεύω τόσο συχνά.
Καλό μας μήνα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ φεγγαραγκαλιες: καλό μας μήνα. Σου εύχομαι να πας σύντομα…

@ Σοφία: Γοητευτικότατο το Παρίσι, Σοφάκι μου! Κι εσύ να κάνεις πολλά ταξίδια!

@ o kairos: Γιώργο, δυστυχώς, αρκετοί ξεναγοί συμπεριλαμβάνουν το εν λόγω… μαγαζάκι (μπαούλο αξίας 14000 ευρώ, παρακαλώ!) στα αξιοθέατα του Παρισιού. Οι περισσότεροι και πιο καλοί πελάτες του είναι Ασιάτες, αλλά έχουν συγκεκριμένο όριο στις αγορές τους, δεν μπορούν να αγοράσουν πολλά κομμάτια.
Οπότε – κι αυτό είναι για εκτενές ρεπορτάζ – σε παρακαλούν στην είσοδο να μπουν μαζί σου, να ψωνίσεις για αυτούς αυτά που θέλουν και εσύ μπορείς να πάρεις, επίσης, ό,τι θέλεις.
O tempora o mores…

μαριάννα είπε...

Η ύψιστη κωλοφαρδία δεν είναι μόνο να πηγαίνεις απλά στο Παρίσι, που τόσο όμορφα περιέγραψες, είναι να πας και να κάθεται δίπλα σου ο Αλιάγας! Έλεος ρε Σπύρο... Δεν μας λυπάσαι καθόλου;
Πάντα τέτοια αγόρι μου!
Καλό μήνα!

prasino liker είπε...

Παντα ενα ταξιδι ειναι μια επιπλεον ανασα στην καθημερινοτητα.Ωραιες εικονες μεσα απο ωραια διηγηση.
Ενα νοερο ταξιδι ,σε μια αγαπημενη πολη.
Καληνυχτα.

Paranoia είπε...

Ναι φίλε το Παρίσι είναι όλο "μυρωδιές"

αρκεί να έχεις γερή μύτη.

κρίμα που δεν είναι γυναίκα...γιατί μοιάζει τόσο πολύ!

Я верю в Сталина είπε...

Βλέπω ότι κάποιοι έχουν τα κονέ και ξεχαρμανιάζουν εν πτήση...

2Σx2 είπε...

Καλώς μας γύρισες (με διπλή έννοια μιας και είχες καιρό να γράψεις οδοιπορικά).
Θες να μας πεις δηλαδή ότι εσύ την έβγαλες με βολτίτσες και κουβεντούλες; Κάτι δε μας λες! :)

an205 είπε...

σελεμπουζιντελακαλπιρατερ αυτό ναφάν σκυλιακεγατιά κεσεκεσέ κεσεμπολ λεμί μπουκαλιόν φελιζόλκοντραπλακέ!!!!

sorry_girl είπε...

Αχ μωρέ τι ωραία που με τατσίδετσες κι είχα να πάω χρόοοονια!
Την αγαπάω αυτή την πόλη και τώρα δεν μπορώωωωωωωωω που μαι εδώ που μαι!
$*^%$*(^*(_+ χρουμφ!

kanataki είπε...

με ζητησε κανείς?

υγ κυπαρίσι
υγ κυλονδίνο

daydreamer είπε...

Ενα πανεμορφο κειμενο για μια πανεμορφη πολη!!Την πιο αγαπημενη!!
Ευχαριστουμε για τις φωτογραφιες, ευχαριστουμε και για ...τις εικονες!!

DonnaBella είπε...

dineis sympyknwmenh thn aisthisi ths polhs, me ekanes na to nostalghsw..dipla mou einai, alla exw dyo xronia na paw..kairos na ftiaxw mia aformh na to xanaepiskeftw.

Cle Petridou είπε...

ΑΧχχχχχχ βρε Σερ μου τι μου ς πάλι!!! Επάνω που το κατέτεαξα για να συνεχίσω να ζω σε άλλα μήκη και πλάτη,με το υπέροχο κείμενό σου μου ξανάφερες την οσμή τoy croissant στη μύτη...

Ξέρεις να γράφεις όμορφα για το Παρίσσι, σαν ερωτευμένος και μ αρέσει αυτό πολύ!

Καλώς επέστρεψες!!!
Κλέλια

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Συγγνώμη,βρε Σπύρο,αλλά εγώ δε συγκινούμαι από Παρίσια και Αλιάγες,αλλά περί ορέξεως..κολοκυθόπιτα :)
Εγώ θέλω να σε ρωτήσω το εξής:(μιας και ταξιδεύεις τόσο συχνά)Για κάτι χαρμάνια σαν του λόγου μου,μπορώ να μπω στο πιλοτήριο και να καπνίσω;;;
Αυτό με ενδιαφέρει σίγουρα!!

Aντώνης είπε...

Πού θα μου πάει; Δεν θα απολυθώ; Στις ευρωπαικές πρωτεύουσες θα ξαμολυθώ να ηρεμήσω!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ ghteytria: Όχι, δεν σας λυπάμαι καθόλου!
Να είσαι καλά, κορίτσι μου!

@ prasino liker: Ανάσες, για να βγει απνευστί η καθημερινότητα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Paranoia: Άρωμα γυναίκας που δεν ξεχνάς! Αυτό είναι το Παρίσι…

@ dimosthenis s.: Όλα ήταν θέμα συγκυρίας, Δημοσθένη, και καθόλου κονέ. Και θάρρους-θράσους, βέβαια!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ 2Σx2: Ναι, ρε φίλε! Αυτά έκανα. Μόνο.
(λες να τον έπεισα τώρα;)
:)

@ an205: ζινεντίν ζιντάν!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ sorry_girl: χρουμφ, δε λες τίποτε!

@ tsaperdona: έλα, βρε! Κι ανησυχήσαμε…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ daydreamer: Να είσαστε καλά να διαβάζετε!

@ DonnaBella: Καιρός να πας ξανά!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ για την Αρλέτα: Αυτή η οσμή του croissant δεν φεύγει με τίποτε από τη μύτη, Κλέλια μου...

@ η ψυχη μου το ξερει: αν πας και το ζητήσεις, μπορεί και να κάτσει!

@ Aντώνης: Καλός πολίτης, Αντώνη. Και το Παρίσι θα είναι εκεί…

Lorelei Am Rhein είπε...

Όμορφες, μυρωμένες εικόνες κι αισθήσεις μετέφερες...

Υπέροχο Παρίσι!

Γενικά αλλάζει η "ψυχρή" Ευρώπη!
Όλοι οι πρώην παγωμένοι Βόρειοι, δείχνουν πια να χαίρονται με το νέο, πιο μεσογειακό τρόπο ζωής τους.
Εντυπώσεις απο Γερμανία, Αυσρία πέρυσι, ( όταν είχα ξαναπάει σαν φοιτήτρια ήταν διαφορετικά! ), από Ελσίνκι και Αγ. Πετρούπολη φέτος,
και ναι, έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις είναι...παντού νέοι, χαρούμενοι, πολύχρωμοι, ερωτευμένοι, ξεχυμένοι στα cefes, απολαμβάνουν μπύρες και παγωτά.
Σκηνές ξένες μέχρι πρότινος για τους κλειστούς Ευρωπαίους.
Τα πολλά ταξίδια τους στη Μεσόγειο και η παγκοσμιοποίηση τούς πάνε πολύ!

Σε όλη τη γηραιά ήπειρο, όλοι ίδιοι είμαστε πια...
Μού τη χάλασε βέβαια η σκηνή με τη βία.
Ακόμα κι αν καταλήγει σε ηδονή, στην βία κατεβάζω ρολά!
Φρίκη!

Καλό μήνα κι από 'δω!

genna είπε...

τι χρειάζεται κανείς, μια να ξεπεράσει το φόβο του και σε 2.30 ωρίτσες στην υπέροχη πόλη, πουθενα να μη πας μόνο να περπατας παώ κάτω μέθυσες απο τούτο το μέγεθος της ομορφιας...
Aθάνατε Σπύρε με τις περιγραφές σου...

καί καλό μήνα, Aγορίνα, γιατί έτσι μας αρέσει!

magsoulini είπε...

Όχι, που δε θα ζήλευα...όχι που δεν θα περνούσες τέλεια, όχι που δεν θα βρεθώ Παρίσι, έστω και για τριήμερο, μέχρι αρχές Δεκέμβρη...σούπερ οι φώτο αλλά περισσότερο προκλητική η ώρα, που έκανες βόλτα και φωτογράφιζες...

magsoulini είπε...

Δε θέλει κονέ το πιλοτήριο, εμένα με αφήνουν και πατάω και κουμπάκια να δω πως στρίβει, λίγο τουπέ μόνο στις πτήσεις εσωτερικού έχουν οι πιλότοι...

Xνούδι είπε...

Υπέροχο, μα σαν την Πράγα, καμία.
Πειράζει που δεν αντέχω με τπτ Αλιάγα, Σπύρε;
Φιλάκι και καλό μήνα . Αγαπημένος ο Οκτώβρης πολύ.

Я верю в Сталина είπε...

ΚΑι δεν μου λες σε παρακαλώ, γιατί χωρίς βούτυρό; Φοβάσαι τη χοληστερίνη; (χιχιχιχιχι)

Vrakas Kostas είπε...

Φταιω εγω τωρα...φταιω λεω,αμα εχω διαφορετικη..αποψη για το Παρισι;;
Φταιω να κανω τον...Γερμανο;;
Ισως επειδη παω τακτικα (λογω εργασιας),Ισως γιατι μενω..Γερμανια,εγω το βλεπω εντελως διαφορετικα!!Αν εξαιρεσουμε τα γνωστα αξιοθεατα,Πυργο,Παναγια Παρισιων, Λουβρο,τοτε τα...υπολοιπα ειναι,μια..μεση πολη της Κεντρικης η;Βορειας Ευρωπης!!Ιδια κτηρια,ιδιοι ..ρυθμοι,ιδιοι και απαραλαχτοι πεζοδρομοι...με την ιδια..ταξινομηση των..καλων μαγαζιων το ενα διπλα απο το αλλο!!
Δεν εχει να ζηλεψει τιποτα δηλαδη το..Μοναχο,το Βερολινο,η Χαιδελβεργη...η Πραγα,Το Στρασβουργο!!!Και ολως ..τυχαια και αυτες οι πολεις,διασχιζονται απο ..ποταμια και μοιαζουν..εκπληκτικα μεταξυ τους,μα μονο στο..κεντρο τους!!Γιατι αλλοιως το Παρισι,λιγω παραπερα απο το κεντρο του,ειναι μια ...αναρχη πολη!!!Σκετη..Αθηνα!!
Και οδηγουν και χειροτερα...και παρκαρουν οπου ναναι..και δεν σευονται τους πεζους...και δεν βρισκεις υπογειο παρκινγ με τιποτα,αμα εχεις κανα αμαξι της προκοπης και θες να το..προστατεψεις!!!
Ασε τις τιμες..στα λεγομενα τουριστικα τετραγωνα γυρω απο Παναγια Παρισιων ας πουμε,για ενα σαντουιτς..απλη μπαγκετ με λιγο σαλαμι..η; για ενα καφε στον πυργο του Αιφελ πανω,μεσα σε..πλαστικο ποτηρι!!!
ΥΓ..Γουστα ειναι αυτα θα μου πειτε,αλλα για περαστε απο καμια χαιδελβεργη η;απο καμια..Μπαρτσελονα ας πουμε!!
Καλησπερα Σπυρονι!!

Vrakas Kostas είπε...

Υγ..Διορθωσε με σε παρακαλω!!!Αλλα μονο στα..ορθογραφικα!!!χαχα!!

Aposperitis είπε...

κι εγώ θέλω... Παρίσι! Γιατί αν δεν πάω, πώς θα εκφράσω γνώμη; Επιφυλάσσομαι λοιπόν...

Moonchild είπε...

Σπύρο κάτι έχεις αλλάξει στην φόρμα των σχολίων, και όσοι δεν έχουν λογαριασμό google δεν μπορούν να αφήσουν σχόλιο . Εκτός και αν κάνω κατι λάθος..

------ είπε...

Ε... γύρισες με άλλον "αέρα".......
χιχιχιχι!!!

Crazy Tourists είπε...

Γεια!!
Το Παρίσι δε φεύγει ποτέ από τα μάτια μας!!

CrazyTourist2

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ lucy of wild flowers: ευτυχώς, η γηραιά ήπειρος γεμίζει με φρέσκιες ιδέες.
Καλό μήνα!

@ genna: έτσι μας αρέσει!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ magsoulini: να πας και να περάσεις τέλεια!
Γιατί είναι προκλητική η ώρα που έβγαλα τις φωτο;

Πες τα ότι δεν θέλει κονέ το πιλοτήριο και με περνάνε για βύσμα!

@ Xνούδι: Στην Πράγα θα είναι ο επόμενος προορισμός μου!
Δεν πειράζει που δεν αντέχεις με τπτ Αλιάγα, Χνουδένια μου! Ούτε εγώ είχα την καλύτερη εντύπωση, μέχρι που τον γνώρισα.
Φιλάκι και καλό μήνα!...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ dimosthenis s.: Κανένα πρόβλημα! Υπάρχει και το Becel!
χιχιχιχιχι

@ vrakas kostas: ο αέρας του Παρισιού έχει «κάτι», Κωστή μου. Κτίρια βλέπεις παντού και είναι πανομοιότυπα. Η αύρα έχει κάτι το διαφορετικό. Αλλά περί ορέξεως, λουκανικόπιτα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Aposperitis: Να πας σύντομα για να έχεις να μας λες!…

@ Moonchild: Δεν κάνεις λάθος. Απαγόρεψα τα ανώνυμα σχόλια γιατί πολλοί πίστευαν ότι είναι θύρα γηπέδου εδώ μέσα και έλεγαν τα «δικά» τους…
Καλησπέρα

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@Nana Tsouma: Αεράτος, Νανούκο μου!

@ Crazy Tourists: ποτέ, όμως...
Καλησπέρα!

the muppet show girls είπε...

Ένα βροχερό απόγευμα στη Champes Elysees, με την υγρασία να καθρεφτίζεται στα πεζοδρόμια από τη δύση του ήλιου και από κάπου μακριά να ακούγονται Nouvelle Vague. Μάς μένει μια βόλτα βραδινή μετά από έντονο χορό και ξενύχτι στο La Loco, με αυτοκίνητο, ξημερώματα στους άδειους δρόμους του Παρισιού και στους κήπους του Λουξεμβούργου να ταϊζουμε σκίουρους και κουνέλια.
Ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που ξεσήκωσες.
Άλλωστε πάντα θα έχουμε το Παρίσι!

Ανώνυμος είπε...

Ax! Θέλω να κλαίω από νοσταλγία... 7 χρόνια πέρασαν. Σαν να βρεθηκα λιγο ξανά... υπέροχη περιγραφή.
Φιλιά

Moonlight είπε...

Εκτός όμως από τα ανώνυμα σχόλια απαγόρευσες και την αποστολή σχολίων από χρήστες wordpress κτλ...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

η επιλογή που έχει αναφέρει πως "σχόλια μπορούν να κάνουν μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες".

Κάνω κάτι λάθος; Ξέρεις πώς λύνεται αυτό;

elafini είπε...

customize, settings, comments, who can comment? anyone ;)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

έτσι, όμως, θα έχω πάλι ανώνυμα σχόλια. Ή όχι;

Moonlight είπε...

Δεν ξέρω πως μπορείς να το φτιάξεις έτσι ώστε να μπορούν όλοι να αφήνουν σχόλια αλλά όχι ανώνυμα (χρησιμοποιώ wordpress). Αν δεν γίνεται τότε θα αρκεστούμε στο να σε διαβάζουμε μόνο :( . Την καλησπέρα μου

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

να είσαι καλά, moonlight!