Και κάπως έτσι, ήρθε το Σαββατοκύριακο. Σαν πλοίο που σαλπάρει για το επόμενο ταξίδι κι εσύ μπαρκάρεις χωρίς να ξέρεις τον προορισμό. Και δεν θες να τον μάθεις, κιόλας. Ή σαν την επόμενη πίστα σε βιντεοπαιχνίδι που, επειδή ήσουν τυχερός ή ικανός, την κέρδισες και θα συνεχίσεις να παίζεις. Κι ας μην ξέρεις τι σου φυλάει αυτή η επόμενη πίστα.
Oνειρεύομαι ένα ταξίδι που θα ξεκινάει από απόψε το βράδυ από τα τείχη του μπετόν και θα αρχίζει να μπαίνει βαθιά μέσα στη Χώρα κάποιου νησιού, περνώντας από μέρη που μοιάζουν απίστευτα, που είχες ξεχάσει ότι υπήρχαν - όπως κάθε χρόνο - και νάτα πάλι να ξεπροβάλλουν και να σου γεμίζουν την ψυχή και τις μπαταρίες για την επόμενη εβδομάδα.
Λιμάνια, καράβια, βράχια, μικρά χωριά και πόλεις, βουνά και πάλι καράβια και λιμάνια. Ώπα; Αυτή η παραλία ήταν πάντα εδώ;
Το ταξίδι είναι πρώτα απ’ όλα μια ψυχική διάθεση κι αυτή σε κυριεύει πάντα κι απόλυτα όταν οι μέρες μεγαλώνουν και τα πολλά ρούχα σου μπαίνουν για νάρκη στην ντουλάπα και μένεις μ’ ένα μακό κι ένα τζην.
Το έχω πει σε εκπομπή μου και πήρε ακροάτρια κλαίγοντας να με ευχαριστήσει που το άκουσε: «Πόσο όμορφη περιπέτεια είναι η ζωή και πόσο συσκοτίζουμε το ταξίδι, όταν οι επιμέρους “στόχοι” του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι».
Θέλω να αφήσω πίσω μου τους στόχους, να είμαι μακριά από μοκέτες και νέφος, μακριά από κυκλοφοριακό και φανάρια στην Kηφισίας, από τους μαϊντανούς στο γυαλί και τα ερτζιανά, αλάργα από το άγχος της άλλης μέρας.
Θέλω αποσυμπίεση και ταξίδι. Μ’ αυτήν τη σειρά.
Θέλω ακοίμητη θάλασσα στην υδρόγειο χούφτα μου.
Θέλω τα βήματά μου να με πάρουν μακριά. Να κρατάω στο ένα χέρι έναν decaf φρέντο και στο άλλο να κρατάω τσιγάρο, στα μάτια γυαλιά ηλίου. Θέλω να είμαι στο κατάστρωμα και να βλέπω τα ίχνη του πλοίου που τα αφήνω πίσω.
Θέλω να πάρω τα βήματά μου και να φύγω.
«Βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα, βήματα.
Η πόρτα υποχωρεί, μονάκριβη μου εσύ, και μετά η πόλη μες στην πόλη προχωρεί...».
«Για ποιο ταξίδι μου μιλάς;», αφήγημα - album του Νίκου Ζούδιαρη. Κυκλοφορεί την Τρίτη.
Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Χρήστο Παπ.
16 σχόλια:
ναι, τρέλανέ μας μεσημεριάτικο και έχουμε και άλλες τρεις ώρες δουλειάς.
καλά σου, Σπυράκο!
Ευαγγελία
ελπίζω να είσαι περήφανος που μας ξέκανες
χαχαχαχαχαχ
Σοφία Αλεξάνδρου
«Πόσο όμορφη περιπέτεια είναι η ζωή και πόσο συσκοτίζουμε το ταξίδι, όταν οι επιμέρους “στόχοι” του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι».
Αν δεν έχεις τι να κάνεις, σε παντρεύομαι τώρα, κύριε Σεραφείμ.
Η ξεμυαλισμένη
Ο Χρήστος Παπ., σας ευχαριστεί που του αφιερώσατε το post σας. Θα προτιμούσε να μπορεί να πράξει το όσα σημειώνετε. Προς το παρόν μαζεύει βήματα σε γκρι μάρμαρα. Αν τα βάλει όμως το ένα πίσω από το άλλο θα φτάσει μέχρι την Πράγα. Δε θέλει και πολύ το μυαλό να σε πάει. Αλλά άμα φύγει άντε μάζεψέ το. Αλλά όλα σ' αυτήν τη ζωή δεν έχουν ένα τίμημα. Να ξέρεις ότι καπνίζει Craven. Στην περίπτωση που τον κλείσουν στο ψυχιατρείο έχεις ευθύνη...
έγινε, Χρήστε, τα λέμε "μέσα"...
Έλα, τι ώρα φτάνεις να ρθω να σε πάρω;
Ζηλεύουμε, καλέ!
¨Ολο αμάξια ακριβά (βλέπε προηογύμενο ποστ) και ταξίδια μας είσαι...
Πάντα τέτοια, though.
:))))))
Έχω στο συρτάρι μου ένα πακέτο τσιγάρων γεμάτο πολύ μικρά κοχυλάκια. Δεν έχεις μειλ στο προφιλ , θα σου 'στελνα φωτό που πάω τώρα να χαζέψω.
Σπύρο, ok, παραδίνομαι, με έκανες κομμάτια. Πάλι. Άκου, "Θέλω ακοίμητη θάλασσα στην υδρόγειο χούφτα μου"...
Αναλαμβάνω να βάλω μουσική στους στίχους που θα μου γράψεις.
Ευανθία Ρ.
κατάστρωμα, φρέντο και τσιγάρο και γυαλί. Αυτά είναι...
Μάκης Παπαμ.
Σπύρο Σεραφείμ, πουσε παρακολουθώ από το 1987 που ξεκίνησες εκπομπές, δεν φοβάσαι μήπως ο Πολύδωρας σε βάλει φυλάκα? άκου, θέλω να πάρω τα βήματά μου και να φύγω...
Τον ρώτησες, την αυτού μεγαλειότητα?
χαχχα
να είσαι πάντα καλά φίλε και πάντα με τέτοιες εμπνεύσεις. Αν γυρνούσες και στο ραδιόφωνο, ακόμα καλύτερα.
Νίκος Αλεξίου
@ Ευαγγελία: χαίρομαι που σας τρέλανα!
@ Σοφία: είμαι πολύ περήφανος για μένα
@ ξεμυαλισμένη: να παντρευτούμε, αλλά ποιος μας παίρνει εμάς τώρα!
@ an205: ξέρω κι εγώ? πότε φτάνω?
χαχαχ να είσαι καλά
@ mantalena: αφού με ξέρεις: είμαι κοσμοπολίτης και μπον βιβέρ αγωνιστής!
@ roxanne: και χωρίς να μου τα δείξεις τα βλέπω ήδη. Έχω κι εγώ πολλά βαζάκια με κοχυλάκια και πετρούλες. Και δεν είμαι gay, εντάξει;
@ Ευανθία: Αν είσαι εκείνη που φαντάζομαι, πες μου τι ζητάς στους σταθμούς που αγάπησες...
@ Μάκης: Όντως, αυτά είναι, Μάκη!
@ Νίκο: ο Πολύδωρας το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι να πάρει φόρα και να μου αυτώσει τα αυτά!
@
Χοοοχοχοχ, διαβάζω τις απαντήσεις σου στα σχόλια των αποπάνω κ έχω ξεραθεί στα γέλια (παντρεύεσαι; βαζάκια με κοχυλάκια; rofl)
Στο θέμα μας τώρα, ένα έχω να πω για το κείμενο με τα 'θέλω' σου: θέλει ο ποιητής να κρυφτεί και το ποστ δε τον αφήνει looooool
Είσαι μεγάλος σαδιστής πάντως (με το σημερινό ποστ αποτελείωσες το 90% των γυναικών αναγνωστών σου)
(πάντως, την αμαρτία μου θα την πω: διάβαζα χτες το κείμενό σου και έλεγα ΄τιιιι είπε πάλι ο άνθρωπος΄. Το ξαναδιαβάζω τώρα και έχοντας δει και αυτά που απαντάς στα σχόλια, συνειδητοποιώ την κωμική πλευρά του θέματος. Μακριά απο 'μοκέτες'; 'Φρέντο decaf'. Μπαα, όχι, ε; Δεν είχε κωμική πλευρά το ποστ; Πάλι μόνη μου χαιρόμουνα, στο άσχετο;)
@ proserpina:πώς προκύπτει ότι αποτελείωσα το 90% ή το 10% ή το 65% των αναγνωστριών μου;
Σε σχέση με τα ποστ που γράφω, ο καθένας διαβάζει ό,τι θέλει να δει, όπως θέλει να τα κατανοήσει. Κωμικά, χαβαλετζίδικα, ποιητικά, ρομαντικά, σοβαρά, για όνειρα, να ταυτιστεί με αυτά που γράφω ή να ξεράσει.
Α! όντως, είμαι μεγάλος σαδιστής...
Εε, το εν λόγω ποσοστό βγήκε μετρώντας τα παραπάνω σχόλια των κυρίων/δεσποινιδών - εντάξει κύριε Σεραφείμ, μη βαράτε, δε θα ξαναμιλήσω υποτιμητικά για τις αναγνώστριές σας, θα εκφράζομαι με σεμνότητα και ταπεινότητα (βοήθειά μας)
@ proserpina: Ετσι, έτσι, σεμνότητα και ταπεινότητα, όπως διαβιούν τα μέλη του κοινοβουλίου ημών...
χαχαχαχαχα
να 'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου