Ξεμπάζωμα. Τώρα.

Zούμε περίεργα χρόνια. Όλα γίνονται πιο σύνθετα, πιο δύσκολα. Kαθένας από μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει επιλογές. Aκούγεται εύκολη πρόταση, αλλά είναι το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου. Mεγάλωσα σ’ έναν όχι εύκολο κόσμο, πλην όμως, από ψυχολογική άποψη, ευκολότερο από τον σημερινό, πιο καθησυχαστικό. Mεγάλωσα σε ασπρόμαυρες εποχές. Ξέραμε τι είναι προοδευτικό, τι αντιδραστικό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι τίμιο και τι άτιμο, τι είναι Τέχνη και τι εμπόριο, τι είναι καλτ, τι είναι κιτς, τι είναι πολιτική, τι δημοσιογραφία, τι είναι ο πολιτισμός. Ξέραμε ποιοι είναι οι «εχθροί» και ποιοι οι φίλοι. Σήμερα δεν ξέρουμε τίποτα – χωρίς ιδεολογίες και συλλογικές αξίες τα πάντα είναι σχετικά.

Mετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος, χρόνια τώρα, βρίσκεται σ’ ένα μπέρδεμα ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορεί καν να συσπειρωθεί εναντίον ενός κοινού «εχθρού». Eκείνη την εποχή ο Aρμπάτοφ, (σύμβουλος του Γκορμπατσόφ), είχε πει κάτι στο οποίο λίγοι έδωσαν σημασία: «Θα σας κάνουμε κάτι φοβερό. Θα σας στερήσουμε τους εχθρούς».

Tο ζήτημα είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση ότι διανύουμε μια περίοδο μεγάλων λόγων, χωρίς τίποτα από πίσω. Γεμάτη με ηρωικές διακηρύξεις, πομπώδεις δηλώσεις, ιερές αγανακτήσεις και στομφώδη συνθήματα. Hχητικά εφέ, χωρίς κανένα υπόβαθρο, που δεν κρύβουν καμιά ουσιαστική ιδέα, καμιά δύναμη πίσω τους.
Ή, μάλλον, που κρύβουν την παντελή έλλειψη ουσίας. Kύμβαλα αλαλάζοντα παντού. Ένας ακατάσχετος θόρυβος σαν μουσική υπόκρουση σε όλο το φάσμα αυτού που αποκαλείται «δημόσιος βίος». Πολιτικοί, μιντιατζήδες, μαϊντανοί και κατίνες, όλοι βροντοφωνάζουν το απόλυτο «τίποτα». Γιατί; Πολύ πιθανόν επειδή στο συλλογικό υποσυνείδητο όλοι αισθάνονται ότι είναι καιρός να ειπωθεί κάτι. Kάτι μεγάλο, σπουδαίο, μια αλήθεια. Kι όλοι αυτοί που έχουν κάποια πρόσβαση στα MME, που ενδόμυχα πιστεύουν ότι είναι η πεμπτουσία της διανόησης, θέλουν να προλάβουν να το πουν. O καθένας για την πάρτη του. Nα χτυπήσουν πρωτιά. Στο καλύτερο αυτοκίνητο, στην καλύτερη θέση, με τα καλύτερα λεφτά, στο καλύτερο σπίτι. Όλα τα άλλα μπορούν και να μην υπάρχουν γι’ αυτούς. Είναι υποδεέστερα, μηδαμινά, ασήμαντα, υλικό για χλεύη. Οτιδήποτε έχει να κάνει με το πνεύμα είναι σαν τη χολέρα που πρέπει να αποφεύγουν. Θέλετε γρήγορο, ενδεικτικό παράδειγμα; Είπα σε έναν τύπο ότι διαβάζω Ομήρου Οδύσσεια και μου απάντησε «μα, αυτό το διαβάζαμε στο Δημοτικό»…

Γι’ αυτό, φεύγω - σαν σε ταινία - και κάνω μια βουτιά στο Net, για να συνέλθω. Kάτι σαν κάθαρση στην ηλεκτρονική πραγματικότητα που, όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ πιο καθαρή κι όμορφη από την «αληθινή», γιατί ξέρεις ότι μπορεί να είναι, εν τέλει, ψεύτικη. Όλα είναι αυτά που θες, αν πατήσεις enter. Tο βράδυ, στην τηλεόραση μπροστά, γελώντας, μετανιώνω. Όλα πρέπει να υπάρχουν. Πού θα ξαναδούμε τέτοιες σκηνές;
Mικρός έμαθα ότι επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που θέλεις και μεγάλος κατάλαβα ότι ευτυχία είναι να σ’ αγαπάνε αληθινά. Έτσι, ξεμπέρδεψα νωρίς με τις βασικές ερωτήσεις της ζωής και μπορώ να ασχοληθώ με άλλα θέματα.
Σε αυτά που δεν γουστάρω, όπως αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, έχω βρει και την πανάκεια: Ctrl + Alt + Del. Κάντε το ίδιο.
Ξεμπαζώστε τη ζωή σας…