Το 1962 η UNESCO και το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσαν την 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια ημέρα Θεάτρου. Έκτοτε, κάθε χρόνο, επιλέγεται μια προσωπικότητα από ένα κράτος-μέλος, (και τα κράτη-μέλη είναι πάνω από 100), να γράψει ένα μήνυμα προς όλο τον θεατρικό κόσμο, μήνυμα που εκφωνείται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. Το πρώτο μήνυμα συνέγραψε ο Jean Cocteau το 1962 και ο πρώτος Έλληνας ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, το 2001.
Το θέατρο είναι δημιούργημα μιας ψυχικής ανάγκης του ανθρώπου που δεν θα την αποβάλει ποτέ. Είναι μια έμφυτη ανάγκη και ικανότητα του κάθε ανθρώπου να δημιουργεί παραστάσεις. Έχεις ποτέ συνειδητοποιήσει πως ο καθένας μας, χωρίς εξαίρεση, διαθέτει έναν ιδιωτικής χρήσεως θίασο, στον οποίο εμείς οι ίδιοι είμαστε ο πρωταγωνιστής και ο θεατής; Κι αρκετά συχνά μάλιστα και συγγραφέας και σκηνοθέτης και σκηνογράφος αυτού του θιάσου; Παραστάσεις του ιδιωτικής χρήσεως θιάσου μας δεν είναι οι αναμνήσεις μας; Καθώς και τα καθ΄ ύπνον όνειρά μας;
Ηθοποιός σημαίνει φως.
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο»;
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο» χωρίς να έχει γίνει διανομή από κάποιον σκηνοθέτη;
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο» για δύο;
Πόσο καλά τον υποδύθηκες;
Πόσες φορές ήσουν ένας απλός κομπάρσος σε μια «παράσταση»;
Πόσες φορές θα μπορούσες να πάρεις το Βραβείο Χορν;
Έχεις μπλεχτεί στα δίχτυα του ερωτισμού κάποιου «σεναρίου»;
Πόσες φορές χρειάστηκε να «σκηνοθετήσεις» μια «παράσταση»;
Aν κάποιος δεν παίξει το «ρόλο» του, θα πάρει κάποιος άλλος τη θέση του;
Το θέατρο του παραλόγου…
Το έργο που παίζουν τα μάτια σου...
12 σχόλια:
σε μισώ για άλλη μια φορά που έχεις δίκιο. Πόσο δίκιο έχεις. Είναι τραγικό αυτό.
Έπαιξα αρκετές φορές, αλλά σκουντούφλησα αρκετές επίσης.
Αν φτιάξω τη μέρα του λάθους;
Εκεί βραβεία δεν γίνεται να δοθούν μόνο μούντζες.
Είδες; Το θέατρο του blogoπαραλόγου.
Γεννηθήκαμε για να παίζουμε ρόλους.
έχω δώσει πολλές παραστάσεις. Αλλά ήμουν χάλια!!!!!!
στο θεατρο νομιζω ισχυει το "ουδεις αναντικατατατος".στη ζωη οι συμπρωταγωνιστες μου εχουν ο καθενας αλλη θεση στην καρδια μου αν και καποιοι εχουν παιξει τον ιδιο ρολο, αυτος ειναι ο μονος λογος που δε μπορω να ταυτισω απολυτα τη ζωη με το θεατρο.
Δεν είμαι καλή στην υποκριτική.Σιχαίνομαι την "κοινωνική δραματουργία" και τους ρόλους. Πορσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου εκ΄τος αν κι αυτός είναι κάποιος ρόλος....ε τότε έχω την ικανοποίηση ότι εγώ σκηνοθετώ, παίζω και προετοιμάζω την "παράσταση"...Βραβείο σπανιως παίρνω.Αλλα το παίρνω από ανθρώπους που αγαπώ και είναι σημαντικοί για μένα. Like you tweety. καλημερούδια Σπυρουλίνο.
"Oλος ο κόσμος μία σκηνή" δεν είπε ο θείος William; Αλλά ο John Fowls είπε και κάτι.Οτι είμαστε όλοι συγγραφείς(εκτός από ηθοποιοί tweety) και γραφουμε, μοντάρουμε, εξωραϊζουμε τη ζωή μας, την πλασάρουμε όπως θα θέλαμε να τη ζήσουμε.Ολα τα εξωραίζουμε και τα ξανασερβίρουμε στους "θεατές" λεω εγώ.Αυτό που δεν ξερω είναι αν έχουμε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία για ό,τι κανουμε και μπορούμε πάντα να θεωρήσουμε "πρόβα" όποια μαλακία, πριν να στρώσει η παράσταση και να "παίξουμε" τέλεια όταν ξαναπαρουσιαστεί η ίδια(;) ή όμοια περίπτωση. Για διάβασε το βιβλιο του Ε.Γονατά "Ο φιλόξενος καρδινάλιος" και νομίζω θα καταλαβεις πολλά.... Σε φιλώ πολύ..
Ακούω "perfect situation"-Weezer.Δεν ξέρω γιατί στο λεω τώρα αυτό.Μάλλον επειδή σε λίγο θα ρίξει δρολάπι και θα γίνουν όλα μούσκεμα..μέσα κι έξω...
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο» για δύο;
Πόσες φορές ήσουν ένας απλός κομπάρσος σε μια «παράσταση»;
Story of my life...Είναι που είναι η μέρα μου χάλια, διαβάζω και αυτά και βουλιάζω κι άλλο. Τα ξυραφάκια πού τα έχετε βάλει ρε παιδιααα, δεν είναι στο πάνω συρτάρι
Ο "μπλοκάκιος" κάποτε έγραφε:
"ήμαστε όλοι ηθοποιοί στην σκηνή της ζωής και πηγαίνουμε που και που στο θέτρο για να το ξεχνάμε"
ή κάπως έτσι...
Και το μήνυμα φέτος από τον Dr Sultan Bin Mohammad Al-Qasimi
Mέλος του Ανώτερου Συμβουλίου των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων
και κυβερνήτης της Sharjah
Ένιωσα για πρώτη φορά τη γοητεία του θεάτρου, αυτού του μαγικού κόσμου που με κρατά αιχμάλωτο από τότε, τις πρώτες μέρες του σχολείου. Η αρχή δεν ήταν σπουδαία, μια συνηθισμένη σχέση, την οποία έβλεπα απλά ως μια εξωσχολική δραστηριότητα για να πλουτίζω το μυαλό και το πνεύμα. Όμως έμελλε να γίνει κάτι περισσότερο από αυτό, όταν άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά ως συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης μιας θεατρικής παράστασης. Θυμάμαι ότι επρόκειτο για ένα πολιτικό έργο που εξόργισε τις αρχές εκείνης της εποχής. Οι αρχές έκαναν κατάσχεση και σφράγισαν το θέατρο μπροστά στα μάτια μου. Όμως το πνεύμα του θεάτρου δεν μπορούσε να συνθλιφτεί κάτω από τις βαριές μπότες των οπλισμένων στρατιωτών. Αυτό το πνεύμα ζήτησε καταφύγιο και ησύχασε βαθιά μέσα μου, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω την απέραντη δύναμη του θεάτρου. Τότε ήταν που η πραγματική ουσία του θεάτρου ρίζωσε βαθειά μέσα μου. Πείστηκα απόλυτα για το τι μπορεί να κάνει το θέατρο στη ζωή ενός έθνους, ιδιαίτερα στο πρόσωπο εκείνων που δεν μπορούν να ανεχτούν την αντίθεση ή τη διαφορετικότητα της γνώμης.
Η δύναμη και το πνεύμα του θεάτρου ρίζωσε και βάθυνε στη συνείδηση μου κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών μου σπουδών στο Κάιρο. Τότε διάβασα σχεδόν με απληστία ό,τι είχε και δεν είχε γραφτεί για το θέατρο και είδα πόσο διαφορετικά πράγματα παρουσιάζονταν στη σκηνή. Αυτή η γνώση έγινε ακόμα πιο βαθιά μέσα στα επόμενα χρόνια, όσο προσπαθούσα να παρακολουθήσω τις τελευταίες εξελίξεις στον κόσμο του θεάτρου.
Διαβάζοντας για το θέατρο από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων μέχρι σήμερα, συνειδητοποίησα έντονα την εσωτερική μαγεία που οι πολλοί κόσμοι του θεάτρου έχουν τη δύναμη να εξασκήσουν. Με αυτό τον τρόπο το θέατρο φτάνει στα μυστικά βάθη της ανθρώπινης ψυχής και ξεκλειδώνει του κρυμμένους θησαυρούς οι οποίοι κείτονται βαθιά μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα. Αυτό δυνάμωσε την ήδη ακλόνητη πίστη μου στη δύναμη του θεάτρου, στο θέατρο ως όργανο ενότητας μέσω του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να διαδώσει αγάπη και ειρήνη. Η δύναμη του θεάτρου επιτρέπει επίσης να ανοίξουν νέοι δίοδοι επικοινωνίας ανάμεσα στα διαφορετικά έθνη, στις διαφορετικές εθνικότητες, στα διαφορετικά χρώματα και στα διαφορετικά σύμβολα πίστης. Αυτό προσωπικά με δίδαξε να αποδέχομαι τους άλλους όπως είναι. Ακόμα ενστάλαξε μέσα μου την πίστη ότι απέναντι στο καλό η ανθρωπότητα μπορεί να σταθεί ενωμένη, ενώ απέναντι στο κακό η ανθρωπότητα μπορεί να χωριστεί.
Πραγματικά, η πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι σύμφυτη με τον κώδικα του θεάτρου. Στο τέλος η κοινή λογική υπερισχύει και η ανθρώπινη φύση θα ευθυγραμμιστεί εν γένει με ότι είναι καλό, καθαρό και ηθικό.
Οι πόλεμοι που έχουν πλήξει την ανθρωπότητα από τους αρχαίους χρόνους υποκινούνταν πάντοτε από κακά ένστικτα, τα οποία απλά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την ομορφιά. Το θέατρο εκτιμάει την ομορφιά και ίσως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι καμιά άλλη τέχνη δεν είναι ικανή να αιχμαλωτίσει την ομορφιά πιο πιστά από το θέατρο. Το θέατρο είναι ένα δοχείο για όλα τα είδη της ομορφιάς, και αυτοί που δεν εκτιμούν την ομορφιά, δε μπορούν να εκτιμήσουν την ζωή.
Το θέατρο είναι ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν καλύτερος χρόνος από όσο τώρα που να είναι επιβεβλημένο σε όλους μας να αποκηρύξουμε τους μάταιους πολέμους και τις δογματικές διαφορές, οι οποίες συχνά υψώνουν τις άσχημες κεφαλές τους, ασυγκράτητες από τη συνείδηση εκείνη που δονείται από υπευθυνότητα. Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σε σκηνές βίας και άσκοπους σκοτωμούς. Αυτές οι σκηνές αποτελούν συνηθισμένα περιστατικά στο σημερινό κόσμο και επιδεινώνονται από τις αβυσσαλέες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον διεστραμμένο πλούτο και την απελπισμένη φτώχεια. Επίσης επιδεινώνονται από ασθένειες, όπως το AIDS, που βασανίζουν πολλά μέρη της υφηλίου παρά τις σημαντικές προσπάθειες που γίνονται για την καταπολέμησή τους. Αυτά τα δεινά βρίσκονται πλάι πλάι με άλλες μορφές πόνου εξαιτίας της ερημοποίησης και της ξηρασίας, εξαιτίας δηλαδή καταστροφών οι οποίες υποδαυλίζονται από την απουσία αληθινού διαλόγου, ο οποίος είναι ο σίγουρος δρόμος για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο και πιο ευτυχισμένο μέρος.
Άνθρωποι του θεάτρου, ακούστε. Είναι λες και έχουμε χτυπηθεί από την καταιγίδα. Λες και μας έχει τυλίξει η σκόνη της αμφιβολίας και της υποψίας που μας πλησιάζει.
Η ορατότητα έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά, και οι στριγγλιές μας ίσα που ακούγονται μέσα στη φασαρία και τη δυσαρμονία που έχουν σα σκοπό να μας κρατούν χωριστά. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η βαθιά ριζωμένη πίστη μας στο διάλογο, η οποία έχει καταδειχτεί τόσο μοναδικά από μορφές τέχνης σαν κι αυτή του θεάτρου, θα είχαμε παρασυρθεί από την καταιγίδα που δεν αφήνει καμιά πέτρα στη θέση της για να μας χωρίσει. Συνεπώς, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να προκαλέσουμε εκείνους που ποτέ δεν κουράζονται να γυρίζουν τη ρόδα της καταιγίδας. Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε, όχι να τους καταστρέψουμε, αλλά να ανυψωθούμε πάνω από τη μολυσμένη ατμόσφαιρα που απόμεινε στο ξύπνημα των καταιγίδων. Πρέπει να ενώσουμε τις προσπάθειες και με όλη μας την αφοσίωση να επικοινωνήσουμε το μήνυμά μας και να δημιουργήσουμε δεσμούς φιλίας με εκείνους που απαιτούν αδελφοσύνη ανάμεσα στα έθνη και στους λαούς.
Εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο από θνητοί, όμως το θέατρο είναι τόσο αιώνιο όσο η ίδια η ζωή.
Sultan Bin Mohammad Al-Qasimi
Μετάφραση για το Ελληνικό Κέντρο του Δ.Ι.Θ.:
Βίκυ Μαντέλη & Νεόφυτος Παναγιώτου
@ Μαρία: Yassou Maria!!!!
@ global: Δεν θα σηκωθείς ποτέ, αν πρώτα δεν πέσεις!
@ Σόνια: Μήπως "παίζουμε" για να γεννάμε ρόλους;
@ Γιώτα: και οι κακοί ηθοποιοί μια χαρά ζουν. Δες την Ντενίση... χαχαχαα
@ mtdogie: Δε χρειάζεται να ταυτίζεις τη ζωή με το θέατρο ή το ανάποδο...
@ auburn kate: πότε σου έδωσα βραβείο;
@ proserpina: είναι στο ντουλαπάκι του μπάνιου! αχαα
@ an205: έτσι, έτσι!
@ georgia: Με το comment που μας έδωσες ολοκλήρωσες αυτά που έπρεπε να είχα γράψει εγώ. Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου