Αληθινή ζωή

Στο «Matrix» ο Κιάνου πρέπει να διαλέξει: θέλει να μάθει την αλήθεια, ακόμα κι αν η πραγματικότητα είναι πιο τρομακτική απ’ αυτό που όλοι νομίζουν για αληθινή ζωή. Στις ταινίες οι ήρωες θέλουν πάντα να μαθαίνουν την αλήθεια, με κάθε κόστος.
Φοράω τα μαύρα γυαλιά που φοράει ο Κιάνου στην ταινία και παίρνω για δοκιμή ένα supercar που έχουμε εδώ στο CAR.
Έχει ήλιο κι εγώ πατάω γκάζι να προλάβω τη μέρα. Η Πέμπτη 15 Μαρτίου 2007 δεν πρόκειται να έρθει ποτέ ξανά. Τόσο μοναδικά μου φαίνονται όλα.
Ο ήλιος φταίει ή το supercar;

Στη γωνία Βαρυμπόμπης και Εθνικής, η Σοφία μού καθαρίζει τα τζάμια. Είναι 8 χρονών, μιλάει αλβανικά στ’ άλλα παιδιά των φαναριών, αλλά όταν τη ρωτάς πώς τη λένε, ξέρει ότι πρέπει να πει ελληνικό όνομα. Ποτέ δεν δέχεται να πάρει λεφτά, αν δεν σκουπίσει τα τζάμια. Μια μέρα που έφτασα με αυτοκίνητο που είχε πολύ σκούρα τζάμια και δεν με είδε, δεν ήρθε να μου πει καλημέρα. Τη φώναξα και γκρίνιαξα, «αν αλλάζω αυτοκίνητο δεν με χαιρετάς;».
- Βγκάλε μαύρα γκυαλιά, μου απάντησε. Με κοίταξε λίγο σοβαρή στα μάτια, μετά χαμογέλασε και μου ‘πε «καλημέρα», γελώντας ολόκληρη. Oκτώ χρονών και ξέρει κιόλας να διαβάζει στα μάτια των ανθρώπων τη ζωή τους. Την αληθινή ζωή τους και όχι αυτήν που θέλουν να κρύψουν.

Χαμογελάω, βάζω πρώτη και φεύγω. Αν πατήσω κι άλλο το γκάζι θα απογειωθώ και θα με παίξουν το βράδυ στις ειδήσεις;
«Τραγική ειρωνεία, κυρίες και κύριοι. Άλλο ένα χαμόγελο έσβησε από τα FM, άλλος ένας δημοσιογράφος έπεσε στο βωμό του καθήκοντος».
Με πιάνει νευρικό γέλιο. Τι σκέφτηκα, πάλι, Θεέ μου, δεν πάω καθόλου καλά.
Ο ήλιος φταίει ή το supercar?
Μόνο οι Calexico με το Stray, μπορούν να χαριεντιστούν με την αδεσποσιά που με δέρνει.
Μέρες σαν κι αυτή, που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει κάθε άρνηση, κλείνω τα τζάμια, ανεβάζω το volume στο τέρμα, πατάω γκάζι και με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνάω τα σύνορα του Ρίο Γκράντε και μπαίνω στο Μεξικό, που κανείς δεν με ξέρει, και κρύβομαι σε ένα μικρό χωριό, δίπλα στο ποτάμι, μέχρι να περάσει η «μπόρα». Οι συνοριακοί δεν πρόλαβαν καν να βγουν απ’ το φυλάκιο, βλέπουν μόλις τη σκόνη μου, hasta la vista, babe. Μετά μ’ έπιασε το φανάρι στην Παραλιακή και έβαλα το κομμάτι απ’ την αρχή.
Εκεί, στη γωνία, ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια. Πρέπει να τα μάζεψαν ψαράδες Σικελοί.
Σε λίγη ώρα τα μάτια μου δεν το βλέπουν το χαμόγελο, τα αυτιά μου δεν ακούν το CD, όλα γίνονται ντεκόρ για να σκέφτομαι κάτι άλλο, τρίτο.
Ο καιρός αρχίζει να γεννάει σύννεφα πάλι. Πώς έφτασα στην Πεντέλη; Δεν κατεβάζω την οροφή, το πολύ-πολύ να γίνω μούσκεμα.
Ξύπνα, φτάσαμε. Εδώ αληθινή ζωή…