Αποκρυπτογράφηση τώρα…

«Θα πάρετε ένα ποτό;».
Όχι, ευχαριστώ, δεν πίνω ποτέ.
«Τι θα θέλατε να σας δώσω τότε; Και όχι αναγκαστικά ποτό…».
Μπορείτε να μου τυλίξετε ένα κιλό χρόνο;
«Μαζί μου μπορείτε να έχετε όσο χρόνο θέλετε…».

Oι γυναίκες είναι ο άλλος πλανήτης, οι «άλλοι», πρέπει να ανακαλύψεις τόσους καινούργιους κώδικες για την επαφή, τίποτα δεν έχει την ίδια σημασία για μας και για κείνες.
Πρέπει να μάθεις να αποκρυπτογραφείς τα μάτια, να ερμηνεύεις το διφορούμενο, να καταλαβαίνεις τους κώδικες των ρούχων, τη γλώσσα του σώματος, την πρόκληση και την αποτροπή, να συνηθίσεις στην αβεβαιότητα, να αγαπήσεις την εξερεύνηση, τον χρόνο, μέχρι να καταλάβεις, να μάθεις, να μιλήσεις σε μια άλλη γλώσσα.
Όποιος σαν εμένα έχει γεμίσει τις λευκές ώρες της νυχτερινής αϋπνίας σε blogoσελίδες με θέματα τέτοιου τύπου, καταλαβαίνει ακριβώς τι θέλω να πω.

Μεσημέρι, σε κοσμικό πάρτι παρουσίασης αυτοκινήτου. Όμορφα νεαρά KMΦ με κοιτάζουν στα μάτια, με εκείνο το προσωπείο του ειλικρινούς και ατρόμητου ενδιαφέροντος προς τους δημοσιογράφους, που μόνο τα Kοντά Mαύρα Φουστανάκια αυτού του κόσμου μπορούν να φοράνε.
Του στυλ «μίλα μου, μπορώ να ακούσω τα πάντα από σένα, τους άλλους τους αδιάφορους δεν μπορώ, μαζί σου μπορώ να κάνω όλα όσα ξέρεις να κάνεις, μόνο πάρε με από δω μέσα, είναι βαρετά». Κι όλα αυτά με ένα βλέμμα. Με τα μάτια.

Πώς τα καταφέρνουν; Παραμένει ένα απόλυτο μυστήριο για μένα. Έρχεται κοντά μου, λαμπερή, υπέρλαμπρη. «Πώς σου φαίνεται;». Tης ψιθυρίζω στο αυτί κάτι. Oι φίλοι μου περιμένουν όλο αγωνία, με κοιτάνε στα μάτια, «τι της είπες;».
H μόνη κριτική που επιτρέπεται στην εποχή μας, είναι μία: Yπέροχα!
«Και τι σου είπε;».
Στην τουαλέτα δεν είναι πολύ στενά…
Γελάνε.
Κι εγώ χαμογελάω, πάντα χαμογελάω στα θέματα άγαρμπου στυλ, ξέρω πως, παρά τις προσπάθειές σου, η ζωή συνήθως περνάει σαν τριαξονικό, με θόρυβο και καυσαέρια.
Κι όταν οδηγείς το νέο Audi TT roadster, μέσα στην Κηφισίας, είναι φυσικό να φας θόρυβο στ΄ αυτιά και καυσαέριο στα μούτρα, το περιμένεις. Στην προσωπική σου ζωή γιατί πρέπει να ρουφήξεις «καυσαέριο»;

Ο καιρός, τελικά, μέχρι τις πέντε το απόγευμα, δεν χάλασε. «Μετεωρολόγοι Πόντιοι», σκέφτομαι και γελάω μόνος μου. Καλύτερα. Στο μεταξύ, ως άλλος καβαλάρης, με 200 ξεσκέπαστα άτια, καλπάζω προς τη Συγγρού. Δεξιά πηγαίνεις Γλυφάδα, αριστερά Πειραιά. «Συγκοινωνιολόγοι Πόντιοι». Γελάω μόνος μου. Στο φανάρι του Φλοίσβου μου γελάει, έχει ωραίο χαμόγελο και το ξέρει, ψάχνει να βρει κάτι να πει. Να ρωτήσει για το αυτοκίνητο ή να μου την πει στα ίσια;
Είπαμε, πρέπει να μάθεις να αποκρυπτογραφείς τα μάτια, να ερμηνεύεις το διφορούμενο. Τελικά, ρωτάει: «Εισάγεται στην Ελλάδα;».
- Θα σου απαντήσω, αν με αφήσεις να βγάλω μια φωτο κι αν βρεις γιατί οι ωραίες ιστορίες έχουν πάντα ένα σύντομο τέλος…