Θα μου πεις…

«Στον αποκλεισμό της εθνικής οδού Αθηνών-Θεσσαλονίκης, σήμερα Τρίτη 6 Μαρτίου 2007, προχώρησαν από τις 12 το μεσημέρι και για 24 ώρες οι αγρότες της Θεσσαλίας, ενώ οι παραγωγοί στο Δομοκό προχώρησαν σε κλείσιμο της εθνικής οδού στο ύψος των Θερμοπυλών για μία ώρα».

Να τα μας, πάλι. Θα μου πεις «τι σου θυμίζει;». Μου θυμίζει 1995ντίλα ή είναι της φαντασίας μου της πλανεύτρας;
Τότε, τω καιρώ εκείνω, εν μέσω σκανδάλου ροζ βίλας, τα πόθεν έσχες, τη σύλληψη του ληστρικού ντουέτο «ψηλός-κοντός», είχε σκάσει και το θέμα «Αγροτομαγ(κ)ιές».
Εκείνο τον Mάρτιο – κοίτα κάτι συμπτώσεις - είχαμε τρεις Eλλάδες.
H πρώτη απ’ τη Λάρισα και πάνω, η δεύτερη από Λάρισα μέχρι Λαμία κι η τρίτη από Λαμία και κάτω. Tα αντικειμενικά κριτήρια για τους αγρότες ήταν η αφορμή να μη μείνει τρακτέρ στο χωριό του, αλλά να βγουν όλα παρέα να κλείσουν τις Eθνικές και να τον πίνεις εσύ που ήθελες όχι μόνο να πας στας εξοχάς, αλλά είχες σοβαρό πρόβλημα και έπρεπε να ταξιδέψεις. Έγιναν και κάτι τσάμπα μαγκιές και κάτι πανηγυριώτικα, του στιλ χύμα οι καρδάρες με το γάλα στην άσφαλτο και κάνα κριάρι θυσία στις κάμερες, που απαθανάτιζαν την αγροτική επανάσταση. Oι πιο ωφελημένες απ’ όλη αυτήν τη βαβούρα ήταν οι αλλοδαπές-σοσιαλίστριες-εργαζόμενες σε νυχτερινά μαγαζιά, όπως «Aφροδίτη», «Paradise», «Aυγερινός» «Iφιγένεια Club», που συντρόφευαν - επί χρήμασι - τους αγρότες τα βράδια, στα διαλείμματα του αγώνα τους. Όσα δεν τους πήρε ο Παπαδόπουλος, ο Αλέκος, ο άνθρωπος που μας έμαθε ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, τους τα πήραν τα κορίτσια.

Θα μου πεις, «αυτοί οι άνθρωποι πώς πρέπει να αντιδράσουν;».
Σωστό κι αυτό. Αλλά θα το εξετάσουμε άλλη στιγμή. Καλό; Ούτε κυβερνητικός να ήμουν. Zούμε τόσα χρόνια σε μια εκκρεμότητα που γίνεται πια η κανονική μας ζωή. Yποθέσεις ανοίγουν σε ένα δελτίο ειδήσεων (μίζες, χαριστικές συμβάσεις, αναθέσεις χωρίς διαγωνισμούς, ποινικές ευθύνες που δεν καταλογίζονται ποτέ, σκάνδαλα) και κλείνουν σ’ ένα άλλο, χωρίς ποτέ να επέλθει η κάθαρση. H ίδια λίστα των 481 φοροφυγάδων ανασύρεται κάθε δύο χρόνια, προκαλώντας πια μόνο πικρά χαμόγελα. Έτσι, δεν μπορείς να μιλάς για τα δισ. των αγροτών όταν χαρίζεις δισ. στις ΠAE. Όταν αρνείσαι τον διάλογο με τους αγρότες πρέπει να προσέχεις με ποιους συνομιλείς, τον ίδιο καιρό.

Θα μους πεις «και πού ξέρεις, εσύ πώς περνάνε οι αγρότες, τι τους είχαν τάξει και δεν τους το έδωσαν;». Δηλώνω εξαρχής παντελή άγνοια επί του θέματος, για να μην παρεξηγηθώ από κανέναν. Δεν ξέρω ποιος είχε υποσχεθεί στους αγρότες και τι ακριβώς, πόσο βαμβάκι μπορεί να απορροφήσει η αγορά, αν έχουν δίκιο ή άδικο που ετοιμάζονται να κόψουν την Ελλάδα στα δύο, στα είκοσι δύο ή στα πενήντα δύο. Αυτό που ξέρω είναι ότι το βαμβάκι είναι απαλό και το άγγιγμά του είναι σαν χάδι. Όταν όμως το ποτίσεις με οινόπνευμα και το ακουμπήσεις σε μια ανοιχτή πληγή τσούζει πολύ.

Θα μου πεις «μπορούμε να τους κρίνουμε από τον καναπέ μας;». Είχε τύχει προ ετών, σε κάποιες δημοσιογραφικές αποστολές, να πέσω σε μπλόκα αγροτών. Είναι πολύ δυσάρεστο συναίσθημα κάποιος να μη σε αφήνει να συνεχίσεις τον δρόμο σου, ακόμη κι αν εσύ το ζητάς ευγενικά, σχεδόν παρακαλώντας. Είναι ακόμη πιο δυσάρεστο να βλέπεις ανθρώπους να νιώθουν σαν θεοί, έχοντας βάλει πέντε τρακτέρ στον δρόμο. Να ξέρουν ότι εκείνη τη στιγμή ορίζουν τη μοίρα σου. Να σε πιάνει κάποιος από τον ώμο, να σε ταρακουνάει και να φωνάζει δίπλα στ’ αφτί σου «ξέρεις πώς βγαίνει το βαμβάκι;», με την έντονη μυρωδιά του κρασιού να «χαϊδεύει» το πρόσωπό σου. Είναι πολύ εύκολο εκείνη τη στιγμή να σκεφτείς «τα έχει τσούξει» και να μη σκεφτείς ότι ήπιε κρασί απλώς για να ζεσταθεί από την αφόρητη παγωνιά. Ότι μπορεί να έχει καταστραφεί όλη η σοδειά του, ότι μπορεί η τράπεζα να του κατασχέσει το τρακτέρ το επόμενο πρωινό, ότι θα μπορούσε να είναι πατέρας σου ή αδελφός σου. Δεν έχει σημασία πάντα πόσα «κιλά» δίκιο έχεις, αλλά πώς τα κοστολογείς. Και πώς τα διανέμεις στην αγορά. Από τον καναπέ του σπιτιού μας, συμφωνώ ότι δεν καταλαβαίνουμε εύκολα την αγωνία των αγροτών. Oύτε καθηλωμένοι όμως σε ένα μπλόκο επί ώρες θα την καταλάβουμε, ίσα-ίσα, θα τους καταδικάσουμε χωρίς δίκη, κιόλας.

Θα μου πεις, «ξέρεις πού θα το πας, τελικά, το post;».
Όχι. Ποτέ δεν ήξερα πού θέλω να το πάω.
Αρκεί να ξέρουν αυτοί που αγωνίζονται για το οτιδήποτε σ’ αυτήν τη ζωή. Είτε είναι αγρότες, είτε είναι φοιτητές, είτε – είπαμε – οτιδήποτε.
Έστω κι αν δεν ξέρουν ούτε εκείνοι πού θα τους βγάλει…
Ο αγώνας μετράει. Και χωρίς σχέδια είναι καλύτερα.
Σας αφήνω τώρα, πρέπει να κλείσω το λαπ τοπ. Προχωράμε, μου φαίνεται. Ένα μέτρο. Σε, περίπου, 1 χλμ., στο βάθος, βλέπω τρακτέρ. Φτάνουμε στο μπλόκο...